Re: Stół nauczycielski

Nie Paź 14, 2018 4:46 pm

Zasnął. Pogrążył się w śnie jak dziecko, ale nie śniły mu się bajki. Śniły mu się koszmary. Już dawno pozbył się sielankowych snów. Już dawno nie zaznał spokojnej nocy. Często budził się zalany potem, przerażony i zmęczony. Nie był w stanie się normalnie funkcjonować, ale już do tego przywykł. Często śniło mu się to jak jest duszony przez węża, a potem patrzył na osoby, do których coś poczuł. Osoby często zapadały się w smołę krzycząc, że to jego wina. Ostatnio śniła mu się często Eileen. Miał poczucie winy, że ją zostawił, że zaczął ją unikać i przestał zwracać na nią uwagę.

Wciągnął głośno powietrze siadając na łóżku. Cisza. Cisza, która wręcz piszczała mu w uszach. Zsunął się z łóżka i poszedł przemyć twarz. Gdzie byli wszyscy. Było przecież późno. Gdy się ogarnął wyszedł z dormitorium do pokoju wspólnego. Nikogo nie było. Oprócz jakiegoś kota, który drapał zasłonę, która była po jednej stronie herbu jego domu. Wyszedł z pokoju wspólnego i ruszył korytarzem lochu kierując się powoli za dźwiękiem muzyki, który wydobywał się z wielkiej sali.

Bal.

Dotarło do niego, że dzisiaj był bal Halloweenowy. Spojrzał na siebie uświadamiając sobie, że był w mundurku Ślizgona. No cóż. Nie ma w końcu nic straszniejszego od wkurzonego Ślizgona, prawda? Można uznać to za strój? Można.

Szczyt inteligencji, kochanie. Naprawdę. Kreatywność w stu procentach.

Rozejrzał się po okolicy szukając kogoś znajomego. Ludzie tańczyli w fikuśnych strojach, ale Ven posunął się dalej. Szukał jedzenia. W końcu poczuł wielki głód. Mało jadł, ale jak czuł głód wolał go zaspokoić niż potem umierać na ból brzucha. To ostatnie czego teraz chciał. Jego oczy dostrzegły jasne włosy, a potem głos, który ledwo kojarzył. Często z nią przebywał, ale rzadko ze sobą rozmawiali. Spojrzał na nią, a potem na Sharon. Przekrzywił głowę obserwując dwie dziewczyny i czekając na dalszy rozwój sytuacji. Nieświadomie na jego ustach pojawił się drwiący uśmiech. Często taki przybierał, gdy chciał postawić kolejną warstwę muru.

Nie Paź 14, 2018 9:33 pm

O nie, Sharon kompletnie nie tego się spodziewała! Sądziła, że zaraz odezwie się profesor, który wymyślił przebranie się za woźnego a tu taka skucha. No i jak tu żyć?! A potem, potem znowu pewnie Charles na nią się zdenerwuje i powie, że nie nadaje się do niczego. Ech, życie nie mogło być łatwe. No tak, oczywiście. A w ogóle to nie był żaden bal, a dużo ludzi zachowywało się jakby to miał być jakiś bal, no ale co ona się tam znała, pewnie w ogóle się nie znała. No i jeszcze dochodziła punktacja. Wyglądała dzisiaj całkiem przerażająco. Chyba nawet kryształki czy co tam było miały twarze i straszyły... O mamo! W sumie Hufflepuff miał z 60 punktów, co było całkiem niezłe w porównaniu do Slytherinu i Gryffindoru. Nie żeby Sharon miała szansę jakoś się temu przysłużyć, ale punkty to punkty, przynajmniej ich nie traciła. Co za ulga. Po Ravenclawie zresztą można było się spodziewać tego pierwszego miejsca, bo byli ambitni i szli do przodu. Parli jak szaleni, choć tak rzadko rzucali się w oczy na lekcjach. Szok, niedowierzanie, halucynacje z niedożywienia - bardzo pasuje do Sharon, nie? No ale wracając... Szampon Wspaniały stała i czekała na tę odpowiedź i może na jakąś wróżbę od pana Filcha numer dwa, a tu nagle jak nie trzaśnie, jak nie zamigają świeczki, bo tu wpadły jakieś młodsze dzieciaki na nią, bo też chciały wróżbę, jak Denton się nie odezwie, jak Zabini na nią dziwnie nie spojrzy...
Upadła dziewczyna, zarumieniona ze wstydu, nie wiedząc co powiedzieć, bo w sumie co się mówiło w takich sytuacjach. Podniosła się powoli, na razie nic nie mówiąc i zrobiła pierwszą lepszą rzecz, która przyszła jej do głowy.
Niesamowicie głupią.
Próbowała Denton przestraszyć.
Wyciągnęła ręce, wywaliła język i wzrok skierowała gdzieś w kosmos.
- Łeeełaaaaaa - wydusiła z siebie. Może to zły sen i nic się jej nie stanie?

Nie Paź 14, 2018 9:51 pm

O glorio, anielski chórze, o niebiańskie zastępy, szkarłatne proporce, wszystkie diamenty świata, jakieś to było wspaniałe. Niemal jak na zawołanie Gallagher wyrżnęła się na ziemię szturchnięta przez bandę pierwszorocznych, co z jednej strony było epickie, bo musieli nieźle ją popchnąć by ruszyć tę masę, a z drugiej zrobiło się jej żal dziewczyny, bo to strasznie ośmieszające tak upaść przed stołem nauczycielskim, ale Denton nie zamierzała przecież okazywać nawet ułamka sympatii. Prawdą był fakt, że czasem kiedy spoglądała na Sharon czuła, że tak niewiele brakuje, by była taka sama jak ona. Obie były biednymi mugolaczkami, w niemal tym samym wieku, obie nie grzeszyły gracją i nie cierpiały na nadmiar sympatii otoczenia. Czasami Denton przyglądała się pulchnej puchonce i nie znosiła jej jeszcze bardziej, że mimo wszystkich przeciwności losu ona dalej brnie do przodu, tak jak teraz, nawet jeśli ma się ośmieszyć i zrobić z siebie kompletnego głupa to robi coś, a nie jak nasza tu zazdrosna o cały świat księżniczka slytherinu zadzierać nosa i zamaszyście opuszczać każdą niewygodną sytuacje. Nic z tego jednak nigdy nie opuściło ciemnych zakamarków umysłu ślizgonki, a nakładana co dzień maska zajadłej złośnicy wskakiwała na swoje miejsce z miękkością i łatwością, niczym dłoń w rękawiczkę. Kaszlnęła gwałtownym śmiechem na ten upadek, widząc jednak jak się Sharon podnosi, znowu, i prostuje niemal jakby rzucała jej wyzwanie, poczuła jak się jej w żyłach zaczyna gotować krew. Powinna leżeć! Popłakać się ze wstydu! Powinna.. powinna.. powinna płakać! Czując, że jej skóra na policzkach zaczyna się czerwienić ze złości już-już otwierała usta by jej dosadnie powiedzieć co myśli o tym pokracznym wstawaniu plus kilka epitetów ekstra w prezencie, kiedy podążyła za wzrokiem puchonki i zauważyła stojącego nieco z tyłu Zabiniego. Zaraz zamknęła japę prostując się jeszcze bardziej i wygładzając przód garsonki, pałkarz slytherinu to nie w kij dmuchał, nie mogła przecież zachowywać się w takim towarzystwie jak ostatnia kretynka. Skinęła mu lekko głową, rzadko się do siebie odzywali, a i Denton nie miała nic przeciwko wymianie jedynie gestów, gdyż zadziwiająco często głos wiązł jej w gardle w towarzystwie takich szykownych gwiazd szkolnych drużyn. Na pewno miał super bicepsy.
Nim jednak odwróciła się na powrót w kierunku Gallagher ta zdążyła się jeszcze bardziej zbłaźnić strojąc jakąś szaloną minę i merdając ozorem, na co Daphne, mimo szczerych chęci wyrażenia skrajnej odrazy i dezaprobaty parsknęła śmiechem w tej samej chwili drętwiejąc z przerażenia. Co pomyśli sobie Zabini widząc jak ona tu sobie od niechcenia chichocze z taką... taką... Gallagher?! Zaraz zadarła nosa szukając naprędce w głowie jakiejś soczystej obelgi, tam jednak pustka. Nic. Tylko strach przed byciem ocenioną.

Czw Lis 01, 2018 5:36 pm

Cicho parsknął śmiechem widząc dziwne zjawisko, które wytworzyła Sharon. Czy coś do niej miał? Nie, póki nie dochodziło do spotkań wśród publiczności. Przekrzywił lekko głowę, a potem przyjrzał się Ślizgonce. Czekał aż coś zrobi, ale ta tylko zamilkła. Nie wiedział, że ona milczy tylko wtedy, gdy ten jest w pobliżu. Myślał, że ich milczenie jest za zgodą obojga, a teraz oznaczało to, że po prostu on tak na nią działał. Dziwne. Nie wnikał jednak tylko skupił się na brunetce, która siliła się być straszna. Nie mogła być straszna, bo przypominała mu zawsze taką wesołą dynię, która wręcz jest urocza. Sharon miała w sobie coś innego niż te wszystkie dziewczyny z jego domu. Nie chciała być na siłę do przodu, ale nigdy jej tego jednak nie powiedział.
— Coś cię boli, Gallagher? – zapytał. O dziwo Sharon był jedyną osobą, której pamiętał imię. Nie licząc innych wyjątków, ale jej nie bał się znać, ponieważ wiedział, że nic, kompletnie nic ich nie łączy. I wiedział też, że nic, żadnego przywiązania do niej nie poczuje. Sharon była jak balon. Chwilę się ją trzymało za sznureczek, a gdy się nudziło jej towarzystwo to po prostu ją wypuszczał.

Spojrzał na Daphne i przewrócił oczami, ale z jego ust nie schodził drwiący uśmiech. Jakoś nagle poprawił mu się humor. Było znacznie ciekawiej oglądać tych pajaców, w dziwnych strojach w takim dziwnym towarzystwie. Dwóch Ślizgonów. Jeden przebrany za Ślizgona, drugi najwidoczniej za siebie. I na dokładkę puchonka żona Frankensteina. Przeuroczo, nieprawdaż?
— Zabrakło ci języka? – zapytał przyglądając się dziewczynie o białych włosach. Miał ochotę dzisiaj podenerwować kilka osób. Z takim czymś właśnie się przed chwilą obudził i tłukło mu się to z tyłu głowy jak dzwon w Notre Dame.

Kto ma najstraszniejszy strój?