Mały zakątek między regałami

Co się stało, to się nie odstanie. A poprawianie postów jest zbyt męczące, by czytelnikowi przyszło do głowy. Ważne, że ostatecznie ich wersje okazały się takie same, a pan profesor wycierał tyłkiem bibliotekową podłogę.
Krukonka jeszcze przez chwilę trzymała dłoń skierowaną w stronę mężczyzny, jednak gdy podniósł się z ziemi o własnych siłach cofnęła ją błyskawicznie. Zrozumiała, że nie powinna była się tak "spoufalać" i postanowiła zapamiętać lekcję na przyszłość. Prawdą bowiem było, że Kaylin miewała problemy z interakcją międzyludzką. Wiele zjawisk i zachowań wydawało jej się dziwnych, niepotrzebnych. Z drugiej strony, wpajano je jej już od małego, dlatego przestrzegała wszystkich, bez chociażby sekundy zawahania.
- Nie ma za co. - Odpowiedziała cicho, praktycznie niedosłyszalnie. Po chwili jednak zachichotała pod nosem, co mogło się wydać z jednej strony nie na miejscu, a z drugiej... Całkiem urocze.
- Zabawny pan jest. - Dodała podnosząc na niego wzrok i przez chwilę wpatrując się w jego twarz. Robiła to bez zastanowienia, a także z pewnego rodzaju pewnością siebie. Nie była krnąbrna, jedynie nie rozumiała, czemu takie wgapianie się w swojego nauczyciela miałoby być niestosowne.
- Nic się nie stało, panie profesorze. - Powiedziała od razu garnąć się do zbierania porozrzucanych po podłodze tomów. Nie miała zamiaru zostawiać go z tym wszystkim samego, choć też nie do końca czuła potrzebę zrobienia tego za niego. Pozostała więc przy opcji fifty fifty i ramię w ramię z nowo poznanym nauczycielem układała księgi na regale. W tym czasie zdążyła się przyjrzeć książkom, jakie go interesowały. Aż dziwne, jak po tytułach, które ludzie czytają można poznać ich naturę, duszę i zainteresowania.
- Szuka pan czegoś o wizjach? - Zapytała trzymając w rękach tę właśnie pozycję, która sprawiła, że cała sterta ksiąg spadła na głowę biednego pana Bułhakowa.

Zabawny. Tak, lepszego określenia nie mogła znaleźć. Być może, gdyby wiedziała, że słowo to wiązało się dosyć silnie z była żoną nauczyciela powstrzymałaby się od komentarza. Możliwe jednak, że nawet świadomość tego nie cofnęłaby jej przed użyciem właśnie tego słowa. Z resztą, nie miało to teraz żadnego znaczenia.
- Tak uważam. Jak na nauczyciela jest pan dosyć... Niezdarny. Zupełnie inny niż wszyscy profesorowie tutaj, w Hogwarcie. - Powiedziała układając ciężkie tomy na półce. Mogła pomyśleć o użyciu magii, by mniej się namęczyć, ale przecież nie miała jeszcze karty rozwoju, by wiedzieć, jakich czarów się nauczyła. Cóż, będzie trzeba to kiedyś naprawić.
- To znaczy, w pozytywnym sensie. - Dodała, gdy dotarło do niej, że mogła go obrazić. Nie o to jej przecież chodziło, w końcu miło było popatrzeć na kogoś kto nie rozpyla wokół siebie aury doskonałości. Poza tym, nie chciała zdenerwować nowego nauczyciela i to w dodatku, nauczyciela NUMEROLOGII. Która swoją drogą była dla niej tak TROCHĘ trudna. Ale tylko trochę.
Dopiero w tym momencie dziewczę miało okazję przyjrzeć się czarodziejowi. Zdecydowanie nie był młodzikiem, lecz do kadry tych najstarszych też nie należał. Nie wiedziała o nim nic, poza tym, że był zabawny. I całkiem przystojny, o ile umiała coś takiego ocenić. Nie była pewna, bowiem nigdy nie zwracała uwagi na wygląd, zwłaszcza płci przeciwnej.
- Tutaj poświęca się dużo uwagi na inne przedmioty, przede wszystkim Eliksiry i Obronę Przed Czarną Magią. Wróżbiarstwo jest raczej traktowane z przymrużeniem oka. - Dodała kiwając głową. Sama nigdy się nad tym nie zastanawiała, ale w gruncie rzeczy, tak właśnie było. Jego kolejne słowa wprawiły ją w lekkie zakłopotanie. Na policzku pojawił się delikatny rumieniec wstydu, a wzrok na chwilę skierował się w dół. Lekko za długie pasmo włosów opadło jej na nos i dopiero po chwili udało się dziewczynie je poprawić. Trzymacie ksiąg nie pomagało.
- Prawdę mówiąc, z ciekawości. - Odpowiedziała, gdy wreszcie spojrzała w jego twarz. - Uczęszczam na zajęcia z Wróżbiarstwa, choć nigdy się w to nie zagłębiałam jakoś szczególnie. Numerologia też nie należy do przedmiotów, które bym kochała. - Była z nim całkowicie szczera. No bo, czemu miała udawać? Prędzej czy później i tak zobaczy, jak żałosna w tym jest. A przecież nie mogła popsuć sobie średniej, prawda? Musiała jakoś zaliczyć ten przedmiot i to nie na najniższy stopień!
- Chociaż to pewnie dlatego, że po prostu mi nie idzie. Ale ciekawość, jakim jest pan człowiekiem była silniejsza niż moja niechęć do przedmiotu. To chyba całkiem ludzkie, nie sądzi pan? - Zapytała odkładając na regał ostatnią z ksiąg, jaką miała w rękach. Wydawać by się mogło, że nie przeszkadzała jej bezpośredniość nauczyciela.

Przyglądała mu się, gdy przeglądał strony księgi. Przekręciła głowę na bok zastanawiając się, czego mógł tam szukać. Czego i... po co. Czyżby przygotowywał się na kolejne zajęcia? A może miał coś, co gnębiło jego duszę? Nie miało to znaczenia, nie była aż tak wścibska, by wchodzić z butami w życie nowo poznanego nauczyciela.
- Naprawdę? - Zaśmiała się lekko, automatycznie zakrywając sobie usta dłonią. No proszę, profesor Slughorn?
- Szkoda, że tego nie widziałam. Miałabym co opisywać w pamiętniku. - Dodała cały czas rozbawiona. W kącikach oczu zbierały jej się łzy, które szybko otarła. Wysłuchała jego kolejnych słów, na które zareagowała łagodnym uśmiechem. Nie jakimś szczególnie wielkim, jednak takim... subtelnym.
- Nie jest z panem chyba tak źle. A niezdarność może być postrzegana różnie. Czasem niezdarni ludzie są po prostu uroczy. - Mówiąc to zaczęła bawić się nitką wystającą z jej szaty. Cóż, nie tłumaczyła się, przynajmniej nie miała takiego zamiaru. Nie znała go jednak i nie wiedziała, na ile może sobie pozwolić. Musiała więc to ocenić, a jak wiadomo - nie była w tym najlepsza.
- To dobrze, że ma pan do siebie dystans. Ja tak chyba nie potrafię. Chociaż... Ja wielu rzeczy po prostu nie rozumiem. - Powiedziała całkowicie szczerze. Czemu miałaby kłamać? Tego też nie rozumiała. Choć była bardzo ambitna i pragnęła robić wszystko jak najlepiej, nie ukrywała gdy była w czymś kiepska. Choć bolało ją to koszmarnie, ukrywaniem niczego się nie poprawi.
- Nie uciekam z zajęć nawet, jeżeli mi na nich nie idzie. Zawsze mogę się na nich dowiedzieć czegoś nowego. No, ewentualnie zdam sobie sprawę z tego, jak marnie mi to wychodzi. - Zaśmiała się słysząc o karach. - Coś strasznego pan wymyślił? No proszę, więc ma pan też taką stronę. - Dodała mrucząc coś do siebie pod nosem.
Potem przez dłuższą chwilę milczała. Starała się zrozumieć, co dokładnie do niej powiedział, by nie popełnić jakiejś gafy. Wiedziała, że miał rację, choć z drugiej strony - nie przebywała z ludźmi zbyt często, by móc ich oceniać.
- Mogę przysiąc, że bardzo się staram. Jak we wszystkim z resztą. Przez te wszystkie lata nauki pozwoliłam sobie odpuścić tylko Latanie na Miotle i zaliczyć je byle zaliczyć. Jednak nie ważne ile czasu spędzam nad Numerologią... Niczego nie rozumiem. - Dodała cicho spuszczając wzrok. Wpatrywała się w jego buty, przypominając sobie książkę, którą kiedyś przeczytała. "Buty a charakter posiadacza", czy coś w tym stylu. Nic jednak już z niej nie pamiętała.
- Ludzie są głupi, nie dostrzegają błędów, jakie popełniają. A nawet, gdy je już dostrzegą - nie starają się ich naprawić. Czego więc od nich oczekiwać? - Zapytała w odpowiedzi na jego krótki wywód o nienawiści. Na szczęście, szybko zmienił temat na coś trochę przyjemniejszego. O ile rozmowy o panience Wittermore mogły być przyjemne.
- Naprawdę? - Spytała prawdziwie zdziwiona. - Myślałam, że każdy człowiek pyta, gdy jest ciekawy. Ale cóż... Nie przebywam z nimi zbyt długo. W całej szkole zdarza mi się rozmawiać tylko z nauczycielami. Czasem odpowiem, gdy mnie o coś zapytają. Zazwyczaj związanego z zadaniem domowym. - Dodała zastanawiając się nad własnym życiem. Czy była idealnym przykładem kujona-odludka? Chyba na to wychodziło.
- Co dokładnie próbuje pan znaleźć w tej księdze? - Zapytała i sięgnęła po jeszcze jedną księgę ze znaczeniami. Znała ją po okładce, gdyż kiedyś już się na nią natknęła.

Och, Kaylin miała bardzo ciekawe życie. Życie pełne książek i nauki, bo na nic innego nie było ją stać. Nie umiała dogadywać się z ludźmi, ale na całe szczęście, z magicznymi stworzeniami szło jej o niebo lepiej. Biorąc pod uwagę to, że wiązała z tym swoją przyszłość, miała całkiem spore szanse powodzenia.
I tak, dławiący się profesor eliksirów byłby nie lada wydarzeniem w jej pamiętnikowych historiach. Pojawiłoby się w nim bowiem coś więcej niż "uczyłam się", "zdałam", "zjadłam na śniadanie omlet". I choć panienka Wittermore nie mogła narzekać na nudę w swoim życiu (bo przecież zawsze miała co robić), to jednak nie działo się w nim nic szczególnego. Zwykłe, spokojne, szare życie Krukonki. Typowy stereotyp - taka właśnie była.
Zdecydowanie dziewczę miało też problem z interpretacją słów, zwłaszcza własnych. Nie zdawała sobie sprawy z niestosowności wypowiedzi, jaka dopiero co uleciała z jej ust. Na szczęście profesor zdawał się orientować z jej problemem, a gdy temat zszedł z niego samego, rozmowa mogła toczyć się dalej. Prawie normalnym torem.
- Mówi pan do kogoś, kto do najbardziej uzdolnionych nie należy. Sprawiam tylko takie wrażenie, bo moje oceny są ponad przeciętne z prawie każdego przedmiotu. Przypłaciłam to masą wysiłku i czasu, a Numerologia dalej sprawia mi problem. Nie sądzę też, bym miała kiepską wyobraźnię. Dużo czytam i wiele rzeczy potrafię dostrzec duszą. Nadal jednak nie umiem odnaleźć się w Numerologii. - I co pan powie na to? Ha. Kaylin nie zdawała sobie sprawy z tego, że większość ludzi w życiu nie przyznałoby się do czegoś takiego. Większość z nich po prostu wciskałaby kit, że przecież oni się wcale nie uczą, a dobre oceny same spływają. Że mają talent. Ona otwarcie mówiła, że żadnego nie ma.
Spojrzała na uśmiech profesora i choć nie do końca wiedziała czemu, zrobiło jej się jakoś przyjemniej. Może po prostu ładnie się uśmiechał? Tak, zapewne coś w tym było. No i przede wszystkim, ostatnio była bardzo poddenerwowana, a chwila rozmowy z innym człowiekiem zdawała się ją uspokajać. Może powinna częściej tego próbować?
- Myślałam o tym. Ale to by wymagało kontaktu z innymi. A nie jestem w tym najlepsza. Nie wiem czemu, ale większość z nich bardzo często się przy mnie peszy i zmienia temat. A potem po prostu odchodzą. - Powiedziała całkowicie szczerze. Jej bezpośredniość zdawała się przeszkadzać wielu ludziom.
- Nowe, świeże ścieżki? Ma pan na myśli tworzenie nowych ideologii, zaklęć i badania nad światem? - Nie do końca zrozumiała, co miał na myśli. Mimo to, na samą myśl o badaniach zaświeciły jej się oczy.
- Albo odkrywanie nowych gatunków magicznych stworzeń! - Podekscytowała się trochę za bardzo i po chwili konsternacji zamilkła. Na jej policzku pojawił się rumieniec wstydu i jakby chcąc zmienić temat zaczęła grzebać w księdze, którą miała w dłoniach.
- Jakie pytania? Ciężko będzie mi coś znaleźć, jeżeli nie będę wiedziała czego szukać. - Dodała na końcu jakby dając mu do zrozumienia, że czy chce, czy nie, będzie musiał się z nią jeszcze przez chwilę pomęczyć.

Śmiech nauczyciela sprawił, że Kaylin przez chwilę nie wiedziała, co się stało. Czy powiedziała jakiś żart? A może wygłupiła się na tyle, że roześmiał się nie bacząc na to, że byli w bibliotece? Nie miała pojęcia, co sprawiło tą nagłą wesołość u profesora, jednak musiała przyznać, że miał całkiem przyjemny śmiech. Zarumieniła się po raz kolejny z zawstydzenia i dopiero po chwili, gdy zaczął jej to tłumaczyć, zrozumiała o co chodziło.
- Zaprzeczam? Ale.. - Urwała zdając sobie sprawę, że miał jeszcze coś do powiedzenia. Wysłuchała go więc do końca, a potem zamilkła zastanawiając się nad odpowiedzią. Poprawiła sobie w tym czasie kosmyk ponownie opadający jej na nos i przyłożyła dłoń do ust.
- Hmm. Może coś w tym jest. Ale nie nazwałabym tego talentem tylko ciężką pracą. - Dodała całkowicie pewna siebie. Dalsza część jego wypowiedzi zainteresowała ją jednak bardziej. I choć Numerologia była jej koszmarem, chciała dowiedzieć się o tym czegoś więcej.
- Pierwszy raz usłyszałam taką definicję Numerologii. Właściwie, pierwszy raz naprawdę mnie to zainteresowało. Jak sobie z tym radzić? Co jest mi pisane? Może mi pan to powiedzieć? Może mnie pan tego nauczyć? - Zapytała głosem pełnym nadziei na to, że wreszcie ktoś będzie w stanie jej to wytłumaczyć. W oczach odbijało jej się światło tworząc iluzję bardzo zaciekawionego spojrzenia. Chociaż, może to wcale nie była iluzja?
Profesor Bułhakow nie zdawał sobie sprawy z tego, jak wielkie dla dziewczyny były jego słowa. Ich rozmowa, tak zwyczajna, stała się podwaliną pewności siebie, której jej wbrew pozorom brakowało. A sam Vakel zyskał uznanie jednej z najpilniejszych uczennic całego Hogwartu. No proszę, przynajmniej to mu się udało!
- Nie twierdzę, że nie jestem w stanie znaleźć sobie przyjaciół. Zastanawiam się tylko, czy na pewno warto. - Dodała już znacznie ciszej po raz kolejny spuszczając wzrok. Ludzie nie byli najlepszymi istotami na świecie. Zdradzali, kłamali, wbijali noże w plecy. Nigdy się o tym nie przekonała, bo trzymała się od nich z daleka. Czytała jednak wiele książek, w tym te o historii i wiedziała, że zawsze byli nie godni zaufania.
Poza tym, nie miała o czym z nimi rozmawiać. Większość uczniów w jej wieku zajmowała się innymi rzeczami niż ona. Już nawet pośród Krukonów mało było takich, coby spoglądali na świat na tyle dojrzale, by skupiać się na swojej przyszłości. Jak ona.
- Ale może spróbuję. Kiedyś. - Jak przestanę się ich bać. Dodała w myślach. Bo prawda była taka, że to nie pogarda, lecz właśnie lęk przed innymi nie pozwalał jej się przyjaźnić. Nauczyciele natomiast byli autorytetami, którym ufała bezgranicznie (co wcale nie było dobre, wiadomo, że ktoś mógł być złym człowiekiem nawet będąc profesorem).
- Nie wiem, jak odnieść to wszystko do społeczeństwa i współpracy. Nie jestem w tym dobra, jak pewnie już pan zauważył. Nawet rozmawiać normalnie nie potrafię. Ale wydaje mi się, że rozumiem, o co panu chodzi. Chciałabym kiedyś zrobić coś, czego nie dokonał jeszcze nikt. Odkryć nowy gatunek, napisać książkę. Chciałabym jednak... Mieszkać z dala od ludzi. - Powiedziała przeglądając stronice księgi. Kątem oka obserwowała jednak ruchy i zachowanie nauczyciela. Co mógł jej na to odpowiedzieć?
- Ma pan jakiś talent, profesorze? - Zapytała z ciekawości, nadal kartkując książkę. Bez zbędnego spoglądania na jego przystojną twarz.

Słuchała. Nie był pierwszą osobą, która uważała, że jej wyniki w nauce były czymś sporym. Jednak, co tak naprawdę sądziła o tym sama Kaylin? Wiedziała, że wymagało to od niej wiele wysiłku, jednak nadal nie była w stanie nazwać tego talentem.
- Nie twierdzę, że to zupełnie nic. Wielu uczniów chciałoby mieć takie oceny jak ja, jednak ich problemem jest lenistwo. Chcą, ale nic nie robią, by to mieć. - Powiedziała w końcu spoglądając na jego twarz. Kolejną wypowiedź nauczyciela przemilczała, bo miał trochę racji. Właściwie, miał całkowitą rację. Dziewczynie brakowało bardzo dużo pewności siebie i wiary we własne umiejętności. Nie umiała sobie z tym poradzić i jak dotąd, nikt nie chciał jej z tym pomóc. Nawet rodzice, z którymi przecież miała całkiem dobre stosunki.
Kiedy rozmowa przeszła na Numerologię i jej brak umiejętności do czegokolwiek z tym związanego na jej twarzy pojawiło się zmieszanie.
- Rok piąty, Kaylin Wittermore, panie profesorze. - Powiedziała podchodząc bliżej do niego. Dopiero poczuła jego zapach i musiała przyznać, że bardzo jej się spodobał. Nie miała jednak czasu na podziwianie czegoś tak mało znaczącego w kategoriach relacji uczeń - nauczyciel. Kątek oka spojrzała na karteczkę, którą przygotował zaciekawiona. Co miał zamiar zrobić? Czy pokaże jej, na czym tak naprawdę polega Numerologia? Czy przez cały ten czas nie umiała sobie z tym poradzić, bo po prostu podchodziła do przedmiotu ze złej strony?
- Ile ma pan lat, panie profesorze? - Zapytała całkowicie nie nawiązując do żadnego z tematów. Być może jego wywód na temat jej młodości skłonił ją do rozmyślań o jego wieku? Czyżby mężczyzna uważał, że już dawno ma ją za sobą?
- Mam nadzieję, że się pan nie myli. Miło będzie wreszcie zrozumieć to, czego próbowałam się uczyć od lat. No i jest pan sympatyczny, więc na pewno wielu uczniów pana polubi. - Dodała na końcu czując, że ona już należała do tego grona młodych czarodziei Hogwartu, którzy będą stali murem za nowym profesorem.

Kaylin pierwszy raz w życiu usłyszała pochwałę dla własnego imienia. Mimowolnie uśmiechnęła się pod nosem, a gdzieś w środku niej zrobiło się tak ciepło i... po prostu miło. Nigdy nie narzekała na to, jak nazwali ją rodzice, lecz nie zdarzało jej się też zastanawiać nad sensem imienia. No bo po co? Ano, okazywało się, że numerologia miała jej właśnie dać na to odpowiedź!
- Przepraszam, nigdy nie potrafiłam tego zrozumieć. Chyba po prostu podeszłam do tego od złej strony. - Mówiąc to pochylała się nad kartką, na której notował. Zdecydowanie była bardzo do tyłu z materiałem. Praktycznie nie wiedziała, co on w ogóle robił. Mimo to obserwowała uważnie, chcąc cokolwiek z tego zapamiętać.
- Ach, więc to w ten sposób działa. - Mruknęła bardziej do siebie niż do niego. Dziwne, przez pięć lat nauki nie była w stanie pojąć takiej podstawy, a teraz w kilka chwil wydało jej się to po prostu oczywiste. przez dłuższą chwilę słuchała tego, co jej mówił. Miał sporo racji, więc jedynie kiwała głową potakująco. Nie mogła uwierzyć w to, jak bardzo trafił w ocenie jej charakteru i nie była w stanie nie uwierzyć w prawdziwość tego, co robił. Dopiero po chwili była w stanie coś powiedzieć.
- Zdarza mi się czasem powiedzieć coś, co inni uważają za niestosowne. Często nie rozumiem czemu. - Dodała równie konspiracyjnym, jak i podekscytowanym głosem. Przez moment wpatrywała się w niego i uśmiechała pod nosem.
- Jest pan niesamowity! - Powiedziała biorąc w rękę kartkę papieru, na której zapisał całe wyliczenia. - Mogę spróbować? - Zapytała niepewnie kładąc kartkę ponownie na blacie i łapiąc za własne pióro. Napisała na pergaminie jego imię i nazwisko, w końcu został im przedstawiony przez dyrektora, a potem wpatrywała się w to nie do końca wiedząc, co dalej.
- Powinnam teraz dopasować liczby do liter? Znajdę ściągę na końcu podręcznika? - Zapytała nie podnosząc wzroku znad kartki.

Dziewczyna podświadomie wyczuła poprawę humoru nauczyciela i nie wiedzieć czemu, sama poczuła się trochę lepiej. odetchnęła głęboko i wpatrywała się w kartkę, którą miała zamiar sama uzupełnić. Taka już była, gdy coś wreszcie załapała - garnęła się do pracy i ćwiczeń. Do poznawania więcej i uczenia się dalej. I choć nadal miała masę zaległości, co z pewnością nie będzie łatwe do nadgonienia, cieszyła się, że chociaż tak podstawową podstawę udało jej się wreszcie złapać.
Gdy odbierał od niej ołówek poczuła, jak ich dłonie przez przypadek się o siebie otarły. Gdyby była typową nastolatką, pewnie własnie wewnętrznie piszczałaby z podniecenia, w końcu profesor należał do naprawdę przystojnych mężczyzn. Ona jednak zdawała się nie zwracać na to uwagi, choć przez chwilę czuła jeszcze ciepło jego dłoni na swojej skórze. Patrzyła natomiast na kartkę i to, co na niej zapisywał.
- Ach. - Mruknęła cicho i pokiwała głową. Już wiedziała, w jaki sposób sklasyfikować litery. Ponownie odebrała od niego ołówek i zaczęła dopasowywać cyfry.

V A K E L
4 1 2 5 3

B A R O N
2 1 9 6 5

B U Ł H A K O W
2 3 3 8 1 2 6 5

- Dobrze to zrobiłam? - Zapytała, chcąc się upewnić. Potem zaczęła dzielić litery na samogłoski i spółgłoski, tak jak on wcześniej zrobił to z tymi z jej imienia. Chwilę jej to zajęło, gdyż nie przywykła do takiego rodzaju zajęć. On robił to błyskawicznie i nie mogła ukryć podziwu do swojego nowego nauczyciela.

A E A O U A O
1 5 1 6 3 1 6

V K L B R N B Ł H K W
4 2 3 2 9 5 2 3 8 2 5

- Teraz powinnam to dodać, tak? Najpierw sumuję samogłoski. To będzie... Sześć? Potem samogłoski... Dwa? No i na koniec sumuję je wszystkie... Dziewięć? - Nie była pewna, czy zrobiła to dobrze. Nawet, jeżeli się pomyliła, miała do tego prawo. Przynajmniej pierwszy raz wiedziała, co robi. Potem spojrzała na kartkę, na której obok ładnego pisma nauczyciela znajdowało się także jej - lekko pochyłe, chaotyczne, choć nie tak brzydkie, jak by mogło się wydawać.
- Samo obliczenie jednak nic mi nie da, prawda? Muszę poznać znaczenie tych liczb. Mógłby mi pan powiedzieć, co oznaczają? - Zapytała odkładając ołówek na blat i spoglądając na jego twarz jednocześnie poprawiając sobie okulary.