Pusta sala

Podczas gdy za murami Hogwartu zaczynało być naprawdę niebezpiecznie, oni siedzieli w szkole prawie całkowicie odcięci od świata. Większość uczniów zaczynała powoli zdawać sobie sprawę z tego wszystkiego, co działo się na zewnątrz. Kaylin jednak była inna. Mało obchodził ją świat zewnętrzny, toczące się tam walki. Dopiero, gdy w Hogwarcie zaczęli umierać uczniowie coś do niej dotarło. Nie na tyle jednak, by była przerażona. Miała swoje ciche, kujońskie życie i sprawy, które obchodziły ją najbardziej. Podręczniki, notatki, zaliczenia, egzaminy. To wszystko, co ją obchodziło.
Gdyby mogła nie opuszczałaby murów Hogwartu przez kilka następnych lat. Zbliżały się wakacje, a ona nie chciała wracać do domu. Wolała siedzieć tutaj, w zamku, spacerować po korytarzach i przesiadywać w pustych salach. Niestety, nie było jej to dane i już niebawem powróci do rodziców, którzy z pewnością za nią tęsknią. Tylko, czy ona tęskniła za nimi? Na swój sposób zapewne tak, mimo to nie miała ochoty spędzać z nimi więcej czasu, niż to było konieczne. Dużo ciekawsze wydawałyby się dla niej dwa miesiące spędzone z Irytkiem w Hogwarcie niż siedzenie w swoim pokoju w Londynie.
Najpierw jednak czekały ją egzaminy, a co za tym idzie - musiała się do nich zacząć uczyć. Siedziała więc, z samego rana w pustej sali i wertowała podręcznik do jednego z przedmiotów, jakich się uczyła. Czytała, notowała i przede wszystkim, starała się zapamiętać. Pochłonięta tym jakże zajmującym zajęciem nie zauważyła nawet, kiedy przestała być w sali sama. Coś tam nawet mamrotała do siebie pod nosem, jakby czytając co ciekawsze fragmenty książki i uśmiechając się do siebie pod nosem. Lubiła Starożytne Runy, prawie tak samo jak Historię Magii i Opiekę Nad Magicznymi Stworzeniami. Nie miała większych trudności z przyswajaniem właśnie tej wiedzy i była zawsze z siebie zadowolona. Gorzej szło jej z Transmutacją i Numerologią, ale na to znajdzie jeszcze chwilę. Przynajmniej nie musiała się martwić, że już jutro jakiś egzamin. Wtedy zaczęłaby panikować. Zawsze musiała być gotowa.
Poprawiła sobie okulary zsuwające się jej z nosa i podrapała po policzku, na którym jeszcze przez chwilę pozostał czerwony ślad po jej paznokciach. Tego dnia ubrana była zdecydowanie staranniej niż kiedykolwiek, sięgająca kolan spódniczka, biała koszula z delikatnego w dotyku materiału. Lekki makijaż, zadbane paznokcie. Sama nie wiedziała czemu aż tak bardzo się starała, skoro wiedziała, że to i tak nie ma sensu. Może i miała iść do Bułhakowa pomóc mu z pracami, ale no właśnie, chodziło przecież o pomoc! Nie zaprosił jej (właściwie nawet i na tę pomoc się wprosiła) na pogaduszki. Czego ona właściwie chciała? Sama już nie wiedziała.
Jednym, całkowicie zrezygnowanym ruchem opuściła głowę uderzając nią w podręcznik. Z ust wyrwał jej się przy okazji jękk rozpaczy, jakiego używają tylko ci, dla których nie ma już nadziei.
- Kaylin, jesteś idiotką. - Mruknęła do siebie. - Największą idiotką, jaką widział ten świat! - Dopiero wtedy przekręciła głowę, a jej oczom ukazała się postać nauczycielki, z którą niedawno miała lekcję. Poderwała się od razu do pozycji siedzącej i z rumieńcem zawstydzenia na policzkach przyglądała się młodej kobiecie.
- Ach, przepraszam. - Wyjąkała. - Mam sobie... stąd iść?

Kaylin była więc przypadkiem, który skupiał się na swoim wykształceniu, a nie na plotkach chodzących po całej szkole. Bardziej od smutnych wydarzeń ostatnich miesięcy interesowały ją nadchodzące egzaminy i nie jeden nauczyciel musiał być z niej zadowolony. Ona jednak ciągle pragnęła więcej, sama chęć zdobycia najlepszych ocen była jednym. Ważniejsze jedna było dla niej poznanie świata, choć wiadomo, że przez książki nie pozna go w pełni. Za bardzo jednak była przerażona, gdy chodziło o zdobywanie prawdziwego doświadczenia i wycofywała się niepewna.
Nigdy nie lubiła też wszelkiego rodzaju pojedynków i wiedziała, że w prawdziwym starciu zapewne odpadłaby jako pierwsza. Nie przeszkadzało jej to jednak tutaj, w spokojnym Hogwarcie. Póki nie wtykała nosa w nie swoje sprawy, nikt nawet nie wiedział o jej istnieniu i była z tego powodu bardzo szczęśliwa. Zawsze lubiła Starożytne Runy za to, że miały swoje ukryte znaczenia. Że na pozór nic nieznaczące kreseczki miały wielką moc, którą wielu lekceważyło. Podobało jej się też, że wielu rzeczy trzeba było na Runach się uczyć.
Do niedawna Kaylin nie wiele wiedziała o pragnieniach. Owszem, miała jakiś plan na siebie, czegoś chciała. Nie miała jednak w swoim życiu tak silnego bodźca, by po prostu czegoś pożądać. Ostatnio jednak wiele w jej życiu się zmieniło i prawdę mówiąc, dziewczynie kręciło się w głowie od samego myślenia o tym. Do tej pory wiodła spokojne, systematyczne życie. Każdy dzień był prawie taki sam, bez dodatkowych wydarzeń. Od czasu poznania Bułhakowa cały jej świat stanął jednak na głowie i powoli przestawała nad tym wszystkim nadążać. Co robić? Jak się zachować? Z jednej strony była bardzo zadowolona, znalazła sobie garstkę osób, które miały bardzo wielkie szanse, by zostać jej przyjaciółmi. Ale w tym samym czasie odkryła też potężne uczucie, jakim jest silne zauroczenie. Nie do końca wiedziała, czy jest to wynikiem silnego autorytetu Bułhakowa, jakim niewątpliwie ją oczarował. Z drugiej strony, serce zaczynało jej niebezpiecznie przyspieszać, gdy tylko znajdował się w pobliżu. Nie, to zdecydowanie było za trudne dla biednej, niedoświadczonej Krukonki.
Dziewczyna nie zdawała sobie sprawy z rozmyślań nauczycielki. Prawdę mówiąc, rumieniła się i mówiła jak potłuczona przez zwykły wstyd. Zdała sobie bowiem sprawę z tego, że Prue dostrzegła ją, a na pewno usłyszała, podczas chwili słabości. Nauczona jednak została, by nie okazywać ich nikomu. Ludzie wykorzystują to, co uda im się dowiedzieć o innych. Czyż właśnie przez to nie miewała problemów ze starszymi uczniami? Czy nie śmiali się z niej i od czasu do czasu znęcali? Nie posądzała Prudence (jak i żadnego nauczyciela) o tego rodzaju postępowanie. Byli tu, by pomagać uczniom i ogromna część grona pedagogicznego bardzo dobrze się z tego obowiązku wywiązywała. Z tego właśnie powodu, przez pięć lat nauki, Kaylin dużo częściej rozmawiała właśnie z nimi, a nie z rówieśnikami.
Kiedy kobieta pokręciła głową, dziewczyna rozluźniła się i nawet uśmiechnęła. Pusta sala była jednym z tych miejsc, do których nie zaglądali wszyscy ci, którzy lubili jej dokuczać. Mogła tu siedzieć i w spokoju czytać, uczyć się, czy nawet myśleć. Chociaż tego ostatniego powinna ostatnimi czasy unikać. Zbyt wiele rzeczy jej się mieszało. Zadowolona więc, że może zostać powróciła do czytania i robienia notatek, które zawsze były bardzo uporządkowane. Po chwili jednak zdjęła okulary i przetarła lekko oczy czując, że powinna wreszcie zacząć normalnie sypiać. Odkąd zaprzyjaźniła się z Irytkiem zarwała tyle nocy pod rząd, że sama zastanawiała się, jakim cudem jeszcze udaje jej się wstawać. Zwłaszcza tak rano.
- Co pani robi tutaj tak wcześnie? - Zapytała skupiając się na postaci nauczycielki. Musiała zrobić sobie przerwę od tych wszystkich literek, które powoli zaczynały jej się zlewać. A trzeba było przyznać, że była właśnie tego ciekawa. Nie tylko uczniowie lubili się wysypiać w weekendy.

Ludzie umierali i będą umierać zawsze. Tak podchodziła do tego Kaylin, przynajmniej do wakacji pomiędzy trzecim a czwartym rokiem. Nigdy wcześniej nie myślała o śmierci jakoś szczególnie. Wiedziała, że w życiu każdego człowieka jest ten moment, który to wszystko kończy. Była z tym pogodzona wiedząc, że i ją w końcu to czeka. A potem zdarzył się ten przeklęty wypadek, podczas którego naprawdę myślała, że to już koniec. I koniec dopadł, jednak nie ją, a dwie najukochańsze osoby, jakie miała. Od tamtej pory nie była tą samą Kaylin Wittermore, którą wszyscy kojarzyli z powodu najlepszych ocen na roku.
Przeszłość jednak była tylko przeszłością i każdy musiał sobie z nią radzić. Krukonka miała swoje sposoby, które choć mogłyby wydawać się dziwne, zawsze działały. Miała porządnie wyznaczone priorytety, które mogły jednocześnie zaprowadzić ją bardzo daleko, jak i... Nie zaprowadzić nigdzie. Wolała jednak trzymać się jakiejś misji, celu, który nadawał jej życiu sens. W jej przypadku była to właśnie nauka, którą traktowała bardzo poważnie. Jednocześnie sprawiała jej dużo frajdy i nie męczyła. Wręcz przeciwnie - książki ją wyciszały, pozwalały zapomnieć o problemach, niezależnie jak wielkie by one nie były.
Aż w końcu nadeszły uczucia. Aspołeczna piętnastolatka, która całe życie spędziła pośród książek i nigdy nie miała przyjaciół była łatwym celem. Rozkochanie kogoś takiego w sobie byłoby nieziemsko proste, biorąc pod uwagę ile uwagi i uczucia mogło pragnąć tak delikatne dziewczę. Należało jednak pamiętać, że równie łatwo można złamać jej serce. Profesor Bułhakow nie zdawał sobie sprawy z sytuacji, w jakiej się tak naprawdę znalazł. Nie wiedział, ile znaczyły dla niej zwykłe, proste rozmowy o niczym i jak bardzo cieszyła się, gdy mówił coś tylko do niej. Czy jednak świadomość tego, zmieniłaby cokolwiek?
Kaylin nie chciała wakacji. Kochała szkołę tak bardzo, że najchętniej siedziałaby w niej przez całe siedem lat bez przerw. Poza tym, bardzo nie chciała wracać do domu. Niestety jednak, czas płynął jak szalony i już niebawem będzie musiała zmierzyć się ze swoimi obawami. Zawsze zazdrościła ludziom, którzy widzą przyszłość - z tego powodu zapisała się na Wróżbiarstwo i Starożytne Runy. Numerologia też pod to wszystko podchodziła i bardzo się na niej starała. Nie miała jednak wrodzonego daru, co dosyć mocno ją frustrowało. Z drugiej strony - czy aby na pewno chciałaby wiedzieć, co się stanie? Czy mogłaby to jakoś zmienić? Wątpiła. Mimo to, przedmioty z tym związane były dla niej bardzo ciekawe.
Wzruszenie ramion kobiety przyjęła spokojnie. Ponownie spojrzała w książkę i zagłębiła się w tajnikach Starożytnych Run, o których była mowa na ostatnich zajęciach.
- Nie jest pani dziś zbyt rozmowna. - Powiedziała cicho do nauczycielki, przez cały czas czytając kolejne akapity. Była tak zamyślona, że nie zdała sobie sprawy z niezręczności swojej wypowiedzi. Nie było to jednak dziwne - Kaylin zawsze mówiła, co jej ślina na język przyniesie. Kilka razy już żałowała.

Miłość. Ach, jakże szumnie brzmiało to słowo! Kaylin tak naprawdę wiedziała jedynie, że istnieje wiele rodzajów tego, podobno tak pięknego uczucia. Była miłość matczyna, braterska, dziadków do wnuków... I masa innych, jak chociażby miłość przyjacielska czy po prostu fizyczna, o których wiele razy czytała w książkach. Ale w powieściach romantycznych chodziło przede wszystkim o miłość romantyczną, która zdawała się być nieziemsko skomplikowana i nieodgadniona. Krukonka, choć jej serce biło coraz bardziej dla przystojnego nauczyciela, cały czas nie była pewna tego, co czuła. Wiedziała, że wzbudził w niej autorytet, okazał się osobą, za którą chciała podążać. Pod której okiem chciała się rozwijać. Ale czy to było tylko to?
Cały czas o nim myślała, przed oczami miała jego twarz. Delikatny uśmiech, który choć nie pojawiał się często, tak bardzo ją od siebie uzależniał. Kaylin nie kochała nigdy wcześniej, skąd więc miała wiedzieć, czy to było właśnie to uczucie? Wiedziała jedynie, że pragnęła cały czas być z nim, rozmawiać, czy po prostu na siebie patrzeć. I choć nie do końca rozumiała swoich potrzeb, każde przypadkowe otarcie o jego dłonie, ramię czy inną część ciała sprawiało, że czuła się szczęśliwa. Coś w jej środku przekręcało się nerwowo, sprawiając jej jednak przyjemność.
Brak doświadczenia sprawiał, że nie zdawała sobie sprawy z potrzeby kontaktu fizycznego. Pierwszy pocałunek przeżyła z poltergeistem i nie zapamiętała z tego praktycznie niczego przyjemnego. Prawdę mówiąc, po prostu nic nie poczuła. Czy była zawiedziona? Odrobinę, w końcu tyle się nasłuchała o tym, jakie to przyjemne. Potem jednak pomyślała, że może to kwestia nie samego pocałunku, a jednak osoby, z którą się ten pocałunek przeżywało? Czy patrząc na twarz Bułhakowa nie marzyła podświadomie o tym, by dotknąć jego ust, złożyć na nich pocałunek? By objął ją swymi męskimi ramionami? Najprawdopodobniej tak, jednak nadal nie zdawała sobie z tego sprawy.
Była jednocześnie bardzo niedoświadczona i niedojrzała, ale i dosyć rozsądnie patrząca na życie i odpowiedzialna. Wiedziała, że choć jej uczucie było strasznie silne, na pewno nie dosięgnęło do serca profesora. Wiedziała też, że gdyby ktokolwiek się o tym dowiedział, miałaby problem. Zarówno ona, jak i sam Bułhakow. Kto bowiem patrzy przychylnie na młodziutką, ledwie piętnastoletnią pannicę, poważnie zadurzoną w ponad dwadzieścia lat starszym mężczyźnie? Zdawała sobie sprawę z konsekwencji jakie niosło jej uczucie i samo to sprawiało, że czuła po prostu strach. Nie miała przyjaciół, z którymi mogłaby o tym porozmawiać. Przez przypadek zaczęła ten temat z Irytkiem, który przekonał ją, że powinna próbować. Przez chwilę nawet wierzyła, że to ma sens. Aż do kolejnego spotkania z Vakelem, który zdawał się być całkowicie niewzruszony na jej, praktycznie widoczne, uczucia. Co więc miała w takiej sytuacji robić? Przeczekać? Nie wiedziała.
Mimo wpatrywania się w księgę, tak naprawdę jej myśli krążyły z daleka od tematyki Starożytnych Run. Problem z profesorem Bułhakowem zdawał się zżerać ją od środka i powodował, że zawsze chętnie ucząca się Kaylin zamiast czytać patrzyła zwyczajnie na kartkę niczego nie dostrzegając tak naprawdę. Dlatego też, kiedy usłyszała dźwięk wydobywający się z ust nauczycielki zaczęła analizować swoje ostatnie słowa. Czym mogła ją tak rozbawić?
Nie jest pani dziś zbyt rozmowna.
Rumieniec zawstydzenia wypłynął jej na policzki. Dopiero teraz dotarło do niej, jak niefortunnie dobrała słowa. Czy jednak Prue się obraziła? Czy po prostu uznała to za całkiem zabawne? Kaylin nie potrafiła tego rozszyfrować, a kiedy nauczycielka przysiadła się podsuwając kartkę z tekstem, szybko nań spojrzała.
- Przepraszam, to musiało zabrzmieć dosyć okrutnie. - Zaczęła spoglądając na twarz Prudence. Naprawdę nie chciała być nie miła, zwłaszcza w stosunku do kobiety, którą lubiła.
- Zawsze palnę coś głupiego. Nic dziwnego, że nikt się ze mną nie zadaje. - Westchnęła. - Nawet profesor Bułhakow kazał mi bardziej baczyć na słowa. A przecież bardzo się starałam nie mówić niczego nieodpowiedniego. - Dodała robiąc niezadowoloną z siebie, jednak z boku wyglądającą dosyć śmiesznie minę.

Nic więc dziwnego, że tak urocze i niczego nieświadome dziewczę utonęło w fali krzyków na temat miłości. Nie była głupia, jednak uczucia okazały się być strefą, która absolutnie nie jest jej znana. Potrzebowała pomocy w ich zrozumieniu, przewodnika, który wytłumaczyłby jej wszystko. Tylko gdzie znaleźć kogoś takiego? Jej rówieśniczki dzieliły się swoimi spostrzeżeniami ze sobą, ze starszymi koleżankami czy siostrami. Ona jednak nie miała nikogo, ani jednej żywej duszy, której mogłaby się o to zapytać. Jeżeli już nawiązywała z kimś bliższą więź, był to duch albo starszy chłopiec, który przecież nie odpowie jej tak, jak inne dziewczę. Co więc miała robić?
Nie wiedziała. Dlatego trwała w stagnacji, która ciągnęła się już od jakiegoś czasu. Bardzo chciała zrozumieć własne uczucia, przestać w nich tonąć. Jednak, czy zrozumienie miłości było w ogóle możliwe? Czy zwykły opis mógł jej w czymś pomóc? Ach, ileż pytań tworzyło się w jej głowie. Szkoda, że na żadne z nich nie pojawiła się ani jedna odpowiedź...
Profesor Bułhakow był nieosiągalny. Zdawała sobie sprawę z tego, że jeżeli jej uczucie jest szczere, będzie musiało pozostać na dnie jej serca. Nie wątpiła ani przez chwilę w to, że jest dla niego kolejną z wielu uczennic. Może zdolniejszą, w końcu sam ją taką nazwał, ale i przy tym nieziemsko irytującą. Była przekonana, że Vakel nawet jej nie lubi. Gdy ta myśl do niej docierała, za każdym razem czuła potężne ukłucie w piersi i chciało jej się płakać.
Kaylin spojrzała na nauczycielkę nadal zawstydzona swoim brakiem taktu i ogłady. Przeczytała karteczkę i kiwnęła głową zgadzając się z nią całkowicie. Od małego ojciec ganił ją za zbyt frywolny język. Tutaj jednak nie było ani ojca, ani matki, którzy chcieliby ją porządnie wychować. Tutaj wychowywała się sama, pod okiem nauczycieli. I choć wielu z nich było naprawdę wspaniałych... Cóż, mieli ważniejsze rzeczy na głowie niż zajmowanie się każdym uczniem z osobna.
- Chciałabym tak umieć. W takich chwila zapewne łatwiej jest porozumiewać się jak pani. - Powiedziała cicho, by po chwili znowu się zarumienić. Chrząknęła i zawstydzona od razu zaczęła ratować sytuację, by znowu nie wyszła na straszną dziewczynkę.
- To znaczy, chodzi mi o pisanie. Bo zanim się coś napisze trzeba się zastanowić. I jak zobaczy się swoją wypowiedź na kartce ma się jeszcze chwilę na ocenienie, czy jest odpowiednia. A kiedy się mówi... Najpierw słowa wypływają z ust, dopiero gdy się samemu je słyszy dociera do nas ich sens. - Dodała bardzo dobrze wiedząc, jakie to upokarzające. Ile razy zdarzyło jej się powiedzieć coś głupiego, zanim tak naprawdę o tym pomyślała.

Bycie dobrym przewodnikiem jest równie ciężkie, jak znalezienie takiego. Kaylin mogłaby czerpać wiedzę od duchów, gdyby nie fakt, że przyjaźniła się z tymi mniej ogarniętymi w sferze uczuć i emocji. Bo jakże inaczej określić Irytka? Stworzenie, które zdawało się być w tym wszystkim bardziej zagubione od samej panny Wittermore? Mimo to, jakoś dziwnie dobrze jej się z nim dogadywało, co zapewne wprawiłoby w zdziwienie nie jedną osobę w całym Hogwarcie.
Każdy miał swoje tajemnice. Miała je Prue, miał je Dumbledore, miała McGonagall i z pewnością miała je nawet młodziutka Krukonka, której serce zabiło mocniej do naprawdę nieodpowiedniej osoby. Wiedziała to od początku, lecz co mogła z tym zrobić? Nie była w stanie przestać, choć tak bardzo chciała. Remus miał rację twierdząc, że to wszystko jest po prostu bardzo niepoprawne. Mimo to, uczuć nie dało się wyłączyć jednym przyciskiem. Po prostu były i w pewien sposób nami rządziły.
Najgorsze z tego wszystkiego było to, że dziewczę nie miało pojęcia o prawdziwym życiu Vakela. Nie znało jego trosk, problemów i prawdziwej twarzy, choć czasem dostrzegała przebłysk tego mrocznego Bułhakowa, którym nie bywał na co dzień.
Kaylin bardzo chciała, żeby profesor B. ją lubił. I chciała też o tym wiedzieć. Chciała czuć się lubiana przez osobę, którą tak bardzo podziwiała i przy której chciała spędzać dużo czasu. To wszystko jednak było tak pogmatwane, że na samą myśl kręciło jej się w głowie. Jak miała się tego wszystkiego dowiedzieć? Nie była na tyle odważna, by po prostu zapytać. Za bardzo bała się konsekwencji.
Kiedy dziewczę dostało kolejną kartkę od nauczycielki przez chwilę milczało. Wpatrywało się w literki i jakby zastanawiało, co odpowiedzieć. Zamknęła jednym ruchem księgę, która przed nią leżała i spojrzała na nauczycielkę.
- Może faktycznie tak jest. Ale głos lubi platać figle i wprowadzać w niezręczne sytuacje. Zwłaszcza mnie, zaczynam się jąkać i drżeć. Nawet pani sobie nie wyobraża, jaki wstyd mnie ciągle spotyka przez to, co mówię, bądź gorzej... Przez to, jak brzmi wtedy mój głos. - Powiedziała uśmiechając się delikatnie do Prue. Lubiła ją, była spokojna i miła. Tacy nauczyciele byli bardzo potrzebni, choć z drugiej strony osoby pokroju Bułhakowa bardziej motywowali jednostki takie jak Wittermore.

Kaylin usilnie próbowała znaleźć kogoś, kto wytłumaczy jej wiele rzeczy. Nie była głupia, szybko się uczyła. Miała w głowie wiedzę z setek przeczytanych książek, a mimo to, czuła się ograniczona. Brakowało jej wiedzy praktycznej, takiej, którą zdobywa się poprzez interakcje z innymi. Chciała poznawać coraz więcej, rozmawiać z ludźmi, a jednocześnie bardzo się tego bała. Chciała lubić i być lubiana. Ale przede wszystkim chciała mieć kogoś, kto by się nią zainteresował. Kogoś, kto przejąłby się nią i wziął sobie do serca marzenia, jakie skrywała głęboko w sobie.
To nie tak, że Wittermore była sama. Miała rodziców, którzy usilnie pragnęli jej dobra, niezależnie od tego, jaka była wola blondynki. Na siłę starali się ułożyć jej życie tak, by miała na swojej drodze jak najmniej przeszkód, nie zwracając uwagi na to, czego ich córka pragnęła. Do nie dawna dziewczyna miała także kochających dziadków, jedynych ludzi, którzy pragnęli tego samego, co ona. Ostatnio udało jej się zdobyć kilku przyjaciół, Lupina, Irytka, Galla. Właściwie poznała masę bardzo sympatycznych czarodziei i czarodziejek przez co pierwszy raz od dawna naprawdę otaczała ją masa ludzi. Mimo to, nadal była samotna.
A to wszystko dlatego, że zapatrzona w jednego, konkretnego mężczyznę nie dostrzegała, jak wiele mogli jej dać inni. Chciała go poznać, dostrzec każdą cząstkę jego świata. Chciała być dla niego wyjątkowa, choć z góry wiedziała, że nie ma szans na bycie dostrzeżoną. Podświadomie też, albo raczej po ostatniej rozmowie z Remusem, zdawała sobie sprawę z tego, jak bardzo nieodpowiednie było jej uczucie. Jak bardzo niemoralne i nieetyczne były jej pragnienia. Mimo to, nie potrafiła przestać o nim myśleć. Ze wszystkich ludzi na świecie to właśnie od niego chciała uczyć się wszystkiego, co tylko możliwe. To przy nim chciała poznawać świat, dorastać.
W ciszy, która zdawała się uspokajać każdą komórkę jej ciała, czekała na odpowiedź Prue. Jej myśli wędrowały wszędzie, jakby chcąc przebić się przez ścianę koncentracji, którą tak mozolnie ustawiała od samego rana. Coraz bardziej obawiała się swoich ocen na egzaminach przy takim podejściu, choć być może niepotrzebnie. Przecież uczyła się do nich przez pięć lat, kilka dni dekoncentracji nie powinny zaszkodzić tak bardzo. Może właśnie tego potrzebowała? Szkoda tylko, że nie przeznaczy tego czasu na odpoczynek, a niepotrzebne zamartwianie się swoimi sercowymi sprawami.
Kiedy wypowiedź nauczycielki była gotowa, Kaylin wzięła ją do ręki i przeczytała uważnie. Wszystko, co znajdowało się na kartce, choć było jedynie zapisanymi słowami sprawiło, że serce dziewczyny zacisnęło się mocniej. Wiedziała, że życie niemowy nie może być łatwe, jednak zawsze gdy prawda w nas uderzała czuliśmy to samo. Niezależnie czy się tego spodziewaliśmy, czy nie.
Po chwili wahania, Krukonka wyciągnęła jedną luźną kartkę ze swojego dziennika i zaczęła na niej kreślić coś swoim starannym, latami szlifowanym pismem. Kątem oka przyjrzała się twarzy Prue i ani na chwilę nie przerwała czynności.
Słowa też nie zawsze wystarczają. Nie zawsze da się wyrazić nimi to, co się czuje. Łatwiej spisać to na kartce, niż wypowiedzieć. Tak wiele rzeczy nie przechodzi nam przez gardło. Mimo tego, że potrafimy mówić, często cierpimy w ciszy, bo jednak nie umiemy się odezwać. Nie mam zamiaru prowadzić debaty o tym, co jest gorsze. Po prostu obie te pozycje mają swoje wady i zalety. Każdy z nas musi jednak żyć dalej i korzystać z tego, co jest nam dane. Tak przynajmniej uważam. Choć wielu rzeczy nie wiem. Ku memu niezadowoleniu jest jeszcze wiele pytań, na które nie znam odpowiedzi.
Po tym jak zapisała te słowa, przeczytała je jeszcze raz i podsunęła kartkę nauczycielce. Spojrzała na nią z delikatnym, odrobinę nieśmiałym uśmiechem i czekała, aż kobieta przeczyta wszystko, co udało jej się spisać.