Pokój Wspólny

Egzystuję.
Przez chwilę powtarzała to w myślach zastanawiając się, jak bardzo jej życie można by podsumować tym właśnie słowem. Czy miała coś wspólnego z Irytkiem? Czy tak samo jak on, tylko egzystowała? Mimo to, miała dużo więcej możliwości od niego. Mogła wiele więcej, a mimo to dalej wiodła takie a nie inne życie. Zrobiło jej się wstyd, ale jednocześnie poczuła jakąś szerszą nić sympatii do poltergeista, który nauczył ją grać w karty.
Nie była na niego zła. Jak sam zauważył, w większości czuła po prostu wstyd, zażenowanie i... odrobinę strachu. Nie bała się jego, tylko tego, co zrobił. Mogło to brzmieć bardzo dziwnie, jednak tak właśnie było. Słuchała go cały czas, mimo trzymania twarzy między kolanami. Podniosła głowę dopiero, gdy zapytał, czy ma zostawić ją samą. Spanikowała.
- Nie, proszę. Kontynuujmy grę. - Powiedziała siadając ponownie prosto i wyciągając przed siebie karty. Nie wiedziała, gdzie skończyli i co teraz. Ale nie chciała żeby ją zostawiał. Polubiła go i przy nim nie czuła się samotna.
- Przepraszam za moją reakcję. Ja po prostu nigdy... - Chrząknęła. - No wiesz. - Znowu się zarumieniła, jednak tym razem była spokojniejsza.
- Musisz mieć ze mnie teraz niezły ubaw. - Zaśmiała się pod nosem, kiedy względnie doprowadziła się do porządku. Serce dalej biło jej szybko z przejęcia, ale już nie odczuwała tego wszystkiego tak mocno. Uspokoiła się i powiedziała sobie, że przecież to nic takiego.
- Pewnie wiele rzeczy widziałeś przez cały ten czas. Nie czujesz się samotny? - Zapytała wracając do tematu, który poruszyli wcześniej. Do tematu koncentrującego się na nim, nie na niej. Tak było łatwiej.

Nastała między nimi chwila ciszy, którą zdawali się odbierać inaczej. Irytek był zaskoczony jej reakcją. Ona natomiast bała się, że ją zostawi. Że sobie pójdzie, że on też się nią znudzi. Tyle razy miała szansę z kimś porozmawiać i kończyło się na tej jednej, średnio udanej rozmowie, że tylko tego się teraz spodziewała. Nie chciała znowu zostać sama, nie teraz kiedy tak dobrze bawiła się w jego towarzystwie. I choć w całej szkole mało kto pomyślałby o Irytku jak o idealnym kompanie do zabawy, ona właśnie tak to czuła.
Z czasem cały strach, wstyd i zażenowanie zaczęły ustępować miejsce spokojowi. Gdy była w stanie ponownie na niego spojrzeć uśmiechnęła się nawet ciepło. Nadal nie rozumiała, czemu to zrobił. Cóż to był za żart i czy naprawdę musiał. Uznała jednak, że najwidoczniej miał taką potrzebę, a przecież nie zrobił jej tym krzywdy. Zawstydził, owszem. Ale nie skrzywdził.
- Och. - Słysząc zimny głos poltergeista spojrzała na niego bojąc się, że to jej wina. - Masz rację, że czuję się samotna. Siedzę tutaj od pięciu lat, jako jedna z nielicznych bez przyjaciół i osób, z którymi mogłabym porozmawiać. - Zaśmiała się, choć mógł wyczuć w tym nutę goryczy. Odłożyła karty na stół, zdając sobie sprawę, że dalsza gra nie miałaby teraz sensu. Patrzyła na niego i nie rozumiała, czemu uciekał od niej wzrokiem.
- Nie muszę? Może i racja. Ale nie chcę udawać kogoś kim nie jestem tylko po to, by mieć przyjaciół. Chciałabym, żeby lubili mnie taką, jaka jestem. - Powiedziała podciągając kolana pod brodę i cały czas nie spuszczając go z oczu. Przez chwilę znowu sobie milczeli, co skłoniło dziewczynę do rozmyślań, których unikała od lat.
- Prawdę mówiąc, to chyba po prostu się boję. - Mruknęła wzdychając cicho. Czuła się już lepiej niż jeszcze chwilę temu i Irytek musiał to wyczuć. W końcu w tym był najlepszy, prawda?
- Ale teraz nie czuję się samotna. - Dodała bawiąc się nieporęcznie broszką przytwierdzoną do kamizelki. Mogła mu się wydać dosyć śmieszna, jednak sam fakt, że z nią siedział poprawiał jej humor. Dodawał pewności siebie i po protu cieszył. I choć nie rozmawiali ze sobą długo, a przez większość czasu ją męczył... Zdążyła go polubić.

Zaśmiała się. Najszczerszym i najdelikatniejszym śmiechem, jaki kiedykolwiek wydobył się z jej gardła. Spojrzała na niego z wesołym, lekko zawadiackim ognikiem w oczach i jednym ruchem przekręciła się na bok tak, że ciałem runęła na kanapę opierając głowę o jeden z podłokietników
- Być może zły dobór słów. Nie sądzę, bym była jedyna. Na pewno wielu ludzi nie ma przyjaciół, zwłaszcza tu, w Hogwarcie. Ale mało kto chce przyjaźnić się z kimś, kto siedzi tyle czasu z nosem w książkach. Poza tym, jedynie dziadkowie rozumieli moją pasję, moje zainteresowanie. - Dodała całkowicie rozbawionym głosem, który był w stu procentach szczery. Zmagała się z samotnością, ale taką wywoływaną przez samego siebie. Z jednej strony cierpiała, z drugiej bała się zmian, a z trzeciej... Wcale ich nie chciała!
- O grupach pokroju Huncwotów się słyszy, to fakt. Jednak czy kiedykolwiek byłam nimi zainteresowana? - Zamyśliła się na chwilę podczas której poczuła jedno, słabe acz odpowiednio zaakcentowane uderzenie serca.
- No, może teraz jestem całkiem zainteresowana. Ale tylko Remusem. - Powiedziała podkładając sobie dłoń pod głowę i mrugając oczami raz po raz, by odgonić sen.
- Ciekawe, czy jeszcze kiedyś ze mną porozmawia... - Zamruczała niby do siebie, ale dostatecznie głośno, by i on to usłyszał. Potem jednak odchrząknęła i ponownie utopiła spojrzenie w czerwonych oczach Irytka.
- Bo jesteś bardzo interesujący, Irytku. Różnisz się od innych duchów, które mamy okazję tutaj spotykać na co dzień. Poza tym, jesteś zabawny. - Krótkie ziewnięcie przerwało jej wypowiedź. - Zdążyłam cię polubić. - Dodała, a powieki zaczęły jej się robić coraz cięższe. Nie zasnęła jednak, jedynie na wpół przymkniętymi oczami patrzyła na poltergeista.
- Zdaje się, że często się nudzisz, co? Może chciałbyś od czasu do czasu ze mną w coś pograć? Wieczorami, jak wszyscy będą już spać... - Powiedziała zaspanym głosem. - Och, nie wiem. Masz jakiś pomysł? - Dodała jakby zapominając o nadchodzącym poranku i Numerologii z panem Bułhakowem.

Mimo tego, że była koszmarnie zmęczona i leżała już powoli zasypiając, uśmiechała się zadowolona. Rozmowa z Irytkiem, choć wielu w szkole go nie lubiło, okazała się dla niej bardzo przyjemna. Sama nie wiedziała, czemu tak właśnie było. Jednak każda chwila spędzona z poltergeistem dodawała jej pewności, że zawsze będzie miała się do kogo zwrócić, gdy tylko poczuje się samotna.
- Och. Miałam już kilka takich rozmów z innymi, a potem wszystko kończyło się na tym jednym spotkaniu. Nie często ktokolwiek chce ze mną rozmawiać drugi raz. - Powiedziała i wsłuchała się w drugą część wypowiedzi Irytka. Przymknęła oczy i przytaknęła. W wyobraźni zobaczyła miły uśmiech Remusa, z którym rozmawiała całkiem niedawno.
- Masz rację. Może po prostu wystarczy, że następnym razem, jak go zobaczę to się przywitam. - Dodała bardziej mrucząc niż mówiąc. Zdecydowanie zasypiała i była to raczej odpowiednia pora. Zwłaszcza, że zajęcia zaczynały się całkiem wcześnie, a ona już raz ominęła lekcję pana Bułhakowa. Nie chciała go tym zdenerwować, wolała bowiem nie wpadać w tarapaty z tak błahego powodu, jak zaspanie.
- Nie? - Zapewne gdyby nie zasypiała wypytałaby go, kim w takim razie jest. Zapytałaby o istotę jego egzystencji, czym różni się od duchów. Być może nawet poprosiłaby, żeby jej coś o sobie opowiedział. O życiu, jakie wiódł w Hogwarcie. O tym, co robił wcześniej. Jak zmieniała się szkoła przez stulecia.
Ach, o tyle rzeczy chciała zapytać! Nie było jej to jednak dane, bo nim się zorientowała spała już smacznie.

Obudziła się rano, a całe ciało miała zdrętwiałe od leżenia na twardszej od materaca w łóżku kanapie. Rozejrzała się po pokoju wspólnym przypominając sobie poprzedni wieczór. Podniosła się niechętnie spoglądając na godzinę. Nie było tak źle, miała jeszcze chwilę na to, by się przyszykować. Zgarnęła więc swój pamiętnik, który otworzył jej się przez przypadek i dostrzegła obrazek, którego wcześniej tam nie było.
Szczery, delikatny uśmiech wypłynął na jej usta, gdy przyciskała zeszyt do klatki piersiowej wychodząc z pomieszczenia.

z/t

- Chryste Panie, Berry, siad..! - Syknął na wpół z frustracji, na w pół z bólu emanującego z kciuka, który już trzeci raz tego dnia zaliczył bliskie spotkanie trzeciego stopnia z pazurami łysej kotki.
Dla większości ludzi spędzanie czasu ze swoim zwierzątkiem było przyjemnym sposobem na wypełnienie sobie leniwych godzin między ważniejszymi punktami w planie danego dnia, ale przecież Gall nie byłby sobą, gdyby miał choć raz zrobić coś normalnie. Musiał uznać, że powinien obciąć swojej kotce pazury. Musiał uznać, że dobre, mugolskie nożyczki najlepiej się sprawdzą. No i na koniec - musiał polec z kretesem, pocięty jak emocjonalnie niestabilny trzynastolatek w fabryce żyletek.
I nie udało mu się odciąć nawet milimetra.
Podczas gdy on w milczeniu użalał się nad swoim krwawiącym palcem, jego czworonożna muza, jedyna miłość, powód, dla którego śpiewał - zdążyła usadowić się wygodnie na kamiennych stopach Roweny Ravenclaw i wściekle smagała marmur ogonem, wypełniając idealnie cichy (jeśli nie liczyć cichego szelestu kartek dochodzącego z fotela, na którym, jakaś wyjątkowo utalentowana w sztuce ignorowania, piątoklasistka przeglądała podręcznik do transmutacji) salon wspólny miarowymi plaśnięciami skóry o posąg. Wygrała tą bitwę.
Jak zresztą każdą.
Zrezygnowany szatyn ostatni raz posłał jej spojrzenie, które w teorii miało być groźne, po czym opadł ciężko na jeden z kilku wolnych foteli, wygrzebał z kieszeni niewielką rolkę bandaża i zaczął powoli owijać swoją biedną dłoń. Oczywiście mógłby pójść do pielęgniarki i pozbyć się skaleczeń w kilkanaście sekund. Zawsze miał też możliwość podjęcia próby samodzielnego zasklepienia skóry przy pomocy czaru wyszukanego w starym podręczniku z biblioteki, ale prawda była taka, że:

1. Był zbyt leniwy i zmęczony ganianiem kotki po schodach, żeby zmusić się do odwiedzenia skrzydła szpitalnego,
   
2. Mógł użyć poranionej ręki jako wymówki, gdyby nauczyciel postanowił wytknąć mu brak pracy domowej z historii magii,
   
3. Był mugolem z dziada-pradziada i czasami lubił pewne rzeczy utrudniać sobie tylko po to, żeby we własnych oczach zachować pozory normalności. Czasami.
   
4. Wszytko powyżej.

Odpowiedź poprawna to rzecz jasna d.

Gall podniósł nieco nieprzytomnie głowę, słysząc jakiś szept, ale sala wciąż była pusta, jeśli nie liczyć jego, rudzielca i córki kociego szatana. Świetnie. Teraz jeszcze oszaleje, bo okaże się, że gdy nie patrzył Berry władowała się w jakiś nieudany eliksir, który wypali mu układ nerwowy i zmieni w śliniące się warzywo, a wszyscy będą patrzeć na jego obślinioną twarz i kręcić ze smutkiem głowami, myśląc o świetlanej przyszłości wytwórcy różdżek, która na niego czekała, dopóki nie postanowił wziąć w dłoń nożyczek i ruszyć na kota.
"Był taki młody, taki utalentowany. Szkoda że idiota".
- Moja dusza to za mało..? - Zapytał bez entuzjazmu, choć poczuł niemałą ulgę, że usłyszany przez niego głos należał do dziewczyny, a nie Mrocznego Kosiarza.
Zrezygnowany pochylił się mocno do przodu, aż jego łokcie i kolana w końcu się zetknęły. Po krótkich oględzinach doszedł do wniosku, że może i opatrunek był beznadziejny i zmieniał jego dłoń w mniej apetyczną wersję pianki do pieczenia, ale przynajmniej nic nie wskazywało na to, żeby miał w przeciągu najbliższych kilku minut spaść.
Gall jeden, grawitacja zero.
- Ale hej. Ja stracę najwyżej rękę, ty wyglądasz, jakby ktoś próbował odpalić ci na twarzy kosiarkę... - Mruknął w końcu odrywając wzrok od własnej dłoni. Znał dziewczynę z widzenia, wiedział, że miała na imię Kelly albo Kailyn, ale poza tym nie przypominał sobie, żeby mieli okazję pogadać w samotności tak jak teraz.
Szkoda, że jak raz pojawiła się okazja do podrywu, dziewczyna była w stanie bardziej pasującym do czasów nazistowskich zrzutów bomb, niż sielankowych lat nauki w szkole magii.
Ostatecznie, skoro już poruszył temat i pozbawił go uroków "słonia w pokoju", postanowił iść dalej.
- Zgaduję też, że jesteś mądrzejsza ode mnie i byłaś z tym u pielęgniarki. Ostatnio na ONMS było ostro, chyba coś z Dwurożcem. Byłaś na linii ognia? Wiesz, nie musisz mi odpowiadać, głupie samce zawsze wciskają nosy nie tam, gdzie trzeba, a że mój jest wielki, to dźgam mocniej... - Odruchowo chciał podrapać się po głowie, gdy dotarło do niego jak idiotycznie to wszystko brzmi, ale tylko poklepał się po głowie palcorówkami z bandaży. Brawo Gall.
- I sorry za tą wojnę z kotem, normalnie podrzucam ten pomiot piekielny Kaylin, ale aktualnie wybyła, a ja chciałem pokazać jej kto jest szefem - Tu lekko pomachał zabandażowaną prawicą na wysokości swoich uszu, - ale pozostaje mi wierzyć, że blizny wojenne wciąż są seksowne. Może testosteronem nadrobię braki w takcie, co nie? - Uśmiechnął się nieco krzywo, po czym zwiesił smętnie głowę.
- Już jestem cicho, tego wszystkiego nie było. Ładny dywan, nie?Jest taki... niebieski.

- Racja. To nie jakiś podrzędny demon, to sam władca piekieł... - Odpowiedział jej równie teatralnym szeptem, ale on dodatkowo spojrzał na (wciąż wylegującą się na posągu) kotkę z kwaśną miną. Zwierze jak zwykle musiało go przebić i odpowiedziało jeszcze bardziej rozdrażnionym zmrużeniem oczu i jeszcze bardziej wymownym odwróceniem uszu w drugą stronę.
Powinien jej zrobić zdjęcie. "Ignorancja pańska" AD 1978.
- Przyznaję, samo opracowanie przemycenia do szkoły kosiarki jest ciekawsze od "wzięłam i spadłam", a to byłby dopiero prolog - Konspiracyjny kaszel, który miał ukryć mało pasujący do dość namacalnych uszkodzeń dziewczyny śmiech, szybko przerodził się w prawdziwe udławienie, więc Gall postanowił dać sobie spokój z udawaniem taktownego, zanim na poważnie umrze w tym fotelu. Poza tym dziewczyna wydawała się dość optymistycznie nastawiona do całej tej sytuacji, w końcu jeszcze mu nie...
Zaraz, "Stawiałam"?
Już miał ją zapytać skąd ta niepewność, w końcu raczej była obecna w momencie, w którym coś, lub ktoś, robiło jej krzywdę, ale po co dowiadywać się więcej o innych, gdy można dłużej rozmawiać o sobie?
Tak na poważnie, stworzył mentalną notkę, żeby poruszyć ten temat, po prostu zostawił to na później.
- Obstawiam mój nos. Moc zeza zatrzymałaby cię w miejscu i zmusiła do kontemplowania sensu rzeczywistości i tego, czy ona patrzy na ciebie, czy na własne paznokcie, a nos? Widziałaś go? Jest dłuższy od lancy Lancelota i mówię tu o tej większej! - Dramatycznie wskazał palcem (już teraz sprawnej ręki, na tej zabandażowanej usiadł) na swoją twarz, po czym zaczął się tym samym palcem z zastanowieniem pukać po policzku. - A może to włosy? Podobno dają dobry poślizg na posadzce, może się poślizgnęłaś, wjechałaś na balkon i wypadłaś w dół, po drodze uderzając w coś głową? Bo... nie pamiętasz co się stało?
Gall, ty mistrzu retoryki, ty. Takie riposty tylko w klasztorach milczenia.
Tekst o testosteronie wyrwał z niego już całkowicie szczery śmiech, na dodatek tak donośny, że Berry zerwała się na równe nogi i powędrowała za okupowany przez rudzielca fotel, wyraźnie oburzona tym, że jej podwładny raczył zakłócić jej spokój. Po kilku sekundach nawet wystawiła łeb zza oparcia i nawiązała z szatynem kontakt wzrokowy tylko po to, żeby na niego syknąć i schować się z powrotem. Gall wskazał oskarżycielsko na miejsce, w którym jeszcze chwilę temu znajdowała się głowa bestii, z miną która mogła być określona tylko jako przerysowana wersja pięciolatka donoszącego opiekunce na złodzieja klocków.
"To nie ja zaczynam, proszę pani, to on!"
- Co ja mogę? - Zapytał komicznie zniżonym głosem, z rozbawieniem prezentując ukrytą pod koszulą, minusową masę mięśniową jak rasowy kulturysta. - Duża paczka, dużo testosteronu. Chcesz to powtórzyć, gdy w pokoju będzie więcej kobiet? Subtelna reklama i te sprawy.

Gall westchnął ciężko i zarzucił mocno głową, mając nadzieję, że przydługa grzywka go posłucha i przestanie wciskać mu się do oczu.
- Patrząc po tym jak się do mnie odnosi, pewnie dostanę bardzo specjalne miejsce w piekle, ale nie wiem, czy mam się z tego powodu cieszyć... A tak na poważnie: zwierzęta mnie po prostu nie lubią - Skrzywił się lekko, a następnie opadł ciężko do tyłu i wyciągnął szyję, żeby zobaczyć liżącą się po łapie kotkę, wciąż tkwiącą za fotelem.
Berry od zawsze była bardzo specyficznym (dodatkowo bardzo złośliwym i inteligentniejszym, niż ktokolwiek by przypuszczał) stworzeniem, ale dopiero wyjazd do Hogwartu pokazał, jakim wrzodem na odwłoku potrafi być. Kotka miała swój teren, którego broniła zaciekle jak lwica swoich młodych, a później sam Gall musiał się tłumaczyć, że nie ma nad zwierzęciem kontroli i zjedzenie przez nią cudzego szczura to przypadek, a nie jego mroczny plan.
Niestety bycie dwumetrowym, ciemnowłosym i ciemnookim mężczyzną o urodzie dilera narkotyków działało na jego niekorzyść. Szczególnie, gdy musiał udowodnić swoją niewinność młodzikom.
Komentarz o woźnym podsumował tylko wzruszeniem ramion. Twarz Filcha nie była czymś, co wyobrażał sobie podczas upojnych chwil świętego spokoju w ramach medytacji relaksacyjnych. A mężczyzna mógł z czasem wyglądać tylko gorzej...
- Udam, że nie wiem co insynuujesz, więc moja wdzięczność za komplement pojawi się tutaj tylko w domyśle - Rozsiadł się wygodniej na fotelu, wymownie krzyżując nogi na amerykańską czwórkę.
Zazwyczaj cieszył się, że jego rodzinę od Hogwartu dzielą setki kilometrów i granice przekonań, ale w takich chwilach jak tam naprawdę chciałby ich mieć w zasięgu słuchu. Tylko po to, żeby widzieć ich miny, gdy dociera do nic, że ich syn nie jest jedynym antychrystem w tym kraju.
- Jeśli wiedzą, w jakim jesteś stanie i nie zwalą tego na mnie - nie będę cię powstrzymywał. Ale poczekaj z tym kilka minut...
Powoli, ostrożnie, Gall podniósł się z fotela i zgięty w pół ruszył do fotela dziewczyny, powoli kładąc palec na usta. Berry powoli zaczynała układać się do snu, więc jeśli miał mieć w ciągu następnych dni szansę na pozbawienie ją pazurów - to był właśnie ten moment. Wykonując jak najmniej gwałtownych ruchów otoczył mebel, zachodząc ignorującą całe zajście kotkę... Trzy... Dwa... Jeden...
Bez większej delikatności chłopach chwycił Sfinksa pod łapami i poderwał w powietrze jak odbezpieczoną bombę. Posunięcie okazało się nie najgorsze, bo sycząca i prychająca jakby ją skalpowano łyżką kotka nie miała zamiaru poddać się bez walki i miotała się na wszystkie strony, tnąc powietrze na oślep. Dotychczas spokojny pokój wspólny nagle wypełniły piski, wrzaski, soczyste bluźnierstwa, groźby i syki godne chóru palonych czajników. Z korytarza prowadzącego do dormitoriów wychylił się nawet jakiś zaintrygowany całym zajściem blondyn, ale obrazek chłopaka szamoczącego się z kotem nie wymagał większych wyjaśnień. Tym bardziej, że Berry była wszem i wobec znana ze swojego paskudnego charakteru.
- Mam cię... - Wysapał w końcu Gall, czując jak krew nieprzyjemnie pulsuje mu na skroni, a pokaleczona prawica daje mu do zrozumienia, że w umowie mówiącej o poszerzeniu listy obowiązków z okazji dojrzewania nie było mowy o takich eskapadach.
Tak czy inaczej Berry zawisła bezwładnie w jego uścisku, bijąc ogonem powietrze. Teraz musiał tylko wyjąć nożyczki i obciąć pazury...
- K..? - Zapytał niepewnie, patrząc to na kota, to na dziewczynę z miną sapera, który zapomniał wziąć z domu szczypce na. - Mogę cię poprosić, o malutką przysługę..? W spodniach mam nożyczki, za to nie mam wolnej ręki, więc jakbyś mogła... - Odchrząknął zażenowany, lekko wychylając biodro w kierunku dziewczyny, jednocześnie mając nieprzyjemne wrażenie, że krew gotująca mu się do tej pory w mózgu przez adrenalinę zaczyna radośnie i bez zwłoki spływać mu na policzki. - Nie będę cię zmuszać, to dziwne jak cholera, w ogóle zapomnijmy, że to proponuję, ale jeśli ją puszczę, to w nocy wydrapie mi oczy, a jeśli jej obetnę pazury istnieje szansa, że nie przetnie powiek zanim się obudzę, powiedz mi, że masz własne nożyczki. - Wybełkotał na jednym wydechu, po czym odwrócił głowę w kierunku okna tak gwałtownie, że coś w jego karku chrupnęło nieprzyjemnie. Dzięki Bogu, że jego przygoda w tej szkole się kończyła i tytuł Niebieskiego Gwałciciela Młodzieży nie przylgnie do niego na długo.
Żarty żartami, słowa słowami, ale ni czuł się komfortowo ze świadomością, że poprosił praktycznie obcą dziewczynę o macanie go po biodrach w poszukiwaniu nożyczek. Nawet on wiedział jak źle wyglądała ta sytuacja.