Klasa Obrony Przed Czarną Magią

Zaklęcie patronusa: Jest zaklęciem najbardziej znanym, oraz jednym z najbardziej potężnych zaklęć obronnych jakie są znane czarodziejom. Jest to niezwykle skomplikowane oraz bardzo trudne do rzucenia zaklęcie. Zaklęcie to jest wywoływane na skutek pozytywnych wspomnień i uczuć które człowiek przelewa na całe zaklęcie. Być może właśnie dlatego nawet doświadczonym czarodziejom sprawia ono dużo problemów. Wspomnienie które zostanie przywołane nie może być byle jakim. Musi być to coś co w nas żyje, jakieś wspomnienie które wypełni nas w całości. Tylko wtedy możemy liczyć na wyczarowanie cielesnego patronusa co zresztą nie jest wcale powiedziane, że się uda. W grę tutaj również wchodzą umiejętności czarodzieja. Ponieważ jest to zaklęcie które typowo opiera się na uczuciach oraz umyśle czarującego, nie próbuje się uczyć tego zaklęcia osób poniżej szesnastego roku życia.
Dokładna data powstania zaklęcia, ani nazwisko twórcy tak naprawdę nigdy nie zostało odkryte. To czego z czasem udało się ludziom dowiedzieć to fakt, że zaklęcie to musiało być znane już w starożytności na skutek czego swoje korzenie może mieć w średniowieczu. Zaklęcie to od zawsze było identyfikowane z osobami prawymi, takimi które kierują się w swoim życiu jedynie sprawiedliwością, dobrocią, i uczynnością. Dlatego też ci których nie stać na żaden przyjemne myśli, nie będą w stanie wyczarować cielesnego patronusa, albo też po prostu nigdy nie opanują tego zaklęcia. I właśnie to powinien być najważniejsze argumentem do porzucenie drogi czarnej magii. Jak było wcześniej powiedziane jest to zaklęcie obronne, pozostaje tylko pytanie przed czym ma bronić czarodzieja które postanawia je rzucić. Każdy wie kim są dementorzy. Są to istoty magiczne które żyją w naszym świecie czarodziejów. Naoczni świadków tych istot zgodnie mówią, że są to najgorsze stwory jakie widzieli w całym swoim życiu. Dementorzy są w stanie wysysać duszę ze swoich ofiar, co w wielu kręgach jest uważane gorsze niż śmierć. Sama postać dementora jest całkiem specyficzna i na pewno nie da się go zapomnieć, jeżeli ktoś go spotkał chociaż raz. Są to istoty o hemoroidalnym kształcie. Osiągają mniej więcej wysokość 3 metrów. Całe ich ciało jest pokryte długą postrzępionym płaszczem, pozostawiając odsłaniające jedynie twarz i dłonie (o ile tak to można nazwać) pomimo odsłonięcia bardzo ciężko jest stwierdzić jak naprawdę wygląda dementor. Z różnych źródeł informacji wynika, że dementorzy nie posiadają ani oczu ani ust, za to na miejscu ust mają otwór, który służy im do wysysania duszy z nieszczęśnika który miał to nieszczęścia spotkać tego stwora na swojej drodze. Dementorzy są bezpłciowi. Rozmnażają się w sposób podobny do pączkowania (dlatego też zwykło się mówić na to „mnożenie się”) Podczas takiego mnożenia powstaje widzialna dla wszystkich, nawet dla mugoli mgła. Wówczas odczuwalne jest przygnębienie ani nie wiadomo smutek. Mogą powrócić również najgorsze wspomnienia z naszego życia. Dementorzy są nie widzialni dla mugoli oraz charłaków, z czego ci ostatni są w stanie wyczuć ich obecność. Jak wspomniałem wyżej dementorzy są ślepi, a więc w jaki sposób odszukują swoje ofiary? Są w stanie wyczuć w człowieku nawet najmniejsza pozytywną emocje, i to po niej jak po nitce do kłębka w końcu dotrą do ofiary, aby wyssać z niej wszystko to co dobre pozostawiając jedynie najgorsze wspomnienia. Dłuższe przebywanie z dementorami może skutkować lekkimi depresjami, po prawdziwe szaleństwo. Ciekawostką jest to, że dementorzy są strażnikami Azkabanu. Pewnie dlatego, że sama ich obecność może powodować niechęć do jakiej kolwiek ucieczki. Tym bardziej, że bez różdżki nie ma żadnej szansy aby się uchronić przed tymi istotami. I tutaj właśnie należy wrócić do patronusa, bowiem bez opisania dementorów nie było by sensu opisanie jego działanie. Ponieważ Patronus jest kumulacją pozytywnych uczuć i dobra bardzo skutecznie odstrasza dementory. I chociaż najbardziej skuteczna jest cielesna postać patronusa (co wcale nie łatwo wyczarować) to sama tarcza może tak naprawdę wiele tutaj zdziałać. Zaklęcia patronusa kiedy uda się nam już wyczarować cielesnego z reguły przybiera zwierzęcą postać. Bardzo ciężko jest, jednak stwierdzić od czego to zależy. Wiele osób uważa, że patronus może przyjąć konkretne zwierzę które jest powiązane z miejscem zamieszkania czarodzieja. Inni z kolei uważają, że jest to zależne od osobowości jaką dany czarodziej posiada. Kształt patronusa nie koniecznie musi być przez całe życie taki sam. Może on się zmienić pod wpływem silnych emocji takich jak miłość czy też smutek. Zdarza się często tak, że czarodzieje dopiero po jakich traumatycznych przeżyciach są w stanie wyczarować cielesnego patronusa, ale może zdarzyć się również tak, że na skutek szoku czarodziej może na zawsze utracić tą zdolność.
Co do mechaniki rzucenia zaklęcia wydaje się być banalnie prosta, na skutek wielu niedoświadczonych czarodziei próbuje wyczarować patronusa. Podstawą tego zaklęcia jest wspomnienie, najszczęśliwsze jakie się posiada. Musi ono wypełnić człowieka. Można do zaliczyć do sztuki wizualizacji która również jest niezwykle skomplikowana ponieważ wymaga to od czarodzieja umiejętności panowania nad własnym umysłem. Następnie należy różdżka wykonać obrót wysoko nad głową i wycelować w cel przed którym ma nas ochronić patronus. Na samym końcu trzeba wypowiedzieć inkantacje zaklęcia która brzmi następująco „Expecto Patronum”. Ciekawostką jest to, że po łacinie to te dwa słowa oznaczają dosłownie „czekam na opiekuna”.
Zaklęcie to pomimo tego, że jest niezwykle przydatne jest również trudne, dlatego też nie ma co się dziwić, że wielu czarodziei tak naprawdę nigdy nie nauczyło się rzucać poprawnie tego zaklęcia. Ci którzy, jednak postanowili poświęcić trochę czasu na naukę mogą z dumą powiedzieć, że w walce z dementorami na pewno będą mieli większa szansę na przeżycie niż ten który nigdy nie umiał wyczarować chociaż by samej tarczy.