Mały zakątek między regałami

Prawda jest faktem. Czymś już dokonanym. Po prostu nie każdy ją zna. Nie da się jednak ukryć, że prawdy się nie zmyśla - ona zwyczajnie istnieje i tym właśnie różni się od kłamstwa. Definicja jednak tego rzeczywiście w praktyce nie jest taka prosta. Gorzej - kłamstwa przebiera się za prawdę, bo wielu właśnie nie widzi żadnej różnicy. Tak to jednak jest, że nie możemy mieć wszystkiego zbyt łatwo. Szczególnie jeśli chodzi o rzeczy łatwe to potrzebujemy więcej zamieszania niż jest to konieczne.
- Narzekaj ile się da. Książki są świetne o ile są o tym, co nas interesuje, nie uważasz? - Czy kartka była zdecydowanie ciekawsza od drugiego człowieka? Zastanawiało ją to bardzo. Sama, gdy tylko mogła zostawiała podręczniki i inne około naukowe sprawy. Ba! Nawet rzeczy niezwiązane z nauką odpuszczała sobie, gdy było się do kogo odezwać. A tutaj panienka jakaś wolała plamić papier. Czyżby Alexandra była aż tak nudna? Serio?
- Działaj, skoro możesz. Z chęcią przeczytam o Tobie jakąś książkę w przyszłości. Bylebyś odkrywała same dobre rzeczy - Te słowa wychodzące z ust Gryfonki są pewnie strasznie oczywiste. Na szczęście widząc jej minę da się zauważyć, że to jest coś więcej niż pusta paplanina. Ona naprawdę wierzyła we własne wypowiedzi. Jeszcze. Ktoś tam ją kiedyś dobił, ale przekonania nie umierają tak szybko.
- Niekoniecznie gryfońska. Tym razem to postawa kogoś, kto już przejechał się na "samowystarczalności" - odpowiedziała z uśmiechem i mrugnęła porozumiewawczo w stronę Krukonki. Dobrze, że nie usłyszała jej myśli. Wtedy Alexandra pokazałaby jak bardzo pasuje do domu lwa.

Czy to znaczyło, że Birdie była jeszcze bardziej zakłamana niż myślała? Nawet pasowało do delikatnego ptaszka życie w świecie pełnym złudzeń. A nawet jej własnym świecie. Z osobnymi prawami, zupełnie różnymi od tych, którymi rządził się ten prawdziwy... ale skoro nie potrafiła pojąć czym była prawda, to jak miała odróżnić fakty od fikcji?
- Książki są ciężkie. - powiedziała dość twardo. Nie wiedziała skąd wziął się negatywny ton w jej głosie, ale za nienaturalne uznała, by go teraz na nowo osłodzić. - Lubią płatać figle. Kłamać. Bawić się czytelnikiem. - westchnęła lekko - Dlatego trzeba wszystko sprawdzać.
Wyciągnęła z torby kawałek pergaminu i ręka jakby sama zaczęła kreślić na nim słowa kolejnego listu dla pana S. Drogi Severusie brzmiało tak niewyobrażalnie źle, że nawet pomimo podniosłej treści wiadomości, którą chciała mu przekazać - coś wciąż chciało skreślić jego imię na rzecz przerobienia go na Smarka.
Przyśpiewki Gryfonów musiały zapaść jej w pamięci. Nie dziwota, ludziom podobały się śmieszne melodie, szczególnie te wpadające w ucho.
- Dobre, to znaczy jakie? - uśmiechnęła się ponownie. Dobre, to znaczy mające pozytywny wpływ na jej karierę zawodową, czy dobre nie zjadające ludzi?

Złudzenia... nie tylko Krukonka nimi żyje. Tak naprawdę wszyscy skrywają się w pięknych obłokach ich dymu. Chłonięcie nawet najpiękniejszych urojeń jest szkodliwe, co nie zmienia faktu, że to kochamy. Ludzie są prostymi istotami nastawionymi na ciągły zysk. Szukają prawdy, ale czasami nawet mając ją pod nosem, nie dostrzegają jej istnienia. Tak więc fakty, prawda i kłamstwa są nierozerwalnie połączone, jakby nigdy nie miały zostać rozróżnione.
Tyle, że my to wiemy. Tak po prostu. Lubimy sobie jednak utrudniać docieranie do prawdy.
- Są także pełne opowieści, które zmieniają wszystko na lepsze. Ratują ludzi. Każdy medal ma dwie strony - Mówiła dosyć sztywno, bo chciała szybko wypowiedzieć sporo rzeczy. Rozwijanie się mogło zagrozić jej słowotokiem. Tego zaś chciała uniknąć. Moralizatorstwo zdycha bardzo szybko i jest nieproduktywne. Dlatego zwyczajnie rozmawiała z dziewczyną, kompletnie nic nie robiąc, nie licząc wpatrywania się w swoją rozmówczynię.
- Takie, które kiedyś sprawią coś dobrego. To chyba oczywiste - Czarnomagiczne twory, smutne opowieści - tego jest już pełno. Może czas na małą zmianę?
Niezżerającą nikogo książka będzie całkiem niezłym początkiem.

Opowieści zmieniające świat na lepsze. Kolejna idealistka jej się trafiła, ha. Jeżeli tacy ludzie jak Alexandra widzieli świat przez różowe okulary, to Birdie widziała go przez czarne. Jak kruk topiący się w smole. Błyszczący w świetle w odcieniach granatu...
List pisał się powoli i dziewczyna powoli orientowała się, jak z każdym wersem traci swój pierwotny sens. Chciała go zwabić, urobić... Tak, żeby nie brał jej za jedną z opcji, a jedyną. Koło ratunkowe, które zostało mu rzucone w chwili, kiedy najbardziej go potrzebował.
- To, czy moje książki będą czyniły "dobro" jest mocno uzależnione od twoje definicji "dobra". - powiedziała spokojnie, wyrywając kartkę z notatnika i rozdzierając ją na części. Jeszcze tego jej brakowało, żeby jakiś przygłup przeczytał przez przypadek jak bardzo nie radzi sobie ze słowami. Płynęły z niej ostatnio w zastraszającym tempie. Jakby dusza próbowała znaleźć dobre ujście, ale nie do końca wiedziała jak się do tego zabrać.
Dobro... dobre były dla niej poranna kawa, smak zwycięstwa i widok porażki ludzi, których nienawidziła. Czasami jeszcze, ale w to wyjątkowych przypadkach, uśmiech brata. Niestety ten pojawiał się tak rzadko, że w ramach pocieszenia musiała zadowalać się obserwacją pozostałych uczniów Hogwartu. Czasami znajdowała wśród nich persony tak żałosne, że po porównaniu się do nich uchodziła za człowieka sukcesu. Wtedy czuła się lepiej.

Ach tam znowu różowe... wystarczy nosić okulary. Te najzwyklejsze wystarczą do tego, by coś widzieć. W dodatku wtedy dostrzega się nie tylko jasne, ale i ciemniejsze barwy codzienności. Chociaż nie da się ukryć, że Ptaszyna ewidentnie ma do czynienia z idealistką. I to taką szczególnie upartą, która gdyby mogła to pewnie próbowała rozpowszechnić swoje poglądy wśród mrówek. Tak na wszelki wypadek, gdyby miały one przejąć kiedyś władzę nad światem. Wiecie... różne rzeczy w końcu mogą się wydarzyć.
- Ty za to w tej chwili brzmisz, jak 100% Krukonka - odpowiedziała na początek, o dziwo wcale nie chcą być złośliwą. To zdanie wywołane było po prostu skojarzeniem wynikającym z ich dotychczasowej konwersacji. Miejmy nadzieję, że nie zostanie to zrozumiane opacznie.
- Wracając jednak... cóż, jaka jest Twoja? Wtedy zobaczymy, czy myślimy o tym samym - Nieszczęsna kartka, miała pecha trafić na zły moment. Dobrze, że ona nie czuje (oby!), bo inaczej przecierpiała niezłe katusze. Nie uszło to uwadze Alexandry oczywiście.
- Jeśli nie wiesz, co napisać to polecam po prostu naskrobać to, co byś powiedziała - Rada tak odkrywcza jak powiedzenie, że ziemniaki smakują lepiej, jak się je posoli. Proste rady są jednak ponoć korzystne dla nas, bo szukamy częściej skomplikowanych rzeczy, mijające to proste. Jeśli to prawda to dziewczyna powinna doznać teraz jakiegoś olśnienia, objawienia, czy jak to tam inaczej się zwie i napisać elaborat. Szanse na to marne, ale może mały krok pozwoli ruszyć z kupą następnych na tej długiej drodze?

Birdie uśmiechnęła się. Stuprocentowa krukonka, ha. A podobno nie pasowała do swojego domu. Może jednak ta cholerna czapka miała rację, te siedem lat temu? Zamknęła zeszyt, spojrzała jej prosto w oczy i zamrugała.
- Dobro to pojęcie względne. Dla mojego brata dobrze będzie, kiedy nastanie wieczny pokój, a dla śmierciożercy dobrze będzie, kiedy na świecie nie ostatnie się żaden człowiek niemagicznej krwi. Wszystko zależy od kąta patrzenia. - powiedziała o dziwo spokojnie, powoli odkładając książki na półki z których je ściągnęła. Kiedy nie ostała się żadna - spakowała resztę rzeczy do płóciennej torby, którą przewiesiła sobie przez ramię.
- Problem jest taki, że nie mogę napisać tego, co bym powiedziała. - westchnęła - W dodatku muszę trochę nakłamać. - dodała, jakby była to rzecz najnormalniejsza na świecie. - To pora już na mnie, Alexandro. Tobie też radzę wkrótce się zwijać. Zbliża się cisza nocna. - odchodząc odwróciła się jeszcze na chwilę, po czym rzuciła krótkie: dobrej nocy i zniknęła gdzieś za regałami. Kierowała się w stronę Pokoju Wspólnego. Pisanie szło jej tam najlepiej.

[z tematu]

Tiara nawet jeśli kiedykolwiek się pomyliła to za żadne skarby świata nie przyznałaby się do tego. Tak więc wszyscy uznają jej nieomylność (nawet ona sama, choć jest ostatecznie tylko czapką) i żyją z faktem, że raz lepiej, raz gorzej, ale zostają gdzieś przydzieleni. Jednakże w sumie to każda jednostka decyduje o tym, czy się gdzieś wpasuje. Jak ktoś uparcie będzie dążył do tego, by nie kojarzono go z jego domem to i tak będzie. Przed pewnym jednak cechami nie uciekniemy, a przecież ten kapelusz aż tak znowu przypadkiem o tym wszystkim nie decyduje, więc jakieś tam mimo wszystko posiadamy.
- Mordowanie ludzi nigdy nie może nazywać siebie dobrem. Dobro to istniejące pojęcie, którego definicji się nie zmienia, bo inaczej staje się to już "naszym dobrem", a nie ogólnym. Sądzę jednak, że dyskutowanie z Krukonką o tym może potrwać wieki, więc lepiej przerwijmy - I tak o to temat się urwał, umarł, przeszedł do historii. Nie poszła jednak w ślady towarzyszki i nie zaczęła się zbierać. Jeszcze.
- Nic nie musisz - mruknęła tylko, dochodząc do wniosku, że ta dziewczyna ma w sobie te cechy charakteru, które uparcie przyklejają się do człowieka. Nie ma co się po prostu w to zagłębiać, szczególnie, gdy ta już umyka.
- Do zobaczenia - stwierdziła więc do odchodzącej Birdie, posiedziała jeszcze chwilkę i jeszcze przed nadejściem ciszy nocnej wróciła do dormitorium.
/zt

Jak zawsze siedział w bibliotece i pisał wypracowanie dla nauczyciela historii magii. Nie, nie musiał, nie było ono obowiązkowe, ale nie byłby Remusem Lupinem, gdyby nie wziął zadania dodatkowe, by zdobyć zarówno lepszą ocenę jak i trochę punktów dla swojego domu. Miał przed sobą stos książek dotyczących najstarszych rodów czarodziejów w Wielkiej Brytanii, Szkocji i Walii. Wertował kartka po kartce, zapisując wszystkie informacje dotyczące rodziny Carrow. Dlaczego akurat oni? Sam nie wiedział, po prostu wszystkie pozostałe rodziny są z czegoś znane, o nich świat rzadko słyszy. Postanowił się więc skupić na tym nazwisku i napisać najlepiej jak potrafi.
Casper Carrow, pierwszy czystej krwi czarodziej, który zapoczątkował to nazwisko. W jego linii zawsze pojawiał się syn, mogący przenieść swoje... pisał na pergaminie na brudno każde niezbędne strzępki. Usta poruszały mu się bezgłośnie w miarę jak czytał notowane słowa.
Nie wiedział ile upłynęło czasu, gdy w jego myśli wdarła się myśl o Lily. Jak to się stało, że przestali ze sobą rozmawiać? Nie spędzali już czasu razem, nie rozmawiali o książkach i rzeczach, które ich łączyły. Teraz Ruda miała mu za złe, że poznał kogoś innego z kim dzieli się swoimi myślami. Zarzuca mu, że zdradza Erin z pewną blondwłosą Krukonką, co było nieprawdą. To Erin zaczęła go unikać. Wiecznie się mijali, nie mieli czasu ani ochoty, by ze sobą posiedzieć. A on nie wiedział czy to przypadkiem nie jest jego wina. Może zrozumiała kim jest, w co się zmienia. Może nie chce go takiego, tylko nie umie mu tego powiedzieć wprost... Miał straszny mętlik w głowie. Gdzie się wszystko podziało to co jeszcze niedawno było takie piękne? I wreszcie Kaylin, nieszczęśliwie zakochana w Bułhakowie. Nieszczęśliwie, bo Remus wiedział, że nic z tego nie będzie, że Bułka najzwyczajniej w świecie wykorzysta naiwną dziewczynę, gdyż na takiego wygląda i niepotrzebnie ją zrani. Nie będzie się wtrącał, nie będzie usiłował jej przemówić do rozumu i tak to nic nie da. Postanowił skupić się na swoim życiu i swoich przyjaciołach. Może to okrutne, ale prawdziwe. Nie mieszaj się tam, gdzie Cię nie chcą, czyż nie tak głosi przysłowie? Wrócił do wypracowania...

Był na końcu jednej z książek, a znalazł dopiero kilka zdań na temat wybranej przez siebie rodziny. Co jest, zastanawiał się i stawiał na to, że albo byli nadzwyczajnie skryci, że nic o nich nie wiadomo albo ktoś nie chciał o nich pisać. Zostały mu dwie ostatnie kartki więc szybko je przewertował, zamknął książkę i odłożył na lewą kupkę, do pozostałych tych co zostały już przeczytane. W momencie gdy sięgał po kolejną ze stosu po prawej spostrzegł, że ktoś się pojawił w zakątku, gdzie siedział. To była Kaylin, o której dopiero co myślał. Fantastycznie. Doszło do tego, że sprowadza sobie ludzi myślami. Brakowało tu jeszcze Evans i Potter do kompletu. Zauważył jednak coś dziwnego w wyglądzie i zachowaniu blondynki. Nigdy nie widział jej w okularach, więc to bardzo go zaskoczyło, a poza tym w jej twarzy było coś, co mu tutaj nie pasowało, ale powiedział sobie, że to przecież nie jego interes. Najwidoczniej nie ma ochoty na jego towarzystwo, skoro ani nie podeszła ani nie odezwała się ani słowem.
Wziął książkę i otworzył, kolejno czytając strona po stronie. Zerknął na Krukonkę, która nadal stała w miejscu jakby niepewna czy usiąść czy zwyczajnie go zignorować i poszukać innego miejsca. Uśmiechnął się do niej zachęcająco, by jednak zdecydowała się zająć miejsce tuż obok. Mała przerwa mu się przyda...
- Cześć - powiedział cicho ponaglając ją, by się pospieszyła i wreszcie usiadła.

Szła z pewnego rodzaju ociąganiem, jakby nie wiedząc czy aby na pewno jest mile widziana. Wręcz przeciwnie, chciał żeby z nim usiadła, bo gdyby miało być inaczej, nie zachęciłby jej, aby się dosiadła. Uśmiechnął się do niej lekko, nieco przesuwając stos swoich książek, by także i jej zrobić miejsce. Spojrzał na nią dość niepewnym wzrokiem i zaniepokoił się. Wyglądała jakby nie spała całą noc. Miała lekko opuchnięte powieki... czyżby płacz? Z rozmyślań nad jej stanem wyrwał go jej cichy głos.
- Nie przeszkadzasz. To raczej ja, skoro jak twierdzisz, jest to twoje ulubione miejsce. Wystarczy słowo, a sobie stąd pójdę - powiedział, przewracając kolejną stronę.
Chciał zapytać, czy aby aby na pewno się dobrze czuje, ale stwierdził, że to nie powinien, może sama mu powie jak się na to zdecyduje. Nie byli jakimiś przecież bliskimi przyjaciółmi, poznali się dopiero niedawno, więc nie uważał, by od razu zaczęli się sobie zwierzać ze swoich problemów.
- Co? - spytał zamyślony, gdy czytał. - Tak. Zgłosiłem się, by napisać akurat o nich. Niewiele o nich wiadomo, a według mnie, każdy ród zasługuje na uwagę, mimo tego co robią ich członkowie - odparł i spojrzał na nią. Prześlizgnął wzrokiem po jej twarzy, a następnie opuści go nieco niżej, na dłonie trzymające książkę z tytułem. Siniak. Rzucił mu się w oczy wielki, rozlewający się siniak na nadgarstku. Odłożył wszystko na bok, po czym chwycił jej ,,ranną'' rękę i odsłonił resztę rękawa.
- Kto Ci to zrobił? - zapytał zaciskając zęby ze złości. Czekał aż z jej ust padnie kłamstwo, gdyż na pewno za nic nie wyda sprawcy. Uderzyła się, upadła i tak dalej. Na pewno nic z tych rzeczy, nie była aż tak niezdarna by to zrobić. To sprawka kogoś innego, miał tylko nadzieję, że to nie ten przeklęty Bułka.

Ostatnio nikt nie miał dla nikogo czasu, wszyscy chodzili swoimi drogami. Nie byli już dzieciakami wiecznie się wałęsającymi, każdy myślał o swojej przyszłości, martwił się sobą. Remus od początku był w bibliotece sam. Zawsze uczył się w samotności, nikt nie chciał mu towarzyszyć. Miło było teraz z kimś siedzieć i uczyć się wspólnie.
- Ale uczenie w nocy nie służy nikomu. Widać, że masz za sobą nieprzespaną noc. To nie jest dobre - powiedział przyjaźnie, delikatnie się uśmiechając.
- Mogę powiedzieć to samo. Zawsze siadywałem w bibliotece sam - zgodził się z nią radośnie, że po raz kolejny mają wspólne zdanie i wspólne przeżycia.
Zmarszczył czoło gniewnie, kiedy powiedziała, że to nie jest coś czym powinien się denerwować. Błąd. On już był zdenerwowany w momencie, gdy go zobaczył. Zmrużył jedno oko, oczekując tym razem poprawnej odpowiedzi. Nie ważne kto to był, ale musi ponieść konsekwencje. Przemoc w szkole jest niedopuszczalna. On jest prefektem i także jest odpowiedzialny za porządek i dyscyplinę w szkole.
- Więc? Słucham, kogo to sprawka? Obiecuję, że nie powiem od kogo wiem i nie zrobię nic, by zorientował się iż wiem od ciebie. Powiem, że ktoś go widział i tyle - powiedział Remus zdecydowanym, nie znoszącym słowa sprzeciwu, głosem. Naprawdę się o nią martwił, a ona jeszcze wszystko musiała utrudniać.