Łazienka Prefektów

Sama w to nie wierzyła i pewnie gdyby ktoś jej o tym wcześniej opowiedział, nigdy w życiu nie uwierzyłaby, że może cokolwiek takiego zrobić. A teraz? Teraz po prostu chciała wcisnąć się w jakiś kąt, żeby nikt jej nie znalazł. Żeby mogła w spokoju się wypłakać i przyzwyczaić się do tego, że już nie będzie sobie wmawiać, że jest w niej chociaż troszeczkę dobra. Nie wierzyła już w to. Zawsze uważała, że każdemu trzeba dać drugą, trzecią… dziesiątą szansę, bo w końcu się poprawi. Koniec z oszukiwaniem samej siebie, nawet nie wykorzystała tej drugiej szansy. Ale czegoś takiego sobie nie da rady wybaczyć.
Biegła po schodach, pierwszy raz w życiu, nie przyśpieszając tego, aby się nie zmęczyć. Mogła wyglądać jak uczennica, która właśnie biegnie spóźniona na zajęcia. Ale gdyby którakolwiek z mijanych jej osób, znałaby ją na tyle, by wiedzieć, że ona ma gdzieś to, że się spóźnia, to pewnie zwróciłaby uwagę na łzy płynące jej z oczu. Nie trudno było to zauważyć, bo tusz do rzęs i czarne cienie do powiek były dość widoczne, a nawet najmniejsze rozmazanie można zobaczyć z daleka.
Wbiegła do łazienki, od razu siadając pod ścianą. Podciągnęła kolana do klatki piersiowej, po czym objęła je dłońmi. Odchyliła głowę, tak aby oprzeć ją o ścianę i wlepiła swoje zapłakane oczy w sufit.
Czemu zawsze to ją spotykają najgorsze rzeczy? Czemu to jej matka nie żyje? Czemu jej ojciec odszedł? Czemu jej przydarzył się ten ‘wypadek’? Tyle pytań, na które jeszcze nie poznała odpowiedzi. Zastanawiała się jednak, czy chce je znać, bo prawda może być zbyt bolesna. A może nie? A może będzie taka jaką Asmita by chciała? Tylko w tym momencie rodzi się kolejne pytanie… Jaką prawdę chcę znać Asmita?

Arsen wyszedł szybkim krokiem z pokoju wspólnego i skierował się do łazienki prefektów. Był to jeden z wielu przywilejów, którzy mieli prefektem. Sam uważał , że sobie na to wszystko zasłużył pracując wytrwale przez cały rok. Miał ostatnio coraz mniej czasu dla siebie, więc w tym momencie zdecydował, że rzuci wszystko i odda się chwili relaksu. Ręcznik niedbale przewiesił sobie przez ramię i wszedł do łazienki. Widok był nieziemski, niezwykle estetyczny i rozbudzający zmysły. Tak, Arsen doceniał sztukę. Był pewien, że gdyby natura nie obdarzyła go talentami przywódczymi zostałby artystą. Nagle jego wzrok padł na dziewczynę...i chyba nici z kąpieli. Podszedł do niej, kucnął przed nią i przyjrzał się jej. Znał ją z widzenia, jednak jakoś nigdy nie mieli okazji do rozmowy. Teraz chyba też najlepiej by się go pozbyła. Najwyraźniej potrzebowała samotności, a może jeszcze czegoś więcej? Mógłby jej dać wsparcie...tylko jaki ona mogła mieć problem.
-Co się stało?-zapytał cicho swoim barytonem. Chłopak miał głęboki głos, widział nieraz jak działał na dziewczyny. Jednak dzisiaj tego nie pragnął. Miał nadzieje pomóc zagubionej istotce. Poza tym była ze Slyherinu, a do niego przecież nic nie miał. Zazwyczaj przecież znajdował towarzystwo w uczniach z domu węża. Czuł się przy nich dobrze, jednak on sam tam nie trafił. Był za inteligentny. Oczywiście nie chciał uwłaczać zielonym, jednak to przecież charakteryzowało Krukonów. Wyciągnął z kieszeni spodni chusteczkę... dziwne, że ją akurat miał przy sobie. Chyba Arya wcisnęła mu ją ostatnio, miał jej oddać, bo jak to ich matka mawiała „To haftowana chustka po twojej babce, uważaj na nią”. Arsen jednak w tym momencie nie zważał na to, wziął ją i otarł ślizgonce łzy...

Słyszała wszystko. Nawet to, co działo się na korytarzu. Kiedy tylko ktoś przechodził, myślała sobie 'nie wchodź, nie wchodź'. Najwyraźniej dzisiaj nie jest jej najlepszy dzień, bo jakaś osoba jednak postanowiła wejść sobie tutaj, nawet nie zważając na potrzeby innych. A co jeśli Asmita byłaby nago? Mało prawdopodobne, ale jednak jakaś tam szansa jest... a ten prefekt, który właśnie tu wlazł, chyba nie jest zbytnio pomocny. Miała chociaż nadzieję, że nie podejdzie i zostawi ją w spokoju. Czy to tak wiele? Nie. Ale zamiast tego trzeba podejść... Pomęczyć biednego wampira.
Spojrzała przybitym wzrokiem na Arsena i chwilę zastanawiała się, czy go zna. Co prawda kojarzyła go, ale nie bardzo pamiętała skąd. Imienia też raczej nie kojarzyła, ale była pewna, że jest prefektem i Krukonem... Spostrzegawcza, nie ma co.
- Jeśli powiem 'nic' to nie uwierzysz, więc powiem tylko, że mam problemy rodzinne... - Kłamstwo. Kolejne, Asmitko, droga Asmitko... właśnie zeszłaś o stopień niżej, do piekła... niewiele ci ich zostało. - no i tak po za tym, właśnie rozmazałeś mi makijaż... nie żeby coś, ale trochę mi to zajęło...- Tym razem, całkowita szczerość. Ale to chyba nie bardzo się liczy, bo było w niej dość dużo wyrzutów i trochę sarkazmu. No kto by pomyślał, nawet będąc miłą, nie umie powstrzymać tego, co tak bardzo chciałaby schować w głębi siebie.
Sięgnęła do kieszeni i wyciągnęła z niej Sanguisa. Prawie zapomniała, że ten mały biedaczek siedzi schowany w jej kieszeni. Jeszcze trochę i sam by jej przypomniał gryzieniem i drapaniem, bo tak samo jak jego pani, nie lubi być ignorowany. Położyła swojego kochanego nietoperza na ramieniu i pogłaskała go paluszkiem po pyszczku.
- Jestem Asmita. A ty? - Może coś jej zaświta, jak chłopak przypomni swoje imię. Nie była całkowicie pewna, ale warto spróbować, prawda? Nadzieja umiera ostatnia...

Spojrzenie tych oczu. Było w nich coś magicznego, coś niesamowitego. Nie wiedział, czym jest to spowodowane, ale dziewczyna miała ciekawą aurę. Tak chłopak posiadał umiejętność odczytywania aur, jednak nigdy się nikomu do tego nie przyznał. Stwierdził, że byłoby to poniżej jego godności. Co jak co, ale był przedstawicielem jednego z najbardziej znaczących rodów czarodziejskich ówczesnego świata. Był z tego powodu dumny i w cale się z tym nie krył. Jednak dziewczyna dzisiaj wzbudziła w nim współczucie. Problemy rodzinne były z tej kategorii problemów, które sprawiały, że człowiek przestaje racjonalnie myśleć. Chce pomóc osobie najbliższej...gorzej jak nie można komuś pomóc lub ten ktoś nie chce naszej pomocy. Wtedy jest trudniej.
-Nie martw się, makijaż poprawisz...poza tym i w rozmazanym ładnie wyglądasz.- powiedział zgodnie z prawdą. Ślizgonka nie miała może urody wchodzącej w przyjęty kanon piękna, jednak przyciągała wzrok.  Arsena oczy zapatrzone były ostatnio w pewną krukonkę. Miał ochotę dla niej zapisać się nawet do drużyny Quidditcha. Jego siostry odradzały mu ten pomysł, no bo w sumie kobieta też powinna troszkę się postarać. Ale w tym momencie ta kwestia nie była ważna, teraz musiał jakoś uspokoić nową koleżankę.
-Arsen Wordsworth...- powiedział niepewnie patrząc na nią. Może potrzebowała się czegoś napić. Albo chciała wziąć zaraz kąpiel, a jej przeszkodził. Wiele pytań miał teraz w swojej głowie. Tylko, które zadać. W sumie nie wiedział do końca, jak powinien zachować się w tej sytuacji. Najpewniej... jak mężczyzna...
-Nie martw się, wszystko będzie dobrze i... czy ja ci czasem nie przeszkadzam?-zapytał w końcu patrząc znacząco na wielką wannę z nalewającą się wodą. Naokoło zaczęły latać już bańki mydlane.

Była niesamowicie przejęta. W końcu nie co dzień dostaje się list z Ministerstwa Magii. Ale to nie znaczy wcale, że w kopercie znajdują się jakieś dobre wieści, prawda? Wsunęła przesyłkę do kieszeni szaty.
Przechodziła właśnie obok łazienki prefektów, kiedy zauważyła, że drzwi są uchylone. Dziwne... Zawsze trzeba było powiedzieć hasło.
Weszła powoli do środka, rozglądając się po pomieszczeniu. Nigdy wcześniej nie miała przyjemności tu być. A szkoda. Niesamowity widok. Cudowne zdobienia, zapach płynu do kąpieli... Zauważyła, że nie jest sama. Spojrzała lekko zaskoczona na Krukona i Ślizgonkę.
- Ups... Wybaczcie, że przeszkadzam.- mruknęła chłodno. Spojrzenie błękitnych oczu zatrzymało się na Arsenie.- Szanowny panie prefekt, jest spotkanie uczniów w wielkiej sali.- poinformowała odrzucając do tyłu ciemne loki i niemal się kłaniając. Usta wygięły się w ironicznym uśmieszku. Nagle zauważyła coś niepokojącego. Asmita płakała.
Alex podeszła do dziewczyny szybkim krokiem i uklękła obok niej na zimnej posadzce.
- Mój Boże, co się stało?- zapytała i opiekuńczym ruchem odgarnęła włosy z jej twarzy.- Co zrobiłeś?- warknęła przenosząc wzrok na Arsena.

Chłopak nie wiedział, co zrobić. W sumie jakoś nigdy nie miał okazji pocieszać płaczącej dziewczyny. No swoich sióstr nie liczył, bo te zawsze rozpaczały o bzdury. Do dzisiaj pamiętał w jaką histerię wpadła Arya, kiedy jakiś mugolski chłystek zabrał jej opakowanie gum do żucia. Mon Dieu, jaki to był płacz. Kiedy usłyszał czyjeś kroki odwrócił się i spojrzał w oczy prześlicznej dziewczyny. Alex... tak, znał ją z widzenia, w końcu byli z jednego domu. Urocza, ale zadziorna... i jak usłyszał został obarczony winą, za łzy Asmity. Kobiety, zawsze idą na skróty... Nie odezwał się słowem, tylko odsunął się o krok. Niech działa, w końcu jest kobietą. Oparł się o ścianę i patrzył co robił. Miał na nią całkiem niezły widok... aż miał ochotę podejść do niej i wziąć ją w swoje ramiona. Siłą woli powstrzymał się , a na jej słowa przewrócił oczami.
-Jak przyszedłem to już tak siedziała.- odparł krótko. Co za kobieta... może jeszcze pobił ją, albo złamał jej serce. Jakby nie miał lepszych rzeczy do roboty.

Och! Gdyby wzrok mógł zabijać, Arsen już dawno wąchałby kwiatki od spodu. Zaczynał działać jej na nerwy. Nienawidziła jak ktoś przewracał oczami. Po prostu było to tak strasznie irytujące.
Wstała, poprawiając spódniczkę od szkolnego mundurka i zdmuchując z twarzy zabłąkany kosmyk. Splotła ręce na piersi. Martwiła się o Asmitę, ale wiedziała, że powinna być już w Wielkiej Sali. Zresztą co niby miałaby zrobić. Może ona po prostu chciała być sama? Przez chwilę stała patrząc to na Arsena, to na zapłakaną dziewczynę.
- Naprawdę nie mam pojęcia co się stało.- powiedziała wreszcie.- Ale wiem, że wszyscy powinniśmy być w Wielkiej Sali.- zrobiła krótką pauzę, po czym kontynuowała- A zwłaszcza ty.- podeszła do chłopaka, dźgając go palcem w pierś.- Pozwól, że przypomnę ci kolejny raz, że jesteś prefektem. Więc chyba powinieneś biec tam w podskokach.
Uniosła delikatnie podbródek. Stała zdecydowanie zbyt blisko niego, ale jakoś nie dbała o to jak wyglądają z boku. Cóż... Alex z pewnością przypominała teraz naburmuszoną dziewczynkę. Arsen był od niej wyższy i gdyby chciał, mógłby z łatwością sprowadzić ją do pionu.
- Przypuszczam, iż dyrektor ma ważny powód aby zwoływać to zebranie. Więc jeśli będzie trzeba to zaciągnę cię na nie siłą.- dodała jeszcze, patrząc mu prosto w oczy.
W sumie nawet nie wiedziała dlaczego się tak wkurzyła. On... Arsen zwyczajnie działał na nią jak płachta na byka. Przez sześć ostatnich lat nasłuchała się o nim różnych rzeczy. Jedne były dobre, inne złe. Dziewczyny oczywiście za nim szalały. White dokładnie pamiętała jak na piątym roku jej współlokatorka postanowiła zbliżyć się do niego przez jego siostry. Alex nie wiedziała tylko, jak to się skończyło. Czy właściwie ją to obchodziło? Chyba średnio.
Nigdy się nim jakoś bliżej nie interesowała. Zresztą żadnym chłopakiem się nie interesowała. To oni się nią interesowali i szukali podtekstu w zwykłym "Lubisz Quidditch?". Kolejny punkt na jej dłuuugiej liście znienawidzonych rzeczy.

Do zawsze Alex wydawała mu się tak bardzo daleka, jednak nie zdając sobie sprawy przyciągała jego wzrok. Nie wiedział, czy to była sprawa urody... samej raczej nie. To jej charakterek tak na niego działał. Popatrzyła na nią i westchnął ciężko. Co on miał z tymi dziewczynami. Popatrzył jeszcze raz na Asmitę. Wyglądała na taką, która chce zostać sama, więc trzeba jej to umożliwić. A przecież chciał się zrelaksować. Położył swoje rzeczy na znajdującym się tam wielkim parapecie. Postanowił wrócić po nie później.
Następnie z powrotem stanął naprzeciwko panny White. Była zdecydowanie blisko niego... zbyt blisko. Czy było mu z tym jakoś źle? Nie. Mogła czuć jego oddech... widział drżenie jej warg, gdy mówiła do niego. Drażnił ją sam jego widok. Ciekawe czym było to spowodowane. Co jak co, ale krukonka miała racje dyrektor czekał w Wielkiej Sali, więc trzeba się zbierać.
-Masz rację, chodźmy...- mówiąc to wziął dziewczynę za rękę i pociągnął lekko z sobą. Przecież nie chciał jej przestraszyć. Po prostu jako prefekt domu Kruka był zobowiązany zaopiekować się nią w drodze do Wielkiej Sali. A to, że mu się to zadanie bardzo podobało... nie zmieniało faktu, że był pożyteczny. Po prostu prefekt idealny.

Z/T Arsen i Alex

Możesz pisać dalej na korytarzu, albo już w WS.

Szła w górę zamku, chciała udać się do dormitorium i tam wziąć długą kąpiel, jednak nie ma to jak łazienka prefektów, chyba nikt by sobie nie odmówił tej przyjemności. Ogromna łazienka, mnóstwo płynów, olejków, ekstraktów i wspaniałych rzeczy dla jej zmęczonego i lekko obolałego ciała, po całym dniu. Odkręciła kurek z wodą oraz wlała jej ulubiony płyn do kąpieli, wiśniowy z migdałami. Uwielbiała to. Piana stawała się gęstsza i zaczynała się piętrzyć w wannie, a raczej w czymś co bardziej przypominało dół w posadzce. Nie było to byle co, ale ogromna wanna w której bez problemu mogły się kąpać inne osoby jednocześnie. Witraż syren rozczesywał soje złote, szklane włosy i puścił do niej perskie oko. Zawsze się krępowała tak kąpać, kiedy ona patrzyła, mimo, że była tylko ożywionym obrazem. Poza tym jej pokrewieństwo z takim bytem jak syrena było bliższe niż innym ludziom. Rozpięła żakiet swojego uniformu i złożyła na podłodze, następnie za nim z jej ciała zostały zdjęte buty, podkolanówki, bielizna, spódnica i koszula. Była w iście stroju Ewy. Zaczerwieniła się widząc swoje odbicie w lustrze i czym prędzej wślizgnęła się do wanny. Zakręciła kurek z gorącą wodę. Było rozkosznie, czuła jak każdy mięsień się relaksuje i jest mniej spięty. Tego jej brakowało. Cudowny aromat olejku unosił się w całym pomieszczeniu. Przymknęła oczy i zanurzyła się w ciepłej cieszy cała i siedziała pod wodą jakiś czas następnie się wynurzyła. Jej wilgotne blond włosy przybrały nieco ciemniejszy odcień.

Z powodu odejścia Chloe, kończę ten nierozpoczęty wątek

[z/t dla Chloe, Asmity i Alex]

Wpakowała wszystkie rzeczy do torby i wyszła z swojego dormitorium, przemierzyła pokój wspólny i wyszła. Nienawidziła lochów. Nie wiedziała, dlaczego to ich dom musiał być w lochach. Tu jest zawsze tak strasznie i Kim czuje się tu niepewnie. Wspięła się na tych swoich krótkich nogach na górę prosto do łazienki prefektów. Miała zamiar dzisiaj sobie odpocząć od wszystkiego. Zwłaszcza po tej całej bajce, w której wzięła udział. Dziwnie się czuła po powrocie i dopiero dwa dni temu wyszła z Skrzydła. Teraz chciała wziąć długą kąpiel w tej ogromnej wannie. Miała tylko jedną prośbę, aby nikt jej nie przeszkadzał. Jednak zanim trafiła do łazienki trochę pobłądziła po zamku, bo to Kim i nadal zamek był dla niej za duży, aby wszystko zapamiętać, gdzie co jest.
Weszła do łazienki i rzuciła torbę przy wannie. Szybko odkręciła wodę i nalała mnóstwo bąbelek do niej. Uwielbiała je. Czasami pod tym względem była małym dzieckiem. Rozebrała się, weszła do wanny, zanurzyła się pod wodę i chwilę tam spędziła, a następnie oparła się plecami o brzeg wanny i patrzyła na pianę.
Dmuchnęła na pianę na swoim ramieniu i się rozluźniła. Zamknęła oczy. Teraz ta chwila mogłaby się nie kończyć. Ciepła woda, te wszystkie zapachy, które roznosiły się wokół i cisza.

No proszę, trochę ciepła na zewnątrz i więcej jak połowa zamku wybyła na błonia, spędzając tam długie godziny i korzystając z chwili wolnego. Remus wykorzystał te godziny na zanurzenie się w grubych tomiszczach transmutacyjnych, ale gry rzucił przelotne spojrzenie na wcale nie ubywającą kupkę pergaminów, postanowił najpierw nieco się odprężyć. A nic nie rozluźniało go tak bardzo, jak przepłynięcie kilku basenów w ogromnej łazience prefektów. Już dla samego wstępu do tego wodnego przybytku warto było się poświęcić i patrolować korytarze.
Bardzo rzadko korzystał z ustawionych rzędem pojedynczych kabin, zdecydowanie bardziej wolał korzystać z przestrzeni, jaką dawał wielki basen po środku, więc i dzisiaj skierował się prosto do niego, zrzucając po drodze wierzchnią szatę i rozpinając koszulę ze spodniami. Dopiero przy samym basenie zorientował się, że coś jest nie tak. I to bynajmniej nie z powodu leżących na ziemi ubrań i torby, które nie należały do niego. Bynajmniej nie była to tez blond czupryna wystająca tuż przy krawędzi wanny. Jego uwagę przyciągnął dopiero fakt, że zapełniony zazwyczaj czystą wodą basen był nagle pełen bąbelków, tworzących przeróżną feerię barw.
Zatrzymał się w pół kroku, dziękując Merlinowi, że nie zdążył się jeszcze całkowicie rozebrać, zachowując na sobie spodnie. Obiecał sobie w myślach, że choćby z niego spadały i były w kawałkach, nigdy się z nimi już nie pożegna. Na jego szczęście osoba okupująca basen wydawała się zbyt zaabsorbowana czym innym, by zwrócić uwagę na szelest za sobą, Remus miał więc czas, aby się spokojnie wycofać i udać, że nic się nie stało. Ewentualnie mógł się cofnąć i narobić rabany przy drzwiach, żeby zwrócić na siebie uwagę i dać dziewczynie czas na przygotowanie się do "niespodziewanego" spotkania. Mógł zrobić obie te rzeczy i pan Remus Lupin sprzed kilku tygodni z pewnością by to zrobił, wydobywając z siebie pokłady drzemiącej w nim nieśmiałości. Niestety albo stety po pamiętnej wizycie w szatni Gryffindoru pan prefekt nastroszył swoje piórka i w kontaktach z dziewczynami zaczął przejawiać nieco większą inicjatywę niż tylko uprzejme odpowiadanie na ich pytania czy równie uprzejmą pomoc.
Nie miał też najmniejszego zamiaru rezygnować z kąpieli, szczególnie że już tu był i paradował półnago. Cofnął się więc kilka kroków i mocno zapukał w futrynę drzwi, jakby dopiero co wszedł do środka. Zupełnie zapomniał o swojej wierzchniej szacie leżącej na podłodze, ale miał nadzieję, że dziewczyna nie zwróci na nią uwagi.
- Cześć - uśmiechnął się, gdy tylko odwróciła się w jego stronę, po czym oparł się o drzwi, trzymając przed sobą torbę z ubraniami. - Widzę, że wpadliśmy jednocześnie na ten sam pomysł - powiedział to takim tonem, jakby właśnie zwrócił jej uwagę, że miniona zima była wyjątkowo łagodna w porównaniu z poprzednią.

Jak miło, jak cicho, jaki przyjemny zapach. Była zanurzona po samą brodę, a piana trochę zatykała jej uszy. To dlatego nie usłyszała, że oprócz niej jest tu ktoś jeszcze. Gdy tylko została wyprowadzona z transu odwróciła głowę w tamtym kierunku i zobaczyła Lupina. No cóż, ona nie lubiła takich sytuacji, a tak jak zawsze była otwarta w kontaktach z innymi to teraz zarumieniła się mocno i w duchu cieszyła się, że piana nadal tu było. Za to ją kochała. Była prze boska. Patrzyła przez chwilę na niego i słuchała jego słów, które następnie przetwarzała.
- Em... cześć - odpowiedziała w końcu.- Zapewne.
Często pływała w jeziorku poza Londynem, do którego wybierała się z chłopakami, ale teraz była inna sytuacja i nie bardzo wiedziała co miała zrobić. Dlaczego akurat tutaj go spotkała? Nie mogło to być inne miejsce. Spotykała ludzi wszędzie, przy posągach, huśtawce, jeziorku, ale czemu teraz tutaj. Westchnęła nieświadomie. Oparła się znowu o krawędź nawet się nie rozglądając. Nie chciała patrzeć na Remusa.
- Co teraz?- jednak zerknęła na niego, bo to było nie grzeczne, gdy się z kimś rozmawiało. Na jej ustach pojawił się nieśmiały uśmiech.
Ona nie musiała być teraz odważna.
Zanurzyła się bardziej nadal patrząc na chpaka. Mokre włosy przykleiły się jej do policzków i czoła, ale ich nie odgarnęła. Nie było takiego powodu. Odetchnęła trochę, aby uspokoić zaskoczone serduszko i wypieki na policzkach. Mogła szybciej stąd wyjść. Tak, wejść i wyjść i nie byłoby spotkania z Remusem.
- Jeśli chcesz to mogę opuścić łazienkę i zostaniesz tu sam - zaproponowała. Miała nadzieję, że domyśli się iż będzie miał na chwilę wyjść, aby mogła się ubrać.

Zastanawiające, że jedna łazienka dzielona przez kilkoro uczniów może się okazać niewystarczająca na ich potrzeby. Teoretycznie w pomieszczeniu znajdowało się kilka kabin, w których mogło przebywać jednocześnie nawet pół zamku, ale w praktyce każdy prefekt i tak wolał korzystać z wielkiego basenu usytuowanego na środku, więc w miarę możliwości wymieniali się dostępem do łazienki tak, by każdy mógł być w niej samemu. A jeśli już się zdarzały takie przypadki jak teraz, to nic nie stało na przeszkodzie, by korzystali z ogromnego basenu w kąpielowych strojach. Dopiero zarumieniona twarz dziewczyny uświadomiła mu, że ta mogła się nie spodziewać tu żadnego towarzystwa i postanowiła popływać sobie w stroju Ewy.
No, Remusie, najwyższa pora by się wycofać. Po prostu rusz swój tyłek, odwróć się i powiedz, że wpadniesz później albo...
- No coś ty, po co przerywać kąpiel, bo to pierwszy raz ktoś we dwójkę korzysta z basenu? - wzruszył ramionami, zdejmując resztę ubrania i w samych spodenkach wskakując do wody. Była przyjemnie ciepła, chociaż jak na gust Remusa mogłaby być jeszcze cieplejsza. Ot, o kilka stopni chłodniejsza od wrzątku. Podpłynął na drugi koniec, zanurzając się kilka razy po drodze, aż włosy stłamszoną kaskadą upadły mu na czoło.
- Mhm, wspaniale - potrząsnął głową w iście syriuszowym stylu. Podpatrywanie kumpla wynurzającego się z wody dało jednak jakieś efekty. - A coś ty taka spięta? - rzucił, starając się, by jego był pełen zaskoczenia, a nie ukrywanej ironii. Ha! Prefekci powinni mieć dość oleju w głowie, by wiedzieć, że korzystanie z ogólnego basenu bez odpowiedniego stroju grozi... no cóż, właśnie takimi konsekwencjami.