Pusta sala

Chłopak zerknął na eliksir, cóż w sumie kompletnie nic mu to nie powiedziało. Z tego przedmiotu był tak cholernie kiepski, że gorzej być już nie mogło.
-Poszperaj w lochach. Może nasz profesorek ma jakieś zapasy, albo coś w tym stylu- W sumie nauczyciel od eliksirów powinien był mieć różne składniki, te rzadkie chyba też. Chociaż nie mógł dać za to głowę bo tak naprawdę nigdy nie interesował się tym co jego ukochany nauczyciel trzyma w swoich tajemniczych walizkach, albo gdzie chowa inne ingrediencje potrzebne do uwarzenia różnych eliksirów.
-Cóż czasami musimy zrobić coś czego bardzo nie chcemy, ale to wcale nie oznacza, że to jest zła decyzja- On tak musiał postąpić, nie miał innego wyjścia. Po prostu sprawy się jakoś tak ułożyły i w sumie nie miał najmniejszej ochoty z tym walczyć. Wolał się poddać i przyjąć tą rzeczywistość która została dla niego stworzona od nowa.

-Część z tego na pewno ma.- zgodziła się od razu co do propozycji szperania w lochach.- Część można kupić w byle jakiej aptece. A reszta... Z resztą będzie olbrzymi problem, żeby to zdobyć. A do tego to gówno musi się ważyć jakieś... Dwa miesiące księżycowe, czyli przekładając na nasze jakieś 6 tygodni.- skrzywiła się okropnie.- Doliczając czas potrzebny na zdobycie tego wszystkiego, to nam daje... Coś koło 3 miesięcy. Jak dobrze pójdzie, to dwa i pół. Świetnie.- odłożyła przedmiot i spojrzała ponuro na Kyo, jakby to on jej zawinił. Po chwili jednak potrząsnęła głową.- Wybacz. Zawracam Ci tyłek własnymi problemami. Sorry.- mruknęła, trochę zmieszania.
Nigdy wcześniej nie dopuszczała kogoś do swoich tajemnic, problemów, a przede wszystkim uczuć. A tu tak jakoś się wywnętrzyła przed tym chłopakiem. Co jej odbiło zresztą...?
-Wiem, że czasami tak jest... I tak właśnie jest chyba w moim wypadku. Ale nie wiem, która z tych decyzji jest dobra... Starać się ratować brata, czy dać sobie siana i samej spróbować przeżyć.- westchnęła smutno.

Kyo uśmiechnął się lekko.
-Fakt zawracasz- Przytaknął jej.
-Sama widzisz, jeżeli chcesz robić coś nielegalnego musisz liczyć się z tym, że stracisz na tym bardzo dużo czasu- Samo planowanie wykonania chociaż by jednego kroku zajmowało kilka tygodni. A co dopiero mowa o jakiś czarno magicznych bardzo zaawansowanych eliksirach.
-Wiesz....chwilami wystarczy poczekać, a życie samo wybierze.- W jego wypadku tak było, nic nie robił po prostu historia jakoś sama się potoczyła. Chociaż czasami się zastanawiał czy miał jakiś wpływ na to wszystko co się stało. Może gdyby był bardziej mniej obojętny nie wylądował by tutaj w tym miejscu. W sumie dopiero teraz do niego dotarło, że po kiego grzyba on jej daje jakie kolwiek rady i udaje, że wie o czym mówi. Nie umiał sam sobie pomóc a co dopiero mowa o innych.

Zarumieniła się delikatnie, co na jej jasnej cerze i tak było dosyć wygodne.
-Przepraszam...- mruknęła zmieszana i naprawdę szczerze.
-Wiem, wiem... Z drugiej strony z legalnymi rzeczami trzeba czekać jeszcze dłużej, bo muszą sprawdzić, czy oby na pewno są one legalne...- zachichotała cicho, zerkając na Kyo. Ale takie jest życie, wszystko trzeba powoli i z namysłem robić. Żeby czasem się nie potknąć i nie zniszczyć misternie ułożonego planu.
-No w zasadzie to masz rację...- westchnęła głęboko i uśmiechnęła się delikatnie do chłopaka.- Dooobra, dajmy temu spokój.- machnęła ręką.- Nie ma sensu tego roztrząsać i w moim wypadku przy okazji psuć sobie humoru.

W sumie co on się wypowiadał na temat legalnych rzecz, i co on jej gadał aby nie używała czarnej magii. W tej szkole to w końcu on był specjalistą od łamania przepisów szkolnych i robienia wszystkiego co jest nielegalne. Ciekawy paradoks osoba która jest traktowana jak młodociany przestępca poucza drugą osobę aby tego nie robiła. I chłopak dopiero teraz sobie zdał z tego sprawę. Wsadził sobie spokojnie ręce do kieszeni i oparł się o pobliską ścianę. Za bardzo się jej otwierał a tego nie chciał. Co zaraz pójdzie i naplotkuje, że Kyohei Takano to jednak chłopak z jakimś tam sercem z którym da się normalnie pogadać. Nie chciał nawet myśleć co by się stało gdyby to wyszło na jaw.

Uniosła delikatnie brwi widząc, że Kyo się wycofał pod ścianę i nie chciał już kontynuować tej rozmowy. Czyżby powiedziała coś nie tak? Nie, zachowywała się całkiem poprawnie jak na nią. No więc w czym mógł być problem? Zastanowiła się głęboko. A może tu wcale nie chodziło o jej zachowanie? Hmmm... No tak. Głupia była. Przecież Kyohei ma opinię młodocianego przestępcy, co to na wszystkich warczy, nie toleruje nikogo i tak dalej. A tu sobie stał spokojnie i jeszcze na dodatek jej rad udzielał, jakby się martwił, że się wpakuje w jakieś bagno... Uśmiechnęła się delikatnie do siebie i sięgnęła po notatki.
-Nie bój się, nikomu nie powiem.- odezwała się z rozbawieniem, zerkając na niego kątem oka.- Tylko wiesz, liczę na to samo...- dodała.
W końcu jako Ślizgonka również nie należała do najprzyjemniejszych osób. Wręcz przeciwnie. Jakby się wydało, że tak spokojnie sobie gada z Kyo... No cóż, dobrali się jednym słowem.

On uśmiechnął się tylko krzywo i mruknął.
-No jasne, że nikomu nic nie powiesz.... bo jak usłyszę chociaż by jedno słowo z tej rozmowy to obiecuję ci, że nie śmierciożercy będą twoim problemem- Oczywiście to były puste groźby. Nie zrobił by jej krzywdy. Wbrew pozorom chłopak nie jest jakimś tam wielkim zabijaką. Nie lubi za bardzo przemocy, ale chwilami niestety jest naprawdę potrzebna. Oczywiście nie jest tak, że od razu rzuca się z pięściami na innych ludzi, ale jeżeli jakaś osoba nie jest w stanie zrozumieć tego co on mówi, no cóż to wtedy nie ma innego wyjścia.
Prośbę, że on nic ma też nie mówić skwitował tylko lekkim wzruszeniem ramion. Jasne, że nic nie powie. Bo niby komu miał by to powiedzieć. Nie był plotkarzem, z resztą nie tolerował takich osób. Powtarzali tylko to co usłyszeli nie zastanawiając się nawet przez chwilę ile prawdy jest w jakimś słowie. Wierzyli we wszystko to co tylko usłyszeli.

Odłożyła rzeczy, założyła nogę na nogę i skrzyżowała ręce na piersiach. Uniosła lekko brwi, zerkając na Kyo uważnie, mimo że kącik ust drgał jej w początkach uśmiechu.
-Czy Ty mi grozisz?- spytała cicho, jednak tylko po to, żeby po chwili zacząć się cicho śmiać.
Oj to zdecydowanie nie było częste, żeby ktokolwiek jej groził. Chociaż w sumie to akurat było dosyć zabawne. Dlatego też wyszczerzyła się radośnie do Kyo.
-A co mi zrobisz?- jakby miała ogon, to by nim pewnie teraz merdała z uciechy.
W sumie ta sytuacja zaczynała ją coraz bardziej bawić. Taka chwila zapomnienia od codzienności, od tych wszystkich spraw, które zaprzątały jej głowę. Niezbyt przyjemnych spraw.

No to się Kyo wpakował nie ma co. Jak by przed nim stał chłopak zaraz by wymyślił z milion rzeczy które mógł by mu zrobić, ale to była dziewczyna a dziewczyn nie bije się nawet kwiatkiem (no, ale doniczką już można).
-Ten... nooooo......- Zaczął się jąkać i przedłużać nienaturalnie słowa. Nic mu kompletnie do głowy nie przychodziło.
-Oj....teraz nic nie mogę wykombinować, ale jak coś wpadnie mi do głowy to wiedz, że to będzie gorsze niż pocałunek dementora- No co musiał jakoś zachować twarz aby nie wyszedł na tego z którym od tak da się pogadać.

Zagryzła wargę, żeby nie wybuchnąć śmiechem. Od razu widziała, że to była groźba czysto bez pokrycia. No ale jeszcze się powstrzymała od zachichotania, czekając, co też chłopakowi wpadnie do głowy i co wymyśli. Jednak gdy stwierdził, że nic nie wymyśli, roześmiała się w głos.
-Cóż, z miejsca widać, że Ty nie z takich, co kobiety biją, inaczej to już dawno być mi spuścił wpierdol.- zaśmiała się głośno.- Daj spokój. Na pewno nie rozgadam, więc nie musisz kombinować... Chociaż myślałam, że coś wymyślisz... Czasem ciekawie jest posłuchać, co niektórzy mają ochotę mi zrobić.- uśmiechnęła się delikatnie.
Pamiętając jednak, że Kyo wybitnie przeszkadzało, jak się na niego gapiła, powiodła wzrokiem po pomieszczeniu. Nigdy nie miała okazji się mu przyjrzeć, czy raczej zazwyczaj były ciekawsze rzeczy do oglądania. No ale teraz nie chciała się gapić na Kyo.

-Nie ma w zwyczaju lać kogoś tylko dlatego, że jest irytującą osobą- Tak dziewczyna potrafiła zirytować i to bardzo mocno, ale w sumie nie wiedzieć dlaczego tym razem nie wzbudzało to w chłopku chęci zamordowania jej.
-Gdybym tak robił musiał bym rozwalić połowę szkoły- Większość uczniów była baaardzo denerwującymi stworzonkami. A z pierwszakami to on prowadził wieczne wojny. Małe, rozkrzyczane, pędraki które biegają gdzie popadnie i nie patrzą na to czy przebiegli własnie po czyjejś stopie czy też nie. Oj tak Kyo nie raz poczuł ciężar ciała jakiegoś małego gówniarza, a w związku z tym, że był młodszy i słabszy chłopak nie mógł wiele zrobić. Jedynie dać opieprz i powiedzieć, że jak następnym razem go podepcze trafi do skrzydła szpitalnego w tempie natychmiastowym. Z drugiej, jednak strony kiedy jakiś pierwszak poprosi Kyo o pomoc ten nie zależnie od tego co robi pomoże. Pamiętał jak jakieś dziewczynie z pierwszego roku kiedyś pomógł ściągnąć kota z drzewa. Mały skubaniec uznał, że Kyo jest wrogiem i podrapał mu całą twarz, ale mimo wszystko puchon jakoś go złapał i oddał dziewczynie, ale niestety gałąź pod nim się złamała i wylądował na ziemi. No, ale uśmiech tej pierwszorocznej był wręcz bezcenny.

-A szkoda.- stwierdziła smutno.- Może wtedy byłoby mniej irytujących osób? Jak myślisz?- przekrzywiła zabawnie głowę.
Jakoś tak też nie miała ochoty ani go przekląć, ani nic z tych rzeczy. Dziwne jak na nią, fakt, ale dla Kyo to chyba dobrze? I doskonale wiedziała, że jest irytująca. W końcu na swój temat to się nasłuchała naprawdę sporo. Nawet, jeśli czasem było to przykre, to nigdy nic nie mówiła.
-Nie Ty jeden, nie Ty jeden...- uśmiechnęła się tak nieco krzywo, przymykając na chwilę oczy.
Nie należała do zbyt towarzyskich i przyjaznych osób. Wychodziła z założenia, że miłym należy być dla osób w jakiś sposób bliskich. Po prostu, dla bezpieczeństwa. A że takich osób nie miała, to już zupełnie inna sprawa. W sumie poza bratem najbliższą jej "osobą" był jej... kot. Wredny, rudy futrzak, lubiący karmelki i drapanie pościeli.

No może w sumie przesadził trochę z tą połową szkoły, ale nie zmieniało to faktu, że na jego czarnej liście znajdowało się całkiem sporo osób.
-Cóż w sumie jak by na to spojrzeć z innej strony to gdyby nie było irytujących osób było by stosunkowo nudnawo- Co by to było gdyby wszyscy dogadywali się ze sobą. Nudnawo, po prostu nudno. Wsadził sobie spokojnie ręce do kieszeni i podparł ścianę jedną nogą kompletnie nie przejmując się tym, że najpewniej odcisk jego buta zostanie na tej ścianie. Cóż przynajmniej pozostawi po sobie jakiś ślady, i jakiś wyjątkowo ciekawski uczeń będzie mógł się zastanawiać kto go tutaj zostawił.

-No może i masz rację.- westchnęła cicho.
Zeskoczyła jednak ze stolika, chowając wszystkie papiery. Jakoś tak miała ochotę powłóczyć się po błoniach czy coś. Musiała przemyśleć sobie dokładnie to, co powiedział Kyo. Zerknęła na Japończyka z namysłem.
-Nie przeszkadzam Ci już... Na przyszłość może jednak lepiej trochę uważaj. Większość prefektów no... lubi nadużywać władzy przy przyznawaniu szlabanów.- puściła mu oczko, nieco rozbawiona, po czym zebrała swoje rzeczy i wyszła z salki.

[z/t]

Chłopak wysłuchał tego co ma mu do powiedzenia.
-Szlabany to moja specjalność- Odpowiedział jej i wsadził sobie spokojnie ręce do kieszeni. Taka była prawda. Nikt nigdy nie dostał tyle szlabanów co Kyo, chociaż on nie chodził do tej szkoły od początku, co nie zmieniało faktu, że przez ten czas nazbierał tyle szlabanów i ujemnych punktów jak by był uczniem od pierwszej klasy, albo nawet jak by oblewał rok. Patrzył przez chwilę na plecy dziewczyny. Miał nadzieję, że ta ich pogawędka nie ujrzy nigdy światła dziennego. Może i nie czuł się najlepiej kiedy traktował wszystkich tak z góry, ale nie zmieniało to faktu, że gdyby tylko dopuścił kogoś do siebie... cóż nie wiadomo jak by taka osoba wykorzystała pozyskane informacje, a tego chłopak nie chciał. Kiedy tylko usłyszał dźwięk zamykanych drzwi. Chwycił swoją torbę i przerzucił ją przez bark. W sumie nic tu po nim. I tak pewnie już się ie skupi, więc pozostało mu tylko opuszczenie tego miejsca i udanie się gdzieś przed siebie.
Tak też uczynił. Pchnął delikatnie drewniane drzwi które zaraz mu ustąpiły i po prostu zniknął nie pozostawiając po sobie żadnego śladu... no może po za odciskiem buta na białej ścianie o którą się opierał.
z/t