Fontanna

[z/t x2 z powodu zbyt długiego zwlekania z odpisami]

Było ciepło czy wprost przeciwnie? Nie dało się tego określić po postawie pewnej puchoneczki, która to - choć odziana w gustowny sweter koloru sra słonecznika - podciągała ramiona pod brodę i szybkim krokiem kierowała się do wnętrza zamku. No wiecie, Hughes była stworzonkiem dość płochliwym i ta przygarbiona, skulona nieco pozycja nie była w jej wypadku niczym nadzwyczajnym. No a już zwłaszcza gdy wokoło mrok otulał rzeczywistość, słońce dawno zniknęło za horyzontem, pleplepleple - czytaj - było ciemno. Tak, tak. Cisza nocna trwała od dobrej godziny, jednak jej nie dotyczyła. A przynajmniej nie w takim stopniu jak innych, dlatego nie obawiając się przyłapania i korzystając z możliwości odbębnienia dyżuru, udała się na błonia po rękawice, które to niechcący pozostawiła przy jeziorze po jednym z egzaminów. Na żadne wycieczki jednak ochoty nie miała, więc kiedy tylko udało jej się pokonać długie schody i wkroczyć na dziedziniec jej myśli popłynęły już w kierunku ulubionego fotela w Pokoju Wspólnym. Musiała powtórzyć kilka rzeczy a tamto miejsce było do tego idealne...
No ale nie mogła się powstrzymać.
Widząc fontannę, która gdy tylko temperatura wzrosła powyżej zera była jednym z najbardziej obleganych miejsc w zamku, udała się w jej stronę i zanurzyła dłoń w chłodnej wodzie.

Było ciemno! Chwila, chwila, czy jej się wydawało, czy było już po ciszy nocnej... gdyby ją to jeszcze obchodziło... Energicznym krokiem parła przed siebie, nawet za bardzo się nie oglądając. Bawiła się wyśmienicie! Właśnie wracała ze swojej przebieżki, w trakcie której to biegała, zarzucając swoją cudną czerwoną peleryną. No patrzcie, patrzcie, pierwszorzędny superbohater - lepszego nie znajdziecie.
Tak oto z materiałem łopoczącym na wietrze, uprzednio sprawnie przyczepionym do jej pleców (to dopiero nadaje klimatu!), dotarła na dziedziniec. I cóż to? Zauważyła pewną sylwetkę! A było po ciszy nocnej! Jak fajnie! Nie chcąc narobić hałasu i nie zbliżając się zanadto, obserwowała tajemniczą istotę od strony jej pleców. Któż to mógł być? Nie wiedziała. Czyżby... tak! Toż to bez dwóch zdań (albo i jednego) główny antagonista został postawiony na jej drodze. Musiała go pokonać, by pozbyć się z tego świata wszelkiego zła i występku. Jak to osiągnie? Nie miała pewności, ale wyciągnęła różdżkę i z wielkim uśmiechem (oraz determinacją, weźmy tę sprawę na poważnie!) wypowiedziała zaklęcie, celując w wodę, w której zagadkowa osoba zanurzała dłoń.
- Glacius – odezwała się wyraźnie, a wręcz wykrzyknęła. To tyle jeśli chodzi o dyskrecję. Jednak nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło - skoro niewiele widać, to tak czy siak nie zostanie zidentyfikowana. Trzeba myśleć pozytywnie. Już ona się postara o to, by żadne złe stworzenia nie zakłóciły spokoju tej nocy!

The member 'Pamela Winston' has done the following action : Rzuć kością

---

'Pojedynek' :

Result : 6, 3

To był naprawdę przyjemny wieczór. Znaczy mógłby być, gdyby tylko nie to, że przecież na świecie szalała wojna a ona siedziała w Hogwarcie, który to od pewnego czasu bardziej przypominał szkołę przetrwania niż magii. No, ale ponoć jeśli nie miało się tego co się lubi... Alice starała się więc przekonać samą siebie, że te krótkie, tak potrzebne przecież chwile spokoju były warte i wiele więcej niż się na pierwszy rzut oka mogło wydawać. Piękne niebo nad głową, szum wody, cisza...
Hehe...
Krzyk za jej plecami sprawił, że podskoczyła nim na dobrą sprawę zdążyła się wystraszyć. Niestety nie wyciągnęła przy tym dłoni z fontanny i no... Znowu... Cóż, przynajmniej tym razem nie był to męski kibel. Szczęście w nieszczęściu, co?
- Kto tu jest?! - wrzasnęła, wyszarpując rękę z lodu, który na całe szczęście - choć szybko ogarnął fontannę - nie był zbyt gruby i wyciągnęła różdżkę.
- Lumos! - zapalenie patyka raczej nie było zbyt dobrym pomysłem... Może i wątłe światełko rozświetliło nieco ciemność, ale ni jak nie pokazywało jej tego co kryło się dalej niż te kilka metrów...


Wyszarpnięcie łapy ---> 6
Lumos ---> 6,3

The member 'Alice Hughes' has done the following action : Rzuć kością

---

#1 'Pojedynek' :

#1 Result : 6

--------------------------------

#2 'Pojedynek' :

#2 Result : 5, 2

Alarm.
Alarm!
ALARM!
Wykryli ją. A jednak! W jej piwnych oczach pojawiła się iskierka... ekscytacji. Mop, dumnie podający się za jej włosy, zaczął kołysać się, kiedy dziewczyna pokiwała głową. W końcu nadal stała, oddychała, wszystko było okej. Za to jej odwieczny wróg (odwieczny od minuty) jeszcze się nie połapał, gdzie stała - przynajmniej tak jej się wydało. Tylko zaraz...
O, nie! Aż podskoczyła i prawie skuliła się, zasłaniając przez chwilę twarz peleryną. Ktoś coś pali, co się dzieje?! Niby światło jej nie raziło, ale z pewnością były to jakieś niecne sztuczki. Czy nie zrobiło się jakoś cieplej? Czy widziała jakoś gorzej? Czy cisza wokół nich została zakłócona? Nie miała czasu się zastanawiać i nie puszczając czerwonego materiału, machnęła ponownie różdżką - tym razem bardziej stanowczo. Przecież nie podda się i nie przegra - co to miało w ogóle być!
- Rictusempra.
Owszem, było to pierwsze zaklęcie, które wpadło jej do tego tępego łba. Chciała powalić przeciwnika łaskotkami! Sama dobrze pamiętała, jak nieraz zwijała się na łóżku, gdy Alex nie dawała jej spokoju. To uczucie, gdy nie potrafisz złapać tchu, gdy łzy napływają ci do oczu – tak, łaskotki to iście okrutna broń. Ciężkie czasy zmusiły ją do podjęcia tak drastycznych środków. Lecz niczego nie żałowała! Światełko błysnęło, a ona, zadowolona z siebie, na moment straciła czujność - zgubny wpływ satysfakcji!

The member 'Pamela Winston' has done the following action : Rzuć kością

---

'Pojedynek' :

Result : 4, 2

Machnęła badylem w bok, chcąc jak najszybciej go ugasić. Pitolone niebieskie światełko nie tylko ni jak nie pokazywało jej świra, który postanowił przymrozić ją do fontanny, ale i kompletnie bez sensu raziło w oczy. Niestety nie widząc przed czym się broni miała kiepskie szanse, dlatego kolejny już raz podniosła różdżkę w górę.
- Lumos Maxima - nie tak mocne jak powinno, jednak nieco wyraźniejsze światło od tego ostatniego sięgnęło dalej i ukazało jej bezkształtną sylwetkę, przypominającą przykurczonego, czerwonego dementora. Co u licha..? Pochyliła się gdy usłyszała zaklęcie, które na całe szczęście i tak było spartolone. ŁASKOTKI? Hughes nie wiedziała co to za pokurcz zdecydował się ją zaatakować i choć musiała zachować wszelką ostrożność, lepiej było nie ryzykować z cięższym arsenałem...
- Colloshoo! - machnęła łapą w stronę rej czerwonej bryły. - Stój, ty pokurczu!



Lumos Maxima ---> 5,2 ---> 6,3
Colloshoo ---> 2,1 ---> 3,3 (specka)

The member 'Alice Hughes' has done the following action : Rzuć kością

---

#1 'Pojedynek' :

#1 Result : 5, 2

--------------------------------

#2 'Pojedynek' :

#2 Result : 2, 1

Pokurcz!
Że niby ona?! Miała całe 149 centymetrów wzrostu i była z nich dumna! Na dodatek ta okropna istota wcale nie zdawała się być wiele wyższa. Co ona sobie myślała! Żeby tak umykać przed jej czarami, domagającymi się sprawiedliwości – jawna bezczelność.
I nagle stała się jasność. Pam odwróciła wzrok, ale, ale... nie poddała się! Znaczy – rozproszyła się troszkę, wiecie - tyle światła, tyle zadowolenia z siebie, tyle obrażania jej osoby! Dlatego, gdy zobaczyła, że przeciwnik ją atakuje, chciała uskoczyć w bok, niemniej zareagowała zbyt późno (kiedy jej stopy zostały już przylepione do podłoża) i wyrżnęła się wręcz teatralnie. Poleciała jak długa i tyle ją widzieli. No – zdarza się. Szybko pozbierała się do jako takiego siadu, by nogi mieć przed sobą, lecz zamiast zrzucić z siebie to cholerstwo - ten klej pierdzielony - wolała znowu walnąć zaklęciem w kierunku tajemniczej sylwetki.
I bam! Machnęła różdżką i wypowiedziała odpowiednią inkantację.
- Entomorphis.
A masz! Tym razem czar był lepiej rzucony, choć z nieidealną precyzją. Jednak kto by się przejmował takimi szczegółami! Owad, tak, owad! Oto czego teraz było potrzeba. Niczym przy natrętnej muszce, której należy się pozbyć, tak tutaj Gryfonka stanęła przed nieco bardziej wymagającym zadaniem wyplenienia zła z murów tej szkoły.
Chociaż chwila... skąd te siły nieczyste w ogóle tam się wzięły? I dlaczego myły się w fontannie?

The member 'Pamela Winston' has done the following action : Rzuć kością

---

#1 'Pojedynek' :

#1 Result : 2

--------------------------------

#2 'Pojedynek' :

#2 Result : 4, 5

Pokurcz pierdzielony miał sporo szczęścia jeśli chodziło o geny - w końcu postanowił zaatakować a nie biec po pomoc... I może i było to głupie, jeśli Mela Pamela faktycznie wzięła Hughes za zagrożenie, ale wyobraźcie sobie minę McGonagall, kiedy uczennica w czerwonej pelerynie informuje ją, że w szkolnej fontannie myją się siły nieczyste...
Alice nie wiedziała jeszcze, że mała istotka przed nią przyczepiła się do ziemi, wyraźnie za to widziała promień, który wyskoczył z jej różdżki...
- Protego! - warknęła, całkiem sprawnie broniąc się przed atakiem Mopa i nie dając sobie chwili na odpoczynek wyciągnęła rękę po raz kolejny. - Expelliarmus!


Protego ---> 6,6
Expelliarmus ---> 6,3

The member 'Alice Hughes' has done the following action : Rzuć kością

---

#1 'Pojedynek' :

#1 Result : 5, 4

--------------------------------

#2 'Pojedynek' :

#2 Result : 6, 1

Nadal leżała. Zło i występek nie mogą zwyciężyć - a gdzie jej siła w sprawiedliwości? Nie tak to szło? No, na pewno!
Pam starała się odczepić buty od podłoża i szło jej to nieco opornie... ale lepsze to niż nic. Gdy nagle! Zaklęcie. O nie, trzeba je powstrzymać!
Gryfonka machnęła śmiało różdżką, pewna swego zwycięstwa i nawet się uśmiechnęła... niemniej pojawił się jeden mały, malutki problem. A jaki? Zapomniała wypowiedzieć inkantacji – no, zdarza się najlepszym. A zwłaszcza tym przyklejonym do ziemi! To wina tego pierdzielonego kleju.
Dlatego też, by odpowiedzieć pięknym za nadobne, ponownie wyciągnęła rękę przed siebie i krzyknęła:
- Cantis!
Tylko chwila. Taki jeden przydatny patyk przecież co dopiero został wytrącony jej z ręki. O, nie. Nie, nie, nie. Nie panikuj Pam, pamiętaj, jesteś superbohaterem, a superbohaterowie zawsze wygrywają.
Tak!
Wciąż pełna nadziei nie siedziała bez ruchu, a rozwaliła na glebie, starając się dosięgnąć różdżki. Lecz by nie być całkiem bezbronną, musiała odwrócić jakoś uwagę niespodziewanego wroga.
- O, patrz, niedźwiedź za tobą! - rzuciła na tyle przekonująco, na ile pozwalała jej pozycja. Tak, można wyobrazić sobie, że oddech miała już nieco urywany, ciuchy całe w pyle, a wyginając swe ciało do granic możliwości, weszła na wyższe tony swojego głosu. O – może to ona powinna zacząć śpiewać? To jest myśl...
-

W końcu jak nie wiesz co robić, to postaraj się bardziej i wymyśl coś. Plan doskonały! Miejmy nadzieję, że przeciwniczka będzie na tyle zdziwiona, ze Gryfonce uda się odzyskać swój magiczny badyl oraz zakończyć swą aż nazbyt bliską i czułą znajomość z podłożem.
A tymczasem... bilety na koncert wyprzedane, zapraszamy na miejsce w pierwszym rzędzie.

.: