Ławki

Widząc na ustach Remusa uśmiech odetchnęła lekko i odpowiedziała tym samym. Słuchała jego słów tak, jakby przekazywał jej najważniejszą w świecie wiedzę. Tak, jakby nie chciała pominąć nawet słowa z tego, o czym mówił.
- Albo? - Zapytała z zadziornym uśmiechem. Chciała, żeby dokończył myśl. W końcu urywanie w połowie zdania mogło być męczące dla słuchacza, prawda? Mimo to postanowiła, że nie będzie naciskać. Jeżeli jeszcze raz uzna, że to nie ważne - nie będzie prosić by powiedział.
- Ummm! Też się cieszę z tych punktów. No i razem z Sharon dostałyśmy po czekoladowej żabie. I nas pochwalił. - Powiedziała uśmiechając się do niego szerzej. W oczach jednak nie było tego samego błysku, który pojawiał się wcześniej. Była zadowolona ze swojego wyniku, z tego co udało jej się osiągnąć. A jednak, coś w niej nie było najszczęśliwsze z takiego biegu rzeczy.
- Szczególny? - Wyszeptała pytanie i poczuła, jak się rumieni. Spuściła wzrok wstydząc się spojrzeć na jego twarz, a słysząc dalsze wyjaśnienia jedynie pokiwała głową na znak, że zgadza się z nim całkowicie. Dopiero wtedy była w wstanie ponownie spojrzeć w jego oczy i poczuła, gdzieś w środku, radosny ucisk żołądka.
- Prawdę mówiąc, chciałam zaproponować wspólną naukę. Ale przełożymy to na później, najpierw musisz poczuć się lepiej. - Dodała obserwując go wyraźnie. Wyglądał źle, ale co ona mogła poradzić? Mogła próbować magią i eliksirami, ale na pewno nie wymyśli nic lepszego od pielęgniarki.
- To dobrze. Mam nadzieję, że poczujesz się od tego lepiej. - Dodała nieśmiało zaciskając dłoń na jego i miziając ją kciukiem. Przez chwilę wpatrywała się w jego oczy po czym wpadła na genialny pomysł. Pogrzebała przez chwilę w kieszeni po czym wyciągnęła pudełko z czekoladową żabą od Bułhakowa.
- Czekolada pomaga na wszystko. Otwórz usta. - Powiedziała po czym rozpakowała słodycz i wcisnęła mu do ust. Pudełko ponownie włożyła do kieszeni. Potem zasłuchała się w jego opowieść o pani Pomfrey i zaśmiała cicho.
- Och, masz rację. Ale może powinieneś przez chwilę poleżeć? - Przekonał ją jednak argumentem o świeżym powietrzu. - W porządku. W takim razie posiedzę z tobą. Gdybyś poczuł się gorzej, powiedz od razu. - Dodała i nie puszczając jego dłoni usiadła obok uśmiechając się mimowolnie.

Słuchała go uważnie. Cały czas się przy tym uśmiechała, bo nie potrafiła inaczej w jego towarzystwie. Nigdy wcześniej nie czuła czegoś takiego, wrażenia, że ktoś jest taki sam jak ona. Poznała ostatnio same wybitne osobistości, z Irytkiem na czele, i choć bardzo ją to dziwiło - każdy z nich znalazł sobie miejsce w jej sercu. W pewien sposób, gdy już się otworzyła na innych... Okazało się, że to lubi. Że lubi rozmawiać z innymi, śmiać się i bawić. Ale nadal była dawną Kaylin, która boi się ludzi. Zwłaszcza starszych, którzy nie raz się na niej wyżywali. Osobistości pokroju Birdie Fleur zdarzały się zawsze i wszędzie. Wittermore cieszyła się, że był to ostatni rok Krukonki. Z drugiej strony, ani trochę nie podobało jej się, że był to też ostatni rok Lupina. Jak miała pogodzić to szczęście i smutek jednocześnie?
- Ach. Tak sądzisz? - Zapytała i na chwilę można było ujrzeć w jej oczach odrobinę nadziei. To nie tak, że jej zainteresowanie Bułhakowem zniknęło. Miała po prostu dużo wątpliwości. Które swoją drogą są całkiem naturalne. Kto normalny zakochuje się w swoim nauczycielu?
- Dziękuję. - Powiedziała, a potem wysłuchała jego plątaniny tłumaczeń. Zaśmiała się pod nosem, bo musiała przyznać, ze było to na swój sposób urocze. I sama nie wiedziała kiedy, na jej policzkach pojawiły się delikatne rumieńce. Przez chwilę zastanawiała się, co odpowiedzieć.
- Też cię bardzo lubię. - Dodała, gdy skończył. Mówiła całkowitą prawdę, w końcu juz od ich pierwszego spotkania nie potrafiła wyrzucić go z głowy. jego, jak i tego uczucia szczęścia i... przynależności? Coś w tym guście.
Na wieść, że ucieszył go pomysł wspólnej nauki uśmiechnęła się tylko. Ona też zawsze uczyła się sama. Nigdy nie miała kogo zaciągnąć ze sobą do biblioteki, a w pewnym momencie przestała mieć nawet na to ochotę. Była samowystarczalna, radziła sobie sama i to całkiem nieźle. Zwłaszcza patrząc po jej ocenach. Teraz jednak trochę miało się zmienić. I chociaż był już kwiecień, a czas płynął nieubłaganie... Mieli jeszcze chwilę na to, by spędzić czas razem.
- Przepraszam. - Powiedziała powstrzymując śmiech. Po chwili jednak nie była w stanie dłużej tego robić i zaczęła śmiać się głośniej, jedynie ukradkiem zasłaniając usta dłonią. Spojrzała w jego oczy czując, że jest we właściwym miejscu o właściwym czasie. W jej oczach grały wesołe ogniki rozbawienia. I choć Lupin nie wyglądał najlepiej, przynajmniej mogła go rozbawić!
- Nie jesteś nudziarzem! Przynajmniej nie dla mnie. - Powiedziała spoglądając na niego z boku i zamyśliła się nad wyzwaniem, jakie jej rzucił. Zastanawiała się, od którego smoka zacząć, gdy jego słowa zwróciły jej uwagę. Spojrzała na ich złączone dłonie i szybko, acz nie do końca chętnie (sama nie rozumiała dlaczego) cofnęła swoją dłoń rumieniąc się przy tym bardzo.
- Ach, przepraszam! Zawsze robię nieodpowiednie rzeczy. - Powiedziała drapiąc się z zawstydzenia po głowie i uciekając wzrokiem gdzieś w bok. To był jej problem, zachowywała się nie stosownie. Dlatego ludzie jej unikali. Czy teraz będzie tak też z Lupinem?
- Twojej dziewczynie pewnie by się to nie spodobało. Od teraz będę bardziej się pilnować. - Powiedziała odsuwając się od niego nieznacznie. Chciała zwiększyć dystans, żeby nie wchodzić w jego strefę osobistą. W końcu Erin by się to nie spodobało, prawda?

Kaylin bardzo dobrze rozumiała, czym jest samotność. Choć podobnie jak Remus, przez większość czasu sama się w niej zamykała. Wsadzała nos w książki najróżniejszego rodzaju, zaszywała się w bibliotece i nie próbowała nawet rozmawiać z innymi. Z czasem to wszystko przerodziło się w strach, przez który nie potrafiła się już do nikogo odezwać bez ucisku na żołądku. Ostatnio jednak wiele (choć tak naprawdę prawie nic) się w jej życiu zmieniło. Dzięki temu właśnie poznała Remusa, była w stanie przeprowadzić z nim rozmowę i bardzo go polubić. Nigdy wcześniej nie miała tak silnej potrzeby rozmawiania z kimś, bądź po prostu przebywania, jak teraz.
- Och, zdecydowanie. Nikt mi nie będzie mówił, że czegoś nie potrafię. - Dodała z pewnością siebie i swojego przekonania. Po chwili jednak jej wyraz twarzy złagodniał, a jej usta wygięły się w jednym z tych uroczych uśmiechów, którymi obdarzała go od pierwszego spotkania. To dziwne, jak szybko się przy nim rozluźniała. Jeszcze parę minut temu było jej bardzo smutno, zastanawiała się nad sensem wielu rzeczy w swoim życiu, a teraz... Czuła się po prostu zadowolona.
Widząc małą poprawę jego nastroju odetchnęła. Co prawda, nadal widziała w jego oczach smutek z jakiś nieznanych jej powodów, jednak przynajmniej na chwilę udało jej się go rozbawić. Z tego powodu była bardzo zadowolona i nie zdając sobie sprawy z tego, co robi, położyła na dosłownie chwilę głowę na jego ramieniu.
- Lubię, jak się uśmiechasz. - Mruknęła cicho po czym znowu wróciła do poprzedniej pozycji. Nie spoglądała na niego w tym czasie, jej wzrok utkwił gdzieś tam daleko, sama nie wiedziała dokładnie na czym. Zamyśliła się na kilka chwil, by potem znów odwrócić się w jego stronę, tym razem już całkowicie zawstydzona.
- Nie jesteś. Zawsze mówisz bardzo mądre rzeczy, nie wiem, co miałoby być w tym nudnego. - Powiedziała całkowicie poważnie, nie do końca zdając sobie sprawę z tego, że większość uczniów właśnie takie mądre wywody nazwałoby nudnymi. Mimo to, dla niej naprawdę było to niesamowite i ciekawe.
Puściła jego dłoń już jakiś czas temu i teraz, nie wiedząc, co ze sobą zrobić, zaczęła bawić się swoimi palcami wpatrzona w nie, jakby było to najciekawsze zjawisko na świecie. Policzki jeszcze ją piekły, wstydziła się na niego spojrzeć. Nie miała wobec niego żadnych zamiarów, to wszystko wychodziła tak naturalnie. Czuła się dziwnie, sama nie wiedziała, co to oznaczało. Było zupełnie inaczej niż w towarzystwie profesora Bułhakowa, tego była pewna. Przy nim nie mogła złapać oddechu, serce chciało wyskoczyć jej z piersi, a mimo to pragnęła uwagi. Przy Lupinie czuła się... spokojna. A jednak drobne uciski na żołądku pojawiały się co jakiś czas. Zawsze, gdy całkowicie nieświadomie przekroczyli kolejną granicę bliskości.
- Tylko przyjaciółmi? Słyszałam coś innego. - Powiedziała odwracając w jego stronę twarz, na której malowało się zarówno zdziwienie, jak i zainteresowanie. Nie chciała wchodzić w jego prywatne sprawy, przynajmniej tak jej się wydawało. Była jednak z natury bardzo wścibska i po prostu zadawała dużo pytań.
- Adorator? - Przez chwilę milczała, żeby potem roześmiać się całkiem szczerze. - Nie mam nikogo takiego. Przypominam ci, że jestem aspołeczną Krukonką, która przyjaźni się z duchami na zamku, bo nikt inny tego robić nie chce. - Dodała całkowicie rozbawiona. Ona i adorator? Nie mogła powstrzymać chichotu, jaki wyrwał się z jej ust automatycznie.

Słuchała go uważnie i potakiwała z lekkim uśmiechem tańczącym na jej ustach. Siedziała obok i machała powoli nogami, cały czas delektując się świeżym powietrzem. Nie często zdarzało jej się wychodzić z zamku, więc teraz mogła ze spokojem nacieszyć się nadchodzącą wielkimi krokami wiosną. Choć czy pogoda nie miała się psuć na dniach? Trzeba będzie to jakoś przeczekać, latem będzie dużo przyjemniej. Na to przynajmniej liczyła.
- Wygląda więc na to, że mamy kolejną wspólną cechę. - Mruknęła cichym, lekko zachrypniętym od milczenia głosem. Przekręciła głowę w jego stronę i widząc zarumienione policzki Lupina zaśmiała się cicho. Był uroczy, nie mogło jej to umknąć. Chciała poklepać go po licu, jednak w ostatniej chwili powstrzymała się i pozostawiła rękę na siedzeniu ławki.
Nie miała pojęcia, że Remus się jej przygląda, gdy wzrokiem wodziła po otaczających ich murach Hogwartu. Gdzie była wtedy myślami? Och, na to pytanie była bardzo prosta odpowiedź i zdawało się, że Gryfon bardzo dobrze ją znał. Zakamarki serca Krukonki cały czas przywoływały w jej myślach obraz przystojnego profesora, którego tak bardzo pokochała. Choć sama nie do końca wiedziała, czy była to miłość, zwykłe zauroczenie czy po prostu uwielbienie do autorytetu. Niemniej jednak, ciągle miała go w głowie, cały czas pojawiał się gdzieś w tle jej życia. A przecież do niedawna nawet go tu nie było...
- Hm? - Wyrwał ją z tego monotematycznego zamyślenia i potrzebowała chwili, by móc przypomnieć sobie, o czym tak naprawdę rozmawiali. Po chwili, kiedy fakty złączyły jej się w odpowiedni obraz ich rozmowy zaśmiała się cicho i pokiwała głową ze zgodą.
- Oj tak. Mądre rzeczy dla wielu są nudne. Ale ja je lubię, tak samo jak ciebie. Więc nie masz się czym przejmować. - Powiedziała przestając nagle machać nogami w powietrzu i przysłuchiwała się jego tłumaczeniom. Nic dziwnego, że nie wyraził się odpowiednio jasno, skoro wyglądał jakby umierał. Kaylin miała to cały czas na uwadze, więc uśmiechnęła się do niego pocieszająco i zamyśliła na temat jego słów.
- Coś innego? - Wyrwało się z jej ust w bardzo cichym, zamyślonym szepcie. Czym było to coś innego? Chciała wiedzieć więcej, więc długo nie musiał czekać na pytanie, które uleciało z jej ust bardzo szybko.
- Jak to jest? - Spojrzała na niego błyszczącymi z zaciekawienia oczami. - Co dokładnie czujesz? Czego pragniesz? Bywacie ze sobą blisko? - Zrzuciła na niego grad kłopotliwych pytań, ale po prostu chciała wiedzieć. Nigdy wcześniej nikogo nie kochała, nie była w żadnym związku. Chciała się dowiedzieć jak najwięcej, by wywnioskować, czym były ukryte głęboko w jej sercu uczucia.
- Och, na pewno żadnego nie mam. - Powiedziała automatycznie się uspokajając. - Nikt nigdy nie dal mi żadnej walentynki. Ani nie był mną zainteresowany. Z resztą, ja też do tej pory nie byłam... To znaczy, nigdy nie byłam. - Poprawiła się czując, jak na jej policzkach pojawia się rumieniec zawstydzenia.

Los bywał okrutny. W ten czy inny sposób zawsze postawił na swoim i potrafił uprzykrzyć życie ludzi stąpających po ziemi. Kaylin chciała tylko żyć dalej, w swoim małym świecie, bez większych problemów. Wiedziała, że to jeszcze nie koniec upokorzeń, jakie serwowało dla niej fatum. Miała jednak nadzieję, że chociaż przez jakiś czas uda jej się zaznać spokoju. Ciągle jednak wpadała na Fleur, która nigdy nie popuści okazji, żeby jej dokuczyć. Zadurzyła się też w nauczycielu, co samo w sobie było bardzo kłopotliwe i miało zadatki na wielką, szkolną dramę. A do tego śmierć dziadków nadal była świeża, choć minęły już prawie dwa lata. Nie chciała więc myśleć o tym, że za kilka miesięcy Remusa już tutaj nie będzie. Że nie zobaczą się nawet przez chwilę i przestaną ze sobą rozmawiać. Gdzieś w głębi duszy liczyła na to, że uda im się utrzymać kontakt, chociażby listowny.
- Coś nie tak? Znowu czujesz się gorzej? - Zapytała zaniepokojona słysząc w jego głosie zupełnie inną nutę. Nie wiedziała o czym myślał, więc ciężko jej było dopasować lekkie naburmuszenie do ich rozmowy. Mimo to chciała, żeby był cały czas zadowolony.
Na jego kolejne słowa zaśmiała się całkowicie szczerze. Lubiła jego poczucie humoru, wpasowywało się do jej. Mieli więc dużo możliwości na spędzanie ze sobą miło czasu, jednak... No właśnie, tego czasu nie zostało za dużo.
- Oj, już nie łap mnie za słówka. - Dodała rozbawiona lekko, odrobinę zaczepnie pukając go pięścią w ramię. Rozluźniła się całkowicie, na chwilę zapominając o narastającym niepokoju, uczuciu do profesora i tym wszystkim, co ją ostatnimi czasy męczyło. Siedzenie na tej ławce i rozmowa z Remusem było jak świeży powiew wiatru, który pomagał jej oczyścić umysł.
Kiedy się zarumienił pomyślała, że może nie potrzebnie zadała mu takie pytanie. Jednak chwilę później zaczął mówić, a ona wsłuchiwała się w niego zainteresowana. Patrzyła nań błyszczącymi z podekscytowania oczami i chłonęła każde z jego słów. Był pierwszą osobą, która w ogóle zechciała jej to wszystko wytłumaczyć.
- A więc to tak... - Wszystko, o czym mówił było jej znane. Czy więc to, co czuła do profesora było miłością? A może to tylko zauroczenie? Nadal nie była pewna, ale wiedziała, że czuje dokładnie to, o czym mówił Remus. Zapach Bułhakowa sprawiał, że kręciło jej się w głowie, jego dotyk powodował mrowienie na skórze, a sama obecność profesora poprawiała jej humor. Chciała spędzać z nim więcej czasu, być przy nim.
Zaskoczona własnymi uczuciami i spostrzeżeniami Kaylin oparła się o oparcie ławki i zapatrzyła w jeden punkt na horyzoncie. Westchnęła cicho czując, jak policzki jej różowieją, a serce bije tak, jakby chciała uciec z jej klatki piersiowej. Co więc miała teraz ze sobą zrobić? Jak pogodzić to uczucie z faktem, iż nigdy nie zostanie spełnione? Zaczęło jej się wszystko mieszkać w głowie.
- Nie, nie. To bardzo udany opis. Zrozumiałam wszystko. - Dodała lekko chrypiąc, nadal się rumieniąc. Na chwilę nawet zaszkliły jej się oczy, bo nie wiedziała, co teraz. Jak się zachowywać? Jak reagować na to wszystko, co było dla niej tak nowe i nieznane?
- Och, nie spodziewałabym się. Nie jestem typem, który zwraca na siebie uwagę, a tym bardziej nie w ten sposób. - Dodała uśmiechając się do niego ciepło. Coś jednak zabolało ją w klatce piersiowej tak, jak jeszcze nigdy.

Wyglądało na to, że oboje mieli ostatnimi czasy swoje problemy a ich myśli pogrążone były w sprawach zupełnie innych, niż powinny. Zbliżały się egzaminy, a oni martwili się o swoje sprawy sercowe, problemy ze sobą i wszystko, co było ważne, ale mogło stanąć na drodze do ich kariery.
- To dobrze, już myślałam, że będę musiała cię zaprowadzić do tego dormitorium w tej chwili. - Zaśmiała się uspokojona. Przez chwilę jeszcze milczała, dopiero potem jakby się ocknęła.
- Coś sobie uświadomiłeś? Co? - Była wścibska. Wiedziała o tym, jednak nie miała zamiaru się zmieniać. Jeżeli miał ją lubić (na co bardzo liczyła), musiał polubić ją taką, jaka była.
Śmiech Lupina bardzo ją rozluźnił. Sama więc też się zaśmiała i choć zapanowała między nimi cisza, było bardzo miło. Do czasu, aż zaczął mówić. Z początku Kaylin po prostu spanikowała. Zbladła, nogi przestały frywolnie poruszać się w powietrzu, a dłonie zacisnęły się na spódniczce. Słuchała go uważnie czując, jak serce bije jej szybko, rumieniec to pojawia się na policzku to znika. Sama nie wiedziała czemu aż tak silnie to przeżyła, czyżby miało to związek z tym, że faktycznie się w ów profesorze zakochała?
- To nie... - Zaczęła, jednak urwała. Nie chciała go okłamywać, lecz sama nie rozumiała swoich uczuć. Nie wiedziała, co mogłaby na to odpowiedzieć i nim się skapnęła po jej policzku płynęły już łzy. Wpatrywała się przed siebie, nic nie widząc. Dobrze wiedziała, że jej uczucia nie mają sensu. Że to wszystko nie ma sensu. Jednak kiedy powiedział to ktoś stojący z boku zdała sobie sprawę z tego, że tak naprawdę było.

Nie widziała w tym niczego złego. Być może dlatego, że sama rzadko kiedy coś dopowiadała, zwłaszcza do życia innych. Nie sądziła, by odprowadzenie chorego kolegi mogło wywołać aż takie zamieszanie, ale faktycznie, nie zadawała się z innymi na tyle, by zdawać sobie z tego sprawę.
- No, w porządku. Ale mimo wszystko będę spokojniejsza, jak będę miała pewność, że leżysz w łóżku i odpoczywasz. - Dodała uśmiechając się, a jego kolejne słowa przyjęła skinieniem głowy. Rozumiała to bardzo dobrze. Liczyła na to, że kontakt im się nie urwie. Że od czasu do czasu się spotkają, chociażby w wakacje. Ale... nie chciała jeszcze myśleć o wakacjach. Mieli przed sobą jeszcze miesiąc, który mogli wykorzystać do wspólnej nauki. O ile nie przeszkodzi to Erin, oczywiście.
Dobry humor prysł niczym bańka mydlana. Temat profesora Bułhakowa wreszcie został wypowiedziany głośno, a wszystko, co kryło się w sercu Kaylin zdawało się wybuchać raz po raz, wraz z napłynięciem kolejnych łez. Sama nie wiedziała, co się z nią działo. Siedziała, płakała, aż w końcu zaczęła drżeć. Było jej bardzo wstyd, bo zdecydowanie nie chciała, by Lupin widział ją w tym stanie. Nie chciała też, by ktokolwiek dowiedział się o jej zauroczeniu Vakelem, ale... Stało się. Prawdę mówiąc, tylko idiota by się nie domyślił. Musiała więc zacząć lepiej to ukrywać...
Po chwili poczuła silne ramiona Remusa na sobie i automatycznie wtuliła twarz w jego klatkę piersiową. Nie zwracała teraz uwagi na to, że ludzie mogli na nich patrzeć. Nie obchodziło ją to, chociaż jego zdecydowanie powinno. Szlochała zaciskając dłonie na jego szacie i nie mogąc przestać. Coraz bardziej docierało do niej, jak beznadziejna była miłość do nauczyciela. A on przecież nawet jej nie zauważał!
- To ja przepraszam. - Wyszeptała zachrypniętym od płaczu głosem. Odsunęła się od niego nieznacznie i rękawem koszuli zaczęła wycierać sobie oczy. Rumieniła się cały czas, a powieki miała napuchnięte i zaczerwienione od pocierania.
- Bez sensu zaczęłam płakać. - Chrząknęła chcąc przywrócić głos do normalności. Nadal jednak była bardzo blada i choć uśmiechała się do niego, w oczach był tylko smutek.
- Nie. - Pokręciła stanowczo głową w geście obronnym dla profesora Bułhakowa. - To wszystko nie wyszło poza moje myśli. - Dodała spuszczając wzrok i pocierając rękawem o policzek, na którym zostały resztki łez.

Tego wszystkiego było po prostu za dużo. Kaylin nie potrafiła pomieścić w swoim umyśle tak skomplikowanych spraw jak uczucia, a już na pewno nie te bardziej skomplikowane. To, że najpierw Irytek, a teraz Lupin musieli jej tłumaczyć tak banalne i proste rzeczy denerwowało ją dodatkowo. Zwłaszcza, że dziewczę tak naprawdę głupie nie było i gdyby pomyślało dokładnie, samo mogło się ogarnąć.
Tutaj jednak leżał cały problem. Kaylin nie była w stanie myśleć tak racjonalnie, jak zawsze. Wywnioskowała więc, że to wszystko wina tego zauroczenia, tych wszystkich kłębiących się myśli i całego burdelu, jaki wytworzył się w jej głowie. A kiedy Remus powiedział to wszystko na głos po prostu wybuchła.
Jej pragnienia były całkowicie czyste, a przynajmniej tak mogłoby wydawać się na pierwszy rzut oka. Nie wyobrażała sobie też profesora Bułhakowa w roli złego wilka, który mógłby ją wykorzystać. Była naiwnym, małym dziewczęciem, które ślepo podążało za mężczyzną, który tak bardzo ją oczarował. Być może właśnie dlatego zareagowała tak emocjonalnie, gdy słowa Lupina dotarły do jej uszu.
Na szczęście, uspokoiła się bardzo szybko nie chcąc, by widział ją w takim stanie. Uśmiechnęła się kilka razy, choć dalej patrzyła na niego tymi smutnymi i dosyć mocno zmęczonymi oczami.
- Profesor Bułhakow jest dobrym człowiekiem. - Powiedziała cicho, chrząkając by oczyścić głos. Naprawdę wierzyła w to, co mówiła. Dla niej Vakel był wzorem i choć dostrzegała zarysy jego wad, przez myśl by jej nie przeszło, jak mrocznym mężczyzną był tak naprawdę.
- Nie wyobrażam sobie sytuacji, w której mógłby wykorzystać kogokolwiek. Więc proszę, nie posądzaj go o takie rzeczy. - Dodała nie zdając sobie sprawy, że wpadła już w jego sieć. Sieć knowań i manipulacji, jaką na nią zarzucił. A przecież nie starał się jakoś wyjątkowo mocno... Ach, to naiwne, dziewicze serce!
Najgorsze z całej tej sytuacji było to, że nawet gdyby Vakel posunął się do czegoś nieodpowiedniego, ona z pewnością broniłaby go jak lwica. Mówiła, że to nie jego wina, że to wszystko nieporozumienie. Gdyby zrobił coś wbrew jej woli, choć zabolałoby ją to potwornie, zachowałaby to dla siebie. Nie chcąc, by jego autorytet i dobra opinia zostały zachwiane.
- W takim razie... - Zaczęła zdanie i energicznie podniosła się z ławki zdając sobie sprawę, że kilku całkowicie przypadkowych przechodniów wpatrywało się w nich zapewne od momentu, w którym zaczęła szlochać Lupinowi w szatę. Zarumieniła się zawstydzona, mając nadzieję, że nikt jednak nie usłyszał tematu ich rozmowy, bo spaliłaby się z zażenowania. I bezsilności, gdyż dobrze wiedziała, jak działa system plotek w społeczeństwie ludzkim. Zwłaszcza, gdy jego większą część stanowili rządni przygód i niesamowitych opowieści uczniowie.
- Czas iść, powinieneś odpocząć. - Dodała tym razem uśmiechając się do niego szczerze. Ostatni raz potarła zaczerwienione oczy i czekała, aż Remus do niej dołączy. Gdy tylko to zrobił skierowała swoje kroki do wieży Gryffindoru, by odprowadzić go tam i upewnić się, że będzie odpoczywał.
Rozważania na temat profesora B. i swoich uczuć postanowiła zostawić na inny moment. Teraz nie miała na to czasu i przede wszystkim - ochoty.

z/t