Labirynt

Wszystko działo się za szybko. Niemniej jednak, Severus nie miał zamiaru panikować i uciekać. Zwłaszcza nie teraz, kiedy od tego wszystkiego zależało życie jego ukochanej Lily. Może i nie należał do najodważniejszych i w wielu przypadkach uchodził wręcz za tchórza. Nie raz na pewno się z niego śmiali, zwłaszcza Potter i jego ferajna. Jedno jednak każdy musiał przyznać - dla Evans gotów był skoczyć w ogień i to miało się nigdy nie zmienić.
Z chwili roztargnienia, podczas której pokąsały go pająki, wyrwał Severusa głos rudowłosej przyjaciółki. Miała stuprocentową rację i było mu wstyd, że wcześniej tego nie zrobił. Spojrzał jedynie katem oka w jej kierunku chcąc sprawdzić, czy nic jej się nie stało. Nie ważne były ukąszenia na jego nogach i to, że stworzenia mogły być jadowite. Póki ona była bezpieczna...
- Depulso. - Wyszeptał wyciągając przed siebie różdżkę i celując w rozwścieczone pająki. Miał tylko nadzieję, że czar zadziała.
Tymczasem usłyszał głośny dźwięk za swoimi plecami, a gdy się odwrócił, Evans leżała już na podłodze. Od razu do niej podszedł i wyciągnął do niej rękę. Chciał jej tym pomóc wstać, jednocześnie rozglądał się na boki, by zareagować odpowiednio szybko na ewentualny kontratak pająków.
- Nic ci nie jest? - Zapytał lekko zachrypniętym głosem, w którym usłyszeć można było troskę i zaniepokojenie.

Severus był na dziewięćdziesiąt procent pewny, że pająki nie były jadowite. W innym wypadku właśnie zwijałby się z bólu, mdlał lub co gorsza, umierał w katuszach. Tymczasem jedyne, co czuł to lekkie pieczenie w miejscach, w których stworzenia wgryzły się w jego skórę. Zdawał sobie sprawę z tego, iż zaatakowały ich najprawdopodobniej w reakcji obronnej, bardziej przestraszone całym tym wydarzeniem niż oni. Mimo to, musiał coś zrobić, musiał zareagować. Nie chciał, by jego Lily przydarzyło się coś złego. Nie należał do najodważniejszych i wiedział, że przy Potterze był zwykłym odludkiem, na którego ruda nie zwróci uwagi. Mimo to, wewnątrz siebie wiedział, że musi chociaż spróbować. Czy przez całe życie miał sobie wyrzucać, że tego nie zrobił? Patrzeć na jej dziecko, spłodzone z innym i czuć tylko nienawiść?
- Zamknij oczy. - Szepnął pochylając się do Lily i celując różdżką w stronę pająków. Raz kozie śmierć, może tym razem uda mu się wykonać zaklęcie.
- Conjunctivus. - Wyszeptał mając nadzieję, że uda mu się oślepić pająki. Cóż, dużo do gadania nie miał. Od losu zależało, czy natrętne stworzenia dadzą im wreszcie spokój.
- Jak to nie masz różdżki? Co się stało? - Zapytał pomagając jej wstać. mimo swojego raczej słabo wyglądającego ciała, miał trochę siły, jak na siedemnastoletniego chłopaka przystało. Rozejrzał się po otoczeniu próbując odnaleźć różdżkę dziewczyny, jednak w ciemnościach nic nie widział.
- Lumos Maxima. - Ponownie zapalił swoją różdżkę chcąc wiedzieć, co działo się w okolicy. Pociągnął Lily za sobą w kierunku, który wskazała wcześniej. Trzeba było znaleźć jej różdżkę i przede wszystkim - jak najszybciej zwiać z miejsca, w którym nadal czaiły się pająki!

Kątem oka cały czas obserwował Lily, chcąc upewnić się, że jest cała i zdrowa. Mimo jej wcześniejszego zapewnienia, a także całkiem normalnych ruchów ciała, wolał być pewny, że nic sobie nie zrobiła. Wiedział, że jak tylko wydostaną się z labiryntu, pierwsze kroki skierują do Skrzydła Szpitalnego. W końcu trzeba było się upewnić, że nic jej nie było. To znaczy, im. Bo w sumie o swoich pokąszonych nogach prawie zapomniał. Prawie, bo piekły go niemiłosiernie i co jakiś czas jednak przypominało mu to o stoczonej chwilę temu potyczce z pająkami.
- To nie dobrze. Chodź, poszukamy jej. - Mruknął cicho nadal trzymając ją za przedramię i kierując się w stronę, w którą podobno odleciała jej różdżka. Światło wydobywające się z jego różdżki oświetlało im drogę na tyle, by nie potykali się o własne nogi, czy wystające z podłogi przedmioty. Dopiero po chwili zorientował się, że nadal ją trzyma. Tym razem jednak nie puścił, nie chciał by zniknęła z jego pola widzenia jeszcze raz.
Droga minęła im bez żadnych niespodzianek, co Severus przyjął z niepokojem. Wątpił, by stworzenie, które wcześniej się nad nimi znęcało odpuściło tak łatwo. Niemniej jednak, choć cały czas miał oczy dookoła głowy, rozluźnił się nieznacznie a jego uwagę przykuła ściana. A dokładniej - napis się na niej mieszczący.
- Czyżby zagadka? O co w niej może cho-... Och. - Zrozumiał od razu, gdy doczytał do końca. Zamilkł na dłuższą chwilę i spoglądał na Evans. Zagotowało się w nim, poczuł jak wszystko podchodzi mu do gardła. Czemu Lily nie wykrzyczała imienia Pottera od razu? Mieliby sprawę z głowy, w końcu wszyscy wiedzieli, kogo darzyła uczuciem. Czemu milczała i czekała na jego ruch?
I co teraz, panie Snape?
Ślizgon przełknął ślinę i podszedł bliżej ściany jeszcze raz czytając napisy się na niej mieszczące. Zastanawiał się, czy aby na pewno gdzieś tam jest jej różdżka. Przecież nie mogła sama tam wpaść, skoro wszystko jest za ścianą. Rozejrzał się więc dookoła, nigdzie nie widząc przedmiotu poszukiwań. Przez chwilę nawet zastanawiał się, czy Lily na pewno musi jej szukać. Przecież może kupić sobie nową, prawda?
Nie, nie może.
Odezwał się w nim bardzo zdenerwowany, ale i poddający się głos. Odetchnął głęboko i miał nadzieję, że ten dzień skończy się jak najszybciej. W końcu, już miał dość. Raz kozie śmierć.
- Lily. - Powiedział cicho, mając nadzieję, że Evans go nie usłyszy. Było to co prawda naiwne życzenie, wszak Gryfonka stała tuż obok niego, a w korytarzu było cicho.
Miał przynajmniej nadzieję, że nie wypowiedział tych słów na nic i będą mogli przejść dalej.

Severus kochał ją od zawsze. Od zawsze też przejmował się jej bezpieczeństwem i gdyby nie obecność Pottera, zapewne częściej by gdzieś z nią wychodził. Byłby wtedy dużo spokojniejszy, mogąc obserwować jej poczynania i w razie czego stawać w jej obronie, choć jak większość wiedziała, do najodważniejszych nie należał. Nie umiał bronić samego siebie, nie miał wystarczająco charyzmy, by przeciwstawić się Huncwotom. A jednak... Gdyby chodziło o ratowanie jego ukochanej Lily, zapewne nie zawahałby się nawet przez sekundę i pognał w wir walki, która na starcie byłaby dla niego przegrana. Tylko po to, by mieć pewność, że zrobił wszystko, co mógł. Dla niej.
Ślizgon musiał przyznać, że powoli miał dość bycia w cieniu. Bycia tym najlepszym przyjacielem, na którego ona nigdy nie spojrzy w inny sposób. Ostatnia rozmowa z Irytkiem, choć dosyć mocno go zdenerwowała, uświadomiła mu, jak żałosne było jego zachowanie. Wiedział, jaka będzie odpowiedź Lily, ale czy to oznaczało, że miał nie spróbować? Może właśnie powinien był wziąć sprawy w swoje ręce dawno temu, a teraz wszystko wyglądałoby inaczej? Severus wiedział jedno, gdyby wcześniej zdecydował się na wyznanie, mógłby przemyśleć wszystko i powiedzieć jej to na spokojnie. Nie wywołałby takiego zdumienia, jak teraz. Ale było już na to za późno, a jedynym sposobem na odzyskanie jej różdżki była całkowita szczerość.
- Nie denerwuj się tak, to tylko głupia zagadka. Mogliśmy spodziewać się gorszych rzeczy wchodząc do labiryntu. - Powiedział spokojnie, choć sam w tym momencie najchętniej by się rozpłakał. Jak ma to powiedzieć? Jak zrobić to, by nie zapanowała między nimi niezręczna cisza?
Nie czekał zbyt długo. Po prostu wypowiedział jej imię i ku jego rozbawieniu, dziewczyna nie załapała od razu. Pozwolił sobie nawet na to, by roześmiać się cicho. Właśnie za to ją kochał. Za to, że zdarzało jej się po prostu czegoś nie ogarniać. Za to, że była sobą i nikim innym.
Na widok rumieńca na jej ślicznej twarzy westchnął cicho, zdając sobie sprawę z tego, co teraz nastąpi. Jej kolejne słowa sprawiły, że poczuł ucisk na żołądku, a serce zdawało się pękać na miliony kawałków. Mimo to, był przygotowany. Wiedział, że nigdy nie będzie zajmował szczególnego miejsca w jej sercu. Cieszył się, że przynajmniej gdzieś tam w głębi, miała dla niego skrawek swojej miłości. I choć była to tylko miłość do przyjaciela, musiało mu to wystarczyć. Miał tylko nadzieję, że jak wyjdą z tego labiryntu, nie odwróci się od niego i nie ucieknie. Prosił w myślach o to każde bóstwo, jakie istniało na tym wielkim, powalonym świecie.
- Za co mnie przepraszasz? - Zaśmiał się, choć był to raczej śmiech goryczy niż radości. Spojrzał na nią i pociągnął delikatnie ku ścianie. - No już, twoja kolej. Nie chcesz chyba, żebyśmy sterczeli tu cały dzień? - Uśmiechnął się do niej pocieszająco, choć to on w tej chwili cierpiał najbardziej. Chciał to mieć już za sobą, wszystko. Łącznie z jej wyznaniem, które miało wbić kolejny sztylet w jego krwawiące serce.
James Potter.
O dziwo, nie było tak źle, jak się tego spodziewał. Poczuł delikatne ukłucie, jednak fakt, iż bardzo dobrze wiedział, kto siedzi w jej sercu sprawił, że nie zabolało tak bardzo. I, pomimo całego smutku, jaki rozlał się po jego ciele, nie potrafił nie roześmiać się na widok jej reakcji. Co się stało, że nagle potrafił śmiać się i uśmiechać w jej obecności? Czyżby fakt, że wreszcie to z siebie wydusił sprawił, że kamień spadł mu z serca i było mu po prostu lżej?
- Tylko mi się tu nie popłacz ze złości. - Zaśmiał się po raz kolejny i pogłaskał ją po głowie. Potem jednak skupił się na ścianie, która nie raczyła nawet zgrzytnąć. Coś było nie tak i Severus zastanawiał się, co. Czyżby wyznał swoje uczucia na marne? Ściana miała się na nich sfoszyć i powiedzieć "dzisiaj nie otwieram, mam pms, idźcie sobie"?
- No co jest? Czemu się nie otwiera? - Warknął pod nosem i dźgnął mur różdżką kilka razy. - Słyszysz, otwórz się wreszcie. - Wszechogarniający chłód dotarł i do niego, co zdecydowanie mu się nie spodobało. Spodziewał się więc, że zaraz nastąpi atak ducha część kolejna. Tego, co się stało jednak nie spodziewał się ani trochę!
Różdżka momentalnie wypadła mu z ręki, choć on był prawie pewien, że coś mu ją wyrwało.
- Wracaj no tu! - Krzyknął widząc, jak jego skarb niknie gdzieś za ścianą. No to pięknie! Momentalnie zrobiło się ciemno, zwłaszcza, że jedynym źródłem światła było Lums Maxima wydobywające się z jego różdżki. Zaklął pod nosem i gdy tylko usłyszał huk zawalającego się korytarza przyciągnął do siebie Evans.
Popchnął ją lekko tak, by plecami dotykała głupiej ściany, sam stanął przed nią, chcąc ochronić rudowłosą przed ewentualnym niebezpieczeństwem. Po chwili jednak huk ucichł, a oni stali tak - w zimnie i ciemności, nie do końca wiedząc, co dalej.
- Dzisiejszy dzień zdecydowanie sobie z nas drwi. - Mruknął praktycznie do jej ucha. Nie miał już siły, był zdecydowanie zmęczony tym wszystkim. Oparł czoło o ścianę, obejmując Lily w pasie. Przez chwilę tak trwał nie wiedząc, co teraz. Bez różdżki nie czuł się wcale bezpiecznie.