Gabinet Numerologii

Siedziała bawiąc się własnymi palcami i co jakiś czas spoglądając w jego stronę. Nie wiedziała już tak naprawdę nic, czy go kochała, czy był w tym jakiś sens. Była jednak pewna, że kochała sposób w jaki mówił i myślał. Wszystko, co jej przekazywał chłonęła niczym sucha gąbka wodę, a to z kolei budziło w niej fascynację. Nigdy wcześniej nikt nie oczarował jej w ten sposób, nie zainteresował zarówno sobą jak i swoimi przekonaniami. Tymczasem Vakel robił to bez najmniejszego wysiłku, kilka dobrze dobranych słów, a ona była już jego. Bo co do tego nie było wątpliwości - wpadła w tę relację wystarczająco głęboko, by nie umieć się wycofać, uciec, czy schować gdzieś w kącie.
I choć zrobiłaby dla niego wszystko i w tempie natychmiastowym przyswajała sobie wszystkie jego mądrości, nie straciła przy tym otwartości umysłu. Nadal pytała, była ciekawa i przede wszystkim - rozumiała. A przynajmniej chciała rozumieć. Przede wszystkim, zależało jej na poznaniu jego - profesora Bułhakowa, mężczyzny, który krył się za maską nauczyciela Numerologii. Nie umiała jednak odmówić sobie poszerzania wiedzy, którą mógł ją uraczyć na każdym kroku, więc i pod tym względem wsłuchiwała się w niego bez przerwy. Czasem zadawała pytania, dość bezpośrednie ale przede wszystkim szczere.
Kiedy wstał z miejsca i podszedł do regału, jeszcze przez chwilę siedziała i obserwowała jego ruchy. Słowa, które wypowiedział ucieszyły ją, wręcz uszczęśliwiły. Zdanie innych ludzi, choć ważne, nigdy nie było najważniejsze. Zdążyła się tego nauczyć i teraz, zupełnie wbrew sobie, tak bardzo polegała na jego opinii. Tak bardzo pragnęła pochwał płynących tylko i wyłącznie z jego ust.
Niepewnie podniosła się z krzesła i delikatnym ruchem poprawiła spódniczkę, która złośliwie podwinęła się odrobinę za bardzo. Cicho, jakby stąpała nad ziemią a nie po niej podeszła do niego i wpatrzyła się we wszystkie książki, które poprawiał. Drobny palec po chwili zaczął przejeżdżać po grzbietach podręczników z taką czułością, jaką obdarzało się rzeczy i ludzi nam najbliższych. Kaylin kochała książki, zawsze uwielbiała ich zapach, fakturę, a także tonę wiedzy, którą mogły jej przekazać.
- Stałe punkty w czasie. - Powtórzyła, by zapamiętać. Potem roześmiała się na jego komentarz zakrywając dłonią usta i spoglądając na niego ciągle błyszczącymi z podniecenia oczami.
- Nie jest tak źle. Gdybym ja napisała książkę, a mam nadzieję, że kiedyś mi się to uda, zapewne miałaby najnudniejszy tytuł na świecie. - Stała blisko, właściwie ocierała się o niego ramieniem. Teraz jednak nie miało to znaczenia. Pochłonięta była myślami, nauką, tym wszystkim, co właśnie jej powiedział. Tym wszystkim, co tak chętnie chłonęła i wpajała w siebie.
- Pan też? - Zapytała, a po chwili milczenia odezwała się znowu. - Jest pan wyjątkowy. Niesamowity. Pisze pan i mówi tak dużo mądrych i interesujących rzeczy, umie pan tak wiele. Nie znam nikogo, kto zafascynowałby mnie bardziej. - Dopiero po chwili zorientowała się, że ostatnie zdanie wypowiedziała na głos. - To znaczy, nie znam nikogo, kto wywarłby na mnie tak ogromne wrażenie. - Poprawiła się czując, jak policzki pąsowieją jej w mgnieniu oka. Chrząknęła by ukryć zażenowanie, a wzrok skupiła na książkach, które nadal gładziła po grzbietach.

Wzrokiem cały czas wodziła po równo poustawianych na regale książkach. Zawsze była poukładana i wokół siebie miała porządek, co mogłoby być zaskakujące w przypadku piętnastolatki. Ona jednak od dziecka uczona była wielu rzeczy, w tym sprzątania i utrzymywania wręcz idealnego porządku wokół siebie. Sama była też bardzo systematyczna, co napędzało w niej potrzebę układania wszystkiego, najlepiej w alfabetycznym porządku, z uwzględnieniem wielkości danych przedmiotów czy w jakikolwiek sposób ułożonej chronologii. Czasem zakrawało to już o nerwicę natręctw, a jej miłość do książek wręcz wylewała się z drobnego ciałka blondynki i porażała wszystkich wokół. Bardzo szybko Krukoni, czy inni uczniowie z jej roku nauczyli się, że bestialskie traktowanie podręczników w jej towarzystwie może skończyć się kilkuminutowym ochrzanem z ust, jakże irytującej, Wittermore.
Jego pytanie wyrwało ją z chwili zamyślenia dotyczącego tematyki i tytułów znajdujących się na grzbietach ksiąg, które z taką czułością głaskała. Przez kilka sekund miała więc problem w ogarnięciu, o co mu chodziło i nim zdążyła odpowiedzieć, zadał kolejne pytanie. Uśmiechnęła się szeroko, widocznie zadowolona jego zainteresowaniem. Tak naprawdę, nikomu jeszcze o tym nie mówiła. Nikt nigdy jej nie słuchał, gdy zaczynała mówić o swoich planach, z góry były one określane mianem nieważnych - przynajmniej przez jej ojca. A teraz on, tak po prostu się zainteresował. Czy mogła marzyć o czymś więcej?
- Chciałabym. - Zaczęła przenosząc wzrok z książek na jego twarz. - Nie wiem, czy kiedykolwiek mi się to uda, ale chciałabym prowadzić badania nad magicznymi stworzeniami. Badać ich zwyczaje, opiekować się nimi i być może nawet odkryć jakiś nowy gatunek. Chciałabym też móc podzielić się tym wszystkim, co uda mi się odkryć z innymi. - Mówiąc to czuła, jak ekscytuje się na samą myśl. Oczy błyszczały jej z podniecenia, ale po chwili spuściła wzrok, jakby zawstydzona.
- Ale rodzice nawet nie chcą o tym słuchać. Według nich powinnam siedzieć na wygodnym stołeczku w Ministerstwie. - Dodała krzywiąc się przy tym nieznacznie. Po chwili znowu na niego spojrzała, wzdychając lekko, a na ustach pojawił jej się uśmiech.
- Uczę się tu od pięciu lat i zawsze bardzo uważnie słucham nauczycieli. Nie było jednak do tej pory nikogo, kogo chciałabym tak słuchać jak pana. Pokazał mi pan Numerologię ze strony, jakiej nie udało mi się wcześniej odkryć tak, że ją polubiłam. Poza tym, nie jestem pewna czy ujmę to odpowiednio, chciałabym móc się uczyć od pana wszystkiego, co tylko się da. - Pasja, z jaką o tym mówiła wręcz wypływała wraz z każdym jej słowem. Błysk w oku i fascynacja były wręcz odczuwane przy każdym drgnieniu jej strun głosowych. Na widok jego uśmiechu poczuła ucisk w klatce piersiowej i gdyby nie był jej nauczycielem, z pewnością ucałowałaby go w policzek z radości.
- Nie jestem takim typem człowieka, panie profesorze. Zależy mi na dobrych stopniach, ale muszą być one adekwatne do moich umiejętności - bo to o ich szkolenie mi chodzi. Mówiłam całkowicie szczerze i mogę powtórzyć w każdej chwili. Nigdy nie miałam lepszego nauczyciela od pana. - Dokończyła z całkiem poważną miną na twarzy, a rumieńce na policzkach jedynie to podkreśliły.
Kokietowanie kokietowaniem, ale nie było na świecie mężczyzny innego niż Vakel, któremu Wittermore chciałaby oddać swoje serce.

Chłonęła wszystko, co jej dawał niczym sucha gąbka wodę. Nie miało znaczenia, że były to zaledwie skrawki, nic konkretnego, nic całego. Jednak z tych malutkich wstawek podczas ich rozmów była w stanie ułożyć sobie pewien obraz Vakela, wyobrazić go sobie i to, jakim był pod tą całą przykrywką nauczyciela Numerologii. Nie miała jednak wystarczająco części, by złożyć puzzle w całość. Poza tym, miała tylko to, co sam chciał jej dać, nic poza tym.
Kiedy do niej mówił była zadowolona, jakby sam fakt tego, że zwrócił na nią uwagę, w jakikolwiek sposób, ją cieszył. Jakby niczego więcej nie pragnęła tylko tego, żeby ją zauważał i obdarowywał kolejnymi historyjkami, mądrościami czy po prostu zwykłymi słowami. I choć kolejny raz zręcznie wyminął jej pytanie, przyjęła to na spokojnie. Przywykła już, że mówił tylko to, czym chciał się podzielić. Jeżeli pytała o coś, co przekraczało bezpieczną granicę to albo zwracał jej uwagę, albo po prostu ignorował.
- Och, to dobrze. Nie chciałabym pana zanudzić. - Powiedziała całkiem szczerze, co jakiś czas bowiem zastanawiała się, czemu w ogóle z nią rozmawiał. Zdawała sobie sprawę z tego, że była jedynie dziewczynką, która musiała go po prostu nudzić. Jej problemy, jej słowa, wszystko to, co mu przekazywała. A mimo to, zaprosił ją do siebie, kupił babeczki, zrobił herbatę i przede wszystkim - poświęcił czas. Czy będzie w stanie mu się za to odwdzięczyć? Wiedziała, że nie zdawał sobie sprawy z tego, jak wiele to dla niej znaczyło i być może dlatego cieszyło ją to jeszcze bardziej.
Po skończonej pracy, gdy oparł się o regał, zbliżyła się do niego nieznacznie, nie do końca świadomie. Patrzyła na dłoń, która przeczesywała jego włosy i przez chwilę była jak zahipnotyzowana.
- Jest pan jeszcze młody, ma pan dużo czasu na wiele rzeczy. Może nie zmieni pan diametralnie życia, ale jeżeli jest coś, co chciałby pan zrobić, wydaje mi się, że zawsze może pan spróbować. - Powiedziała podnosząc wzrok na jego twarz i przyglądając mu się dłużej. Jak to się działo, że mając wokół siebie całkiem sporo młodych i przystojnych chłopaków, jej serce postanowiło upodobać sobie właśnie tego mężczyznę? Nie mogła tego zrozumieć, choć czemu się dziwić - uczucia rzadko kiedy były logiczne.
- Uzdrowicielem? - Zaśmiała się. - Bez urazy, ale nie pasowałby mi pan na uzdrowiciela. To znaczy, na pewno bym panu zaufała i potrafiła oddać swoje życie w pana ręce, a jednak... Ciężko mi sobie pana wyobrazić pracującego w szpitalu. Pasuje mi pan bardziej do roli nauczyciela Numerologii, badacza, podróżnika. Kogoś, wie pan, odrobinę tajemniczego. - Zakończyła swoją wypowiedź z szerokim uśmiechem, takim przeznaczonym tylko dla niego.
- Często bywa pan spontaniczny? Bo prawdę mówiąc, wydaje mi się, że nie. - Szepnęła. Ile by dała, by być dorosła, leżeć w jego łóżku i mieć z nim coś więcej wspólnego niż uczęszczanie na zajęcia, które prowadził.

Ludzie byli z natury masochistami. Nawet, jeżeli na ich drodze stały przeszkody, a los jasno dawał do zrozumienia, że będą cierpieć, oni szli w zaparte, jak gdyby nigdy nic. Jakby właśnie tego pragnęli najbardziej na świecie, cały czas wierząc i marząc w lepsze jutro, we własne marzenia. Kaylin nie różniła się pod tym względem praktycznie w ogóle. Wiedziała, jak mało znaczyła, że miała konkurencję. Cały świat był przeciwko temu, co właśnie rodziło się w jej sercu, a ona - choć wahała się jeszcze trochę - powoli zdawała sobie sprawę z tego, że decyzję podjęła już tak naprawdę dawno temu. W momencie, w którym ujrzała jego twarz, uśmiech skierowany w danej chwili tylko do niej i wiedziała już, że nie będzie potrafiła bez tego żyć.
- Naprawdę? - Zapytała odrobinę zadziornie, jednak nie dane było jej zrobić nic więcej. Nagłe zbliżenie jego twarzy sprawiło, że na dosłownie chwilę straciła oddech. Serce zabiło jej mocniej, a ona poczuła ciepło wypływające na różowiejące policzki. Tak blisko. Był tak blisko, a jednak nie mogła zrobić z tym praktycznie nic. Patrzyła jedynie na niego lekko zaintrygowanymi oczami, w których mógł dostrzec wiele pragnień. Pragnień, które nie powinny ujrzeć światła dziennego, a ona nie miała zamiaru ich ujawniać. A mimo to, były tam i czekały. Kusiły i wręcz prosiły o spełnienie.
Nim zorientowała się, co było faktycznym powodem jego zbliżenia się minęło trochę czasu. Właściwie, był wtedy już przy komodzie, na której stawia liczydło, do którego podeszła zaintrygowana i zaczęła się nim bawić. Kątem oka cały czas go lustrowała próbując uspokoić bijące zdecydowanie za szybko serce.
- Dlaczego? - Powtórzyła główną część pytania i przez chwilę myślała. - To chyba dosyć skomplikowane. Ale wie pan, dzięki panu nabrałam trochę pewności siebie. To pan mi powiedział, że jestem zdolna i muszę wreszcie w to uwierzyć. I że powinnam rozmawiać z innymi. Wcześniej było gorzej. - Zamilkła na chwilę zastanawiając się, czy kontynuować. Postanowiła jednak powiedzieć więcej, nie byłaby sobą, gdyby tak nagle urwała zdanie. Lubiła mówić, gdy już się przed kimś otworzyła. Gdy już ktoś chciał jej słuchać.
- Na lekcjach nie mam tego problemu, bo zawsze wiem, o co chodzi. Jestem pewna swojej wiedzy i to wykorzystuję. Wydaje mi się, że bywam przez to zbyt arogancka i dlatego duża część uczniów nie jest do mnie nastawiona pozytywnie. Ale, jeżeli chodzi o pewność siebie poza zajęciami to faktycznie - nie mam jej dużo. To chyba przez to, że cały czas słyszę "mogło być lepiej, Kaylin". Cały czas wiele mi brakuje do bycia tym, kim powinnam. Do bycia tą idealną córką, o którą przez tyle lat starali się moi rodzice. - Mówiąc to dalej bawiła się liczydłem, tym razem na niego nie spoglądając. Przesuwała koraliki jeden po drugim i milczała przez jakąś chwilę. Potem jednak odwróciła się w jego stronę i przekręciła głowę w całkiem zabawny sposób - choć oczywiście zrobiła to nieświadomie.
- No i to trochę pana wina. Sama nie wiem kiedy zaczęło mi zależeć na pana opinii i bardzo się stresuję, że zrobię coś, co sprawi, że nie będzie ona pozytywna. - Zaśmiała się pod nosem zawieszając wzrok na jego muszce.

Sama nie wiedziała, jak długo siedziała już w tym gabinecie. Czy minęły dopiero minuty, czy godziny, wszystko zaczęło jej się zlewać i mieszać. Jednocześnie cieszyła się ze spędzania z nim tak ogromnej ilości czasu, z drugiej nadal pragnęła więcej, bo przecież w jeden dzień nie da się poznać drugiego człowieka. Kaylin mimo wszystko wiedziała, że poznanie kogokolwiek nie jest takie proste, być może nawet niemożliwe. Chciała jednak spróbować, odkrywać powoli jego duszę, nawet jeżeli miałaby się przy tym sparzyć i dokopać do czegoś, czego wcale nie chciała poznawać. Nie spodziewała się, jakim kłamcą był Vakel i ile zmyślonych historyjek mógł jej naopowiadać. Była święcie przekonana, że każde jego słowo było prawdziwe i chyba lepiej dla niej, że cały czas w to wierzyła.
- Na początku myślałam, że to będzie bardzo trudne. A potem okazało się, że nie jest to aż tak straszne, jak mi się wydawało. Nadal mam problemy, nie będę mówiła, że nie. Ale się staram, bo bycie samemu w pewnym momencie przestaje być komfortowe. - Zaczęła z lekkim uśmiechem i spojrzała na jego twarz zamyślona. Jakby znowu wahała się, czy może coś powiedzieć, czy jest to już przekroczeniem granicy. Niewątpliwie bardzo się starała dobrze dobierać słowa, jak przy nikim innym.
- Bywa pan samotny? - Zaczęła niepewnie. - Czasem chciałabym mieć kogoś, komu mogłabym zwierzyć się ze swoich problemów, nawet jeżeli są błahe. Nie wątpię w to, że takie są. W końcu, co może gryźć piętnastolatkę? Ale wtedy dociera do mnie, że nie mam nikogo, komu zaufałabym na tyle, by powiedzieć o tym, co siedzi mi na sercu. - Znowu się rozgadała, mimo to tym razem nie paplała bez sensu. Otworzyła się przed nim dając mu, co prawda nieświadomie, do zrozumienia, że wbrew temu co właśnie wychodziło z jej ust, to właśnie jemu chciała zaufać. Starała się jednak nie przynudzać, bo jakby nie było - był jej nauczycielem i na pewno nie uśmiechała mu się rola spowiednika nastolatki.
- Ach, to nie tak. - Zaprzeczyła besztając się w myślach za kolejny zły dobór słów. - Nauka jest całkowicie moim wyborem, choć nie będę ukrywać - przynajmniej to zadowala moich rodziców w stu procentach. Zaczęłam interesować się wiedzą jeszcze przed rozpoczęciem Hogwartu, gdy czytałam z zapartym tchem wszystkie książki, jakie podsuwali mi dziadkowie. Nauka jest jedyną rzeczą, która mi wychodzi, bo robię to właśnie dlatego, że to kocham. - Czuła potrzebę sprostowania całej sytuacji. Chciała, żeby widział ją właśnie w ten sposób, jako młodą, otwartą na wiedzę dziewczynę, która z chęcią poświęciłaby życie na badania i naukę.
- Moim rodzicom to nie wystarcza. Odkąd pamiętam zależało im przede wszystkim na tym, bym była reprezentatywna, jeżeli rozumie pan, co mam na myśli. Biorąc pod uwagę moje problemy ze zbyt częstym mówieniem, co mi ślina na język przyniesie czy brakiem jakichkolwiek umiejętności socjalnych wypadam pod tym względem bardzo marnie. Zamiast na spotkanie ze znajomymi ojca z pracy wolałam iść do biblioteki i czytać w samotności. - Powiedziała z krzywym uśmiechem i wolnym krokiem zaczęła przechadzać się po sali. Wyciągała przy tym ręce do góry i co jakiś czas je opuszczała.

Nawet przez chwilę nie zauważyła zmiany jego nastroju. Cały czas się uśmiechał słuchając, a przynajmniej tak jej się wydawało. Ona w tym czasie walczyła sama ze sobą, czy chce mówić więcej, czy już wystarczy. Nadal nie rozumiała, czemu wciąż z nią rozmawiał. Z jednej strony wysyłał jej masę pozytywnych sygnałów świadczących o jakiejkolwiek sympatii i zainteresowaniu, a z drugiej ignorował, co ważniejsze dla niej pytania. Zrozumiałaby jeszcze, gdyby po prostu powiedział, że to nie jej interes i nie powinna wciskać nosa w nie swoje sprawy. On tymczasem po prostu przechodził z jednej części rozmowy do drugiej lawirując pomiędzy tym, co sam chciał usłyszeć i powiedzieć. Powoli, choć wydawało jej się to niemożliwe, zaczynało ją to irytować. Nie na tyle, by znielubić tak podziwianego profesora, o nie. Po prostu było to coś, czego nie rozumiała. A jak za czymś nie nadążała to po prostu szybciej się denerwowała.
Słuchała jego słów milcząc. Pierwszy raz od dawna nie odezwała się nawet słowem, po prostu wpatrywała za okno i myślała. Miał rację, a przytyk dotyczący jej wieku nie uszedł uwadze młodziutkiej Krukonki i wręcz wbił się w sam środek serca. Mruknęła coś pod nosem, bardziej do siebie i nagle poczuła się bardzo zmęczona. Czy pragnęła od rodziny zbyt wiele? Czy bycie laleczką na pokaz miało stać się jej przyszłością?
Nie znała odpowiedzi na te pytania. Wiedziała jednak, że to zdecydowanie poprawiłoby jej stosunki z rodzicami, których przecież kochała. Może wreszcie powinna przestać bać się tak nadchodzących wakacji i po prostu spojrzeć w twarz ludziom, którzy dali jej życie, dach nad głową i starali się o najlepszy start w jej dorosłym życiu?
Sama już nie wiedziała, co powinna robić i do czego dążyć. Vakel po raz kolejny wywołał w jej głowie mętlik, z jakim sobie nie radziła. Spojrzała na niego bezradnie i szukała tematu, który mógłby być przyjemniejszy dla nich obojga. Jak na złość nie znalazła niczego, o czym mogłaby w tej chwili wspomnieć.