Klasa Obrony Przed Czarną Magią

A jednak nic nie uratuje Kyo. Nawet on sam siebie. No cóż. Sam sobie zgotował taki los. Rozejrzała się po sali. Uczniowie powoli ustawiali się w rzędzie, ona też powinna. Sięgnęła po różdżkę i skierowała się w stronę tworzącej się kolejki. Przez całą drogę próbowała się nie wywrócić. Nie był to zbyt długi odcinek, jednak znając jej szczęście i taka odległość była wystarczająca aby mieć bliskie spotkanie z podłogą. Szczególnie dzisiaj, gdy nieczułą się najlepiej. Ustawiła się za Ślizgonką. Udało jej się! Udało! Uśmiechnęła się do siebie i spojrzała na Kyo, stojącego przed nimi. Wyglądał jakby ta cała sytuacja w ogóle go nie ruszała, ale czy tak było naprawdę? Czy może udawał? Nie znała go zbyt dobrze, więc nie zastanawiała się za długo nad tym. Wbiła wzrok w swoje trampki i czekała na kolejne zadanie.

Sidziała cichutko jak mysz pod miotłą, jej mocno walące serduszko już się uspokoiło, więc mogła się skupić na notowaniu, mimo że wszystko wiedziała, a właściwie wszystko zapamięta. Ale nagle cały jej spokój uciekł wraz z słowami profesora. Miała rzucić zaklęcie w jakiegoś ucznia? Pokręciła szybko głową, aby się uspokoić. Zobaczyła jak inni się ustawiają. Boże, zlituj się nad tą osóbką, przecież ona nie da sobie rady. Wstała niepewnie, wzięła swoją różdżkę i stanęła całkowicie na końcu tej kolejki do jej zawału. Oddychała ciężko. Zerkała co chwilę na nauczyciela, ale to jej nie pomogła, więc spojrzała na ucznia, na Kyoheia, w którego niedługo będzie musiała rzucić zaklęcie.
Chłopak był spokojny. On się nie bał. Był spokojny. Rozumiecie to? Nie interesowało go to, że za chwilę każdy będzie rzucał w niego zaklęcie, którego nie mają opanowane.
Ona też się lekko uspokoiła. Skoro chłopak się nie boi, to ona też nie musi.

Byłem rozbawiony postawą Japończyka, który jak gdyby nigdy nic, zasnąl w środku zajęć, a do tego otwarcie wyznal przed profesorem swoje znudzenie lekcją , za co został ukarany rolą manekina ćwiczebnego. Byłem ucieszony tym faktem, gdyż gardziłem nim przez fakt na jego mugolskie pochodzenie oraz żółty kolor skóry, dlatego też powstalem z miejsca i ustawiłem się w pierwszym rzędzie, oczekując na dalszy rozwój wydarzeń ze złośliwym uśmiechem na twarzy.

Nie mogła uwierzyć w zuchwałość tego Kyohei, i to tak bezczelną. Nie bardzo zadowalała ją myśl, że każdy będzie musiał ćwiczyć na nim, jak na jakimś króliku doświadczalnym, ale nie uważała także, że mu się nie należy. Wstała, kierując się ku kolejce. Stanęła za Ślizgonem, wyciągając różdżkę. Nawet jeśli Kyo coś się stanie, sam jest sobie winien. Choć tak naprawdę nie była na to w pełni obojętna, to jednak nic nie mówiła. Wciąż sobie powtarzała, że to wyłącznie jego sprawa, może wreszcie coś dotrze to tej jego mózgownicy.

Tak się właśnie kończy robienie z siebie idioty w oczach poważnych ludzi, zwłaszcza pracowników Hogwartu, którzy mają przecież przekazać jakąś wiedzę. Jak to zrobić w takich warunkach? Giotto nie był ani trochę zdziwiony reakcją nauczyciela, gdyż Kyohei w pełni sobie zasłużył na to, co miało zaraz go spotkać. Dostrzegł, że wszyscy zebrani w sali powoli zaczynają się podnosić z miejsc, tworząc kolejkę do potrenowania na Puchonie zaklęcia Oppugno. Leniwie odszedł od swojej, ówcześnie wstając i zajął miejsce za rudą z Gryffindoru, trzymając w prawej dłoni swoją różdżkę. Skrzyżował ręce na klatce piersiowej i czekał spokojnie na swoją kolej, przymykając przy tym oczy. Nie interesowało go zbytnio to, jak inni poradzą sobie z tym zaklęciem, teraz potrzeba odrobiny skupienia, więc myśli powinny zostać skumulowane w jednym punkcie, by czar zadziałał.

Więc chłopak uważał go za nudnego? No cóż, nie każdemu się dogodzi, ale akurat słowa Puchona sprawiły, że jeszcze szerzej się uśmiechnął, tak że wyglądał jak szaleńczy błazen gotowy do rozrywki, jaka się przed nim malowała. Myśli Kyoheia wręcz biły po oczach; nawet nie potrzebował legilimencji, żeby wiedzieć, co chodzi po jego głowie. Zbyt dobrze znał ludzką naturę; tyle lat, ile on poświęcił na obserwacji sprawiało, że wiedział, o czym mówi. Zwłaszcza, że przecież najciekawszy obiekt badań miał tuż pod nosem - chodziło o samą jego osobę! Wciąż potrafił siebie zaskakiwać. Nie powiedział nic. Uśmiech powoli zszedł z jego twarzy, ustępując typowemu opanowaniu, jedynie oczy co jakiś czas rzucały iskierkami. Kiwnął głową, kiedy zauważył, że praktycznie wszyscy już ustawili się w jednym rzędzie.
- Wspaniale! Skoro wszyscy jesteście już gotowi, łącznie z panem Takano, niech każdy trzyma mocno różdżkę i przez chwile obserwuje, moje ruchy... - powiedział chrapliwie i wycelował różdżkę w jedną z ławek, poruszył ręką tak, że stworzył w powietrzu coś na kształt pięciokąta. - Oppugno.
Ławka się ruszyła i zaczęła krążyć po sali, otaczając uczniów, aż w końcu uderzyła w biurko. Charles przerwał zaklęcie i popatrzył po uczniach.
- Z czasem te zaklęcie będzie można wykonywać szybciej i sprawniej, wszystko zależy jednak od tego, ile będziecie nad nim ćwiczyć. Bywa niezwykle przydatne i pozwala, jak to już wcześniej zostało powiedziane na kierowanie danym stworzeniem, przedmiotem, lub człowiekiem i zmusza do zaatakowania wybranej przez nas ofiary. Można też dzięki niemu chwilowo zapanować nad daną rzeczą, czy też nad żywym organizmem. Przypomina nieco zaklęcie Imperius, niemniej jest łagodniejsza i mniej efektowniejsza w użyciu; skupia się przede wszystkim na ataku, a nie na całkowitej kontroli ciała i umysłu. Możecie zaczynać. Każdy po kolei niech spróbuje użyć zaklęcia Oppugno na panu Takano i zmusi go do czegoś. Czegokolwiek. Niemniej...w granicach zdrowego rozsądku, zrozumiano?

//Przy rzucaniu zaklęcia - rzucacie kością. Wystarczy kliknąć "Odpowiedz", napisać posta i wybrać na dole "Lekcja" i dać "Wyślij".

Spojrzała na nauczyciela. Przerażał ją. Okropnie się go bała. Dlatego też siedziała cicho na jego lekcjach. Nie, moment, ona zawsze jest cicho na lekcjach. udziela się tylko wtedy, gdy coś wie, aby jej dom dostał dużo punktów.
A więc cała podenerwowana patrzyła co nauczyciel wyprawiał z ławka. Pokręciła głową. Ona miałaby zrobić coś takiego koledze z klasie? On nigdy nic jej nie zrobił, bo nazwyczajniej na świecie unikała każdego niebezpiecznego osobnika.
Wypuściła powietrze, stanęła na przeciw chłopaka. Zamknęła oczy próbując uspokoić swoje serduszko. Musiała śmiesznie wyglądać, bo ona jest strasznie mała na tle innych uczniów z jej roku. Nie ważne.
Uniosła różdżkę i powiedziała.
- Oppungo.
Na szczęście, albo na pech się nie udało. Odetchnęła, ale będzie chciała jeszcze raz spróbować, bo chce się nauczyć tego zaklęcia.

The member 'Alice Star' has done the following action : Rzuć kością

'Lekcja' :

Result :

Uśmiechnęła się pod nosem w sposób niezadowalający, ten Kyo naprawdę miał coś nie pod sufitem, że pozwalał użyć siebie jako prawdziwej tarczy. W sumie to z jego własnej głupoty, ale na to niestety nic nie można poradzić. Spojrzała na psora, kiedy ten pokazywał im jak mają użyć zaklęcia. Wzruszyła ramionami lekko po czym trzymając różdźkę uniosła ją wymawiająć zaklęcie.
-Oppungo.

The member 'Elizabeth Cook' has done the following action : Rzuć kością

'Lekcja' :

Result :

Chłopak patrzył na wszystkich uczniów którzy wstali. Przez chwilę przemknęła mu myśl, że może ktoś się sprzeciwi temu aby ćwiczyć na człowieku. Uśmiechnął się tylko złośliwie kącikiem ust.
-Na nich nie trzeba rzucać imperiusa. Banda ubezwłasnowolnionych osłów- Mruknął cicho, ale wystarczająco głośno aby usłyszeli. Mógł się założyć, że wśród tych uczniów znalazła by się chociażby jedna osoba która by się na to nie zgodziła. No, ale oczywiście wygodniej jest milczeć niż co kolwiek zrobić. Bo po co się niby wychylać. Kyohei tylko westchnął cicho i popatrzył w sufit.
-No jazda... nudzi mi się- Powiedział spokojnym głosem. Nie chciał pokazać temu profesorkowi, że wygrał. Nawet jeżeli przez pięć minut pod jego czaszką pojawiła się myśl, że może chłopak przeprosi to był w błędzie. Kyo był uparty i to nawet bardzo. Jeżeli trzymał się jakiejś wersji wydarzeń to nie było opcji aby zmienił zdanie. Nawet jeżeli jego bezpieczeństwo było zagrożone. W końcu tak teraz było. Mieli na nim ćwiczyć uczniowie którzy są w różnym stopniu zaawansowaniu w magii. Czy go to przerażało... nie bardzo, był teraz po prostu wściekły i w sumie tylko sam fakt, że ten profesor najpewniej by go rozwalił kilkoma ruchami różdżki sprawiało, że powstrzymywał się od zrobienia tutaj końca świata. W końcu dwie osoby odważyły się rzucić zaklęcie na niego... cóz coś im nie wyszło. Uśmiechnął się tylko złośliwie i popatrzył na profesora.

No cóż, za arogancję trzeba płacić. Skoro ten chłopak z jej domu był taki mądry i zamiast spróbować się zainteresować, przeszedł do ataku to teraz ma za swoje. Jest granica między nimi, a dorosłymi czarodziejami, którzy uczą w tej szkole. No ale cóż, Sharon i tak nie zamierzała się odzywać, zamiast tego, nieco zdenerwowana stanęła przed chłopakiem. Miała nadzieję, że nie zwracają na nią zbytniej uwagi. Nie lubiła tego ze względu na to, jak wyglądała. No ale cóż...tak w życiu bywało. Poćwiczyła ruchy profesora i wymówiła zaklęcie.
- Oppugno!
Na szczęście, lub nieszczęście nie udało jej się. No ale cóż poradzić? Może następnym razem będzie lepiej.

The member 'Sharon Gallagher' has done the following action : Rzuć kością

'Lekcja' :

Result :

Westchnęła ciężko i pokręciła głową, zerkając na Kyo. No idiota i tyle. Ale z drugiej strony sam tego chciał. Ustawiła się w odpowiednim miejscu, patrząc na niego spokojnie. Wyciągnęła różdżkę i wycelowała w Puchona, powtarzając ruch profesora.
-Oppugno!- powiedziała dobitnym twardym tonem,
W sumie nawet nie myślała, do czego zmusi Puchona, jeśli wyjdzie jej zaklęcie.

The member 'Ieva Greengrass' has done the following action : Rzuć kością

'Lekcja' :

Result :