Ławki

Jakieś napięcie pomiędzy Gryfonem a Ślizgonem może i się pojawiło, jednak nie dorównywało temu, które ujawniało się, gdy koło Severusa stawał Potter. Oczywiście, młody Snape najchętniej znalazłby się gdzieś indziej - gdzieś, gdzie mógłby się w spokoju uczyć i zgłębiać tajniki wiedzy. Niekoniecznie czystej i dobrej, ale zawsze wiedzy, prawda?
Odebrał ostatnią książkę od Ptaszyny i spojrzał na nią niewzruszenie. Księdze nic nie było, a i wydawało się, że jego interes na dziedzińcu właśnie się skończył. Na jego nieszczęście, Lawrence nie zamierzał przemilczeć całej sprawy i swoim gryfońskim zwyczajem musiał dorzucić swoje pięć groszy. Severus zaklął w duszy, choć jego wyraz twarzy nie zmienił się ani odrobinę. Nadal tak samo obojętny jak przed chwilą.
- Mógłbyś się najpierw nauczyć czytać, a nie tylko gapić na obrazki. - Odszczeknął się Snape próbując zabrać Mundy'emu książkę, zanim ten przerzucił kolejną stronę. Niestety, nie za bardzo mu to wyszło.
- Poza tym, to książka do obrony przed czarną magią, a nie do warzenia trucizn. - Severus po tych słowach poczuł się lepszy. Choć zapewne nie będzie trwało to długo, jego zasób odzywek właśnie się skończył.

Na nienawistne spojrzenie Mundy'ego, Snape odpowiedzial tylko swoim zwyczajnym kamiennym wyrazem twarzy. W środku aż się gotował z ochoty przywalenia Gryfonowi w twarz, jednak wiedział, że z głupim osiłkiem (a z pewnością taki był, w końcu przyjaźnił się z Potterem) nie miałby szans. Co prawda, na zaklęcia z pewnością by go pokonał, jednak musiałby najpierw spojrzeć w swoją kartę rozwoju, a co gorsza - znaleźć ją.
Nie było jednak sensu doprowadzać tego spotkania do przemocy. Właściwie, Severus więcej robił w swojej głowie, niż w rzeczywistości. Za każdym razem, gdy na jego drodze stawał Potter, jedynie wyobrażał sobie, w jaki sposób by go poniżył. Nigdy nie miał odwagi, by wprawić swe myśli w czyny.
- Najwidoczniej nie wszyscy, skoro właśnie udowodniłem ci, że masz z tym problem. Ale czego się spodziewać po podnóżku Pottera. - Zadowolony z siebie odetchnął głęboko. Drugi raz pod rząd się odszczeknął! Cóż to był za dzień!
Potem jednak z ust Lawrence'a posypały się oskarżenia, przed którymi Severus nie umiał się bronić. Z jednej strony Gryfon miał trochę racji, a z drugiej przecież nikogo jeszcze nie zrzucił z wieży. Na nikogo jeszcze nie rzucił avady. Takie rzeczy mogły zdarzyć się dopiero w przyszłości, ale o tym przecież nie będziemy dyskutować teraz, gdy Snejpu był jeszcze młodym chłopcem.
Zdecydowanie odechciało mu się rozmawiać. Nie, nie zrozumcie mnie źle - jemu od początku nie chciało się prowadzić tej konwersacji, teraz jednak był nią podwójnie zmęczony i powoli szykował się do tego, by stamtąd jak najszybciej uciec.
A żart z powieścią nie był ani trochę śmieszny, potwierdzone info. Kiedyś jakiś pospolity kwiat wyda ten bestseller i będziecie jeszcze płakać.

Snape stał pomiędzy Birdie a Mundym, nieświadomie zbliżając się jednak do Krukonki. Bo co jak co, od Gryfonów wolał trzymać się z daleka. I nie chodziło tu już nawet o zwykłe potyczki domów, a otwartą i dość potężną nienawiść jaką Ślizgon pałał do Pottera i jego przyjaciół. Kiedy Lawerence wyciągnął swój kajecik, zaświstał mu przed nosem kartkami i zaczął się chwalić, Severus jedynie uniósł jedną brew do góry i nawet nie spojrzał na notatki. Magiczne stworzenia Australii, no normalnie się przejął. Nie uznawał tego za nazbyt ciekawe, ani zbyt przydatne. I gdyby miał odrobinę więcej odwagi, zapewne roześmiałby się Mundy'emu w twarz.
Tymczasem jednak nawiązała się rozmowa, do której sam nie wiedział, jak się odnieść. Bo co on mógł wiedzieć o jakiś powieściach? O smokach to może jeszcze, ale herbaciarniach w kształcie czajniczka? Stąpał więc w miejscu, nie wiedząc jak wykręcić się z towarzystwa jak najszybciej. Gdyby o samego Gryfona chodziło, po prostu by odszedł i nie zwracał na nic uwagi. Była tam jednak jeszcze Krukonka, której mimo wszystko nie chciał rozzłościć. Zwłaszcza, że jako nieliczna w całej szkole nie dokuczała mu na każdym kroku.
- Niekoniecznie. - Odpowiedział spoglądając na niebo i wzdychając w duszy. A skoro już się odezwał, postanowił wykorzystać okazję i po prostu sobie pójść.
- Do zobaczenia. - Mruknął cicho, mając nadzieję, że tylko Birdie go usłyszała. Nie miał w końcu żadnego interesu w żegnaniu się z Lawerencem. Chwilę później zniknął z dziedzińca, kierując się wprost do swojego dormitorium.

Zajęcia z Numerologii skończyły się już jakiś czas temu, a Kaylin nie zdążyła jeszcze wrócić do dormitorium. Pałętała się po zamku nie do końca wiedząc, co tak naprawdę ze sobą zrobić. Nie była pewna, czy powrót do Pokoju Wspólnego będzie teraz dobrym wyjściem, w końcu mogli się tam czaić starsi Krukoni chętni do wyśmiania jej z jakiegokolwiek powodu. A ona akurat teraz nie miała nastroju na takie żarciki.
Nogi same poniosły ją na dziedziniec, a gdy ujrzała w oddali puste ławki postanowiła przysiąść na chwilę. Książki odłożyła na bok, zdjęła z siebie szatę czując, że wiosna naprawdę już nadeszła i jest zdecydowanie cieplej niż jeszcze tydzień temu. Wyjęła z kieszeni czekoladową żabę, którą dopiero co dostała od Bułhakowa i wpatrywała się w nią jeszcze przez dłuższy czas. Czuła się jak dziecko, którym prawdę mówiąc była. Wiedziała, że dorosły mężczyzna nigdy nie zwróciłby na nią uwagi, ale nie sądziła, że prawda tak bardzo ją zaboli. Czuła tak wiele rzeczy na raz, że nie była w stanie skupić się na żadnej z nich.
Przymknęła oczy opierając się wygodniej o oparcie ławki i wzdychała pod nosem. Schowała żabę do kieszeni, tam gdzie było jej miejsce i zaczęła myśleć. Tym razem jednak myśli powędrowały innym torem niż ostatnio. Nie było w nich twarzy Bułhakowa, ani nawet jego uśmiechu, czy postury w oddali. W tej chwili to dziewczęce zauroczenie siedziało gdzieś głęboko, a Kaylin skupiła się na czymś innym. Odległym, a jednak tak bliskim.
Był kwiecień, już niebawem przyjdzie jej się zmierzyć z sumami, które miała nadzieję zdać dobrze. Ale kto wie, jak jej pójdzie? Niby przerobiła ten materiał wieki temu, niby wiedziała dużo. Nadal jednak bała się sprawdzianu z Numerologii czy Transmutacji. Bała się, że nie nadrobi zaległości i nie osiągnie takich ocen, jakie chciała. Z drugiej strony, było trochę czasu, a ona zawsze łapała wszystko w lot. Nie musiała się martwić.
Plany na przyszłość coraz bardziej ją stresowały. Nie umiała znaleźć sobie miejsca tu, w Hogwarcie, a co dopiero w dorosłym życiu. Dwa lata miała przed sobą, ale czy nie miną one równie szybko, co pięć poprzednich? Czy nie powinna zacząć o tym myśleć? Sama nie wiedziała.
Siedziała więc tak, z zamkniętymi oczami, zamiast powrócić do nauki i wygrzewała się na wiosennym słońcu.

Słońce świeciło radośnie podczas gdy dziewczyna z delikatnym uśmiechem wygrzewała się na ławce. Nie robiła tego często, większość czasu spędzała w bibliotece bądź pustych salach, czyli tam, gdzie nikt jej nie znajdzie. Od czasu do czasu zaszywała się na wieży astronomicznej, bo to również nie było często odwiedzane miejsce. Najrzadziej uczyła się w dormitorium, ale jednak jej się zdarzało. Dziedziniec nie należał więc do jej ulubionych miejsc, przede wszystkim dlatego, że zawsze był bardzo zatłoczony. Tak naprawdę dzieciaki z każdego rocznika gdy tylko mogły zbiegały właśnie tu, chcąc zażyć świeżego powietrza. Ona zachowywała się odwrotnie.
Nie wiedziała więc, jakie zrządzenie losu poniosło ją w to miejsce i kazało usiąść na ławce. Wiedziała jednak, że było jej przyjemnie i nie żałowała ani trochę. W oddali słyszała rechoczących Ślizgonów, lecz nie poruszyła się nawet o milimetr. Jeżeli mieliby przyjść jej dokuczać, zrobiliby to już dawno. Błądziła myślami po swojej przyszłości, egzaminach, zahaczyła nawet o Artemisa i chęć kupienia dla niego nowej obroży, gdy usłyszała kroki zbliżające się do niej. Nie zareagowała na nie z początku, myśląc iż to jakiś zwykły uczeń, który zaraz sobie pójdzie.
Na sam dźwięk jego głosu poderwała się z miejsca, od razu nań spoglądając. Uśmiechnęła szeroko czując, jak gdzieś w środku niej wszystko się cieszy. Dopiero co wpadli na siebie pierwszy raz, ale miała wrażenie, że rozumieją się bez słów. Nie do końca wiedziała, jaki rodzaj relacji ich połączył, jednak stwierdzenie, że byli bratnimi duszami bardzo jej się podobało. W końcu, czego bardziej potrzebowała w tej szkole niż przyjaciela?
- Remus! - Uradowała się od razu i machinalnie przesunęła w bok robiąc mu miejsce na ławce. Jakby dając do zrozumienia, że może koło niej usiąść. Uśmiech nie schodził jej z twarzy, gdy przyglądała się jego sylwetce.
- Jak tam po numerologii? Nie przejmuj się profesorem Bułhakowem, pewnie miał gorszy humor i musiał komuś dogryźć. Poza tym, bywa czasem oschły. - Wpadła w słowotok, który prawdę mówiąc nie zdarza jej się często. Czasem na lekcjach, gdy podekscytuje się danym tematem, bądź gdy naprawdę chce dużo przekazać w jak najszybszym czasie. Poklepała dłonią ławkę, jakby zdając sobie sprawę z tego, że jeszcze nie zaprosiła go do siedzenia. Przynajmniej nie tak, jak należało to zrobić.
- Masz chwilę? Czy gdzieś się spieszysz? - Zapytała w duchu mając nadzieję, że jednak chwilę z nią zostanie. Dopiero, gdy skończyła trajkotać i obejrzała go dokładnie zauważyła, że nie wygląda najlepiej. Uśmiech zniknął momentalnie z jej twarzy, a ona poderwała się z miejsca dotykając dłonią jego czoła.
- Na Merlina! Jak ty wyglądasz! Źle się czujesz? - Zapytała dłońmi wodząc to po jego skroni, to po policzkach. W oczach można było zobaczyć zaniepokojenie, a także pewnego rodzaju panikę. I choć nie zdarzało jej się to często - naprawdę przejęła się losem biednego Huncwota.
Nie miała przecież pojęcia, że jego stan odzwierciedlał nadchodzącą pełnię. Nawet by jej to przez myśl nie przeszło, bowiem nie na co dzień spotyka się wilkołaki. Zwłaszcza w szkole. I prawdę mówiąc, Remus martwił się na zapas. Kaylin była dziewczyną, która potrafiła znaleźć dobro w każdej istocie. Gdyby wiedziała o jego chorobie zapewne wypytałaby go o wszystko ze szczegółami, a następnie poklepała po ramieniu i powiedziała, że jest niesamowity. Z pewnością także nie wystraszyłaby się go ani trochę. Dalej byłby dla niej Remusem, którego znała. Faktem jednak było to, że żadne z nich nie mogło wiedzieć o rozterkach drugiego, gdyż nie poruszyli tego tematu. Z resztą, głupotą byłoby, gdyby Lupin od tak wygadywał swój największy sekret.

Zaśmiała się. Cicho, odrobinę za długo, ale jednak wesoło. Spoglądała na niego kiedy mówił o Numerologii i musiała przyznać, że cieszyła ją ta rozmowa. Nie chodziło już nawet o temat Bułhakowa czy jego zajęć. Ale o sam fakt, że dalej z nią rozmawiał. Że nie olał jej jak większość, z którymi udało się Kaylin zamienić kilka zdań. Prawdę mówiąc, jak go widziała, miała ochotę się popłakać ze szczęścia. Bo w końcu znalazła kogoś, z kim mogła spędzać czas.
- Oj, bez przesady. Każdemu się zdarza. Ja cały czas wychodzę przy nim na idiotkę. Nawet nie wiesz ile razy mnie wyśmiał. - Powiedziała pokrzepiająco do Lupina, zdając sobie sprawę z tego, że mówiła całkowitą prawdę. Bułhakow cały czas się z niej śmiał, naigrywał czy po prostu robił żarty. A ona dalej brnęła w tym dziwnym, nie do końca zrozumiałym dla siebie uczuciu. Czy aby na pewno było to to, o czym mówił Irytek? A może po prostu coś innego? Nie, nie miała teraz ani głowy, ani siły o tym myśleć. Dopiero co wyrzuciła to ze swojej głowy.
- O tak. To były bardzo dobre zajęcia. Prawdę mówiąc, Numerologia nigdy wcześniej mi się tak nie podobała. Pierwszy raz wiedziałam, co robić. Bałam się tylko pracy w grupach... Bo ja bardzo nie lubię pracować z kimś innym. W sumie szkoda, że nie udało nam się dobrać w parę. - Zakończyła wypowiedź uśmiechając się do niego ciepło. Rozmowy o zajęciach i nauce to temat, który na pewno im się nigdy nie skończy. I wydawało się, że obydwoje czerpią z tego taką samą przyjemność. Miło było wreszcie z kimś o tym porozmawiać. Z kimś, kto odpowiadał i miał podobne zdanie.
- Nie uciekną, nie uciekną! - Poklepała miejsce obok siebie zadowolona jak jeszcze nigdy. - Prawdę mówiąc, potrzebowałam przerwy od tego wszystkiego. Zazwyczaj nie przesiaduję tutaj, ale... No cóż. - Zaśmiała się. Nie widziała sensu w opowiadaniu mu o tym, co przywiodło ją akurat tutaj. Jej problemy były pokręcone i musiała poradzić sobie z nimi sama. Poza tym, o takich rzeczach raczej się nie rozmawia. Tak przynajmniej jej się wydawało.
Widząc jego reakcję przestraszyła się. Bała się, że zrobiła coś nie tak, więc od razu zrobiła kilka kroków do tyłu. Przekręciła głowę i wpatrywała się w niego, nadal zaniepokojona.
- Jesteś pewien? To może usiądź i pooddychaj świeżym powietrzem. To powinno podziałać, jeżeli za długo siedziałeś w jakimś pomieszczeniu. - Powiedziała i bardzo nie pewnie złapała go za ramię i doprowadziła, odrobinę na siłę, do ławki. Kiedy już na niej siedział pochyliła się nad nim i uśmiechnęła delikatnie, jakby chcąc dodać mu otuchy.
- Musisz o siebie dbać, Remusie. I nie przejmuj się, niczego nie złapię. A jeżeli nawet to wtedy ty przyjdziesz i mi pomożesz, zgoda? - Dodała widząc, że naprawdę nie było z nim dobrze. Kucnęła przed nim i bardzo niepewnie złapała go za dłoń. Właściwie, prawie jej nie dotykała, nie chcąc za bardzo naruszać jego przestrzeni osobistej.
- Może powinnam zaprowadzić cię do Skrzydła Szpitalnego? Albo chociaż do waszej wieży? - Zapytała nie za bardzo wiedząc, co robić. Chciala mu pomóc, jednak nie wiedziała jak.