Gabinet Numerologii

Dokładnie, ponowiła pytanie. Choć wtedy zapytała nie o datę urodzenia, a wiek. Choć oba te stwierdzenia były bardzo podobne po pewnym czasie doszła do wniosku, że łatwiej będzie zapytać o datę. Uśmiechnęła się, gdy tylko jej ją zdradził i pokiwała głową zapamiętując. Szesnasty lutego. Tak blisko walentynek!
- Oczywiście, że w celach naukowych. Będę do tego też potrzebowała roku urodzenia, jeżeli to nie problem. - Dodała patrząc na niego z miną całkowitego niewiniątka, któremu przecież nie przeszło przez myśl, by wypytać o całą datę tylko po to, by zdobyć jego dzień urodzin i jednocześnie wiek. I przy okazji mogła udać, że to w celach naukowych, bo przecież Numerologia zajmowała się też określaniem liczb urodzenia! Ach, zaczynała naprawdę lubić ten przedmiot, który z początku tak bardzo jej nie szedł!
- Doceniam tylko dobrze dobraną koszulę, panie profesorze. Ciężko jest dostać naprawdę porządnie skrojoną, o odpowiedniej fakturze... Takiej, która by naprawdę do nas pasowała. Panu się to udało, to tylko niewielki komplement. Nie wydaje mi się, by było w tym coś nieodpowiedniego. Bo o to panu chodzi, prawda? - Dodała cały czas mając na ustach ten am uśmiech. Oparła się wygodniej o krzesło i zaczęła machać nogami w powietrzu czekając na jego reakcję.
Kiedy tylko zaczął się zbierać spojrzała na niego pytająco. Wytłumaczenie przyjęła westchnieniem ulgi, które ku jej zawstydzeniu musiało dotrzeć i do jego uszu.
- Bardzo chętnie. - Powiedziała zadowolona i obserwowała go przez cały czas.

Trzydzieści siedem. Liczba ta wryła się w jej głowę zaraz po tym, gdy podał jej rok swojego urodzenia, a ona po prostu odjęła dwie liczby od siebie. Z jednej strony, nie było tak źle. Mógł być dużo starszy, wystarczyło tylko spojrzeć na profesor McGonagall czy samego Dumbledore'a. Mimo to, jakoś mocno zakuła ją ta różnica. Dopiero teraz zaczęła żałować, że w ogóle była tego ciekawa. Jak miała przebić granicę ponad dwudziestu lat? Westchnęła.
Nie mówiła już w sumie nic, jedynie obserwowała jak się krząta, a potem znika za drzwiami. Gdy wyszedł rozejrzała się po pomieszczeniu. Przez chwilę nie wiedziała, co ze sobą począć. Potem jednak postanowiła poznać profesora trochę lepiej. Przejrzała jego rzeczy znajdujące się na biurku, nie chcąc jednak nigdzie grzebać. Na pierwszy ogień poszły babeczki, którymi bezwzględnie ją kupił. Były dobre, były urocze i przede wszystkim - od niego. Czego więcej mogła chcieć?
Och, jednak mogła. Nie miała jednak czasu na roztkliwianie się nad swoimi pragnieniami. Miała mało czasu, bo jednak herbata nie gotuje się wiecznie, a ciekawość nie dawała za wygraną. Zaczęla przeglądać resztę rzeczy na biurku na dłużej skupiając się na karteczkach w jego terminarzu, które napisała z pewnością profesor Grisham. Poznała pismo przede wszystkim dlatego, że dopiero co się z nią widziała i jeszcze było świeże w jej głowie. I wtedy poczuła silne ukłucie w klatce piersiowej. Czy dopiero sama nie myślała, że zazdrości Pru tego, że jest starsza i mogłaby podrywać Bułhakowa, gdyby tylko chciała? Co to wszystko miało znaczyć? Kim dla niego była? Mętlik w głowie dopiero co się uspokoił, by na nowo zawirować i doprowadzić ją do szału. Bo przecież nie trzyma się w kalendarzu karteczek od kogoś bądź dotyczących czegoś, co dla nas nic nie znaczy, prawda?
Zazdrość jaka pojawiła się w jej sercu sprawiła, że gdy tylko jej oczom ukazał się list schowany w marynarce od razu go przeczytała. Nie zrozumiała z niego jednak zbyt wiele poza tym, że Vakel miał starszego brata. No ale przynajmniej nie należał do kolejnej kobiety, która mogła być mu bliska.
Ostatnim obiektem, na który zwróciła uwagę był pierścień, który skojarzył jej się tylko z obrączką. Imię Miriam zaplątało się w jej pamięci i pewnie jeszcze nie raz będzie o sobie przypominać. W tym momencie jednak ocknęła się z tego dziwnego stanu i zawstydzona usiadła ponownie na krześle sprawdzając, czy wszystko leży na swoim miejscu. Była zażenowana swoim zachowaniem i nie potrafiła zrozumieć, czemu się tak zachowała. To wszystko było po prostu niewłaściwe.
Ale czy przy nim nie miała ochoty robić więcej niewłaściwych rzeczy?
Spłoszona usiadła ponownie na krześle i wyjrzała za okno w oczekiwaniu na powrót jej profesora. Z poważnym podkreśleniem słowa jej. Choć właśnie umierała z zazdrości zdając sobie sprawę, jak wiele kobiet mógł mieć w życiu i jak wiele z nich mogło być dla niego ważnym. Jak mało więc musiała znaczyć ona?
Przygryzła wargę i zacisnęła dłonie na krześle czekając aż się uspokoi. Miała nadzieję, że nastapi to przed tym, jak wejdzie do środka.
Była naprawdę głupia.

Siedziała w ciszy wpatrując się w kant biurka. Docierało do niej w sumie to, co było od samego początku oczywiste. Była nikim, pyłkiem wśród pięknych, kolorowych kwiatów, które go otaczały. Wiedziała o tym od samego początku, odkąd tylko zrozumiała, jakim uczuciem obdarzyła tego tajemniczego nauczyciela Numerologii. Czy powinna więc być aż tak zraniona, skoro to wszystko było do przewidzenia? Nie panowała jednak nad tym, co w tym jednym momencie czuła. Pogrążona w myślach nie zauważyła nawet kiedy wszedł do środka. Dalej wgapiała się w ten jeden punkt, rozluźniając zaciskające się od dłuższego czasu palce. Jeżeli chciał ujrzeć na jej twarzy zazdrość, cóż, czekała go niespodzianka. Pojawił się na niej bowiem smutek, nic poza tym.
- Hmm? - Podskoczyła w miejscu na dźwięk jego słów i dopiero po chwili załapała, o czym w ogóle do niej mówił. Uśmiechnęła się, trochę sztucznie i wyciągnęła dłoń po melisę.
- Całkiem dobry wybór, ostatnio zaczęłam trochę panikować. Chociaż do egzaminów jeszcze dużo czasu. No i przecież uczyłam się przez pięć lat, nie mogłam wszystkiego nagle zapomnieć. Z drugiej strony, ostatnio nie mogę się na niczym skupić. - Wpadła w słowotok, co jakiś czas odrobinę się jąkając. Z jednej strony chciała mówić jak najwięcej, żeby nie nastała między nimi cisza. Z drugiej wiedziała, że głos drżał jej momentami za bardzo.
Dopiero po którymś z kolei łyku melisy uspokoiła się na tyle, by odłożyć filiżankę na miejsce i spojrzeć na niego spode łba. Przygryzła wargę i zdobyła się na odwagę wmawiając sobie, że przecież i tak nie pogorszy swojej sytuacji.
- Nie zaprosił mnie pan tutaj na sprawdzanie prac, prawda? - Zapytała chcąc poznać jego intencje. Nie była głupia a sam fakt, że gdy przyszła wszystko było posprawdzane mówił sam za siebie. Lustrowała go jeszcze przez chwilę, by odwrócić wzrok i zapatrzyć się w widok za oknem.
Była naiwna, odrobinę przygłupia, jednak nie na tyle, by nie zdawać sobie sprawy z oczywistych rzeczy. Nie był dla niej, ona zdecydowanie nie była dla niego. Nie była nikim, na kogo zwróciłby uwagę. Mimo to, nie potrafiła przestać o nim myśleć. Nie potrafiła wyrzucić go z serca. Chciała poznać tego siedzącego przed nią mężczyznę i była gotowa naprawdę wiele za to zapłacić. Zrobiłaby dla niego wszystko, gdyby tylko raczył spojrzeć na nią przychylnym okiem.

Kaylin zareagowała jak każda dziewczyna o zdrowych zmysłach. Jak nie masz szans w tak oczywisty sposób to nawet nie próbujesz. Tak przynajmniej myślała przez chwilę, cały czas jednak wzniecając w sobie uczucie, którym go obdarzyła. Rezygnacja, smutek... To pierwsze całkiem naturalne stadium, gdy zdajesz sobie sprawę, jak naprawdę wygląda sytuacja, a konkurencja rośnie. Zwłaszcza, że dla Wittermore to nie była tylko gra, choć w pewien sposób i dla niej nią była. Nieświadoma tego, jak bardzo ocierała się o nadchodzące cierpienie i jak blisko złamanego serca się znajdowała wpatrywała się w twarz tego, któremu ufała i słuchała go uważnie.
- Nigdy nie miałam z tym problemów. Ale ostatnio zdałam sobie sprawę z tego, jak wielu rzeczy jeszcze nie znam. Odkrywanie tego jest z jednej strony przerażające, a z drugiej... Na tyle przyjemne, że i tak dalej daję się w to wciągnąć. - Zaczęła mówić, po raz kolejny, tym razem zdecydowanie bardziej rozluźniona niż jeszcze chwilę temu.
Nie była na tyle głupia by myśleć, że chciał ją poznać. Z drugiej strony, bardzo tego chciała. Na kolejne słowa Bułhakowa westchnęła tylko i odłożyła po raz kolejny filiżankę na biurko.
- I zapomniał pan o herbacie? - Zapytała, by po chwili przyłożyć dłoń do ust i zaśmiać sie radośnie, jak to miała w zwyczaju. W oczach znów pojawił się ten rozbawiony błysk, a po smutku na jej twarzy nie było już śladu. Chwila rozmowy z nauczycielem zdawała się działać na nią kojąco.
- Jest pan bardzo dziwny. Z jednej strony taki surowy i wymagający, a z drugiej... Zabawny i całkiem sympatyczny. Wie pan, jak bardzo miesza mi w głowie? - Zapytała obdarzając go tym swoim zaczepnym, całkowicie prowokującym uśmiechem. Jak przystało na typową nastolatkę, co pięć sekund zmieniała zdanie. Tak też było i w tej sytuacji. Jeszcze parę chwil temu chciała się poddać. Wyjść z tego gabinetu i wypłakać w poduszkę.
- Mimo to, jestem pewna, że pana lubię. - Dodała zdecydowana. To jeszcze nie był czas na to, żeby się poddać. Choć na starcie nie miała czego tu szukać, chciała spróbować. Żeby chociaż zwrócił na nią uwagę, nie pragnęła więcej. Przynajmniej w tej chwili.

Kaylin widziała Bułhakowa dokładnie tak, jak tego chciał. Jao nieodgadnioną, być może nigdy nie osiągalną zagadkę. Kogoś, kogo będzie mogła powoli poznawać i rozszyfrowywać, a przynajmniej na to liczyła. Dałaby się zabić za chwilę bliskości z tym mężczyzną i wcale nie chodziło tu o bliskość cielesną. Był jej autorytetem, guru, za którym pragnęła podążać. Kimś, kto oczarował ją intelektualnie i poszerzał horyzonty. Chciała go rozumieć, wiedzieć co i w jaki sposób myśli.
Wittermore była czysta, niczym nie zapisana ani jednym słowem karta w dzienniku. Czekała aż ktoś wpoi w nią swoje zasady i ideały. I choć w normalnych okolicznościach sama powoli kształtowałaby swoje zdanie, przez cały czas zostając pospolicie neutralną, spotkanie Bułhakowa nadało jej życiu jakiś tor. Tor, który w pewnym momencie będzie musiał się rozdzielić, a ona stanie przed wyborem. Do tego jednak było jeszcze sporo czasu, teraz ślepo ufała nauczycielowi, który zapraszał ją na herbatkę. Mężczyźnie, który w jednej chwili potrafił ją chwalić, by sekundę później zganić za głupotę. Nie zależnie jednak od tego, co mówił, jego zdanie było dla niej ostatecznością. Prawdą, którą jej przekazywał. Niezależnie od tego, czy miało to sens dla wszystkich wokół, czy nie.
Do bycia typową kobietą brakowało jej jeszcze wielu lat i przede wszystkim - odwagi. Bo choć z pozoru pewna siebie kujonka mogła wydawać się bardzo asertywna, w rzeczywistości potrafiła ulegać. Gdy się kimś fascynowała, oczy świeciły jej w jego obecności i wielbiła okaz zainteresowania nie szczędząc mu przy tym komplementów. Czy jednak dalej zachowywałaby się w ten sposób, gdyby znała prawdziwą twarz Vakela?
- To, co odkrywam jest raczej przyjemne. Miłe i takie... ciepłe. Ale otaczający nas świat sprawia, że wydaje się to niewłaściwe. A sama wcale sobie tego nie ułatwiam, wmawiając wiele rzeczy. - Powiedziała cicho wpatrując się w melisę i zapadając w chwilę milczenia. Czy nie powiedziała za wiele? Ach, już było na to za późno. Podniosła wzrok na niego i widząc postawę chętną do rozmowy uśmiechnęła się, bardziej do siebie niż do niego. Przysunęła się nieznacznie do biurka, jakby chcąc zmniejszyć dystans między nimi.
Gdyby tylko wiedziała, że on także czegoś od niej chciał.
Na słowa o herbacie uśmiechnęła się jeszcze raz i na dłuższą chwilę zapatrzyła w jego twarz. Sama w tym czasie odłożyła filiżankę na blat i na chwilę zapominając o niedawnych odkryciach wśród jego rzeczy, cieszyła się najzwyczajniej w świecie ze spotkania.
- Może pan mieszać, ile chce. - Powiedziała z zadziornym uśmiechem i nie przestając machać nóżkami wpatrywała się wprost w jego oczy.

Zachowanie Kaylin zdecydowanie było oznaką tejże właśnie nuty dziwactwa, która zdecydowała o przypisaniu jej do Krukonów. Nie uznawała bowiem swojego uczucia za coś normalnego, pospolitego i codziennego. Choć z pewnością wiele dziewcząt w jej wieku zadurzało się w swoich nauczycielach i każda z nich myślała, że to coś wyjątkowego. Że zauroczenia dotyczą innych, a to prawdziwe uczucie. Kaylin spoglądała na wszystko zupełnie inaczej. Z jednej strony domyślała się, cóż znaczyły wszystkie oznaki, jakie udało jej się w sobie wychwycić. Z drugiej ciągle wmawiała sobie, że chodzi tylko i wyłącznie o uwielbienie osoby, która nas inspiruje i fascynuje. W obu tych tezach było jednak sporo sensu, a prawda jak to miała w zwyczaju, stała zwyczajnie po środku.
Ciągle walczyła ze sobą, miała opory. Nie chciała mu się za bardzo narzucać, a jednocześnie robiła wszystko, by tylko ją zauważył. Niby różnica wieku była znacząca, choć przecież to wcale nie było najważniejsze! Nawet istnienie innych kobiet w życiu Vakela potrafiła sobie wytłumaczyć tak, by po chwili smutku się nimi nie przejmować. Jedyne, czego tak naprawdę pragnęła to poczucia, że jest wyjątkowa. W jakikolwiek sposób.
- Jeżeli miałoby to zależeć tylko ode mnie... To nie widziałabym w tym nic złego. - Powiedziała po chwili wpatrywania się w niego. To właśnie te wszystkie mądrości, które podawał jej na tacy, te słowa prawdy życiowej, którymi lubiła się karmić sprawiały, że widziała go w taki, a nie inny sposób. Był jej ideałem, choć nie był idealny. Błyszczące od podekscytowania oczy nie przestawały na niego spoglądać, podczas gdy sama Kaylin zaczęła bawić się filiżanką.
- Fajerwerki? Ach tak. Mercedes zdaje się cały czas o tym mówić. Otwiera te swoje usta i mówi, mówi i mówi. Nie zawsze składnie i nie koniecznie do kogoś konkretnego. Czasem mam wrażenie, że mówi tylko po to, żeby mówić, a nie rozmawiać. Rozumie pan, o co mi chodzi, prawda? - Zapytała ponownie pijąc herbatę, bo zaschło jej w gardle. Po chwili wahania odstawiła pustą już filiżankę na biurko i uśmiechnęła się do nauczyciela rozglądając po sali, w której nie tak dawno miała z nim zajęcia. Jak bardzo wtedy żałowała, że zjawiło się tyle ludzi. Tak bardzo chciała wtedy pracować w parze właśnie z nim.
- Ale prawdę mówiąc, nie wiele wiem. Zazwyczaj przy czwartym zdaniu jej wypowiedzi automatycznie się wyłączam. Podobno ma być całkiem ciekawie, ale... To dotyczy praktycznie wakacji, a o tym nie chcę jeszcze myśleć. Najlepiej by było, jakby w ogóle nie nadeszły. - Dodała z krzywym uśmiechem i przeciągnęła się niewinne nadal siedząc naprzeciwko niego.
- Hmmm. - Mruknęła pod nosem i ponownie oparła się o biurko kładąc sobie głowę na rękach. Miała ochotę zapytać go o tak wiele rzeczy, wiedziała jednak, że większość z nich jedynie go zdenerwuje. Nie chciała tego, zdecydowanie przyjemniej było w takiej atmosferze. Poza tym, chciała żeby ją lubił. A tego raczej nie osiągnie się przez ciągłe denerwowanie!
- Uczy pan Numerologii, a podczas naszego pierwszego spotkania szukał pan sennika. Wnioskuję więc, że poszukiwanie prawdy i tego, co się zdarzy jest panu dosyć bliskie. Wierzy pan w przeznaczenie? W to, że każdy z nas ma jedną, określoną ścieżkę i nie da się tego zmienić? - Zapytała umierając z ciekawości. Jednocześnie była ciekawa jego poglądu na tę sprawę. Sama nie umiała się ustosunkować, z jednej strony ślepo ufała wszelkim przepowiedniom i zawsze ją to bardzo interesowało - dlatego zapisała się na Wróżbiarstwo i próbowała swoich sił na przedmiocie nauczanym przez Vakela mimo kiepskich rezultatów. Z drugiej jednak nie chciała przyjąć do świadomości braku kontroli nad swoim życiem. Choć już zdążyła się przekonać, że wszystko i tak dzieje się poza jej wolą.
- Mogę zapytać, co pan o mnie myśli? - Po kolejnej przerwie pomiędzy ich wypowiedziami zadała pytanie, które nurtowało ją od dawna. Ugryzła się, co prawda w język, jednak kilka sekund za późno i tak oto skończyła wyczekując odpowiedzi.
- Pewnie ma mnie pan za kolejną kujonkę bez przyjaciół. Jak każdy. - Dodała śmiejąc się pod nosem. Tym razem jednak nie radośnie a z nutą... paniki?
Bo w tym stwierdzeniu była prawda. Nie miała nikogo do zwierzeń, do takich rozmów od serca. Typowych dla nastolatek w jej wieku plotek i szeptów, które pozwoliłyby jej się ze wszystkiego porządnie wygadać. Kaylin miała jedynie kota i stary notes, w którym zapisywała swoje myśli. No i oczywiście Lupina, ale po ostatniej rozmowie nie miała zamiaru poruszać przy nim tematu profesora Bułhakowa.

Podczas gdy Vakel był rozbawiony bezpośrednimi pytaniami zadawanymi przez Kaylin, ta czuła jedynie poddenerwowanie. Bardzo chciała wiedzieć, co o niej sądził, to było niezaprzeczalne. Bała się jednak, że usłyszy rzeczy, których usłyszeć bardzo nie chciała. Istniała też możliwość, że Bułhakow nie powie prawdy, jedynie załagodzi swoją opinię, by nie zrobić jej przykrości. Choć sama nie wiedziała, która z tych opcji wydawała się bardziej prawdopodobna. Kiedy jednak zaczął mówić, wsłuchiwała się zapatrzona w niego, niczym w jakiś ładny obrazek zawieszony na ścianie. Naprawdę chciała, by wszystko to, co mówił było szczere. Chciała właśnie tak być przez niego postrzegana i pozwoliła sobie w to uwierzyć. Uśmiech, choć tym razem zdecydowanie delikatniejszy, można by rzecz - nieśmiały, pojawił się na jej twarzy i przez dłuższą chwilę na niej pozostał.
- Naprawdę pan tak uważa? Czy tylko próbuje być miły? - Zapytała, tym razem zdecydowanie mniej pewnie niż wcześniej. Serce biło jej niespokojnie, coraz mocniej uderzając o wnętrze klatki piersiowej. Lekki rumieniec zaczął wypływać na policzki, a ona z zawstydzenia odchrząknęła cicho i podrapała się po nosie, by choć przez kilka sekund zakryć twarz.
Była naprawdę zawstydzona i sama nie wiedziała, czemu aż tak bardzo było to po niej widać. Opinia Bułhakowa była dla niej bardzo ważna, być może właśnie dlatego aż tak przeżywała każde jego słowo. Czuła też drobny niedosyt - usłyszała na swój temat dużo raczej pozytywnych rzeczy, lecz nadal nie wiedziała, czy ją lubił. Wiedziała jednak, że nie może o to zapytać. Zapewne zdenerwowałoby go to, a w najlepszym wypadku po prostu by ją zbył.
Na szczęście, temat zszedł na kwestie równie interesujące, a na pewno dużo bezpieczniejsze. Dziewczę usadowiło się wygodniej na krześle i wsłuchiwało we wszystko z całkowitym uwielbieniem. Nie uszedł jej uwadze błysk w oku nauczyciela, który przyjęła z wielkim uśmiechem. Cieszyła się, że zadane przez nią pytanie go zainteresowało. Chciała widywać go w takim stanie częściej, dyskutować z nim na interesujące tematy, a przede wszystkim - poznawać jego opinie, uczyć się od niego wszystkiego.
- Mogę zapytać, w której książce? Chętnie bym ją przeczytała, a podejrzewam, że napisał pan ich trochę. - Powiedziała z uśmiechem czując, jak serce podchodzi jej do gardła a nieopisana bliżej radość rozsadza ją od środka.
- Myślę, że wiele osób chciałoby wierzyć. Ale to, czego chcemy rzadko kiedy jest tym, co otrzymujemy. - Dodała patrząc na niego tymi swoimi żądnymi wiedzy oczyma. Chciała wiedzieć wszystko, co tylko mógł jej przekazać. Pragnęła dowiedzieć się czegoś więcej.