Mała sala

Miała wrażenie, ze zaklęcie, które starała się dopracować nie było jeszcze idealnie wykonywane. Nie próbowała jeszcze wypowiadać jednocześnie inkantacji razem z gestem ręki. Czuła jednak odpowiedni przepływ energii, kiedy ostatni raz wyciągnęła rękę przed siebie, wykonując coraz sprawniejszy gest, opisywany w książce.
W końcu, cała treść zdążyła już zapamiętać, dlatego odłożyła opasły tom na stolik i cofnęła się kilka kroków od niego, dbając aby przestrzeń wokół niej sprzyjała jej nauce. Ręce uwolnione z pod ciężaru tomiska działały znacznie sprawniej i efektowniej. Przerzuciła na chwilę różdżkę do lewej dłoni, masując sobie kark wolną ręką w kilku zręcznych ruchach. Wzięła kilka głębszych wdechów zanim wróciła do ćwiczeń, całkowicie skoncentrowana na tych czynnościach. Kilka powtórzeń formuły pod nosem, a następnie ponowienie paręnaście razy odpowiedniej pozy, dopóki nie uznała jej za perfekcyjną i mogła podjąć się pierwszej próby właściwego użycia zaklęcia.
Wyprostowała się, z przyzwyczajenia już nawet skłoniła się zgodnie z etykietą pojedynków, schowała dłoń z różdżką za siebie i…
— Everte Statum.
Inkantację wypowiedziała precyzyjnie, z pełnym skupieniem, zaangażowana w postępy, do jakich zdążyła już przyczynić się wcześniej, podczas nieależnych prób wypowiadania formuły i ćwiczenia sylwetki.

The member 'Lynette Nott' has done the following action : Rzuć kością

---

'Lekcja' :

Result :

Pierwsza próba, co wcale nie było dla niej zdziwieniem, nie była skuteczna. Zaklęcie zawisło w powietrzu, ale nie poczuła żadnego przepływu magii. Niczego co mogłoby wskazywać na to, czy zaklęcie jej wyszło czy nie. Gdyby chociaż wyszło niepoprawnie, wiedziałaby co poprawić. Tymczasem zdała się na instynkt. Poprawiła sylwetkę, skoncentrowała się jeszcze bardziej na wypowiadanych słowach i tym bardziej spróbowała wykorzystać zaklęcie na nieruchomym celu.
Wycelowała różdżkę w książkę leżącą na stoliku. Nie znajdowała się w dalekim dystansie do niego, wiec nie powinna chybić. Kolejny raz inkantacja spłynęła z jej ust wraz ze zsynchronizowanym ruchem ciała. Próbę tą ponowiła jeszcze kilkakrotnie. Z każdym razem miała wrażenie, ze efekt jest coraz lepszy.
W końcu po kilkunastu minutach takiego ćwiczenia, zdecydowała – tak, miała wrażenie, ze może o tym decydować – że tym razem próba ta będzie udana.
— Everte Statum! — tym razem wykrzyknęła formułę z przekonaniem, a słowa te zawisły w powietrzu, odbijając się lekkim echem od ścian.

The member 'Lynette Nott' has done the following action : Rzuć kością

---

'Lekcja' :

Result :

Uśmiechnęła się, ponieważ zaklęcie strąciło książkę ze stolika. Tomiszcze uleciało ku górze i huknęło o przeciwległą ścianę, obok schodów. Mimo braku poszanowania dla księgi, satysfakcja z udanego zaklęcia pozwoliła Lynn i tak być z siebie dumną. Nie spoczywała jednak jeszcze na laurach. Chrząknęła wymownie, nie planując opuścić pomieszczenia, póki nie powtórzy udanego zaklęcia jeszcze kilkakrotnie.
Pamiętając uczucie, jakie towarzyszyło jej przy udanym zaklęciu i wspominając dokładnie swój gest dłonią, oraz akcent, jaki wystosowała, ponowiła tą czynność parokrotnie. Książka jeszcze kilka razy wzbiła się w powietrze z ziemi, rozsypując wokół siebie strzępki kartek, nad którymi naprawą Lynette najpewniej pomyśli dopiero później. Tymczasem zaabsorbowana nauką zaklęcia, śledziła swoje postępy, brała nauczkę z nieudanych prób aby w następnych wystrzegać się swoich błędów.
Mogła opuścić pomieszczenie dopiero, kiedy wykona poprawnie zaklęcie dziesięć razy z rzędu. Takie było jej postanowienie. Koncentrowała się na tym bardzo mocno, z tyłu głowy wiedząc, że wcześniej może ją zastać noc.
Nieważne od efektu nauk, pomieszczenie opuściła przed ciszą nocną, nie ryzykując szlabanem od nauczycieli, czy ewentualną wizytą niespodziewanych, zainteresowanych hałasami gośćmi.

zt

The member 'Lynette Nott' has done the following action : Rzuć kością

---

'Lekcja' :

Result :

Everte Statum opanowywane przez Lynette dość dobrze jej wychodziło. Zaklęcie co prawda nie dawało stuprocentowego efektu,  gdyż to wymagało częstszego używania, jednakże w końcu dziewczyna je pojęła.


[Możesz wpisać je do swojej Karty Rozwoju, +1 PD]

Drobne dziewczę siedziało sobie w sali, na uboczu, pochłonięte książką o eliksirach. Szukała czegoś na spokojny, niczym niezmącony sen. Na coś, co pozwoli jej wreszcie wypocząć... Książkę miała z biblioteki.  Nie było wątpliwości, że w zasobach Babci znajdowało się mnóstwo ambitniejszych tytułów z recepturami na znacznie silniejsze eliksiry, ale nie chciała o to prosić. Z reszta, kto wie czy w ogóle by się nimi chciała podzielić...? Babcia była specyficzną czarownicą.
Ślizgon pojawił się zupełnie niespodziewanie. Jakoś tak, zdawało się jej, że znajdzie tu ciszę, spokój i samotność. Nie żeby chłopak jej przeszkadzał. Kojarzyła go z lekcji, w końcu byli z tego samego rocznika. Po kilku latach zapamiętuje się nawet tych, z którymi nie zamieniło się ani słowa. Tylko że... Nie wiedziała jak się zachować. Przywitać się? Dyskretnie wyjść i dać mu się nacieszyć samotnością, której zdaje się również szukał? A może nie przerywać czytania, po prostu robić swoje i nie inicjować rozmowy, póki sam nie zauważy jej obecności? Taka cicha była z niej istotka, taka spokojna... Dlatego sama była zaskoczona, kiedy z jej gardła dobył się głos.
- Takie spokojne miejsce, prawda?
Spojrzała na niego z delikatnym uśmiechem, naprawdę ulotnym. Tak spokojnym jak większość emocji, które były kiedykolwiek po niej widoczne. Miała nadzieję, że nie odbierze tego jako zaczepkę. Po prostu wydawało jej się bardzie w porządku, gdy będzie wiedział, że nie jest tu sam. Ona sama wolałaby wiedzieć.

W takich chwilach jak ta naprawdę cieszyła się, że jej mugolskie pochodzenie nie jest powszechnie znane. Nie żeby posądzała Ventusa o interesowanie się nią w jakimkolwiek stopniu, jednak... Przebywając sam na sam ze Ślizgonem warto mieć tę namiastkę poczucia bezpieczeństwa. W dodatku Ślizgona czystej krwi. Eileen nie bez powodu znała na pamięć wszystkie szlachetne rody czarodziejskie...
"Oh" wydarło się bezgłośnie z ust dziewczyny, gdy Zabini sięgnął po różdżkę. Czyżby się pomyliła? Przez chwilę miała wrażenie, że czarodziej przejrzał jej myśli na wylot. Spięła się, nie wiedząc czy się spodziewać ataku, ale po chwili uświadomiła sobie, jak niemądre były jej myśli. Tak jej się w każdym razie teraz zdawało.
- Mam nadzieję, że nie pragniesz samotności tak mocno, by miotnąć we mnie zaklęciem - rzuciła cicho. To był niewinny dowcip, a właściwie pół-żarcik, bo istotnie nie chciała zostać potraktowana zaklęciem. Ale to było oczywiste, prawda? Ale cóż. W przypadku tego dziewczęcia nawet żarty były przepełnione spokojem, tak że ciężko było się zorientować, czy nimi właśnie są.
Tymczasem jednak opuściła wzrok na książkę, którą zamknęła i położyła na stoliku obok. Tytuł "Życie z magii płynące, czyli czary i eliksiry dla zdrowia" był wyraźnie widoczny na tle skórzanej okładki.
- Ale tak, to prawda - kontynuowała temat, nie patrząc na czarodzieja. - Czasem tu przychodzę, by... nie pisać listów. To chyba dobre określenie.

Eileen na szczęście nie doświadczyła cierpień miłości. Nigdy nie zraniono jej serca w ten sposób, bo i nigdy nie miała po temu sposobności. Nie mieszała się w takie rzeczy. Po co, jeśli miało się już i tak wystarczająco dużo problemów? Takie jak krwawe wizje co noc, sny o dniu, w którym straciła rodzinę, walka z chorobą przybranej siostry i świadomość, że jest w tym wszystkim sama i musi temu sprostać. Jeśli takie zdarzenia nie sprawiały, że trzeba było dojrzeć szybciej, to strach pomyśleć o alternatywach.
Wyraz, który zagościł na twarzy Ślizgona z całą pewnością nie należały do tych, które miały przyciągać potencjalnych przyjaciół. Wręcz przeciwnie. Eileen odniosła wrażenie, że czarodziej chce ją wystraszyć, przegonić. Ale ona nie była taka. Miała świadomość swego dziecinnego wyglądu, ale jeśli spojrzało się w jej złotozielone oczy, wrażenie to znikało. Musiało zniknąć. Za dużo widziała za sprawą swego przekleństwa, który Babcia szumnie zwała darem, by te oczy wyglądały dziecinnie. I odniosła wrażenie, że pod tym względem są do siebie podobni. Doświadczenie. Przeciwności z którymi trzeba się zmagać mimo wieku.

- Tym razem się nie udało - spokojny uśmiech nadal pozostał na jej twarzy. - Choć zdaje się, że chcesz mnie unicestwić spojrzeniem. Ale tak się składa, że tu jestem. I chwilowo nie zamierzam wychodzić. Możemy udawać, że się nawzajem nie zauważamy, możesz się też do mnie przyłączyć. Oczywiście, możesz też wyjść i szukać samotności gdzie indziej.

Wybieraj, zabrzmiało w jej umyśle. W jej spokojnym ciele pojawiła się jakby nuta adrenaliny. Czuła się, jakby rzucała mu wyzwanie, choć, wcale tego nie zrobiła. Ale czy na pewno? Dając mu wybór podkreśliła w istocie swoją rolę tutaj. Przyszła do sali pierwsza, mówiąc w ten sposób pokazała, że to ona tu jest górą. I tak się czuła. Ale wcale nie musiało tak być. Mogło się okazać, że... jak to się wyraził... nie takie rzeczy zrobi dla samotności. Może wywiąże się z tego prawdziwa walka? Bzdura. Wszystkie te emocje działy się wyłącznie w jej umyśle. Ale mimo wszystko... Podobała jej się ta perspektywa. Tak bardzo, że na wszelki wypadek upewniła się dyskretnym ruchem pod stolikiem, że i jej różdżka jest w pogotowiu, gdyby tylko zaszła potrzeba walki.

- Ależ skąd - zaprzeczyła Eileen spokojnie. - To tylko jedna z opcji, które wymieniłam.
W pewien sposób się cieszyła, że Ven podjął tę cichą walkę. I choć nie chciała, by doszło do rzeczywistej wymiany zaklęć, czuła się zaskakująco świeżo tocząc taką słowną potyczkę. To zdumiewajace, jak pozytywnie potrafiły wpływać na samopoczucie niektóre z negatywnych doświadczeń.
- Nie sądzę, byś miał pojęcie o tym, do jakich osób należę. Ani gdzie jest moje miejsce. I jakbyś nie zauważył, potrzebną książkę już mam.

Eileen pomyślała, że w powietrzu zaczyna pachnieć wrogością. To sprawiło, że nieco ostudziła swój zapał do konfrontacji, bo ostatecznie wywoływanie bójek nigdy nie leżało w jej naturze, tak jak dobrowolne tworzenie sobie przeciwników. Była też zbyt dojrzała na takie szczeniackie zagrywki i dodawania sobie zmartwień nie uznawała za rozsądne.

- To jak? - zapytała tym samym, spokojnym tonem, nadal patrząc mu w oczy. - Dołączysz? Bo zamierzam dokończyć rozdział, w którym mi przeszkodziłeś.
A potem już zupełnie zwyczajnie sięgnęła po książkę i przekartkowała ją, otwierając na urwanym momencie.