Gabinet Numerologii

Panna Wittermore wstała tego dnia bardzo szczęśliwa. Ostatnimi czasy wiele spraw ciążyło jej na sercu, jednak poranek okazał się całkiem radosny. Mimo chmur kłębiących się na niebie i zasłaniających całkowicie słońce, dziewczyna pełna była energii i chęci do pracy. Cóż mogło być tego przyczyną? Odpowiedzią był zdecydowanie profesor B. i umówione spotkanie w gabinecie Numerologii.
W głowie cały czas miała mętlik, gdy stała przed lustrem i szykowała się przed wyjściem z dormitorium. Dużo uważniej niż zwykle dobierała strój i nawet postarała się ułożyć włosy tak, by wreszcie wyglądały po ludzku. Dobrze wiedziała, że to wszystko nie ma sensu i karciła się w myślach za każdy przejaw tak głupiego zachowania. Mimo to, nie potrafiła nie przejąć się wspólnym sprawdzaniem prac i czasem, jaki miała spędzić z mężczyzną, który nie wychodził z jej głowy już od dawna. Miała świadomość tego, jak źle wyglądałaby taka sytuacja w oczach wszystkich wokół, jak bardzo sama się pogrążała i przede wszystkim - miała pewność, że nic dla profesora nie znaczy. A mimo to, próbowała swoich sił. By choć odrobinę się do niego zbliżyć, wkraść w łaski nieubłaganego nauczyciela Numerologii.
Nie trafiła jednak do gabinetu od razu po wyjściu z dormitorium. Było na tyle wcześnie, że zahaczyła jeszcze o pustą salę, w której postanowiła się trochę pouczyć Podekscytowanie rozsadzało ją od środka, a i obecność Prudence nie pozwoliła skupić się na zadanym przez samą siebie zadaniu. Mimo to, rozmowę z nauczycielką zapamiętała całkiem dobrze i nim się obejrzała, nastała godzina umówiona. Idąc na drżących nogach weszła na odpowiednie piętro i... Przez krotki czas czaiła się pod drzwiami, jakby zastanawiając, co ze sobą zrobić. Normalnie weszłaby tam bez oglądania się na nic i po protu zgłosiła do umówionej pomocy. W głowie jednak miała ostatnie słowa Lupina, które jeszcze wczoraj doprowadziły ją do płaczu.
Odetchnęła trzy razy, chcąc przegonić tak ponure myśli i skupić się na czekającym ją zadaniu. Poprawiła włosy i spódniczkę, a potem bardzo nieśmiało weszła do sali, w której on już czekał. Brązowe tęczówki zatrzymały się na jego ciele, by zlustrować go dokładnie od głowy aż po żebra, bo niżej zasłonięty był mahoniowym biurkiem, za którym siedział. Uśmiechnęła się delikatnie czując, jak żołądek zaczyna podchodzić jej do gardła.
- Dzień dobry, panie profesorze. - Powiedziała radośnie i podeszła bliżej przyglądając się dokładniej temu, co znajdowało się na biurku. Przez dłuższą chwilę wpatrywała się w paluszki rybne i budyń, a potem ponownie skupiła się na twarzy Vakela.
Pierwszy raz w życiu naprawdę kogoś pożądała. I co gorsza - jeszcze nie do końca zdawała sobie sprawę z tego, co to uczucie oznacza. Miała jedynie bardzo silną potrzebę znalezienia się jak najbliżej niego, jak się tylko dało. Wiedziała jednak, że było to bardzo nieodpowiednie.
- Mam nadzieję, że się nie spóźniłam. Od czego mam zacząć? - Stanęła przy nim, zdecydowanie za blisko. Czekała na polecenia nie mogąc oderwać wzroku od nauczyciela, który przecież miał lepsze rzeczy do roboty niż myślenie o niej.
Prawda?

Kaylin nie zdawała sobie sprawy z tego, jak ważne było jej istnienie dla Bułhakowa. Nawet przez chwilę nie przyszło jej do głowy, iż obecność piętnastoletniej Krukonki da profesorowi jakiekolwiek poczucie wartości i zapełni, choć trochę, pustkę noszoną latami w jego przeżartej dorosłym życiem duszy. Wciąż nie wiedziała o nim praktycznie niczego, jednak wiedziona całkiem dobrze rozwiniętym instynktem, była w stanie wyczuć samotność, która się w nim kryła. I choć nie potrafiła jeszcze tego określić to wszystko przyciągało ją do niego bardzo mocno, jakby całą sobą pragnęła uzdrowić tak bardzo zranionego człowieka. Nauczyciela, który dał jej więcej, niż mogła oczekiwać. Który jedną subtelną rozmową zmienił całe jej życie. Był niczym palec popychający pierwsze z całego stosu domino, które miało zapoczątkować przemianę dziewczęcia w... No właśnie, w kogo? Czy Kaylin Wittermore mogła dorosnąć przy jego boku? Czy mogła dojrzeć w mgnieniu oka na tyle, by móc być dla niego kimś wystarczającym?
Twoje myśli są niemoralne, Kaylin.
Pragnienia jakie się w niej obudziły zostały zaszufladkowane jako te całkowicie złe i niewłaściwe. Chyba tylko dlatego ciągle z nimi walczyła próbując sobie wmówić, że nie czuje do niego niczego poza ogromną sympatią i szacunkiem należnym nauczycielowi. Nie, Kaylin dobrze wiedziała, że tylko się oszukuje. Tak bardzo chciałaby dorosnąć jak najszybciej.
Dla wszystkich wokół musiał być odrobinę ekscentrycznym mężczyzną wchodzącym w wiek średni. Mężczyzną, któremu nie mogło nawet przez głowę przejść zainteresowanie młodziutką dziewczyną, a tym bardziej jego własną uczennicą. Społeczeństwo, gdyby tylko poznało jego myśli, zdecydowanie przylepiłoby mu konkretną łatkę i potępiło. Ona jednak nie była społeczeństwem. Była tylko naiwną dziewczynką, która całym swoim sercem wierzyła w jego dobre intencje. Dziewczynką, która była zbyt głupia by to wszystko odrzucić, ale zbyt mądra by nie zdawać sobie sprawy z beznadziejności sytuacji, w jakiej się znalazła. Choć wiedziała, że nigdy do niczego między nimi nie dojdzie wciąż zabiegała o uwagę, odrobinę zainteresowania, które mógł jej dać. Tak jak ona dała mu uwielbienie.
Jego głos rozniósł się po sali trafiając do niej z lekkim opóźnieniem. Zdawało jej się, jakby nie rozmawiała z nim od dłuższego czasu. Jakby nie widziała jego twarzy od miesięcy, a przecież zaledwie parę dni temu dała mu się złapać na korytarzu. Była wtedy bardzo zdenerwowana, zarówno złamaniem regulaminu jak i wcześniejszą rozmową z Lupinem. Rozmową, która jednocześnie ułożyła jej w głowie część uczuć, jakie się w niej rodziły ale i zrzuciła ją od razu na ziemię. Nie miała wątpliwości, że to był dopiero początek kłopotów w jakie się wpakowała. Teraz jednak nie miało to żadnego znaczenia.
Była tu, w sali. Z nim, sam na sam.
Z wielkim uśmiechem na ustach usiadła na wskazanym miejscu i położyła dłonie na blacie biurka nie spuszczając wzroku z nauczyciela. Zastanawiała się, czy zauważy jak bardzo starała się wyglądać tego dnia wyjątkowo. Czy poczuje jej nowe, bardzo delikatne, lekko słodkie, ale jednak zdecydowanie kwiatowe perfumy. Czy w jakikolwiek sposób zareaguje na te drobne zmiany. I choć te pytania pojawiały się w jej głowie, nie potrafiła stwierdzić, dlaczego aż tak jej na tym zależało.
- Och. To może pomogę panu w czymś innym? Skoro i tak już tu jestem. - Powiedziała tonem, w którym można było wyczuć lekki zawód. Ach, jakże widoczne było jej pragnienie przebywania z nim dłużej i dłużej! Z pewnością wymyśliłaby miliony wymówek na to, by zostać w gabinecie. Zwłaszcza, że ostatnio czytała dużo więcej na temat Numerologii i mogła po prostu wykręcić się rozmową właśnie na ten temat. Okazało się jednak, że wcale nie musiała.
Jakież było jej zdziwienie, gdy zaproponował jej poczęstunek! Wittermore miała już bowiem to szczęście, by poznać kilka twarzy profesora. Ostatnimi czasy coraz częściej widywała tego niezbyt miłego, dosyć chłodnego i nieprzyjemnego w obyciu mężczyznę. Nie przeszkadzało jej to, a jednak, zdecydowanie wolała tą jego milszą, znaną jej z pierwszego spotkania odsłonę. I wyglądało na to, że chociaż przez chwilę będzie dane jej ją spotkać.
- Dziękuję. - Powiedziała, jak na porządnie wychowaną panienkę z dobrego domu przystało i przez chwilę wpatrywała się w nietknięte babeczki jakby zastanawiając, czy na pewno może przygarnąć jedną. Wyglądały jednak na tyle zachęcająco, że nie była w stanie im się oprzeć i po chwili odpakowywała jedną, by oderwać jej kawałek drobnymi palcami i powoli wsadzić go sobie do ust. Przeżuwała ciasto długo, słuchając w tym czasie tego, co mówił i kiwała głową ze zrozumieniem.
- Wypracowanie? - Zapytała dopiero, gdy nie miała pełnych ust. - Też będę mogła je zrobić? Bardzo chciałabym zapracować na lepszą ocenę, a koniec roku zbliża się nieubłaganie. Szkoda, że zawitał pan do nas tak późno. Z pewnością nauczyłby mnie pan wiele, gdyby tylko było na to więcej czasu. - Mówiąc to oderwała kolejna porcję babeczki i zapchała nią swoje usta wpatrując się w niego odrobinę zbyt nachalnie. Nigdy jednak nie była mistrzynią taktu i subtelności. Ojciec latami próbował wpoić w nią niektóre zasady, jednak zawsze kończyło się tak samo.
Pochwała była tym, co w takiej sytuacji uszczęśliwiało ją najbardziej. W mgnieniu oka mógł ujrzeć, jak twarz dziewczęcia się rozjaśnia, a atmosfera wokół nabiera jakby nowych, wyraźniejszych kolorów i kształtów. No, ale nie mógł jej jednak za bardzo rozpieszczać, prawda?
Po kolejnych słowach Bułhakowa poderwała się z miejsca jednocześnie odkładając resztkę babeczki na bok. Pochyliła się do przodu spoglądając w pracę, na której widziała dwa różne charaktery pisma. Jeden, ten zdecydowanie dokładniejszy, jakby dopracowywany przez lata pod okiem wymagającej matki, był jak się można domyślić - jej.
- Gdzie czegoś brakuje? - Zapytała głosem całkowicie zaskoczonym, była bowiem pewna, że napisała wszystko, co się dało. A przynajmniej wszystko, co znała. Na policzku pojawił się rumieniec zdenerwowania połączonego z niezadowoleniem z siebie.
- Praca w grupie nigdy nie była moją mocną stroną, ale myślałam, że to nam wyszło naprawdę dobrze. - Jęknęła cicho i dopiero wtedy podniosła wzrok znad kartki zdając sobie sprawę, że znów całkowicie nieświadomie zmniejszyła między nimi dystans. Nie ruszając się nawet o milimetr wpatrywała się w jego twarz i milczała przez dłuższą chwilę.
Bądź moim Humbertem, a ja będę Twoją Lolitą.
To wszystko zdawał się mówić jej wzrok, choć z pewnością nie była tego świadoma. Nie należała do tak odważnych, by prowokować i oczekiwać czegokolwiek. No, przynajmniej nie wtedy, kiedy zdawała sobie z tego sprawę.

Dziewczyna zawsze miała problem ze sposobem, w jaki wyrażała swoje myśli. Być może spowodowane było to faktem, iż w głowie miała istny chaos, a ubieranie go w słowa musiało nie być najłatwiejsze. Niezależnie jednak od tego, gdy zaczynała mówić, ciężko było doczekać się końca. Jak na razie powstrzymywała się całkiem nieźle, nie chcąc zanudzić nauczyciela. Profesora, który tego dnia wydawał się dużo spokojniejszy i przyjemniejszy w obyciu. W takich chwilach jak ta, wkradał się do jej serca i już w nim zostawał, niezależnie od tego, co działo się wokół.
Wewnętrznie Kaylin toczyła właśnie walkę sama ze sobą. Z jednej strony miała zasady, moralność i całą masę konwenansów, których uczono ją od dziecka. Z drugiej zaś miała po prostu narastające w niej uczucie. Nie umiała się zdecydować, w którą stronę ostatecznie się uda, przez to wariowała coraz bardziej.
- Och, ale ja naprawdę lubię to robić. Chętnie zrobię coś dodatkowego. - Powiedziała od razu, jakby automatycznie. Była typowym pracoholikiem, kujonem, który nie potrafił żyć inaczej. Choć z drugiej strony ona po prostu lubiła naukę. Zdobywanie wiedzy, ciągłe sprawdzanie samej siebie. Ciągła walka o bycie najlepszym. Taka już była, tak wyglądały jej dni.
- Tak pan sądzi? - Zapytała, gdy jej policzki lekko się zaróżowiły. Cieszyła się z każdego słowa pochwały, a jego wypowiedź została przez nią właśnie w ten sposób zinterpretowana.
Po chwili milczenia, jaka między nimi zapadła, dziewczę położyło dłonie na biurku a na nich umieściło swoją głowę. W tej pozycji siedziała jeszcze przez jakiś czas, wpatrując się w niego uważnie. Walka w głowie ciągle trwała, a racjonalizm zdawał się przegrywać.
- Mogę zadać panu pytanie? - Wolała się upewnić. Vakel wiedział już, jakiego typu pytania zadawała. Ona natomiast wiedziała, że nie na wszystkie reagował spokojnie. Kilka razy już jej się oberwało za wkroczenie w jego przestrzeń osobistą. A przecież ona chciała go tylko trochę lepiej poznać! Jak miała to zrobić bez zadawania pytań?

Cisza panująca w gabinecie nie przeszkadzała jej ani trochę. Nie była typem, który musiał rozmawiać cały czas. Wręcz przeciwnie, doceniała chwilę przerwy na złapanie oddechu i zebranie myśli. Ważne było to, że tuż obok niej znajdował się drugi człowiek, którego obecność bardzo pozytywnie na nią działała. Przekręciła lekko głowę i słysząc pozwolenie na zadanie pytania uśmiechnęła się radośnie, szczerze.
- Kiedy ma pan urodziny? - Zapytała czując, jak jej policzki różowieją z sekundy na sekundę. Miała w głowie tysiące pytań, które czekały tylko na to, by wydostać się z jej ust. Ona jednak zaczęła od czegoś, co raczej nie jest aż tak ingerujące w życiu prywatne.
Owszem, nauczyła się kilku rzeczy. Przede wszystkim jednak dotarło do niej, że jeżeli chciała zdobyć informacje, jakich pragnęła, musiał to robić delikatnie. Powoli i z wyczuciem zadawać pytania, a nie wchodzić w jego życia z butami i to jeszcze bez pukania. Jej to nie przeszkadzało, ale innym mogło. Nie mogła o tym zapominać.
Po zadaniu pytania przez dłuższy czas patrzyła w jego twarz czekając na odpowiedź. Potem jednak jej wzrok zszedł niżej po raz kolejny zatrzymując się na częściach jego garderoby. Westchnęła pod nosem, jakby walcząc ze sobą, aż w końcu ponownie otworzyła usta.
- Do twarzy panu w tej koszuli. - Powiedziała zdając sobie sprawę z tego, że cokolwiek by nie założył, jej i tak będzie się podobał. W tym czasie podniosła głowę wyżej i bawiąc się swoimi palcami wyjrzała za okno.
Ona z pewnością chciałaby wiedzieć, co przyniesie jej przyszłość.