Korytarz

Vakel wbrew wszelkim pozorom rozumiał kobiety. Nosiły maski samych siebie. Zmieniały się, żeby dostosować do mężczyzn, których sobie wybrały. Często je to zawodziło. Myliły się, potykały na własnych czynach i słowach, a jednak brnęły. Dla siebie i dla nich. Śmiały się z niczego, płakały bez powodu, chowały smutek, żal i rozgoryczenie. Czasami wybuchały. Czuły się wyjątkowe i bezwartościowe jednocześnie. Potrzebowały ciągłego przypominania im, że są ważne i mają kogoś, kto się nimi przejmuje. Zdawały się być naiwne, a jednak rozumiały więcej. Nadawały na zupełnie innych falach. Kiedy słuchał swojej żony zdawało mu się czasami, że rozmawia z kimś ponad nim. Dzieliła się z nim spostrzeżeniami, które uzupełniały jego obraz świata. Krucha, cicha i niewinna. A jednak to ona otwierała mu wszystkie słoiki.
Zakochiwały się i trwały przy tym uparcie. Wzdychały do miłości nieudanych nawet po długich latach. A on… on pamiętał wszystko, ale obrazy były chłodne. Wyprane z uczuć, kolorów i zapachów. Była ona. Jedna i jedyna, ale żadna inna. A przecież miał ich wiele… zdarzało się, że kilka jednocześnie. Kiedyś lubił je posiadać na wszelkie możliwe sposoby.
- Z czystej ciekawości: kto? -  nie zamierzał nic z tym zrobić. Pastwienie się nad młodszymi rocznikami zdawało się Vakelowi być normalną, naturalną dla placówek szkolnictwa magicznego rzeczą. Sam tą czynność z rozkoszą praktykował. Ale wciąż pozostała ciekawość. Chęć ujrzenia wśród uczniów swojego odbicia. Szukał go czasami, kiedy te chmary leniwych nicponi mijały go na korytarzach, unikając spojrzenia prosto w oczy. Nie widział. Nie potrafił wyłapać tej pary drżących oczu, która dopiero odkrywa siebie. Młoda dusza przesiąkająca czernią. Czysta furia gotująca się pod nieudolnie założoną maską. Pamiętał. Takich rzeczy się nie zapomina, nawet pomimo upływu lat.
Spuściła głowę. W głowie widział już, jak łapie ją za podbródek, unosi go w górę brutalnym ruchem…
- Chodź. - rzucił, przerywając własne fantazje. To nie był odpowiedni moment na to, żeby coś zepsuć.
Bułhakow ruszył korytarzem.
Powoli.

Miało znaczenie, chociaż nie dla niej. Po prostu chciał usłyszeć nazwiska. Wiedzieć, na kogo spoglądać na korytarzu, kiedy ten mija go ze spuszczonym, nienawistnym wzrokiem. Chciał wreszcie ujrzeć tą młodą duszę, do której mógł się porównać. Nie lubił jednak robić sobie zbędnych nadziei i takie pytania przychodziły mu dość obojętnie. Nie była to w końcu rzecz priorytetowa, a zwykła ciekawostka, mająca na celu urozmaicenie mu codziennego życia i upierdliwą od jakiegoś czasu pracę nauczyciela.
Vakelowi podobało się bycie profesorem. Podobały mu się pragnące zdobywać wiedzę młodziaki. Nauczanie przychodziło mu więc z naturalną łatwością - dzielenie się doświadczeniem było czymś, w czym młody Bułhakow był po prostu dobry. Najpierw próbował wyrazić się poprzez książki, ale ich nigdy nie było wystarczająco. Czuł bowiem nieustanną potrzebę wpajania innym swojego poglądu na świat, wizje, emocje i zdarzenia. Tu i teraz, kiedyś, w przyszłości - to nie miało znaczenia. Istotnym było jedynie, aby zgadzała się interpretacja. Póki nie odbiegała od jego - czuł się spełniony. Schody pojawiały się w momencie, kiedy na horyzoncie zjawiały się istotny niemożliwe do złamania. W pełni już samodzielne. Posiadające własne opinie. Ku jego radości nie licząc takich ewenementów jak Belanger, czy Izumi - wszyscy bez słowa wykonywali jego polecenia. (Mercedes tak czy siak spisywał na straty - była szlamowatym przygłupem. Każde mądrzejsze zdanie wypowiedziane z ust rudzielca było wyjątkowe.)
- Jestem dość ciekawskim typem człowieka. - wyjaśnił jej spokojnie. Lubił wiedzieć. Lubił zbierać odpowiedzi. Był wielką, chodzącą skarbnicą informacji. Może trochę zepsutą, może trochę szaloną, ale ważną. To, co nosił w swojej głowie czyniło go zwyczajnie potrzebnym. Była to prawdopodobnie jedyna rzecz trzymająca go przy życiu w gronie śmierciożerców.
-Masz w tym sporo racji. - przyznał, bo faktycznie miał to za czystą prawdę. W końcu on sam stał kiedyś na miejscu tych dzieciaków, wyżywając się za wszystkie niespełnione ambicje i marzenia. Agresja była prostym sposobem na zakomunikowanie, że dzieje się z tobą coś złego. Coś zżera cię od środka, a ty nie potrafisz z tym walczyć. Była łatwa, prosta i skuteczna. Niestety często niosła ze sobą duże konsekwencje. Szczególnie tutaj, w Anglii, gdzie nawet niepełnoletni czarodzieje mieli swoje własne, unikalne prawa. Prawa, których on nie posiadał. - Masz jeszcze sporo czasu, żeby się dowiedzieć. - była młoda, ciągle jeszcze młoda. I posiadała tęgi umysł. Świat stał przed nią otworem. Musiała jedynie znaleźć w nim miejsce dla siebie i nie wychylać się zbytnio. Czarny Pan często okazywał się być łaskawy, czego był chodzącym dowodem
Złapanie za rękaw go spłoszyło. Spojrzał na nią podejrzliwie, z furią gotującą się pod powierzchnią szarych tęczówek, ale ona nie mogła tego dostrzec - spoglądała bowiem na jego szyję. Lepiej dla niej.
- Jest kwiecień. Jeżeli chcesz poświęcić na coś swój wolny czas, to sugerowałbym naukę do sumów. - powiedział chłodno, po czym przyłożył zimną rękę do jej pleców i przepchnął ją do przodu. Szedł za nią. Wolał mieć blondynkę na widoku, skoro z taką łatwością przychodziło jej igranie z ogniem.

Bułhakow przyjmował przeróżne oblicza. Począwszy od surowego nauczyciela, który chłodno wytykał wszelkie napotkane błędy, poprzez błądzącego przez życie wizjonera, widzącego wszędzie sposoby na ulepszenie obecnego systemu, aż po tę najgorszą, ciemną stronę, ukazującą się jedynie w obliczu osób godnych poznania jego prawdziwej twarzy. Bułhakow nie tylko ukrywał swoje prawdziwe poglądy - on uważał, że niektórzy ludzie byli zbyt głupi i naiwni, by zaakceptować nowy, lepszy porządek rzeczy i ujawnianie się było poniżej godności. Był zbyt wyjątkowy na użeranie się z szarą masą. Pragnął potęgi, trwania w centrum uwagi. Pragnął uczniów, którzy oddawali się całkowicie jego słowom, nie podważając ich słuszności nawet wtedy, kiedy pojawią się w nich jakiekolwiek wątpliwości.
Vakel był zarozumiały i pyszny, chociaż nie wszyscy byli w stanie dojrzeć to na pierwszy rzut oka. Lubił użalać się nad swoją niedolą, kontemplować nad tym co zrobił źle, a co dobrze i wewnętrznie gotował się na samo wspomnienie płynącej w jego żyłach, brudnej krwi szlamowatej matki, ale wciąż czuł w duchu, że jest po prostu lepszy. Gotowało się w nim pragnienie bycia autorytetem, które dziewczyna w pewnym stopniu zaspokoiła. Vakel polubił krukonów. Nie wszystkich, bo w każdym domu znajdował nie pasujące do niego w żadnym stopniu ewenementy, ale znaczną większość. Nie tylko tych, którzy zdecydowali się uczęszczać na zajęcia numerologii. Kiedy dołączył do Hogwartu przez dłuższy czas zastanawiał się nad kryteriami przydzielania do poszczególnych domów i nawet człowiekowi z tak rozbudowanym zmysłem obserwacji trochę zajęło dojście do tego, cóż kierowało tą przeklętą czapką.
Krukoni różnili się od siebie w tak wielu aspektach, że czasami warto było się zastanowić, czy cała ta maskarada i segregacja pierwszoklasistów miała jakikolwiek sens. Znajdował wśród nich moli książkowych, tak bardzo wpasowujących się w klimaty niebieskiej wieży, tonącej wręcz w kopiach ksiąg ze szkolnej biblioteki, ale również agresywnych graczy Quidditcha, pozornie nie sprawiających wrażenia, że kalkulują każdy swój ruch. Znajdował wśród nich osoby ciepłe i chłodne, mniej i bardziej leniwe, ale wszystkich łączyła jedna, wspólna rzecz - spojrzenie na rzeczywistość. Nie wszyscy widzieli, ale wszyscy próbowali patrzeć. Oni nie żyli sobą i własnymi przeżyciami - oni żyli życiem innych. Chłonęli opinie niczym gąbka, wyrabiając sobie zdanie na właściwie każdy temat, czasami nie zdając sobie z tego sprawy. Bo nie każdy z nich był bystry. Nie każdy z nich się starał. Ale wszyscy byli otwarci. Nie, otwartość była złym słowem. Oni po prostu łatwo dostrzegali innych, ale niekoniecznie zgadzali się z nimi i przyjmowali odrzucone słowa do siebie.
Bułhakołowi wydawało się, że gdyby zamiast to Hogwartu trafił do Durmstrangu - trafiłby właśnie tam. Przemierzałby korytarze w czarno-błękitnych kolorach. W ciszy. Patrząc na innych z góry swoim chłodnym, pustym spojrzeniem. Spojrzeniem, którego tak wiele osób się obawiało.
- Zaprzeczasz sama sobie, Wittermore. - powiedział dość rozbawiony jej słowami. - Najpierw opisujesz swoje spostrzeżenia, a później twierdzisz, że nie potrafisz obserwować ludzi. - dość trafnie zwrócił jej uwagę. Nie liczył jednak na to, by do dziewczyny to dotarło. Sam miał przecież problemy ze zrozumieniem samego siebie. Żył innymi, żył przyszłością i przeszłością ludzi, których znał i nie znał. Zbierał informacje. Wyciągał je z głowy. Pakował do buteleczek. Był chodzącą skarbnicą wiedzy, ale kluczem do jej otworzenia nie były słodkie oczy krukonki, a siła i potęga, którą oferował mu Czarny Pan. Nie zamierzał otwierać się przed nikim, a na pewno nie przed nią. Była tylko kolejnym pionkiem. Miała zbudować jego obraz w tej szkole. Obraz kogoś poczciwego, zainteresowanego przekazywaniem wiedzy i nauki.
Bułhakow chciał uchodzić za człowieka trudnego, ale godnego zaufania. Takiego, do którego przyjdzie się po pomoc w chwili zawahania. Niekoniecznie zacznie zwierzać się z trudów codziennego życia. Chciał być ostatnią, ale uchodzącą za skuteczną deskę ratunku w sytuacjach krytycznych, bo to o nich właśnie potrzebował się dowiadywać. Wszystko inne napływało jakby samo… On słyszał wszystko. Rozmowy na korytarzu. Szepty przy stole nauczycielskim. Wyłapywał wypowiedzi podejrzanych osób z gwaru panującego w mieście.
- Szkoła… mija szybko. Z perspektywy czasu to zauważysz. - powiedział spokojnie, wciąż lekko poruszony jej zuchwałym zachowaniem. Szedł wciąż, wpatrując się w jej plecy. Szła jak na wyrok. Przeciągała ten moment. Nie rozumiał i rozumiał jednocześnie. Podniecało go to, ale wiedział, że musi od tego uciec. Nie miał zamiaru zawieść Lorda Voldemorta przez głupią Kaylin Wittermore. Szpecące go blizny były dobrym przypomnieniem tego, że nie mógł pozwolić sobie na błędy. Tutaj szło o jego życie.

Bułhakow nabrał powietrza. Opowiadanie dziewczynie o jego czasach szkolnych mijało się z celem - nauczanie w Durmstrangu różniło się nieco od nauczania w Hogwarcie i, szczerze powiedziawszy, nie miał zamiaru opowiadać jej o tym dlaczego nie da się tych systemów porównać. Z jakiegoś powodu ona uczyła się zaklęć czyszczących, a on klątw czarnomagicznych.
- Ukończyłem szkołę z wyróżnieniem. - przyznał się od razu, mając nadzieję, że uniknie w ten sposób nawału pytań, bo to jedno, drobne zdanie odpowie na większość. I nie było tak tylko w przypadku Durmstrangu - ojcowska dyscyplina sprawiła, że Vakel pilnował się przez całe życie, a więc oprócz wstępnego okresu nauczania w grę wchodziły też uczelnie wyższe oraz praktyki zawodowe.
- Idź prosto, Wittermore. Nie chcę podnosić cię z podłogi kiedy upadniesz. - odwrócił jej głowę w kierunku marszu, narzucając przy tym nieco szybsze tempo. Znalezienie się obok dormitorium krukonów stało się teraz jego marzeniem.

Bułhakow nigdy nie osiągnął w niczym perfekcji. Przynajmniej tak mu się wydawało. Przez wiele lat próbował zaspokoić rządnego rozgłosu ojca, dla którego czyny chłopca wciąż pozostawały bezwartościowe ze względu na płynącą w jego żyłach, brudną krew. Z tego powodu Bułhakow w niczym nie postawił kropki. Wszystko wciąż było otwartym rozdziałem jego życia, a on... on nie miał siły, aby się tym przejąć. Wolał kiedy wszystko przychodziło samo, jakby naturalnie. Nie można było przecież zaprzeczyć temu, że był nieprzecietnie uzdolniony w wielu magicznych dziedzinach. A oceny... Durmstrang rządził się nieco innymi zasadami niż Hogwart. Chociaż czasami ciężko to było wytłumaczyć.
- Miło mi to słyszeć. - zmarszczył brwi, chociaż dziewczyna nie mogła tego zauważyć. Wciąż mówił lekko rozbawionym głosem, chociaż w środku był nieco... zmieszany? Zawierała w sobie tak wiele sprzeczności, że sam przestawał rozumieć co próbuje jej przekazać i w jaki sposób to ma w ogóle do niej dotrzeć.
- Nie mów sobie, że się postarasz, tylko po prostu to zrób. Liczy się efekt końcowy, a nie ile włożysz w to pracy. - powiedział spokojnie, przypominając sobie przy okazji stos prac domowych na biurku. Po pierwszych dwóch kartach się poddał. Litości, to było zbyt wiele... Bzdurne lanie wody, ubieranie wypowiedzi w słowa, których nie rozumieją. Dzieci były głupie. Za głupie na jego nerwy. Gdyby tylko miał kogoś, komu chciałoby się...
Zaraz.
- Rad jestem, że udało mi się zaszczepić w tobie zainteresowanie moim przedmiotem. - zaczął, nie bardzo wiedząc jak zaproponować dziewczynie wspólne sprawdzanie prac domowych. - Odkąd przeczytałem bzdury, które napisali na kartkach niektórzy twoi koledzy straciłem wiarę w wasz rocznik. Niewielu mam uczniów twojego pokroju. Sprawdzanie prac domowych stało się istną katorgą, a mam ich jeszcze sporo...
Gdzieś głęboko wierzył w to, że Wittermore się na to złapie, a on dalej będzie kontynuował swoją tułaczkę jako chłodny, samowystarczalny nauczyciel numerologii.

Bułhakow miał ochotę zatrzeć rączki, kiedy jego złowieszczy plan się powiódł. Znalazł sobie właśnie frajera od papierkowej roboty. Ona poskreśla te bzdury, on przeczyta tylko dobre prace, a sam będzie miał więcej czasu na robienie czegokolwiek innego, co nie było powiązanie z rozszyfrowywaniem bazgrołów Belanger.
- Właściwie to... możesz się przydać. - udał obojętny ton i przekroczył próg drzwi prowadzących na klatkę schodową. Wytłumaczy jej wszystko, odprowadzi na górę i pójdzie poszukać innej zbłąkanej duszyczki, która narobi sobie dzisiaj kłopotów. A może nie? Może będzie przemierzał korytarze sam...

[z tematu x2]

A więc czy teraz tak miało wyglądać jej życie, czy naprawdę jedyne co miała robić, to przemieszczać się od ofiary do ofiary, i nie dać się złapać Czy tak naprawdę miało wyglądać życie wampira. Zrobiła już tyle aby dosięgnąć tego czego tak naprawdę pragnęła... no właśnie, ale co to było. Esmeralda była naprawdę specyficzną osobą. Piękne duże szmaragdowe oczy spoglądały na świat spod wachlarza długich i czarnych rzęs, za to jej kruczoczarne włosy spływały spokojnie na jej ramiona i plecy tworząc na jej ubraniach osobliwe wzory które bardzo trudno powtórzyć. Uzupełnieniem tej pięknej lalki były zwiewne ciuchy, oraz jej barwne spódnice, które przy każdym jej kroku wydawały się unosić nad ziemią. Po prostu obraz łagodności i delikatności. Niestety musicie pamiętać o tym, że nie wszystko jest takim jakim się wydaje. Ta z pozoru łagodna dziewczyna do takich wcale się nie zaliczała. Nie wierzysz... podejdź do niej, spróbuj porozmawiać, a możesz być pewny, że zaraz w jakiś sposób wciągnie ciebie w swoją piękną iluzję, obieca się dosłownie cuda, oraz zapragniesz aby każdy taniec był tylko dla ciebie. Nie zauważysz nawet tego ile kości twoich poprzedników znajduje się na tej pajęczej sieci którą ona sama utkała. Bo w końcu tak najbezpieczniej atakować prawda? znienacka, przywieść do siebie ofiarę pięknym zapachem oraz cudownymi barwami, a potem brutalnie wstrzyknąć jej truciznę prosto w żyły. Wiele z was mogłoby powiedzieć, że Esmeralda szuka rozgłosu, że zawsze musi mieć kogoś kto będzie na swój sposób ją adorować? tak to dobre słowo. Otóż moi drodzy jesteś w wielkim błędzie. Ostatnią rzeczą jaką by chciała to rozgłos, ale chciała czy nie wszystko to toczyło się samo, kompletnie straciła kontrolę nad własnym życiem. Chociaż czy kiedy kolwiek tak naprawdę miała nad nim jakąś władzę. Całe życie była niczym pyłek, który co chwila unosił wiatr i rzucał albo na ziemię, albo na płatek jakiegoś pięknego kwiatka. A ona posłusznie się temu zgadzała w nadziei, że odnajdzie to czego tak bardzo potrzebowała, chociaż ta myśl nadal nie została na głos wypowiedziana, bowiem nie było dla tego pragnienia właściwego określenia. No, ale czego można się spodziewać od dziewczyny dla której życie pomimo tego wszystkiego co się wydarzyło było nadal swego rodzaju zabawą. Wiele sytuacji dla niej było bardziej interesujące niż niebezpieczne.
Szła sobie spokojnie przez korytarz rozmyślając o tym wszystkim co miało miejsce. Ventus... oddał jej swoją krew, doceniała ten gest, i to nawet bardzo, ale jak długo to ma trwać, do końca szkoły. Nie wiedzieć dlaczego chociaż ją ciągnęło do ludzi, to nie chciała wcale pić ich krwi, przez co każde spotkanie z człowiekiem było dla niej istną próbą samokontroli. Chociaż od czasu kiedy ślizgon stał się dla niej przenośną stołówką znacznie łatwiej było zapanować nad pragnieniem, chociaż najlepiej by było gdyby on chodził wszędzie z nią. Natomiast Sahir... zniknął, rozmył się gdzieś w morkach nocy, nie dając o sobie nawet znaku życia. Czy dziewczyna go szukała... nie, bowiem doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że wcześniej czy później los znowu postawi go na jej drodze. Takie już było ich przeznaczenia, ta wstęga która związała ich dłonie była za bardzo zasupłana aby od tak ją ściągnąć ze swojego nadgarstka. Plus był taki, że była bardzo długa i mogli od siebie chociaż na chwilę odpocząć. Z drugiej, jednak strony w tej chwili odpoczynek wcale nie był wskazany. Sahir miał na głowie młodego wampira, którego powinien pilnować, bo nigdy nie wiadomo co się może wydarzyć.
Cyganka w końcu się zatrzymała zmęczona tym chodzeniem bez żadnego konkretnego celu, jej zielone oczy w końcu dostrzegły niewielką kamienną ławeczkę pod ścianą, ruszyła do niej powolnym krokiem, a chusta z monetkami przy wtórowała jej cichym brzdąkaniem. Romka zasiadła sobie spokojnie na niej, wyciągając nogi przed siebie, wpatrując się w swoje białe baletki które aktualnie znajdowały się na jej drobnych nóżkach.

Nathaniel potrzebował dłuższej chwili, żeby pozbierać myśli po popołudniowym lenistwie. Zbyt długie leżenie w łóżku powodowało, że chłopak wędrował myślami w swoje najdziwniejsze zakamarki umysłu. Powinien był już dawno wybrać się gdzieś, gdzie nie byłby sam. Nie lubił samotności, kochał przebywać wśród ludzi, niezależnie od tego jacy oni byli. Czy trafiłby na sztywniaka, który nie potrafi rozmawiać o niczym oprócz ostatniego tematu zajęć, czy na chama, który wytykałby mu każdy błąd w jego życiu. Potrafił dogadać się z każdym, bez wyjątków. Wszystkie złe słowa z reguły spływały po nim jak po kaczce, a każde dobre, pozostawało w jego głowie do czasu, kiedy nie usłyszy jeszcze bardziej pochlebnych komplementów.
Przez życie szedł ciągle zadowolony, zupełnie jakby miał na nosie okulary, które zamieniały każdą jego chwilę w życiu w szczęśliwy moment. Nawet dzięki tym złym sytuacjom stawał się lepszym człowiekiem z dnia na dzień. Był dzisiaj, teraz. Nic innego się nie liczyło.
- No dalej mordo. - mruknął do siebie cicho. Przetarł dłońmi zaspane oczy, które domagały się snu. Godzina była na tyle młoda, ze nie mógł sobie pozwolić na takie marnotrawstwo. Podniósł się z łóżka, a obie dłonie wystrzeliły ku górze pozwalając wszystkim mięśniom się rozciągnąć. Był... Wielki, może z metr dziewięćdziesiąt, kawał chłopa. Jakież to było męczące... Patrzeć na wszystkich z góry. Niedługo będzie wyglądał jak wielbłąd, nabawi się takiego garba. Uśmiechnął się do swoich rozmyślań, postanawiając dłużej nie siedzieć w miejscu. To zdecydowanie nie było w jego stylu. Powinien pomęczyć jakieś swoje młodsze adoratorki, pojawić się w towarzystwie kogoś ciekawego, porozmawiać z kimś, albo sprawić żeby jakiś ślizgon dzisiaj zatańczył (w samych majtkach, gdzieś na błoniach). Pochwycił parę swoich ulubionych, nieco spranych spodni i wciągnął je na siebie. Nie miał w zwyczaju nosić dolnej części garderoby kiedy był sam w dormitorium (albo z jakąś... no).
Stawiał kroki powoli, ociężale, leniwie. Dzisiejszy dzień zdecydowanie nie należał do tych ładnych, było chłodno i ponuro, połowa zamku chowała się w pokojach wspólnych grzejąc tyłki przy kominkach i popijając gorącą czekoladę. Lubił ludzi, ale nie kiedy było ich za dużo w jednym miejscu. Wtedy zdecydowanie zbyt mało uwagi skupiano a jego osobie, a to niezbyt go radowało. Jaki jest sens siedzenia wśród tłumu ludzi, gadających o niczym i przekrzykiwać ich, aby w ogóle się z kimkolwiek porozumieć? No właśnie, on nie widział żadnych pozytywnych stron w takich wielkich skupiskach tych dziwnych stworzeń.
Zatrzymał się na chwilę, bo jego oczom ukazała się sylwetka dziewczyny. Zmrużył oczy, bo skądś ją znał. Esmeralda... Ale nazwiska ni w ząb nie mógł sobie przypomnieć, dziewczyna była z tego samego roku co on i uczęszczała z nim na wiele zajęć, ale jakoś nigdy nie miał okazji zamienić z nią słowa. Może dlatego, że lekcje nie należały do ulubionej części jego dnia i połowę z nich przesypiał, albo po prostu się na nich nie pojawiał. Także nie za bardzo starał się zacieśniać więzi pomiędzy swoimi rówieśnikami z zajęć, bo nie miał na to zwyczajnie czasu. (Tak, sen jest ważniejszy!)
Przyspieszył trochę kroku i przyodział na usta uśmiech z numerem cztery, pod tytułem "Cześć, spójrz jaki jestem czarujący" i bez zbędnych ceregieli przysiadł się do niej.
- Marnujesz swój czas siedząc tu sama. - powiedział, wlepiając w nią czarne jak węgielki oczy. Kto to wie, co miał na myśli, mówiąc te słowa? Może chciał przez to powiedzieć, że marnuje czas, siedząc samej, bo mogłaby siedzieć z nim? Ot Cały Nathaniel, nic dodać, nic ująć.

Przesadna samotność nigdy nie była niczym dobrym, ani czymś pożądanym. Ktoś kto mówił, że lubi być sam tak naprawdę kłamał. Lubienie tutaj nie miało nic do rzeczy, za to przyzwyczajenie już bardzo dużo. Ludzie przyzwyczajali się do naprawdę wielu rzeczy, dlaczego niby nie mieli by przyzwyczaić się do samotności. Cyganka doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że powinna była ograniczać kontakty z innymi ludźmi, i robiła to na tyle na ile jej własna osobowość na to pozwalała, ona sama była bardzo towarzyską osobą. Lubiła siedzieć z innymi i przybierać dla nich różne maski tylko po to aby dać im chwilkę złudnego szczęścia, oraz patrzeć jak ci ludzie ślepo kupują jej złudzenie które im sprzedała.
-Niech zgadnę...- Zaczęła cicho i szybkim ruchem ręki odgarnęła parę niesfornych kosmyków z zielonych oczu.
-Masz być dla mnie wybawieniem, które uchroni mnie przed marnowaniem czasu?- Mówiła cicho i spokojnie, było to naprawdę przyjemne. Miła odmiana w tej szkole. Większość uczniów miało tutaj tą brzydką cechę, że marnowali swoje struny głosowe na wykrzykiwanie tego co chcą przekazać, dziewczyna przez to, że ja oszczędzała to teraz jej głosik przywodził na myśl świergot skowronka, który był równie łagodny, i spokojny.
-Szukasz tutaj czegoś?-Zadała kolejne pytanie. Takich jak on mijała prawie codziennie, cała szkoła była pełna podrywaczy którzy zabierali się za tą trudną sztukę troszeczkę z nie tej strony co trzeba. A może to Esme była po prostu dziwna. W końcu im więcej chłopak miał problemów, im bardziej był zamknięty, im bardziej buntowniczy, to ona do niego lgnęła, albo raczej los jakoś ją pchał w ramiona takich ludzi. Nie mogła powiedzieć, że jej to jakoś wyjątkowo przeszkadzało. W końcu ktoś kto nie ma żadnych zmartwień na głowie, nie jest wcale jakoś wyjątkowo interesujący... przynajmniej nie do codziennej egzystencji. Z drugiej strony wszystko wywodziło się od jej temperamentu. Nienawidziła stagnacji, wolała jak coś się działo, przez co teraz to siedzenie w miejscu strasznie ją irytowało. W ogóle w całej szkole zapanował jakiś dziwny spokój, który na dłuższą metę był naprawdę nie do zniesienia.
-Jeżeli nie masz żadnej specjalnej sprawy do mnie to idź sobie... nie chce mi się rozmawiać- Mruknęła i wbiła wzrok w ziemię wracając myślami ponownie do swojej krainy.