Pokój Wspólny

No po północy to robiło się tu całkiem elegancko.
Kyle był lekkim snobem. Najchętniej wymagałby od kadry nauczycielskiej swojego własnego dormitorium, bo doszły go słuchy, że co bogatsze rody (ale bardzo bogate!) coś takiego swoim snobistycznym dzieciakom fundują. A w Hogwarcie trzeba było dzielić wszystko: dormitorium, pokój wspólny, łazienkę, cholerne POWIETRZE. Dlatego Blackwell preferował godziny późne, jak i nie bardzo późne, gdzie tylko kilku siódmoklasistów siedziało w kącie i dzióbało coś na pergaminach, a on był w stanie zupełnie oddać się swoim dumaniom i nie dumaniom, siedząc na najlepszym miejscu, naprzeciwko kominka i wpatrując się w płomienie.
Oj, ambicję miał niesamowitą. Jak na Puchona wręcz olbrzymią, bo bardzo mało brakowało mu do chęci zapanowania nad światem. Na razie chciał być szefem, chciał mieć wszystko dla siebie, wszystkich dla siebie, wybierać, przebierać, robić co mu się żywnie podoba i jeszcze zbierać za to oklaski… I nie wiązało się to nawet z poczuciem niższości, na które cierpiała połowa Hufflepuffu – on tam był patriotą, kochał swój dom, ale nic nie mogło go zmusić do tego, żeby zaczął się przejmować punktami i Pucharem Lodów, czy jak to się tam nazywało.
Jak już zostało wspomniane, był snobem. Toteż korzystał z tego, że wszyscy prefekci poszli spać i żaden dzieciak nie kręcił się w zasięgu jego wzroku i popijał sobie ognistą whisky (na elegancko w whiskówce!), snując swoje wszystkie plany i jakby czekając, aż któryś z nich się spełni bez jego większej ingerencji.

No cóż, mówi się TOO BAD, Kyle też nie zamierzał zaczynać rozmowy, kiedy porywały go tak szalone myśli na własny temat, które wręcz napędzały jego ego. Trochę to było jak mentalna masturbacja, do tego ekshibicjonizm, bo robił dobrze swojej psychice w towarzystwie kilku osób z roku wyżej i nowemu rudzielcowi, którego skojarzenie zajęło mu dokładnie trzy i pół sekundy. Nigdy nie miał pamięci do twarzy, szczególnie osób, które nie próbowały na siłę zwrócić na siebie jego uwagi, czy czyjejkolwiek uwagi. Ale musiał przyznać, że ta tutaj, Lizzie, o ile się nie mylił, była przezabawna. Odpowiadając na przykład na eliksirach czy transmutacji stawiała wielki znak zapytania, co do poziomu tej szkoły. A Kyle był na tyle okrutny, że po prostu się z tego wszystkiego śmiał.
Wyszczerzył się więc szeroko, nie odrywając od niej spojrzenia, wręcz zmieniając swoją wyluzowaną pozycję tylko po to, żeby dziwacznie się na nią pogapić. Dziwne, bo przecież się znali, nie raz zerwali się kilka razy z zajęć, ale miał wrażenie, że zawsze musiał redefiniować ich relację, nie mogąc znaleźć żadnego punktu stałego. Toteż zachowywał się tak, jak mu było wygodnie.
Oj, no przecież nie był taki zły. Prawie każdy na roku chociaż raz wytknął ją palcem i podśmiechiwał się za plecami, tak to tu działało, dzieciaki były okrutne. Blackwell był okrutny! I znów z powrotem do masturbacji mentalnej, oh yeah.

Kyle wydawało się dobrze odczytał to, co się w rudej główce działo, bo wszelkie sadystyczne odruchy od razu mu przeszły. Otóż wpadł na dużo ciekawszy pomysł w swym snobizmie, bo też od kiedy nie lepiej było pić w dwie osoby, niż jedną? No dobra, może z jego punktu widzenia to była kwestia dość sporna, aczkolwiek uniósł szklankę z whisky i kiwnął w stronę Lizzie, obiecując sobie w myślach, że oszczędzi jej przypominania, co też nie wyszło Puchonce na zajęciach. Ona to na stówę miała problem z własną wartością.
- No nie daj się prosić! – powiedział jeszcze donośnie, zgarniając dość nieprzyjemne spojrzenia siódmoklasistów, wyjątkowo wcześnie zestresowanych. Krukoni-wanna-be, czy o co tu konkretnie chodziło? W każdym razie uśmiechnął się zachęcająco do dziewczyny na swój wyuczony, markowy sposób.

No paszcza otworzyła mu się widowiskowo, gdy tak po chamie potraktowany patrzył jak dziewczyna idzie sobie do dormitorium. Przez chwilę nawet się wkurzył i wrodzona gorąca krew kazała mu zadeklarować wojnę! Ale chwilę później zaśmiał się cicho, dodając to tylko do worka dziwactw Lizzie, przez co nawet mógłby polubić ją bardziej, niż teraz. Na swój sposób. Na swój kylowy, ogromnie nieprzyjemny i skierowany na korzyści sposób, ale przecież to jakieś pozytywne uczucie, czyż nie?
Opadł z powrotem na swoje ulubione miejsce i siedział tam jeszcze długo, tworząc pożywkę na następny dzień. W końcu nawet ktoś taki jak on potrzebował od czasu do czasu regeneracji dla styranego obelgami i głupotą świata umysłu.
Wiadomo, po jakimś czasie, lekko pijany, poszedł do siebie spać.