Sala Klubu Magii Nut

Weszła do pomieszczenia, nieco speszona. Co ona potrafiła? Śpiewać. Tak się jej przynajmniej wydawało. Nieźle sobie również radziła z fortepianem. Czasami grywała podczas uroczystych obiadów, które ojciec urządzał, kiedy miały przyjść do nich jakieś szychy z Ministerstwa. Przywitała się grzecznie z profesorem, zastanawiając się, kto jeszcze przyjdzie. Ona była po raz pierwszy i okropnie denerwowała się przebiegiem spotkania. Może nie powinna? Już nie ma odwrotu, nie może się wycofać. Usiadła na jakimś krześle, stojącym przy ścianie i oparła głowę o rękę. Palce drugiej dłoni, wybijały tylko jej znany rytm o podłokietnik.

Chodziła swoimi ścieżkami, jak kot - nikt zapewne nie pojmował i nie chciał pojmować, co też takiego w jej ciemnej główce siedzi. Sama nie wiedziała, dlaczego dołączyła do tego klubu. Dlaczego w ogóle się tutaj pchała.
Ale jednak przyszła. Przyszła, bo kocha muzykę, bo bez niej nie wyobraża sobie życia - jest to dla niej jedna z nielicznych pasji, namiętności, która zabiera ją w zupełnie inny świat. Świat, w którym staje się podatna na dźwięki i dzikość nut.  Nie liczyli się inni zebrani w tej sali - liczyła się tylko muzyka.
Przywitała się z profesorem Flitwickiem i podeszła do szafy, wyciągając gitarę. Nie zwracała nawet uwagi na Alex, jakby jej tutaj nie było.
Jakby nikogo tutaj nie było.
Po chwili zajęła swoje miejsce i wręcz z czułością przesunęła palcami po strunach, przymykając powieki.
To było to, czego potrzebowała.
To było to, co sprawiało, że burza w jej oczach znikała.

Grała, grała tak jakby to, co tworzyła było materialne, było na dotknięcie jej ręki. Pragnęła przelać to, o czym chciała zapomnieć. O tym całym bólu i smutku i nieznanych uczuciach, gdzieś tkwiących na dnie, o których nikt nigdy nie miał się dowiedzieć. Była bez serca - tak utrzymywała, a wszyscy jej uwierzyli. Nawet ona sama. Była dumna. Była sobą - ciemnością, bolącym cieniem, kolcem, który wbija się głęboko w swoje ofiary. Lecz muzyka... muzyka była jedną z jej dzikich, marzycielskich i tajemniczych namiętności.
Przyglądała się ruchom swoich długich palców, uderzała w struny i czekała. Czekała na więcej, czując jak usta powoli się otwierają, jak wstrzymuje oddech, by na dobre rozpocząć ten inny rodzaj magii.
Ten należący tylko do niej.

Słuchała jak grają uczniowie i obserwowała uważnie każdego z nich. Czy ona by tak potrafiła? Zgrać się ze wszystkimi i sprawić, że melodia pieściłaby uszy słuchaczy? Jej wzrok padł na Caroline Rockers. Wszyscy mówili, że jest taką okropną suką. Jednak teraz nie wyglądała wcale groźnie. Alex nie lubiła oceniać książki po okładce. Dobrze wiedziała, że nawet mały, uroczy spanielek może ugryźć. Prawdę mówiąc takie były najgorsze. Wzdrygła się, przypominając sobie te chwilę, kiedy Caroline się na kogoś darła, albo to jej zimne spojrzenie. Szybko przeniosła wzrok na zegar wiszący na ścianie. Zajęcia niedługo się kończą.

I wszystko trwało i trwało i tworzyło jedną niesamowitą całość, która niedługo później miała się zjawiskowo zakończyć. Profesor Flitwick uśmiechnął się szeroko do nich wszystkich i wykonał ruch, który sprawił, że wszyscy zamilkli.
- Świetnie moi kochani! Na następnych zajęciach będziemy ćwiczyć do specjalnego wydarzenia. O nim dowiecie się już wkrótce - zachichotał i puścił do nich oczko. - Sam nie mogę wyjawić o co chodzi, ale gwarantuję, że będziecie zaskoczeni! Pozytywnie oczywiście! A teraz lećcie, zanim pojawi się pan Filch i zacznie na Nas narzekać.
I tak kolejne spotkanie Klubu Nut dobiegło końca.

[z/t]

Skończyło się wszystko tak nagle, jak pęknięcie jednej banki mydlanej, która uniosła się zbyt wysoko. Ale przecież to wszystko ciągle i wyłącznie tylko pozory. Krukonka jedynie mogła obserwować i zastanawiać się, tak jak kilku innych osób, którym się chciało o tym myśleć - myśleć o niej.
Uderzała raz za razem w struny, przymykając powieki i pozwalając na to, żeby z jej ust wydobyły się ciche dźwięki.
Nikt tak naprawdę nie wiedział o tym, co nieraz się z niej wydobywało - było to czymś niepożądanym przez matkę, było jej tajemnicą i jedną ze słabości.
Muzyka, ach muzyka! I ty potrafisz ranić i ty potrafisz być bronią - urokiem, czy też wywarem zdolnym obezwładnić, pozbawić zdrowego rozsądku.
Nikt wszak miał nie wiedzieć.
Podniosła się ze swojego miejsca i szybko upuściła salę, nie patrząc na nikogo.

[z/t]

Stałeś w sowiarni jeszcze długi czas, spoglądając przed siebie - cholera wie, czemu lubiłeś to miejsce, może dlatego, że rozciągał się stąd niesamowity widok, pomimo nieciekawego zapachu drażniącego zmysł powonienia, może dlatego, że chociaż to tutaj rezydowały wszystkie sowy, to nikt praktycznie tutaj nie chadzał, no cóż, a nawet jeśli to zazwyczaj siedziałeś na dachu, więc nikt ci głowy nie zawracał ani nawet nie był świadom twojej ulotnej obecności, która zazwyczaj jedyne co zostawiała to wrażenie ciężaru z bytności obok kogoś, kto ma wręcz depresyjną aurę - w taki sposób trudno było zdobyć przyjaciół... Ale coraz mocniej się utwierdzałeś w przekonaniu, że ty kolekcjonować bliższych znajomych nie możesz, spoglądając na wszystkie plusy i minusy... Zresztą jakie były plusy..? Tylko w tym, że tobie by było lepiej? Niee, nieee, oczywiście, że dla czegoś tak banalnego byś nie czynił takiej głupoty jak dopuszczanie do siebie kogoś... prawda? Zrobiłeś ten błąd z Julie. Amber chyba też chciała być tak blisko...
Zamknąłeś oczy, składając krótki liścik starannie i chowając go do kieszeni, żeby czasem za bardzo się nie pogniótł, żeby czasem nie zginął - był niby zwykłym papierkiem, a jednak zawsze cennym.
Więc pamięta.
Ciekawe, czy jednak poszła na ten bal... Nie widziałeś jej tam, chociaż nim pojawił się Bazyliszek, który wszystko zrujnował, rozglądałeś się za nią - nic nie straciła... Wręcz przeciwnie... Jeśli się nie pojawiła, to tylko i wyłącznie zyskała.
Nastał w końcu czas, kiedy powinieneś był pojawić się w klasie, więc poszedłeś - niemy cień tego Zamku, który nigdy nie powinien być tutaj wpuszczony, ale jednak Dumbeldor tak strasznie chciał wierzyć, że sobie poradzisz i że wszystko będzie dobrze. Nie, nie będzie, nie było i nie jest. On ciągle tego nie mógł pojąć. Płaszcz lekko unosiło zastałe powietrze, echo nie odbijało kroków -tak, oto noc, a oto i Książę Nocy - idealnie ze sobą spleceni, idealnie samotni, pomimo otoczenia przez takie tłumy, istoty, doskonale się uzupełniające, wpasowane ze sobą jak niebo ze słońcem. Oni jednak słońca się bali. Przesunąłeś się po korytarzach, instynktownie, czy może z nudów?, nasłuchując każdego szmeru starego zamczyska, tam gdzieś rozległo się miauknięcie kota, gdzieś w oddali szuranie stóp - pewnie to Filch spacerował i szukał tych, którzy mieli ochotę na nocne wypady, czego robić nie powinni...
Drzwi do sali, w której stawić się miałeś, były otwarte.
Wsunąłeś się do środka i pierwszym, oraz jedynym odgłosem, był cichy trzask, kiedy je za sobą zamknąłeś.
Prawdopodobnie niepotrzebnie się tutaj stawiłeś, może niepotrzebnie udawałeś przed samym sobą, że jesteś taki samowystarczalny i że wszystko jest dobrze, kiedy nikogo obok nie ma... Bo nie powiedziałbym, że to tylko ciekawość Cię tutaj przywiodła.
- Cześć Mary. - Odezwałeś się cicho.

Byłaś dodatkiem, on był powietrzem... Nie będę porównywał, kto tutaj miał gorzej, kogo mniej się zauważało - żyliście swoimi życiami, bardzo odmiennymi, bo wokół niego, tak, to prawda, byli ludzie jak najbardziej, nie żył na pustkowiu, wciąż uczęszczał do tej szkoły i wciąż nauczyciele pamiętali jego imię i nazwisko (czy pamiętali też rówieśnicy to już inna sprawa), więc to był chyba niezbity dowód na to, że jednak istniał. Niezaprzeczalny wręcz. I kiedy tak na nią patrzyłeś, wiele razy widząc ją na korytarzu, pośród swoich znajomych, rozmawiającą, a kiedy teraz spoglądałeś w jej oczy nie wiedziałeś, czy jednak odwrócić się i wyjść, nie sprawiając swoją osobą jej więcej kłopotów, czy jednak zostać i skoro już pofatygowała się, żeby list wysłać, chociaż torbę wysłała już na przykład przez nauczyciela, to wysłuchać tego, co miała do powiedzenia... I miałeś skrytą nadzieję, że nie będzie to nic niemiłego. PO niej niby nie powinieneś się tego spodziewać... Ale byłeś na takim poziomie psychicznym, na którym spodziewałeś się po wszystkich dosłownie wszystkiego. Nie ważne kto kim był. Nie przeleciał żaden okres czasu, nikt ci jeszcze prawie niczego nie udowodnił, nikt nie naprawił złamań i nie zaleczył ran - myślę, że to są z rodzaju tych, na które leku już nie ma i można tylko czekać, aż wyleje się z nich ostatnia kropla krwi...
Nie odzywała się, więc i Ty tego nie robiłeś - było dość ciemno, jedynie księżyc, jeszcze niedawno w pełni, lśnił na niebie i wlewał srebrzystą łunę przez szyby, pozwalając pokojowi nie tonąć w zupełnym mroku, który może i tobie zupełnie nie przeszkadzał, ale takiej Mary już z pewnością życie mógłby uprzykrzyć. Ty jesteś w swoim żywiole. Jakiś problem?
Cofnąłeś się o pół kroku, otwierając szeroko oczy ze zdziwienia, ale twardo i niezachwianie na nogach stojąc, kiedy się tak nagle przytuliła - pewnie gdyby nie fakt tego, co stało się na balu już byś od niej odskoczył jak oparzony, ale teraz byłeś spokojny na tyle, na ile można było, czując przy sobie takie ciepłe, miękkie ciało, wyczuwając całym sobą rytm jej bijącego serca i wsłuchując się w jego zgubną pierś. Tak, zamarłeś w tym bezruchu, kompletnie nie wiedząc, co teraz powinieneś zrobić. Przytulić ją? Nie, chyba nie... Na pewno nie odepchnąć... Ale o co w ogóle chodzi?!
- Ja... Ja... Zupełnie nie wiem co powiedzieć... - Wydusiłeś z siebie w końcu, lekko spięty to chyba mało powiedziane - Mary cię zaskoczyła, zresztą kolejny raz - wasze spotkania, każde fatalne na swój sposób, przeleciało ci przed oczami na krótkim przebłysku wspomnień...
Te spotkania zawsze były dziwne na swój sposób, ale ty do dziwów przywykłeś.
- Nie masz mnie za co... przepraszać...

I nagle te twoje ramiona stają się puste, tak jak przed chwilą były nieswojo wypełnione, bardzo dziwnie, obco, a jednocześnie przyjemnie, nawet jeśli nie wiadomo było, co z takim skarbem tuż przy sobie zrobić - jesteś spokojniejszy, nie walczysz z samym sobą i nie oddajesz całych myśli ku temu, by się kontrolować, poświęcając całą energię na zatrzymywanie bestii w klatce, wiec możesz sobie pozwolić na analizę innych rzeczy. I zaskakiwały Cię one. Były doświadczeniami nowymi, którym nie byłeś pewien, czy możesz zaufać - tak jakby były zbyt piękną bajką, która pomimo tego, że nam się strasznie podoba i że chcielibyśmy nią żyć, to pozostaje jedynie baśnią. Może i maleńkie dzieci jeszcze miały na tyle wiary, by się im poddawać, ich wyobraźnia nie miała granic, jednak wraz z wiekiem wiemy, że wszystkie te śliczne kity o księżniczkach i księciuniach nigdy nie będą miały spełnienia w życiu doczesnym, więc snuliśmy się w tej szarości barw, szukając jakichś cieplejszych kolorów... Dlatego kiedy się odsunęła, wreszcie płynnie stanąłeś w miarę prosto, obejmując się ramionami, jakbyś dzięki temu mógł stworzyć ścianę wokół siebie, bezpieczny mur, za którym się skryjesz i odetniesz od wszystkiego, co obce i co napawało cię strachem i obawami przed tym, co też wyniknąć mogło, a jednocześnie zza którego z ciekawości się wychylałeś, chcąc tego zakosztować - chciałoby się tak odseparować tylko od niektórych rzeczy, a inne pozostawić przy sobie, oj chciało, chciało - szkoda, że to jest raczej nie możliwe, albo jesteśmy podatni na wszystko, będąc tak dramatycznie uczuciowym, jak czarnowłosy, albo zamykając się przestajemy czuć smutek, to prawda, ale nie dociera do nas też żaden blask, ni radość. Więc umieramy w swych względnie bezpiecznych samotniach i gnijemy, nie chcąc nawet, by nas ratowano. Bo tak jest lepiej.
- Wydaje mi się, że wszyscy na swój sposób są samotni... Przyzwyczaiłem się... - Nie, nie czułeś się przez nią przyparty do ściany a przez myśli, która ona powodowała w twojej głowie mówiąc takimi, a nie innymi słowami, mówiąc o takich, a nie innych rzeczach - taka mysz, która została nagle postawiona przed kotem, który owszem, mówi o przyjaźni i chce się zaprzyjaźnić, ale ongiś był naturalnym wrogiem myszy... Chociaż naturę drapieżnika w tym przypadku posiadała mysz. Zabawne, prawda? Jak to jest, że siła fizyczna czasami zupełnie nie szła w parze z siłą psychiczną, której zatracenie była o wiele gorsza od słabości mięśni.
- Zaskoczyłaś mnie... - Bardziej już spodziewałbyś się jakiegoś ataku, albo tego, że powie, żebyś więcej się nie zbliżał, coś w ten deseń..? Wszystko, co działo się przedtem wydawało się snem... - Nie jestem pewien... co teraz o tym myśleć...
Bo to życie było jednym wielkim snem śnionym przez miliony, tworzonym przez nielicznych.
- Dziękuję za zwrot torby, tak mi się wydawało, że ją wtedy zostawiłem... - Nagła, bezładna zmiana tematu, ale ten fakt wydawał ci się teraz taki istotny... - Nie było Cię na balu... - Bardziej można było to dopasować do stwierdzenia, niż pytania.
-Taka godzina bardzo mi pasuje... Lepiej mi się myśli nocą...