Mały zakątek między regałami

Wiedziała, że przyjaźń z Irytkiem nie była czymś normalnym w tej szkole. Wiedziała też, że spora część uczniów nie będzie potrafiła tego zrozumieć. Poza tym, wydawało jej się, że niebawem usłyszy trochę plotek na swój temat, zwłaszcza po tym, jakie przedstawienie odstawił poltergeist na korytarzu. Jeszcze jakiś czas temu nie przejęłaby się tym zupełnie, teraz jednak nie chciała, by niektórzy ze znanych jej osób o tym usłyszeli. Czułaby się zażenowana, lekko mówiąc. Mimo to, nadal lubiła towarzystwo Irytka, pozwalał jej się wyluzować i przez chwilę skupić na czymś innym niż jej nudne i pełne nastoletnich problemów życie.
- Tak sądzisz? - Zapytała zdając sobie sprawę z tego, że miał rację. Sama nie wiedziała, czemu akurat z nią poltergeist rozmawiał. - Nauczył mnie grać w karty. I spędziliśmy razem kilka nocy, chociaż czasem za nim nie nadążam. Robi sobie dziwne żarty, których nie rozumiem. Ale jeżeli sprawia mu to przyjemność, to czemu nie. Nie robi mi przecież krzywdy. - Zakończyła swoją wypowiedź uśmiechem i otworzyła pierwszą z własnych ksiąg. Początki historii magii znała bardzo dobrze, a mimo to chciała sobie wszystko powtórzyć. Tym razem jednak miała zamiar skupić się na bardzo interesującym ją temacie, na którym skupiła swoją uwagę kilka dni wcześniej.
- Przepraszam. Za to jak zachowałam się ostatnio. - Mówiła cicho wzrokiem przesuwając po literkach i jednocześnie czytając ciekawy rozdział. Mimo to, na jej bladym od zmęczenia policzku pojawił się rumieniec zawstydzenia.
Słysząc zimny ton w glosie Remusa zadrżała i przygryzła wargę. Nie chciała go złościć, jednak były sprawy, o których lepiej żeby nie wiedział.
- Przepraszam. - Szepnęła skruszonym głosem i powróciła do czytania. Atmosfera znowu się zagęściła i Kaylin nie miała pojęcia, czemu tak było. Przecież bardzo go lubiła, nie chciała go ani martwić ani złościć. Miała jednak świadomość, że jej poczynania nie należały do tych, które by pochwalił.

Ona natomiast zawsze była bardzo ciekawa tego rodzaju istot. Jakie były, czego chciały i co je trzymało na ziemi. Przede wszystkim jednak, w przeciwieństwie do wielu innych ludzi, traktowała duchy jak każde inne istoty. Tak, jak traktowała ludzi, czy chociażby Dwurogi. Dla każdego żywego stworzenia miała ogrom cierpliwości i ciepła, choć przy ludziach bywało jej ciężej to wszystko okazać. Dużo lepiej czuła się w towarzystwie zwierząt i właśnie tego niesfornego Irytka.
Sama nie wiedziała, czemu tak jest. Mimo to, nawiązała się między nią a poltergeistem pewna więź. Była pewna, że tylko ona tak to rozumowała, a on nawet przez chwilę nie pomyślał o niej cieplej. Sam mówił, że nie ma uczuć, więc nie było to nic niezwykłego. Mimo to, z niecierpliwością czekała na kolejny wieczór, który mieliby spędzić razem.
- No, nie tyle mnie to nie bawi, co nie do końca te jego żarty rozumiem. Ale jeżeli sprawia mu to przyjemność to w porządku. - Kaylin była cierpliwa. Rzadko kiedy podnosiła głos, denerwowała się na innych czy miała ochotę podstawić nogę. Nawet kiedy Irytek przeczytał jej pamiętnik nie drgnęła jej powieka, a ona dalej się uśmiechała.
- Ummm. Wydaje mi się, że nie miałam z kim o tym porozmawiać. Z resztą, nie jest to coś, o czym powinien wiedzieć cały świat. I dopóki nie powiedziałeś tego na głos... Cóż, w mojej głowie brzmiało to mniej beznadziejnie. - Uśmiechnęła się trochę krzywo, trochę smutno, ale jednak był to tak dobrze znany mu uśmiech Krukonki z piątego roku. Przez chwilę nawet atmosfera, mimo tematu, który nadal był solą w oku dla dziewczyny, wydawała się całkiem przyjemna i relaksująca.
Potem jednak został podjęty temat, o którym Kaylin wiedziała, że nie może rozmawiać. Nie chodziło tu bowiem tylko o nią, a oo kogoś, kogo tajemnica nie powinna nigdy zostać wydana. Tak przynajmniej jej się wydawało.
- Ojej, znowu to robię. Nie potrafię wyjaśnić dokładnie i sprawiam, że inni rozumieją moje słowa nie tak, jak powinni. Nie chodzi o to, że to nie twoja sprawa, Remusie. Chętnie opowiadałabym ci o wielu rzeczach. To znaczy, jeżeli tylko chciałbyś słuchać, bo nie chcę cię nudzić. Chodzi po prostu o to, że to nie było nic takiego. - Mówiła cicho, lekko drżącym ze zdenerwowania głosem. Naprawdę nie znosiła swojego braku umiejętności społecznych.
- Swoją drogą, czujesz się już lepiej?

Słuchała uważnie jego słów, choć w międzyczasie przeglądała podręczniki w poszukiwaniu interesujących ją informacji. Od niedawna zaczęła interesować się jednym konkretnym działem Historii Magii i miała nadzieję znaleźć jakieś wskazówki, którymi mogłaby się potem posłużyć w dalszych poszukiwaniach. Kiwnęła głową na znak, że to bardzo dobry pomysł i z ociąganiem oderwała wzrok od literek, by skupić go na twarzy Remusa.
- Jak każdy w tej szkole. To nic niezwykłego, kiedy Irytek ciągle płata wszystkim te swoje figle. - Kaylin nie miała pojęcia, że nieświadomie przekonała Lupina do prób rozmowy z poltergeistem. Gdyby wiedziała moglaby być z siebie nawet zadowolona. W końcu sama twierdziła, że Irytek jest po prostu samotny. A ona jedna nie była w stanie znaleźć dla niego tyle czasu, ile by potrzebował. Musiała spać, choć i tak zaniedbywała to ostatnimi czasy bardzo, jeść i się uczyć. Chciała też spędzać czas z innymi, choć sama nie mogła uwierzyć, ze takie pragnienie powstało w jej głowie. Do tej pory bycie samemu jej nie przeszkadzało, wręcz bardzo to lubiła.
- Dziękuję. To dla mnie... No, to chyba dosyć ważne. - Zarumieniła się czując na swojej dłoni jego uścisk i spuściła wzrok zawstydzona. Jak dotąd jej tajemnicę znał tylko Irytek i właśnie Remus. Czy powinna bardziej uważać na swoje słowa i zachowanie? Chyba tak, skoro ci dwaj tak łatwo ją przejrzeli. Co, jeżeli sam Bułhakow się domyśli? Na pewno umarłaby ze wstydu!
- Cieszę się, że to rozumiesz. - Dodała wzdychając z ulgą. Nie chciała, żeby się na nią złościł, ale nie chciała też zdradzać tego, co się stało. To było coś pomiędzy nią a drugim Krukonem i tak musiało zostać.
- To dobrze, martwiłam się. Nie wyglądałeś wtedy najlepiej. Powinieneś więcej odpoczywać. - Przyganiał kocioł garnkowi.

Dźwięk piszącego po pergaminie pióra roznosił się po ich małym, bibliotecznym zakątku. Kaylin przestała na chwilę czytać podręcznik i spojrzała z przymrużonymi oczyma na pracującego Remusa, uśmiechając się przy tym pod nosem. Z lekko rozwartymi ustami wyglądał dosyć komicznie, musiała to przyznać i nie potrafiła nie zaśmiać się z tego widoku. Chwilę później dotarło do niej, że sama pewnie wygląda równie zabawnie, gdy skupia się na czymś i uczy. Zawstydzona wróciła do czytania rozdziału, który wydał jej się zalążkiem tego, czego poszukiwała. Drobną, bladą i zdecydowanie słabą dłonią kreśliła krótkie i rzeczowe notatki w swoim dzienniku.
Zaintrygowana tym, jak mało informacji na dany temat było w podręczniku wpatrywała się w kartki, marszcząc przy tym nos i mrucząc z rozczarowania. Dopiero po chwili dotarło do niej, że Lupin coś mówił. Podniosła głowę i wbiła w niego pytający wzrok. Potrzebowała kilku dodatkowych sekund do tego, by załapać, o co w ogóle chodziło. Następne sekundy przeznaczyła na chwilę rozmyślań na ten temat, by dopiero po tym odpowiedzieć.
- Myślę, że mogłabym zapytać. Ale wiesz Remusie, nawet Irytek ma pewne granice, których przekraczania po prostu nie lubi. Nie sądzę, by chciał mi o tym opowiedzieć. - Zaczęła cicho. Chciała dowiedzieć się o poltergeiście więcej. Do tej pory zdradził jej tylko, że kiedyś był płomieniem, nie miał postaci, którą można było obserwować teraz. No i co gorsza, od jakiegoś czasu ze sobą nie rozmawiali, a ostatnie spotkanie skończyło się... Cóż, dosyć niekomfortowo. Kaylin martwiła się, że teraz tak już będzie i jej dopiero co nawiązana więź z Irytkiem rozpadnie się nim dziewczę zdąży mrugnąć.
- Swoją drogą, czemu cię to ciekawi? Mam nadzieję, że nie chcesz tego wykorzystać przeciwko niemu, nie wybaczyłabym ci. - Powiedziała poważnym tonem, ale po chwili uśmiechnęła się do niego ciepło. Jakoś nie mogła wyobrazić sobie tego Huncwota robiącego coś na złość komuś innemu. Nawet, jeżeli był to niesforny poltergeist, który pewnie nie raz zalazł mu za skórę.
- Dla mnie to coś całkowicie nowego. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie czułam. Właściwie, mało co mnie wtedy interesowało. I teraz nie jest inaczej, po prostu... Czuję, jakby mój świat się powoli otwierał. Nie do końca jestem pewna, czy właśnie tego chcę. A... on... to zapoczątkował. Jakby otworzył drzwi, które były zamknięte przez lata. I teraz przez nie przedostaje się wszystko, czego do tej pory nie zauważałam. - Mówiła dużo, choć cicho. Cały czas bawiła się piórem, które trzymała w ręce i uśmiechała lekko. Odrobinę smutno, a jednak ciepło, jakby to o czym mówiła sprawiało jej zarówno przyjemność jak i pewnego rodzaju ból.
- Aż tak źle? - Westchnęła przeciągle i przeciągnęła dłonią po niesfornej czuprynie, która i tak ułożyła się jak chciała. - Postaram się dostosować do własnej rady, obiecuję. Ale najpierw muszę zadowolić swoje ego. - Zaśmiała się cicho, zmęczonym i lekko zachrypniętym głosem. Mimo to wydawała się dużo bardziej rozluźniona niż jeszcze jakiś czas temu.