Pokój z lustrem Ain Eingarp

To miejsce poza lustrem nie miało niczego, co mogłoby kogokolwiek przyciągnąć. Mimo to, ona dalej w nim siedziała. Rozłożyła się na podłodze i wpatrywała w sufit, jakby naprawdę nie chciała już więcej spoglądać w lustro. Nie było w tym nic dziwnego, w głębi duszy bała się, że za chwilę zobaczy coś, czego się obawiała. Bo każdy miał w swoim sercu pragnienie, które jednocześnie nas radowało i jednocześnie, sprawiało nam ból.
Przez chwilę nie zauważyła różnicy w formie poltergeista, gdyż pochłonięta była swoimi myślami. Dopiero po chwili spojrzała w jego stronę i uśmiechnęła się szeroko. Pewnie nie jedna osoba popukałaby się po głowie twierdząc, że powinna lepiej wykorzystywać swój czas. Że zadawanie się z najbardziej psotliwą istotą Hogwartu nie jest czymś, co młoda panna powinna robić. Ona jednak czuła się tu dobrze, tak jakby to właśnie w tym pomieszczeniu miała się zjawić. Było pusto, cicho i spokojnie. Tylko ona i Irytek.
- Zdecydowanie wolę cię w tej formie. Przynajmniej wiem, w która stronę się patrzeć i nie czuję, że mówię do siebie. - Dodała przekręcając się na bok i podpierając sobie głowę ręką. Słuchała uważnie, co do niej mówił i zaśmiała się cicho słysząc jego komentarz na temat lustra. Cóż, rozumiała to po części. Nie wiedziała, czy coś w nim widział. Czy w ogóle kiedykolwiek próbował. Wiedziała jednak, że mogłoby to nie być najprzyjemniejsze uczucie. Bądź, zupełnie odwrotnie, mogłoby być na tyle przyjemne, że można by się od tego uzależnić. W końcu, gdzie indziej zobaczysz zmarłych stojących obok ciebie?
- Nudziłeś się? Hmmm, to w sumie dobrze, że na mnie wpadłeś. - Dodała cały czas go obserwując. Zupełnie nie zdając sobie sprawy z tego, jak bardzo niestosownie się teraz zachowywała. Matka uczyła ją, że panna winna siadać prosto, zawsze wyglądać przyzwoicie. Ona tymczasem tarzała się po podłodze, pogniotła przy tym całkowicie swoje ubrania, a koszulka co chwilę podwijała jej się do góry. Bardziej od tego interesowała ją jednak możliwość dobrej zabawy. Zrobienia czegokolwiek innego niż ciągłe zakuwanie. I przede wszystkim - nie była sama. Miała kompana.
- Wiesz, nie zdążyłam ci podziękować za wczorajszy wieczór. Było miło. - Dodała śmiejąc się pod nosem. Co prawda ledwo wstała na numerologię, ale co zrobić. Dala radę, zrobiła zadanie jako pierwsza i nawet popatrzyła się na Bułhakowa przez jakiś czas. No i przede wszystkim, wygrała nagrodę.

Czas był dla wszystkich nieubłagany. Ludziom przelatywał przez palce sprawiając, że nim się obejrzeli byli już starzy i szykowali się do odejścia. Poltergeistowi jednak musiał on dosyć mocno ciążyć. Kaylin zdawała sobie z tego sprawę. Ona nie potrafiłaby tak żyć, ciągle, bezustannie. Nie dążyła do śmierci, co to to nie, jednak wiedziała, że kiedyś nastanie dzień, w którym pożegna się ze światem. Dzień, w którym nie będzie musiała wstać i iść przed siebie. A on musiał. On cały czas egzystował.
- Och, naprawdę? Jak wyglądasz tak naprawdę? - Zapytała, by po chwili się poprawić. - To znaczy, tak mi się podobasz. To całkiem dobra powłoka jeżeli chcesz rozmawiać z ludźmi. - Dodała i uśmiechnęła się do niego leniwie przeciągając na podłodze.
Sama nie wiedziała, czego chce od życia. Co nią kierowało, czego chciała. Przy Irytku jednak nie czuła się samotna, a to sprawiało, że rozmowy z nim były dla niej bardzo przyjemne. Miała owszem swoje plany na przyszłość, marzyła o opiekowaniu się magicznymi stworzeniami gdzieś hen w lesie. Wiedziała jednak, że najprawdopodobniej i tak jej się to nie uda. Presja rodziców zdawała się być zbyt silna, by potrafiła z nią walczyć. Na szczęście jednak miała dużo czasu na decyzje, a teraz mogła spokojnie bawić się z poltergeistem.
- No pewnie! Bardzo chętnie. - W jej głosie mógł usłyszeć nutę ekscytacji i szczęścia, którym Kaylin zdawała się emanować od jakiegoś czasu. Odkąd w jej życiu pojawił się Bułhakow wszystko uległo zmianie. Jakby jego istnienie wprawiło w ruch ospały świat Krukonki.
- Widziałeś? Ach, starałam się. Dostałam nawet prezent od profesora. - Mruknęła na chwilę pochmurniejąc. Cóż, czekoladowe żaby były smaczne, ale poczuła się przez to jak dziecko. A przy Bułhakowie zdecydowanie nie chciała być tak traktowana. Wiedziała, że nikt normalny nie spoglądałby z utęsknieniem za kilkunastoletnią dziewczynką. Szkoda, że nie wiedziała, jak bardzo nienormalny był Vakel...
- Co właściwie robiłeś na Numerologii? - Zapytała nie zdając sobie sprawy z tego, że Irytkowi w jego poprzedniej wypowiedzi chodziło o coś zupełnie innego niż wykonywanie zadania zleconego przez nauczyciela.

Nie oczekiwała, że jej o wszystkim opowie. W prawdzie mówiąc, chętnie by posłuchała jakiejś historii z jego życia. Przywykła jednak do tego, że mało kto opowiada o sobie dużo. Jeżeli chciała czegoś się dowiedzieć, musiała poczekać. Nigdy nie była jakoś specjalnie niecierpliwa, choć do cierpliwych też by się nie zaliczyła. Wbrew pozorom pod wieloma względami była po prostu normalna.
- Naprawdę? To musi być dziwne uczucie widzieć cię w tej formie. No bo... Przed oczami masz ogień, ale wokół wcale nie jest ciepło. - Dodała wyobrażając go sobie własnie w takim kształcie. Uśmiechnęła się do niego przez chwilę zastanawiając, jak to się stało, że przybrał postać rudowłosego chłopca. Kiedy położył się obok, przewróciła się bardziej na bok spoglądając na niego zaintrygowana. Potargane już do granic możliwości loki zdawały się żyć własnym życiem i przyklejały do prawie niewidocznego błyszczyka.
- Zależy? - Po tych słowach na jej twarzy pojawił się lekki rumieniec, jednak szybko go opanowała. - Chyba tak. Bo wiesz, był pierwszą osobą, która rozmawiała ze mną normalnie. I nie przeszkadzało mu to, że jestem irytująca. I... Powiedział, że jestem zdolna i muszę bardziej w siebie wierzyć. - Mówiąc to przypomniała sobie ich pierwsze spotkanie w bibliotece i uśmiechnęła się do siebie. Zrobiło jej się jakoś tak przyjemniej. Choć z drugiej strony, wiedziała, że to wszystko nie ma sensu. Że przecież była tylko dziewczynką zapatrzoną w swojego nauczyciela.
- No, ale nie ma o czym mówić. - Mruknęła pod nosem. - W ogóle, koleżanka Remusa trochę mnie przeraża. I chyba jej się nie spodobałam. - Powiedziała przypominając sobie zimne spojrzenie Lily Evans i jej kuksaniec, jakim obdarzyła Lupina. Cóż, wiele rzeczy wydarzyło się na tej Numerologii.
- Czym ją ubrudziłeś? - Zapytała śmiejąc się pod nosem. Nigdy nie należała do osób, które śmiały się z Filcha, wręcz przeciwnie, doceniała jego pracę. Nawet trochę się go bała.

Cierpliwość była cechą potrzebną do zgłębiania tajemnic, czy po prostu do ciągłej nauki. Nie wszystko wchodziło do głowy od razu. Nie raz trzeba było się porządnie napocić, by cokolwiek zapamiętać. Z nauką zaklęć było jeszcze gorzej, bo w niej nie wystarczyło wykuć się teorii. Potrzeba było jeszcze odrobinę talentu. Nie każdy go miał i prawdę mówiąc, do tych osób należała właśnie Kaylin. Unikała większości zajęć, na których uczyło się czarów. Odbębniła tylko te obowiązkowe, a potem skupiła się na spokojniejszych przedmiotach, jak ONMS, Starożytne Runy czy Zielarstwo. Bo Numerologia jako jej pięta achillesowa zdecydowanie nie wpisywała się w schemat.
- Och. - Wyszeptała wyobrażając sobie prawdziwą formę Irytka. I choć zdawała sobie, że pewnie nie do końca wygląda to tak, jak w jej głowie... Musiało jej sto wystarczyć. Nie miała okazji go zobaczyć i zapewne nigdy nie będzie jej to dane. A przynajmniej nie w najbliższym czasie.
- To musi być bardzo ładny widok. - Dodała a w jej oczach zapaliły się ogniki podekscytowania i zachwycenia. Choć widziała wszystko jedynie swoim umysłem, była w stanie prawie uwierzyć, że ma przed sobą niebieski ognik, o jakich czytała kiedyś w bardzo starej księdze.
Dopiero jego kolejne słowa wybudziły ją z zamyślenia. Zaskoczył ją. Zazwyczaj słyszała wręcz przeciwne słowa. Nawet Bułhakow, choć nie powiedział jej wprost, zdawał się często irytować, gdy była w pobliżu. Nie mówiąc już o starszych Krukonach, czy chociażby takiej Fleur, która lubiła dokuczać blondynce za każde słowo, jakie ta wypowiedziała.
- Naprawdę tak sądzisz? - Poczuła delikatny ucisk na sercu, jakby coś wewnątrz niej jednocześnie chciało śmiać się i płakać. Jakby pierwszy raz w życiu ktoś powiedział jej, że wcale nie przeszkadza. Że wcale nie zawadza. Nie było to prawdą, bowiem kilka razy zdarzyło jej się usłyszeć takie słowa. W tym momencie jednak poczuła, że może faktycznie warto być jednak sobą. Nie kimś, kim otoczenie chciałoby by była.
Śmiech poltergeista rozniósł się po pomieszczeniu a Kaylin jedynie przekręciła głowę na bok. Dopiero po chwili zrozumiała, o co chodziło i dlaczego tak bardzo był ubawiony. No tak, plotki rozchodziły się po całym Hogwarcie, dochodziły nawet do niej.
- Innego? Masz na myśli tego Pottera? - Zapytała zainteresowana. Miała ochotę dowiedzieć się czegoś o przyjaciołach Remusa. Po chwili konsternacji otworzyła usta szerzej, jakby wreszcie coś do niej dotarło.
- Zaraz. Dziewczyna Remusa jest siostrą Pottera, tak? - Zapytała przekręcając się na brzuch i spoglądając na Irytka z wyczekiwaniem. Była ciekawa tego, co jej opowie. I czy w ogóle jej coś na ten temat powie.

Kaylin miała całkiem dobrze rozwiniętą wyobraźnię. Było tak zapewne przez to, że od najmłodszych lat czytała mnóstwo książek. Kiedy tego jeszcze nie umiała, babcia siadała przy niej i wszystko, strona po stronie, przekazywała wnuczce tak, by ta mogła sobie wyobrazić. Być może właśnie dlatego potrafiła samym umysłem spostrzec płomień, który opisał jej Irytek. I podobnie do niego, nie była osobą, która kłamała by komuś poprawić nastrój bądź dowartościować. Cóż, ona w ogóle była przede wszystkim szczera i prostolinijna. Najprawdopodobniej właśnie to nie podobało się innym, choć przecież nie było w tym nic złego.
- Nie jesteś irytujący. Przynajmniej, nie dla mnie. - Powiedziała z uśmiechem, a na kolejne jego słowa jedynie kiwnęła głową. Czuła jak ciepło rozlewa jej się po całym ciele, co było oznaką pozytywnych uczuć, jakie nią teraz targały. Prawdę mówiąc, czuła się przy nim bardzo swobodnie i spokojnie. Rzadko kiedy mogła sobie pozwolić na takie chwile, więc postanowiła z nich korzystać.
- Tak sądzisz? Cóż, może masz rację. - Zgodziła się z nim. - Ale lepiej, że dokuczają mnie niż komuś, kto by się tym przejął. - Dodała i przeturlała się kawałek po podłodze. Po chwili zaśmiała się i wróciła do czynności, teraz jednak wracając w ten sposób na swoje poprzednie miejsce. Podobało jej się w tym pokoju. Był pusty, miała dużo miejsca na swoje wygłupy. Bo choć była zdyscyplinowaną Krukonką, nadal miała tylko piętnaście lat!
- Hmmmm. - Zamilkła na chwilę słuchając o siostrze Pottera. - Fuj, to obrzydliwe. - Zaśmiała się razem z Irytkiem na same jego słowa. Choć kwestia pocałunku zdawała się być dosyć drażliwa, zwłaszcza po ostatniej nocy, bardziej obrzydziła ją myśl, że Lupin mógł całować się z siostrą Jamesa myśląc w tym czasie o swoim przyjacielu.
- No, z natury jestem ciekawa i lubię dużo wiedzieć. Ale nie, nie interesują mnie inni Huncwoci. Po prostu chciałam dowiedzieć się czegoś więcej o Remusie. - Dopiero gdy wypowiedziała te słowa zawstydziła się na tyle, by jej policzek lekko się zaróżowił. Niemniej jednak, nie był to szczy jej rumieńcowych możliwości!

Przez chwilę zapanowała między nimi cisza. Cisza, podczas której Kaylin uważnie przyglądała się Irytkowi. Wszyscy w Hogwarcie uważali go za, jak jego przydomek wskazywał, irytującego. Bywało, że płatał figle i to dosyć kłopotliwe. Podobno sam Dumbledore nieraz się na niego gniewał. Niemniej jednak, Kayiln poznała go z trochę innej strony. Ze strony bardzo samotnej istoty, którą choć trochę potrafiła zrozumieć. Och, skłamałaby, gdyby stwierdziła, że rozumie go na wskroś. Nie znała go jeszcze na tyle, by wiedzieć i znać jego zachowania. Ale mimo to, łączyło ich coś, czego sama nie umiała nazwać. Bo choć była bardzo mądra, wielu rzeczy jeszcze nie wiedziała, o wielu rzeczach musiała się nauczyć. Znała świat z książek, które ciągle czytała. Nie znała go jednak od strony doświadczeń. Czy to czas, by wreszcie spróbowała swoich sił?
Kiedy mruknął pod nosem poczuła, jak po jej ciele przechodzi dreszcz. Zadrżała, choć zdecydowanie nie od zimna, jakie panowało w pomieszczeniu. Uśmiechnęła się do niego milcząc cały czas. Nie miała potrzeby nic mówić, wystarczało jej to, że nie siedziała sama. Że obok niej leżał ktoś, kto także chłonął jej towarzystwo niczym gąbka wodę.
Potem zaczęła się turlać. Prawdę mówiąc zrobiła to ze zwykłej nudy i chęci przemieszczenia się chociaż na chwilę. Nie zdawała sobie sprawy z tego, jak wiele znaczyła dla Irytka jej obecność, ile z tego czerpał. Zdziwiona zauważyła, turlając się z powrotem, ze zmienił pozycję. Nim zdążyła wyhamować, wpadła na niego dłonią zasłaniając usta.
- Och. - Mruknęła zaskoczona jego materialną formą. Przez chwilę milczała wpatrując się w zdecydowanie zbyt blisko rozmieszczone ciało poltergeista. Nie czułaby się wcale dziwnie, gdyby nagle nie przypomniał jej się wczorajszy całus, a na jej policzku wykwitł delikatny rumieniec. Nim jednak podniosła wzrok na jego twarz, Irytek podniósł się i spoglądał na nią z pozycji siedzącej.
- Przepraszam. Wkręciło mi się. Po prostu jestem ciekawa i tyle. - Powiedziała rozkładając się wygodniej na plecach i podkładając sobie pod głowę dłonie. Słysząc kolejną część jego zdania kąciki ust uniosły jej się do góry.
- No cóż, jest ciekawy. Ale zdecydowanie nie jest najciekawszą istotą w całym Hogwarcie. Tę koronę zdecydowanie powinien oddać tobie, Irytku. - Dodała mówiąc całkowicie szczerze.

Kaylin nie dążyła tak naprawdę do niczego szczególnego. Sama czasem zastanawiała się, co chce osiągnąć. Co da jej to, co w danej chwili robi. Nie potrafiąc jednak odpowiedzieć sobie na tak trudne pytania, dziewczyna powracała do czynności starając się więcej w nie nie zagłębiać. Teraz było podobnie, siedziała sobie w pustym pomieszczeniu rozmawiając z poltergeistem i czerpiąc z tego najzwyklejszą przyjemność. Nawet przez chwilę nie przeszło jej przez myśl, by szukać w tym wszystkim drugiego dna. By doszukiwać się odpowiedzi na nigdy nie zadane pytania. Była najzwyklejszą w świecie dziewczyną, która pragnęła czyjegoś towarzystwa i odrobiny poświęconego tylko jej czasu. I choć do tej pory udawało jej się żyć całkowicie samemu, mając za najlepszego przyjaciela kota... Ostatnio wszystko zaczęło się zmieniać. Wittermore musiała przyznać, że powoli przestawała nad wszystkim nadążać.
W jej życiu nagle, niczym uderzenie gromu w ziemię, pojawił się Bułhakow. Oczarował ją swoim spokojnych, odrobinę zimnym głosem i dobrym słowem. Popchnął ją ku zmianie, ku otworzeniu się na świat. Powiedział, że może dokonać wszystkiego, byle nie zatracała się w czarnych myślach. Wiedziona właśnie tymi słowami była w stanie porozmawiać z Lupinem, co znowu przyciągnęło uwagę Irytka. Nawet nie wiedziała kiedy, a w jej życiu pojawiły się trzy postacie, które wbrew pozorom, miały odegrać dosyć spore role. Jeszcze nie zdawała sobie sprawy z tego, w jakie uczuciowe bagno się zaplątała, być może dlatego, że o uczuciach wiedziała naprawdę mało. Była ich przez większość czasu nieświadoma, reagowała na nie bezwiednie. prawdziwy koszmar zacznie się, gdy Kaylin zacznie je dostrzegać...
Irytek zaintrygował ją już w pierwszej klasie. Wszyscy starsi uczniowie mówili, jaki to jest irytujący i jak bardzo wszyscy powinni się go wystrzegać. Ona jednak zastanawiała się, ile jest w tym prawy. Czy było z nim tak samo jak z nią? Rówieśnicy patrzyli na blondynkę i widzieli jedynie nadętą, często zbyt pewną siebie i swoich umiejętności kujonkę. W głębi serca jednak, była przecież zwykłym dzieckiem, które wierzyło, że jedyne, co potrafi to wkuwanie kolejnej porcji materiału. Nic szczególnego.
Nigdy jednak nie dane jej było porozmawiać z Irytkiem osobiście. Nie była zbyt interesująca dla psotnika Hogwartu i nie dziwiło jej to szczególnie. Pięć lat przeżyła zaszywając się w bibliotece bądź dormitorium i czytając. Egzystując obok innych uczniów, bez większej potrzeby komunikacji z nimi. Ale tylko dlatego, że oni nie wykazywali potrzeby komunikacji z nią.
I nagle nastał dzień, w którym poltergeist jej się ukazał, a nawet przeprowadził długą rozmowę. Rozmowę, która płynęła przez kilka długich godzin, podczas której grali w karty i przede wszystkim - dobrze się bawili. Kaylin naprawdę nie rozumiała, czemu inni go nie lubili. Dla niej był bardzo ciekawym i sympatycznym stworzeniem, który podobnie do niej potrzebował po prostu uwagi.
Kiedy zniknął zamrugała oczami i rozejrzała się po pokoju. Nie wiedziała, czy zrobiła coś nie tak, czy po prostu znudził się jej towarzystwem. Odetchnęła głęboko poprawiając sobie jedną dłonią broszkę przypiętą do koszuli. Za każdym razem, gdy na nią patrzyła tonęła w graficie kamienia umieszczonego na środku ozdoby. Dostała ją od ojca, gdy skończyła piętnaście lat. Dopiero w tym momencie zdała sobie sprawę, że jej ubranie było całe wygniecione, włosy potargane, a koszula naciągnięta na tyle wysoko, by odsłaniać bliznę na jej ciele. Choć dużo gorsza była blizna na duszy, szybkim ruchem zakryła bok i podniosła się do pozycji siedzącej. Poprawiając sobie rękawy koszuli usłyszała obok siebie głos poltergeista, co oznaczało, że nigdzie nie odszedł. Uśmiechnęła się do siebie na samą wieść o tym i wsłuchała w grad pytań. Trudnych i dosyć niezrozumiałych.
- Czemu? Bo mnie intrygujesz. Bo chcę wiedzieć o tobie więcej. - Zaczęła. Pierwsze z pytań było w miarę łatwe i odpowiedź na nie pojawiła się w głowie blondynki prawie od razu. Mroźny podmuch dotarł do jej szyi wywołując na niej zalążki gęsiej skórki. Włosy, nadal zwichrzone, zdawały się lekko poruszać.
- Zadajesz dużo pytań na raz Irytku. Czy aż tak dużo ich zebrało się w tobie? - Zapytała, by dać sobie trochę czasu na przemyślenie odpowiedzi. Powoli zaczynała mieć problemy, gdyż sama nie rozumiała siebie. Sama nie potrafiła wyjaśnić sobie wielu rzeczy. Jak więc miała objaśnić to jemu?
- Nie czuję, bym miała teraz coś ciekawszego do zrobienia. Nauka nauką, ale nie muszę tego robić cały czas. A przy tobie czuję, że nie jestem sama. Że jest ktoś, kto czuje moje istnienie. - Zaczęła i na chwilę zamilkła. Potrzebowała kilku sekund na złapanie oddechu i oczyszczenie myśli.
- Sama nie wiem. Czemu się rumienię. I czemu zarywam noce mimo zmęczenia. To po prostu wychodzi samo. - Dodała całkowicie szczerze. - Randka? Nigdy nie byłam na randce. - Dodała ściszając głos. Jego kolejne pytania wprawiły ją w konsternację. Zakochała się? Czym właściwie było zakochanie? Czy to było to, co czuła na widok Bułhakowa? A może to mrowienie, gdy jej dłonie zetknęły się z dłońmi Lupina? A całus od Irytka? Czy cokolwiek z tego wskazywało, by była zakochana? Nie wiedziała.

Z pytania na pytanie, Kaylin coraz bardziej nie wiedziała, co odpowiadać. Nie dlatego, że chciała przybajerować, czy powiedzieć coś konkretnego. Ona po prostu nie znała odpowiedzi, co prawdę mówiąc, trochę ją denerwowało. Była Krukonką, naczelną kujonką szkoły. Ona po prostu musiała wiedzieć wszystko. Irytek jednak bombardował ją pytaniami z dziedziny, o której prawie nie miała pojęcia.
- Jesteś istotą, jakiej nigdy wcześniej nie spotkałam. To naturalne, że mnie ciekawisz. Poza tym, wydajesz się być inny, niż wszyscy o tobie myślą. - Zaczęła mówić czując, jak jego niewidzialne palce przeczesują jej włosy. Mruknęła coś cicho, z zadowolenia, bo lubiła, gdy bawił się jej blond kosmykami.
- Poza tym, lubię cię. Wydaje mi się, że jak kogoś lubimy to chcemy o nim wiedzieć więcej. - Powiedziała cicho, jednak pewnie. Nie była mistrzynią w odgadywaniu uczuć i ludzkich zachowań. To jednak wydawało jej się całkowicie normalne, podpatrzyła bowiem wielu uczniów w szkole przez te pięć lat. Zaplatanie warkocza sprawiło, że wyprostowała się i całkowicie poddała jego dłoniom.
- To trudne pytanie Irytku. W tej chwili jestem z tobą i nie czuję potrzeby bycia gdzie indziej. Owszem, chciałabym spotkać się z Remusem. Albo porozmawiać z profesorem Bułhakowem. Ale na pewno nie kosztem spotkania z tobą. Z każdym z was spędzam miło czas. - Powiedziała czując, że zabrzmiało to dobrze. A przynajmniej miała taką nadzieję. Mówiła to, co było w jej sercu. Bez zbędnego upiększania, czy zniekształcania.
- Hmmm... Zawsze mi mówili, że randka to spotkanie dwóch osób, których zamiarem jest bycie razem na zawsze. Osób, które się kochają i kiedyś założą razem rodzinę. - Tym razem odezwała się ta bardzo dziecinna część Kaylin. Nie do końca wierzyła w taką definicję randki. Sama jednak nie wiedziała, jak opisać to inaczej. Słownikowo zabrzmiałoby to pewnie inaczej.
- Jesteśmy razem w miłym miejscu i spędzamy razem czas. Ale czy chcesz robić ze mną inne rzeczy? Jak trzymać za dłonie? Jak przytulać czy... - Zamilkła na chwilę. - Całować? - Zapytała praktycznie niedosłyszalnie. Przez chwilę zastanawiała się, czy obrała dobrą drogę do wytłumaczenia mu różnicy między randką a tym, co teraz robili. Bo to przecież nie mogła być randka. Prawda?