Główna sala

Chciała się ukryć, znaleźć jak najdalej stąd. Lśniący pociąg na stacji i tłumy rodzin czekających na swoje najbliższe pociechy to nie było dla niej. Dobrze wiedziała, że ani matka ani żaden z braci się nie pojawią. Przez chwilę miała nadzieję, że może zjawi się ojciec, lecz czuła, że to zbyt nierealistyczne, że pewnie Kalipso znajdzie sposób by zatrzymać męża w domu. Przecież tyle przygotowań było, tyle planów do omówienia względem jej zamążpójścia.
Czarna rozpacz czyż nie?
Kolejne pociągnięcie laleczki, która pod wpływem tego wszystkiego staje się podporządkowana, uwięziona w tej całej beznadziejnej otoczce.
No i jeszcze ten nieszczęsny Collins w jej głowie, jakby postawił sobie za cel, żeby zajmować jej myśli, żeby sprawić by miała... poczucie winy?
Żeby było jej choćby w najmniejszym stopniu żal własnego popierdolonego zachowania?
Ale nie miała! To było proste równanie; nie mogła pozwolić by ktokolwiek wyprowadził ją z równowagi, by ktokolwiek na nią wpływał i na jej myślenie. A on... był przecież nic nie wartym pionkiem na tej szachownicy, takim jak ona. Był gadem. Był sprytnym i wyrafinowanym wężem, tak jak cała reszta. Przecież... niczym się nie wyróżniał.
Pierdolił jej natomiast w głowie, jak nikt dotąd i to dopiero teraz, jakby miało to jakiekolwiek znaczenie.
Udała się więc wraz ze swoim bagażem do domu, nie zwracając uwagi na mugoli i kiedy już uwolniła się potem od matki i porozmawiała przez chwilę z ojcem postanowiła się udać do jakiegoś miejsca, gdzie nikt jej nie znajdzie. Poprawiła swoje włosy i przebrała w normalne w miarę ubrania by po chwili opuścić swój jakże ciepły i przytulny dom. Jej nogi prowadziły ją daleko w stronę śniegowego krajobrazu, z dala od odgłosów ulicy i ludzi i zaprowadziły na dobrze znaną jej ulicę. Ulicę przy której funkcjonował Dziurawy Kocioł. Caroline weszła więc do środka, nie zaszczycając nikogo spojrzeniem i zajęła stolik w rogu, by pogrążyć się w myślach.
Czuła przepływającą ją niemoc, opuszczenie sił i chęci na chociażby najmniejszy krok.
Nawet Królowa Śniegu raz na jakiś czas odpoczywa.

To już nie miało znaczenia.
Dokładnie nic go nie miało.
Sytuacji nic nie uratuje, nikt ją nie wyciągnie z tego bagna, którego sama pragnęła. To była jedna wielka piękna symfonia destrukcji, która działała kojąco na jej zniszczoną wszystkim głową.
Imiona, kto pamiętał o imionach i o tym, co jest związane z nimi? Zwracanie się do kogoś po imieniu to znak, że wasze relacje są na jakiejkolwiek płaszczyźnie, że między wami jest jakaś więź. A ona tego nie chciała, unikała tego jak mogła, bo nie chciała być od nikogo uzależniona.
I co? Udało Ci się, demonie? Wysłanniczko śmierci?
To tylko gra.
Nigdy niczym więcej nie było te życie, po prostu naiwną igraszką losu.
Produktem drugiej jakości, które już dawno straciło datę ważności. Możemy płakać, udawać, że przecież po deszczu zawsze jest słońce, ale to jest gówno prawda. Życie jest inne, bo szczęście nie istnieje, to tylko pomazane piórem pergaminy, które zbyt długo leżały na słońcu.
Bawię się słowami i bawię się Tobą i Sobą, prowadzę mały eksperyment, bo nie potrafię inaczej. To jest coś ważnego i osobistego, daję więcej niż puste obietnice.
Śnieg spadał za oknem, a ona siedziała, jakby była wbita w krzesło, starając się ułożyć konkretny plan, by nie dać się zamknąć w złotej klatce. To było jej życie. Zjebane, ale jednak i matka nie miała cholernego prawa, by je zmieniać, by pchać ją w ręce Rabastana Lestrange'a.
On był tutaj nieistotny i tak się ukrywał, dobrze wpisując się w swoją rolę tchórzliwego padalca.
Zawsze był nikim.
Nikim wyjątkowym i nikim ważnym.
Wzięła kolejnego łyka piwa kremowego i przymknęła chmurne tęczówki, wracając do starszych wspomnień, kiedy istnienie na tym świecie wydawało się prostsze. Dopóki ten świat nie sprawił, że stała się potworem.
Chcieliście prawdy? Ofiaruję ją Wam w postaci tych postów, bo to coś ważnego. To zawsze było coś więcej.
Bo to... zaledwie koniec początku, a nie początek końca.
Wypiła całe piwo do końca, które na chwilę rozgrzało jej zimne ciało, po czym podniosła się i poprawiła swój płaszcz. Chciałaby nieraz, żeby to było prostsze, ale nigdy tak nie będzie.
Bo ona sama nie była prosta w obsłudze. Była obłąkaną jednostką.
Zapłaciła i opuściła Dziurawy Kocioł. Hogwart powoli wzywał do siebie.

[z/t]

Caroline Rockers:
1x piwo kremowe (1x 5 sykli)
Razem: 5 sykli

Wreszcie miała chwilę wolnego. Przedpołudniowy ruch już się zmniejszył, stoliki były perfekcyjnie posprzątane, a Tom zajmował się rozmową z jakimś podejrzanym typkiem w czarnym futrze. Przez kilka minut nie powinien dostrzec jej zniknięcia. Tom. Zawsze tak o nim myślała, choć zwracała się do niego per "Proszę pana". Był jej szefem, i choć robota była parszywa była pierwszą, którą udało jej się złapać. Dlatego była wdzięczna w jedyny sposób jaki naprawdę jej wychodził - pracowała ponad siły, bez słowa skargi i z wiecznym uśmiechem na ustach. Naprawdę nie chciała być pasożytem, choć wszyscy w mieszkaniu zapewniali ją, że to nic, że nie ma z czego dorzucić się do rachunków. Ale Dorcas nie byłaby sobą, gdyby siedziała w miejscu bezczynnie. Nie byłaby córką swojego ojca. Dlatego zaczęła pomagać w Dziurawym Kotle i w kilku innych miejscach na Pokątnej. Wstawała bladym świtem i ruszała do pracy, by potem półprzytomna paść na łóżko w darowanym jej pokoiku. Nie miała czasu na łzy, na zmartwienia i obawy. Nie musiała myśleć o swoich przyjaciołach, którzy zostali w zamku, a do których nie wysłała nawet jednego cholernego listu. Rosnąca sterta makulatury i dziobiące ją po palcach sowy, jasno mówiły, że jej zniknięcie nie przeszło niezauważone. Ale tak było lepiej. Nie mogli jej pomóc. Cholera wie co by im strzeliło do głowy, gdyby poznali prawdę. O tym jak bardzo beznadziejne jest jej położenie. Że została bez dachu nad głową, praktycznie bez pieniędzy i bez rodziców. Choć matkę jeszcze miała... teoretycznie. Martwo wpatrującą się w jeden punkt na suficie w Mungu. Odwiedzała ją w każdą niedzielę, i trudno opisać słowami jak wielka to była katorga. Ale obowiązek rzecz święta, jej samopoczucie miało z tym niewiele wspólnego.
Na palcach zakradła się na zaplecze. Drzwi zostawiła lekko uchylone, by w razie czego usłyszeć szukającego jej Toma. Z kieszeni wyjęła złożony na pół pergamin i zmaltretowane pióro. Kryjąc się w półmroku rozłożyła pergamin na ścianie i przytknęła do niego końcówkę pióra. Jej ręka zamarła w bezruchu, a z ust wyrwał się pomruk frustracji. Co do cholery miała napisać?
- Jak mam to wyjaśnić? - zapytała szeptem, ale zakurzone butelki nie chciały odpowiedzieć. Oparła głowę o zimną, murowaną ścianę. Chłonęła otaczający ją zapach kurzu i wilgoci, wsłuchiwała się w szum rozmów z głównej sali baru. To było teraz jej życie. Dorosłe życie, które musiała zacząć wcześniej niż planowała.
"Nie mogłaś zostać w Hogwarcie na ostatni semestr?" - zapytał ją Fabian, gdy już przestała płakać i przyjęła od Gideona kubek herbaty wzmocnionej sporą ilością rumu.
"A kto zapłaci za pobyt mamy w klinice?" - odpowiedziała mu pytaniem i spuściła wzrok. Jeden z nich objął ją ramieniem, a drugi pogłaskał po głowie. "Nie martw się, Meadowes. Jakoś sobie poradzimy". I faktycznie jakoś się udało. Co ona by bez nich zrobiła?
- Dorcas, gdzie ty jesteś? - zawołał zza drzwi Tom, a ona zaklęła pod nosem.
- Już idę! - odkrzyknęła i wcisnęła do kieszeni nieskończony list. Chwyciła z najbliżej półki dwie butelki Ognistej i opuściła swoją kryjówkę.
- Wydawało mi się, że Ognista się kończy. - wyjaśniła z uśmiechem swojemu pracodawcy i wcisnęła butelki pod bar. Pierwsza zasada - zawsze miej wymówkę. Barman pomruczał chwilę pod nosem i poczłapał dalej. Dorcas zachichotała i złapała za czystą szmatkę. Szklanki same się nie wyczyszczą!

Kiedy tylko jej zmiana dobiegła końca, wymknęła się z Kotła, niezauważona przez nikogo poza Tomem.

[zt]

Spacery zawsze są miłą sprawą. Prudence uwielbia je głównie z tej przyczyny, że może wtedy sobie w spokoju odpocząć od widoku murów Hogwartu. Nie żeby go nie lubiła, oj nie. Wręcz przeciwnie - uwielbiała każdy milimetr tego zamku. Czuła się tak, jakby każdego dnia odkrywała jego inny kawałek mimo upływu czasu. Kochała tę swoją bezpieczną przystań, ale równie mocno uwielbiała też ją czasami opuścić. Nie mogła zbytnio znikać i wyrywać się na jakieś dłuższe wypady ze względów bezpieczeństwa, ale z pewnością nie mogła też siedzieć w kompletnej izolacji. Nie chodziło o ludzi, nie bez nich jakoś by przeżyła. Ale widoki. Oglądanie piękna zewnętrznego świata jest wspaniałą rzeczą. Musiała wiecznie na siebie uważać, więc okazje wybiera bardzo skrupulatnie. Wychodzi, popatrzy, pooddycha i wraca. W końcu takie jest jej życie od zawsze. I ma uczniów. Tak, uczniowie są najważniejsi. Trzeba im pomagać. Chciałaby wiedzieć, co stało się z chłopakiem, któremu pomogła. Docierały do niej tylko słuchy, że jest przesłuchiwany. Żałowała go bardzo. Młodzi nie powinni przeżywać tak ciężkich prób. Cóż jednak mogła? Jest cieniem i musi nim pozostać. Dlatego właśnie czasami, gdy już zmęczy się dłuższymi trasami wpada gdzieś posiedzieć. Tak było i tego dnia. Odwiedziła Dziurawy Kocioł w celu... w sumie żadnym konkretnym. Nie chciała jeszcze wracać, ale też błąkać się bezmyślnie. Usiadła gdziekolwiek i zapatrzyła się przed siebie. Zobaczyła bardzo młodą dziewczynę obok i uśmiechnęła się do niej. Co takie dziewczę może tutaj robić? Nie była na jej oko wiele starsza od jej uczniów. Cóż, szczęścia jak widać trzeba szukać wszędzie.

To wyjątkowa cecha, której Prue nie zna. Od początku jej życia Los postanowił, że będzie musiała się mierzyć z bardzo trudnymi rzeczami. Pilnowanie siebie to pierwsza rzecz, jaką robić po prostu musiała. I nie tylko w tym pewnie różniła się od dziewczyny, którą miała przed swoimi rzeczami. Nawet wygląd był tak różny... Niby ludzie, a tak bardzo do siebie nie podobni. Jej skóra jest lekko... przerażająca? Tak to chyba dobre słowo. Śnieżnobiała prawie, jakby była już martwa. A tak wcale nie jest przecież. Nie jest nawet wampirem. Skończyła z taką karnacją, bo nie może sobie pozwolić na jakieś dalekie spacery, a co dopiero wakacje. Do tego nie dostrzega radości w siedzeniu na słońcu. Tam, gdzie światło tam i spojrzenia, a to już znowu sprowadzało się do tego, że jest niebezpieczne. Dlatego lepiej, że ludzie nie wiedzą o sobie wszystkiego i nigdy nie będą. To wygodne i łatwiejsze.
Prudence widząc miłe przywitanie wskazała gestem na swoje usta i pokiwała przecząco głową. Zrobiła to z uśmiechem, jak zwykle. Bo kto mógłby wiedzieć chociażby to, że ona nie odezwie się nawet jednym słowem już nigdy? Pani Grisham zaczęła grzebać w swoje torbie i wreszcie wyjęła z niej to, co potrzebne jej było do napisania informacji.
Witam, mnie również miło Cię poznać. Jestem Prue - naskrobała najszybciej, jak umiała i pokazała kobiecie, którą właśnie spotkała.
Ona wcale nie lubiła nieznajomych. Tyle, że bardziej podejrzanym byłoby nic nie robienie w takim miejscu, a powrót... o nim na razie nie myślała, a przynajmniej nie miała na niego ochoty. Wybór więc był prosty.

[Na potrzeby eventu i dlatego, że trochę czasu minęło od ostatniego odpisu, zakańczam póki co Waszą sesję. Jeśli będziecie chciały - możliwe będzie jej wznowienie]
[z/t x2]

Anglia... nie mogłeś zapomnieć o tym, że jesteś w Anglii, drogi Mistrz Gry nie musiał ci o tym przypominać i choć strach był ci emocją nieznaną (byłeś jej pozbawiony w niemal chirurgicznie precyzyjny sposób), tak samo jak i stres jako taki, to już gniew był ci bardzo bliski - ten z rodzaju lodowatego, jak i ziemie, w których posiadaniu byłeś, były lodowate - kwitły na nich rośliny, to prawda, lata były całkiem przyjemne, tak jak i wiosny, ale zimy srogie i długie - klimat, który nie nadawał się dla pizd i tych, którzy nie potrafili przetrwać chwili zimna- ale ty potrafiłeś, chociaż to nie kwestia tego, że potrafiłęś się przystosować, było odpowiedzialne za twoje przetrwanie - ty po prostu nauczyłeś się, miast stawać okoniem do nurtu, gnać wraz z nim, do przodu, dając to, co natura ofiaruje i wykorzystywać to w jak najbardziej sprawny sposób - chciałeś tym zarazić swą córkę, wyuczyć ją władać różdżką i sprawić, jeśli nie znalazłby się godny następca, co mógłby ją pojąć za żonę, by mogła przejąć wszystko- tymczasem ona w ogóle niemiała talentu do różdżki - oprócz tego, że była w stanie rozpalić nią ogień w kominku i przywołać coś do siebie banalnym zaklęciem accio, w przeciwieńśtwie natomiast do jej kuzynostwa, o którym słyszał od samego Dumbledora same pochlebstwa pod względem ich umiejętności magicznych - teraz jednak szczerze wątpiłeś w szczerość tych słów - wydawało ci się, że był typem człowieka, który był w stanie dużo ględzić, byleby wszystkich zadowolić - choćby widoczne to było podczas pogrzebu... ha, no właśnie - pogrzeb! Wolałbym teog komentować,ale sam Ecart nie zamierzał tego pozostawić bez rozgłosu - robienie afery w Ministerstwie Magii zapewne niczego by nie dało, ale i tak zamierzałeś złożyć skargę na ten absurd, który się tam wyprawiał - najwyraźniej nie uczyli w tej szkole żadnej kultury, dlatego zamierzałeś zabrać stamtąd Neve - wiele się zmieniło od czasów, kiedy ty zdawałeś egzamin w tym miejscu...
Wracając do prawowitego tematu: Ecart jakoś nie przejmował się tym, co pomyśli aktualnie właściciel tego przybytku: w gruncie rzeczy był świadom, jak ważnym jest dbanie o dobre samopoczucie pracowników, ale z drugiej strony wyznawał tylko jeden rodzaj posłuszeństwa i szacunku: ten poprzez strach. Kiedy twój człowiek się ciebie boi i wie, comoże się przydarzyć, kiedy zdradzisz - nie zdradzi. Nie może to być czcze zazstraszanie, tylko naprawdę mocny bolec, który zamienia ludzi w kukiełki - akurat ten człowieczyna, co ci się pod nogami zaplątał, był pomocny, ale wciąganie go głebiej w jakąkolwiek strukturę twoich planów daleko mijało się z celem, pozostawiałeś więc go samemu sobie, dopóki był grzeczny i przydatny - tak i teraz nie miałeś nawet czasu zajmować się tym wypierdkiem, dlatego ominąłeś go i poszedłeś prosto do teog, który tak bardzo chciał cię widzieć, z dłonią zaciśniętą już na różdżce, którą przystawiłeś do czoła nieznajomego...
- Racz się streszczać. - Miał bardzo charakterystyczny akcent, z którym nie próbował nawet się kryć, choć jego córka, dla tego przykładu, nie miała go wcale - opanowała angielski do perfekcji.
Och tak, usiadłeś.
Ale twoja różdżka przejechała po policzku wyraźnie zmęczonego mężczyzny, po jego gardle i wcisnąłeś ją pod żebra, naciskając na wątrobę, gdyby ten mężczyzna miał jakiekolwiek wątpliwości co do twojej cierpliwości.

Gnałeś więc przed siebie i gnałeś, nie obawiając się niczego - kto wie, może gdyby jedyny męski potomek z angielskiej linii Collinsów znalazł się pod Twoimi skrzydłami, to stałby się idealnym dziedzicem? Idealnym przedstawicielem Waszego rodu? Ale należało po raz kolejny przypomnieć, że na to już za późno; temat niemniej nieustająco powracał z racji tego, że był bardzo świeży. I budził właśnie Twój największy gniew. Zostałeś wszak tylko Ty i Twoja córka...chociaż Neve była cudownym i silnym kwiatem, który byłby zdolny rządzić to obawiałeś się; obawy zresztą było całkowicie słuszne...bądź, co bądź to nadal kobieta, a jeśli nie znajdziesz jej dobrego kandydata, to kto wie, co się może stać? Zwłaszcza, gdybyś zginął, a ona pozwoliłaby sobie na słabość pod postacią kolejnego, żałosnego, nieczystego chłoptasia z najgorszego marginesu społecznego. Dumbledore mówił dużo rzeczy, ale nie miałeś pewności, że to była prawda. Zresztą te umiejętności magiczne przepadły. Został tylko Twój lodowy promyczek, który wolał mieszać w kotle, zamiast władać różdżką. Jak więc miała przetrwać w Hogwarcie? A może...może w tym szaleństwie tkwi metoda? Tylko pomyśl! Czasu zostało niewiele, a może Neve wyciągnie coś z tego wszystkiego, wreszcie skupi się na Twoich oczekiwaniach, zamiast zbywać Cię lakonicznymi odpowiedziami. Może wreszcie zaczęłaby się bać, a strach ten pchnąłby ją w odpowiednią stronę - wszak przyzwyczaiłeś ją do wielu rzeczy, Twoje metody wychowania były skuteczne i mogłeś ufać, że przyniosło to odpowiednie skutki. Gdyby tak nie było, to również by nie żyła, tak jak jej kuzynostwo.
Nieznajomy mężczyzna zamrugał nerwowo, reszta klienteli zdawała się nie zwracać na Was uwagi - jedynie może jeden czarodziej przy barze kątem oka sprawdzał, co się dzieje. Ale nie było w tym niczego podejrzanego...
- Spokojnie, panie Collins. Nie musimy przecież uciekać się od razu do przemocy, prawda? - Odpowiedział zdenerwowany, siląc się na zabawny ton, ale niestety...bezskutecznie. Strach sączył się z jego ciała i wiedziałeś o tym doskonale. Przełknął głośno ślinę, gdy przesunąłeś swoją różdżkę na jego wątrobę, a zimny pot oblał jego brudne czoło.
- Jestem Jared Crowley, jestem...byłem nauczycielem Numerologii w Hogwarcie - wyszeptał cicho i szybko w Twoją stronę, by było wszystko jasne. - Słyszałem sporo o panu...różne rzeczy. Z różnych źródeł. Nieważne. Chodzi o to, że...mam pewne informacje. Informacje, które mogą się panu przydać. Odnośnie...pańskiej rodziny i...samego pana. Ale... - i jego głos w tym momencie się zawiesił, a dłoń zacisnęła się w pięść. Sam Jared oddychał ciężko, starając się zebrać w sobie. Jego spojrzenie nagle stało się twardsze, pełne dziwnej determinacji. - Coś za coś. Potrzebuję pieniędzy. I zapewnienia, że mnie pan nie wyda, panie Collins.
Nie wydawało Ci się, żeby kłamał...ale czy aby na pewno? Zaryzykujesz, czy też każesz się mu wynosić? Jaka jest Twa wola, Ecarcie Collins?

Gdyby, gdyby - owszem, może gdyby Collinsowie trafili pod twoje skrzydła, to wszystko byłoby w porządku - nigdy nie utrzymywałeś kontaktu z Anglią i tym odłamem rodziny - już od paru pokoleń Collinsowie z Transylwanii stanowili w zasadzie odrębny ród, niezależny, nie utrzymujący z angielskimi krewniakami kontaktu więcej, niż od czasu do czasu, gdy przyszło im się stykać w Hogwarcie, bo ta tradycja była kultywowana i nadal nie byłeś dlatego pewien, czy ją zabrać, czy nie - z jednej strony brak zaufania co do słów Dumbledora, z drugiej, masz rację, drogi Mistrzu Gry - możliwość, że czegoś się tam nauczy, czegoś więcej poza zwykłymi naukami - bo te mogła pobrać w domu, mogła trafić do tej szkoły tylko i wyłącznie na same egzaminy - z pewnością dyrektor nie odmówiłby czystokrwistemu - ale tutaj właśnie wkraczały te nauki, których mentorem musi być same życie, chociaż jej edukacja szła chyba w złym kierunku - nie wiedziałeś dokładnie, Neve nigdy nie była dzieckiem nader rozmownym, zawsze była dziwna, psychicznie chora, chociaż i tak zachowywała się przyzwoiciej, niż za młodu - ta latorośl nadal wymagała hodowania - tak, HODOWANIA, nie wychowywania, nie dbania o niej, tak i nie widniał w nim strach jako taki o jej samopoczucie, nie mylcie proszę intencji Ecarta - on jedynie nie zamierzał pozwolić wymrzeć rodowi, odczuwał ten obowiązek jako ostatni z możliwych do spłodzenia potomka, który mógłby przejąć po nim koronę - bo nie sądziłeś, żeby był jakiś mały, zdesperowany ród, który oddałby ci męskiego dziedzica, który przybrałby twoje nazwisko i był podporą dla Neve, która przejęłaby berło i tron - mimo wszystko ta dziewczyna była na swój sposób nieobliczalna, nie byłeś pewien, co (nie)mądrego może jeszcze wymyślić i co może wyleźć na wierzch w tej szkole.
Huh, nie musimy się uciekać do przemocy? Co ten mężczyzna do ciebie w ogóle mówił? Przymrużyłeś jasne, złote oczy i wbiłeś mu mocniej różdżkę pod żebra, pozwalając sobie tego nie komentować - szarmancja i dobre wychowanie swoją drogą, ale wobec gówien się tej szarmancji nie okazuje - gówna traktuje się tak, jak powinno się je traktować - w zasadzie ten mężczyzna powinien ci całować buty za to, że chociaż na niego spojrzałeś, że zszedłeś do niego, że poświęciłeś mu swój czas, ba! - co to dopiero za zaszczyt był, że wymierzyłeś w niego swoją różdżkę..?
- Ręce na stół. I mów. - Nie dodał niczego więcej, świdrując go swoimi nienaturalnymi ślepiami, tak charakterystycznymi dla tego rodu - jeśli jego informacje okażą się cenne, to i będzie można mówić o zapłaceniu mu - ale z pewnością nie wcześniej.

Pozostawmy na razie temat Neve Collins... Albo nie? Jakby na tonie patrzeć to był właśnie największy problem wiszący nad Ecartem niczym burzowa chmura - chociaż czy ja czasem nie przesadzam? To sprawiało, że jego nerwy były napięte - a Ecart nie należał do ludzi, którzy lubili, kiedy cokolwiek ich denerwowało - uwielbiał święty, jebany spokój, kiedy nikt niczego od niego nie chciał, kiedy nikt go nie nachodził i kiedy wszyscy po prostu dostosowywali się do ustalonego planu - który to zresztą plan przygotowywała jego sekretarka, jeśli tak mogę nazwać niewiastę, która niemal zawsze przy nim była, jako jego prawa ręka, pomagając zarządzać wszystkim - tak, tak, prawa ręka to dobre miano dla tej kobiety, w której jednak nie było żadnego potencjału do tego, by została jego żoną - była półkrwi, zresztą - nie mieszanie biznesu z życiem prywatnym jest całkowitą podstawą.
Huuuh..? Więc to nie ci wielcy Śmierciożercy zaatakowali Hogwart i doprowadzili do śmierci twoich młodszych przedstawicieli rodu? Sądziłeś, że przyjdzie ci szukać tego całego Czarnego Pana - wieści o nim dotarły nawet do waszych uszu, tam, na ziemiach rumuńskich - zbierał rody czystej krwi, zamierzał pozbyć się mugoli - jego ideologia była zaiste bardzo... zgodna z twoją, jakby na to nie patrzeć - w końcu również uważałeś, że czystokrwiści są perłami społeczeństwa magicznego, a mugole to zwykłe robaki, które ledwo nadają się do tego, żeby szorowali posadzki twojej posiadłości, marne szczury, wybicie ich (nie wszystkich, w końcu ktoś nadal te posadzki musiał myć) wydawało się wyborną sprawą - z pewnością wybicie tych, którzy nie potrafili posługiwać się różdżkami i nie dostrzegali magicznego świata. Teraz więc pozostawało pytanie, jak wykorzystać tego mężczyznę - może, skoro wie o Śmierciożercach, mógłby cię jakoś do nich doprowadzić? Bardzo chętnie zamieniłbyś z nimi parę słów, może dogadalibyście się jakoś..? Pewnie na pewno - pytanie, co oferowali i co dokładnie chcieli osiągnąć, za wiele było niewiadomych w tym temacie.
- Dobrze... Chodźmy do mojego gabinetu, wręczę panu nagrodę za tą cenną informację. Skąd właściwie wiedział pan o tym, gdzie mnie znaleźć? - To było bardzo cenne pytanie - może cię nie oszukiwał - nie wyglądał na takiego, który byłby do tego zdolny, wyglądał na desperata, który sprzedałby własną matkę i własny kraj, byle tylko zdobyć parę galeonów.
Collins podniósł się, zachęcając do przechadzki do gabinetu, opuszczając różdżkę.