Gobelin

Uśmiechnęła się serdecznie. Kiedy ludzie mają wspólne zainteresowania, to mają o czym porozmawiać.
-Nauka gry mi idzie łatwo. Jak będę miała okazję to zagram specjalnie dla ciebie-zaśmiała się radośnie.

-Och naprawdę ? W takim razie nie mogę się doczekać ! - Powiedziała entuzjastycznie uśmiechając się wesoło pod nosem. Jej największym zajęciem było słuchanie muzyki, więc jeżeli ktoś by jej zagrał. Coś w stylu prywatnego występu była by na pewno w siódmym niebie.
-Grasz też głównie rocka ? Czy coś innego ? - Spytała po chwili zaciekawiona, w sumie ona nie skupiała się na jednej tematyce. Wolała słuchać różnej muzyki, tak samo jróżne tematyki w książkach.

Ucieszyła się na reakcję Elizabeth. Lubiła, kiedy ktoś słuchał tego, co ona gra, chociaż dopiero niedawno zaczęła reagować na to pozytywnie. Zastanowiła się tylko nad tym, gdzie mogłaby grać. Może w Pokoju Życzeń albo na błoniach?
-Głównie rock, gram utwory Deep Purple, Led Zeppelin i czasem też Jimiego Hendrixa. Mam identyczną gitarę jak on-poinformowała Puchonkę.-Jeśli nauczyłabym się grać na innym instrumencie, to mogłabym grać inny gatunek muzyki, ale nawet nie zastanawiałam się nad tym, jaki. Jedno jest pewne: na gitarze klasycznej też mogłabym grać.
Kiedy się jednak poważnie nad tym zamyśliła, to stwierdziła, że rock jest gatunkiem w sam raz dla niej. Kto wie, może w przyszłości zostanie gwiazdą muzyki w świecie czarodziejów?

-O no to widzę, że grasz muzykę znanych zespołów. Znam pojedyncze kawałki tych artystów. - Tylko kija utworów kojarzyła, ale dla niej samej to i tak wystarczająco.
- Ja kiedyś marzyłam by nauczyć się na gitarze klasycznej, ale potem zrezygnowałam. - Powodem był brak pieniędzy. Wiedziała, że po prostu na niektóre rzeczy nie mogła pozwolić. Ale również nigdy nie narzekała na swoje dzieciństwo spędzone z ciotką. Lubiła takie proste i luźne życie, dlatego przyzwyczaiła się do takich małych przyjemności.

Pokiwała głową, zgadzając się z Lizzie. Owszem, byli bardzo znani i lubiani, ale mało kto zna ich w Hogwarcie. Ale czy Meredith to obchodziło?
-Szkoda, bo czasami można stworzyć niezły duet z gitarą klasyczną i elektryczną. Wtedy mogłybyśmy grać razem.
Meredith pochodziła z bogatej rodziny, nawet bardzo bogatej. Ale na lekcje gry nie uczęszczała - była samoukiem, jak gitarzysta Zeppelinów. Ona tylko wymieniła galeony na funty, pojechała Błędnym Rycerzem do Londynu i kupiła gitarę, a chwytów nauczyła się, patrząc na gitarzystów rockowych. Proste, czyż nie?

- No tak to prawda, ale u mnie to po prostu nie było możliwe. - Odpowiedziała ze spokojnie rozluźniając palce i wsunęła ręce po chwili do kieszeni swoich spodni. Faktycznie chciała grać, ale wiedziała, że z powodu niskich zarobków ciotki nei mogła sobie na to pozwolić. Ale za to rekompensowała to sobie wszelakimi piosenkami związanymi z gitarą klasyczną.
- Z resztą ja nawet nie mam pojęcia czy mam talent do takich rzeczy. - Nigdy nie próbowała grać na instrumentach, wiec też nei wiedziała czy sie do tego nadaje, może w przyszłości się tego dowie...albo i nie.

Skinęła głową, oznajmiając że ją rozumie. W końcu niewiele osób mogło sobie pozwolić na różne rzeczy, które akurat im się spodobały.
Zapanowała niezręczna cisza, bo Gryfonka nie miała akurat nic do powiedzenia. Trudno jest rozmawiać z osobą, której za bardzo się nie zna. A na pierwszy rzut oka wydaje się to być takie łatwe!
Nagle coś olśniło Daviesównę.
-Lubisz quidditch?-spytała.

Uśmiechnęła się pod nosem lekko po czym zapadła niezręczna cisza. A miała nadzieję, że się tak nie stanie.
-Tak bardzo lubię oglądać mecze, choć sama też całkiem dobrze sobie radze na miotle. Ale nie chciałabym grać w meczach quidditcha. -Nigdy szczególnie nie lubiła być w centrum zainteresowania, dlatego quidditch nie jest dla niej. Nie potrafi sobie wyobrazić samej siebie na takim meczu.

-O, no to podczas meczów quidditcha Gryffindoru z innym domem będziesz miała okazję mnie zobaczyć. Jestem ścigającą-powiedziała, już bez uśmiechu. Powód był prosty - nie chciało jej się. Różnie to bywa z wnuczkami wil.
Mimo iż często nie ma ochoty być w centrum uwagi, to geny robią swoje. Staje się jedną z gwiazd meczu, jeśli można to tak nazwać.

-Grasz w quidditchu ? O jak miło.. - Powiedziała zaskoczona, choć z jej urodą zapewnię była w centrum uwagi. Jakoś niespecjalnie rwała się do tych meczy, jakoś to nie był jej klimat.
-Na pewno obejrzę kolejny mecz, będę ci kibicować. - Dodała z lekkim uśmiechem. Co prawda za bardzo jest nieśmiała żeby kibicować, ale zawsze stara się robić wszystko co w jej mocy.

-O. Dziękuję.-uśmiechnęła się zupełnie szczerze.
Niestety, musiał w końcu nadejść taki moment, że tematy do rozmowy się wyczerpią i nie będzie o czym rozmawiać. Teraz i tak było.
Ale nagle coś z torby Meredith wydało stłumiony dźwięk. Dziewczyna wyciągnęła z torby kotkę. Widząc wyraźnie zdumioną koleżankę, wyjaśniła:
-Dzięki niewykrywalnemu zaklęciu mam większą torbę, choć tego na zewnątrz nie widać. No a że moja kotka lubi mrok i małe przestrzenie, do tego nigdy mnie nie opuszcza, to spędza większą część dnia tu. Nazywa się Rowena.

-Nie ma za co. - Odwzajemniła uśmiech dziewczyny. Słysząc dziwny dźwięk uniosła brew do góry,a następnie spojrzała na torbę dziewczyny zaskoczona, że w nim zmieścił się cały kot.
-Och. Trzymanie kota w torbie to dośc niecodzienny widok. - Powiedziała spokojnie i wyciągnęła rękę delikatnie głaskając kotka po głowie, miała nadzieję, że kot ją nie podrapie ani nie ugryzie, albo cokolwiek innego.

Spodziewała się nieco tego, że Elizabeth tak powie. Nie odpowiedziała na to nic, bo nie miała na to żadnej odpowiedzi.
Kotka zachowywała się spokojnie, łasiła się też trochę do Puchonki, wyczuwając w dziewczynie przyjacielskie usposobienie.
I znowu zapadła niezręczna cisza. Meredith zastanowiła się nad tym, kiedy mogłaby zagrać dla nowo poznanej koleżanki.

Ucieszyła się, że kotka jej nie podrapała ani nic w tych rzeczy. Kotka wyglądała na bardzo przyjazną co ją cieszyło.
-Ja mam sówkę białą, nie bardzo wiem czy by się polubiły. - Zaśmiała się cicho pod nosem i odsunęła rękę od kotki na nowo opierając się o pomnik. Czuła, że powoli kończą się jej tematy do rozmowy, więc powoli będzie się trzeba zbierać na jakieś zajęcia.