Pub Zgniłe Jabłko

Informacja, że wielki Czarny Pan, jej mistrz... ten który osobiście uczył ją czarnej magii, ma dla niej jakieś ważne zadanie. Sprawiła, że nastrój Bellatrix stał się niemalże orgazmiczny. Jej mistrz niestety nie wyraził się zbyt dokładnie. Nie zdradził żadnych szczegółów tej misji. Chociaż Bella doskonale zdawała sobie sprawę z tego dlaczego to ona miała ją wykonać. Czarny Pan wiedział, że zrobi to bez zbędnego gadania, bez zadawania miliona pytań. Czarnowłosa kochała Go całym swoim sercem i była by w stanie zrobić dla niego dosłownie wszystko. Gdyby nakazał jej rzucić się w przepaść zrobiła by to bez chwili namysłu, jeżeli zażyczył by sobie jej serca na srebrnej tacy, użyła by sztyletu który zawsze przy sobie nosiła aby rozciąć klatkę piersiową i wyrwać sobie ten narząd który podtrzymywał ją przy życiu.
Tak Lord Voldemort w oczach kobiety był wspaniały, ale jednocześnie wzbudzał w niej strach... strach który doprowadzał jej zmysły do szaleństwa, które odznaczało się wielką rozkoszą w chwilach kiedy jej mistrz torturował jakiegoś mugolaka. Zdecydowanie Bellatrix była jedną z groźniejszych kobiet jakie chodziły po tej ziemi, i nikt nie chciałby z nią zadzierać.
Czarny Pan nakazał jej zajrzeć do Zgniłego Jabłka zatęchłego pubu który znajdował się na Nokturnie. Pani Black doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że ci kretyni z ministerstwa już doszli do tego kim ona jest i nie może swobodnie poruszać się po Anglii... nie zmieniało to, jednak faktu, że na Nokturnie rzadko można było spotkać jakiegoś aurora, albo innego pracownika ministerstwa. Bella miała teorię, że po prostu boją się tam chodzić. W końcu na tej ulicy można spotkać wiele osób spod tak zwanej czarnej gwiazdy, i chociaż czuła się tam stosunkowo swobodnie zachowała środki wszelkiej ostrożności. Oczywiście teleportowała się w jednym z zaułków. W końcu tak nagle pojawić się pod pubem... cóż mogło by to być conajmniej niebezpieczne i głupie. Miała na sobie długi czarny płaszcz z kapturem który skutecznie zasłaniał jej twarz. Długie czarne niczym skrzydła kruka włosy, które delikatnie falowały schowała pod płaszcz. W końcu wiele osób rozpoznawało ją po tych włosach. Można powiedzieć, że był to jej znak rozpoznawczy. Rozejrzała się uważnie czy oby na pewno nikt jej nie widział i po prostu poszła przed siebie, stukając cicho obcasami swoich butów. Droga nie była długa. W końcu znała ten pub całkiem dobrze. Kiedy stanęła przed drzwiami rozejrzała się jeszcze raz i po prostu pchnęła delikatnie drzwi, które od razu jej ustąpiły. Weszła do środka i od razu uderzył ją ten odór tytoniu i alkoholu. Dlatego tak bardzo nienawidziła takich miejsc. Znajdowali się tutaj ludzie którzy woleli po prostu tutaj zgnić aniżeli wziąć sprawy w swoje ręce.
Bellatrix od razu swoimi bystrymi oczami przylukała jakieś wolne miejsce w kącie sali. Było to naprawdę ciemne miejsce, przez co jej czarny płaszcz zleje się z mrokiem na skutek czego może być prawie niewidoczna. Dlatego też szybko ruszyła w tamtym kierunku i usiadła na krześle... i czekała, czekała na jakiś dalszy rozwój wydarzeń.

Do uszu Bellatrix doszło to imię do którego tyle czarodziejów miało tak wielki szacunek. Kobieta z kolei kompletnie nie potrafiła tego zrozumieć. Czarodziej który mógł u boku Czarnego Pana dokonać jeszcze więcej rzeczy, wolał bawić się w najlepszego przyjaciela szlam i zdrajców krwi, dając im bezpieczną kryjówkę w swojej zatęchłej szkole. Gdyby Bella miała by teraz tam ponownie zacząć się uczyć wolała by chyba zginąć. Już sam fakt, że jadła w jednym pomieszczeniu z taką ilością szlam sprawiał, że czuła się brudna. Po za tym jak można ujawnić dobrowolnie wszystkie tajemnice magiczne, ludziom którzy są tego tak bardzo niegodni. Już za sam ten czyn obecny dyrektor szkoły zasługiwał na śmierć, a śmierciożerczyni miała nadzieję, że w końcu do tego dojdzie.
Kobieta bardzo chciała usłyszeć jakieś szczegóły. Nawet jeżeli nie wiązało się to z misją była przekonana, że Czarny Pan nie pogardziłby dodatkowymi informacjami na temat tego czarodzieja. Tylko jak zbliżyć się do nich tak aby się ptaszyny nie spłoszyły. Popatrzyła na swoje sznurowane buty na obcasach i coś wpadło jej do głowy. Potajemnie nastąpiła drugą nogą na sznurówkę lewego buta rozsupłując ją tym samym. Wstała ze swojego miejsca niby to z zamiarem podejścia do baru i zamówienia sobie czegoś i oczywiście niby to przypadkiem zauważyła rozwiązanego buta. Zatrzymała się nie za daleko tej dwójki akurat tak, że mogła spokojnie usłyszeć o czym oni mówią, ale również nie za blisko aby nie wyglądało to zbyt podejrzenia. Schyliła się i zaczęła powoli wiązać sobie buta wyłapując kątem ucha jakieś ważne informacje. Jak na razie wszystko szło gładko i nie zapowiadało się, że miałyby zacząć się jakieś problemy, ale Bella była zbyt doświadczona aby poczuć się tutaj pewnie. To, że teraz jest spokojnie nie musi oznaczać, że tak będzie cały czas. Za pięć minut zaraz może w końcu wejść jakaś nowa osoba i rozwalić ten grajdołek na milion malutkich kawałków.

-A więc jakiś Dedalus- Mruknęła cicho w swoich myślach, a na jej usta wpełzł stosunkowo obrzydliwy i z lekka przerażający uśmiech. Gdyby ten mężczyzna teraz wiedział w jakim niebezpieczeństwie się znalazł. Bo kobieta na pewno przekaże to nazwisko swojemu panu. Tak na marginesie Bellatrix nie mogła wyjść z podziwu. Głupota tych ludzi była wielka. Wierzyli, że Dumbledore będzie w stanie pokonać samego szatana. Nawet Bóg nie był w stanie tego dokonać. Bella dźwignęła się z ziemi i podeszła do baru aby zamówić coś. W końcu nie chciała rzucać się w oczy. Zamówiła ognistą, tak naprawdę nienawidziła wręcz tego trunku i mdliło ją kiedy ktoś przy niej to pił, ale w tej chwili nie ważne było co znajdzie się w szklance. I tak to wszystko miało być częścią planu. Kiedy dostała swoje zamówienie w szklance której czystość nie zadowoliła kobiety, i gdyby nie jej misja już dawno by rozdupcyła by tą ruderę w drzazgi. Wróciła ze swoim zamówieniem do stolika przy którym właśnie siedziała. Je mysli cały czas krążyły wokół tej rozmowy którą usłyszała.
-Jego obecność ma nic nie zmienić... ciekawe nie powiem. Czyżby ci głupcy szykowali się do jakiegoś natarcia- Pani Black mogła wyglądać na osobę która się tym raczej nie przejmuje, ale jednak nie lubiła niespodzianek i lubiła wiedzieć wszystko. Chociaż z drugiej strony. Prezent w postaci nowych ofiar do torturowania na pewno uradowała by kobietę.
-Durnie... mają nadzieję, że mogą równać się z mocą samego Lorda Voldemort'a- I nieświadomie przysunęła szklankę do ust upijając z niej łyk trunku. Od razu skrzywiła się i odstawiła to obrzydlistwo na bok.

Jeżeli tako jegomość pracował w ministerstwie, Bellatrix była wręcz przekonana o tym, że uda się go namierzyć. W końcu całkiem sporo ludzi Czarnego Pana tam pracowało. Zdobycie informacji na temat pracowników to nie był dla nich problem. Jeżeli tak nie było, wcześniej czy później i tak wpadnie w ich łapy. W końcu nie można całe życie uciekać od śmierci. Jeżeli jest to jakiejś osobie pisane... cóż można powiedzieć, że równie dobrze mogła już sama sobie zakładać pętle na szyję.
Z tego zamyślenia wyrwał Bellę jakiś jegomość. Szaleństwo chyba już doszczętnie zniszczyło jego umysł, ale jakaś malutka cząstka pozostała która pozwoliła mu na przebłyski świadomości. Nie bójcie się ludzi zrównoważonych, bo oni nie zrobią nic. Szaleńcy z kolei są śmiertelnie niebezpieczni... no co ty Bello nie powiesz.
-Zabieraj te łapska- Wycedziła przez zaciśnięte zęby. Wyrwała swoje przedramię z uścisku tajemniczego gościa i popatrzyła na niego z wyraźną pogardą.
-Jeżeli masz mi coś ważnego do powiedzenia to powiedź, jeżeli nie... to odejdź w swoją stronę pókim jeszcze cierpliwa- Oj tak, cierpliwość Belli była bardzo wybiórcza. Raz była taka łaskawa i zostawiała kogoś przy życiu (co tak naprawdę zdarzało się bardzo rzadko), a raz wyładowywała na takiej ofierze całą swoją frustrację i rozgoryczenie... o ile o takim czym możemy mówić. Te dwie emocje są w końcu uczuciami które pojawiają się w ciele człowieka. Czy Bellatrix nadal nim była, szukanie w niej chociaż by cienia miłosierdzia było trudem daremnym. Nie znała tego pojęcia, było jej obce. Całe życie wychowana w mroku. Nie mogła z tym walczyć, więc po prostu się zaprzyjaźniła z ciemnością i z otwartymi ramionami przyjęła go do swojego serca.

No to mamy historię z serii spotkał się szaleniec z szaleńcem... pytanie tylko co z tego wyniknie. Bella jednak nie była szalona sama dla siebie. Gdyby nie to nie była by nazywana najwierniejszą służebnicą Czarnego Pana. W wypadku Belli to szaleństwo nie było jeszcze na tyle rozwinięte aby zasłonić jej zdrowy rozsądek. Owszem miała wielką ochotę wyciągnąć różdżkę i ukrócić męczarnie tego biednego człowieka, ale nie chciała sprowadzić na siebie gniewu swojego mistrza, bo karać umiał bardzo surowo.
Kobieta westchnęła tylko cicho wyraźnie podirytowana tą całą sytuacją.
-Zostań tutaj i nie waż się nawet ruszać stąd- Warknęła w jego kierunku i wstała ze swojego miejsca podchodząc do baru. W takim miejscu ciężko będzie o coś owocowego, ale pewne było to, że Bella sobie poradzi z tym problemem. Wystarczy, że wystawi tylko spod płaszcza różdżkę. Siłą można było osiągnąć naprawdę dużo i w szybkim czasie. Można by zrobić zawody. Po jednej stronie był by uczciwy człowiek, a po drugiej Bella. Pytanie kto by osiągnął jakiś cel szybciej.
Na szczęście jakoś nie było problemu aby dostać jakiś sok. Owszem barman popatrzył na Bellę jak na jakąś wariatkę, ale jej to kompletnie nie przeszkadzało. Wzięła szklankę i wróciła na swoje miejsce. Podstawiła napój przed jegomościem i zasiadła na krześle.
-A teraz gadaj co wiesz, bo moja cierpliwość jest już na granicy wyczerpania- Irytowało ją to, że ten informator na pewno wiedział, że Bella nic mu nie zrobi jeżeli naprawdę chciała czegoś się dowiedzieć. A Czarny Pan niestety nie dał przyzwolenia na mordowanie, więc musiała po prostu znosić jego towarzystwo.

Och, kochaniutka. Nie powinnaś być, aż taka skromna, bowiem Twoje szaleństwo było na naprawdę dobrej drodze by jeszcze lepiej się rozwinąć i bardziej zagmatwać w Twojej główce. Oczywiście miałaś nad tym pewną kontrolę, ale tak na dobrą sprawę, ile jeszcze może to potrwać? Zwłaszcza, jeśli wsadzą Cię do Azkabanu...ponownie. Wprawdzie byłaś tam stosunkowo krótko, ale to starczyło, żeby odcisnąć małe piętno na psychice. A wystarczy jeden mały błąd, chwila nieuwagi, a możesz zostać złapana przez tych, którzy nadal dbali o dobro i sprawiedliwość na tym świecie. Dobrze, że jednak panowałaś nad sobą i zdawałaś sobie sprawę, że ten szalony człowiek był Ci niezbędny. Niezbędny do tego by zadowolić Czarnego Pana, o ile jego informacje naprawdę okażą się przydatne.
- Nigdzie nie ruszać, ja wiem - odparł, niemalże chichocząc i przyglądając się, jak zmierzasz do baru po to, czego od Ciebie chciał. Wybijał swoimi krótkimi palcami dziwną melodię na blacie starego stolika i kołysał się nieco na boki, jakby był w swoim świecie. Długo to jednak nie potrwało, bowiem szybko uporałaś się z sokiem dla niego, na co szaleniec oblizał z zadowoleniem popękane wargi. Chwycił łapczywie szklankę i wypił wszystko jednym dużym duszkiem, po czym wydał z siebie ciche prychnięcie i posłał Ci tajemniczy uśmieszek, a jego oczy całkowicie się skupiły na Twojej osobie.
- Mmmm, smaczne i owocowe. Mniam. Co wiem? Co wiem? Wiele rzeczy wiem! A Pan Wąż żąda tyle! Ach! A nie wszystko dla Niego dostępne jest, o nie. To ma swoją cenę. On już zresztą płaci. Płaci oj wysoko. Za wszystkie grzechy. Ale ja powiem. Powiem o tym, co nocą chodzi i poluje. O wilku w człowieczej skórze. O tym, który również sprawnie z syczącymi dogaduje się. Pan Wąż wie, o kogo chodzi. Czuje się zagrożony. Nic dziwnego. Wilk, a zarazem nie - wilk, co nocą swe namiętności odnajduje. Zrobił ciach i bach i po ulubienicy Pana Węża! Setek lat żyje! I w zamku...zamku jest! W tym dużym i pięknym zamku! A tam bawi się...z nowym zwierzątkiem! Pan Wąż wie, o jakie zwierzątko chodzi! Krew z krwi! Szlachetne urodzenie! Stara potęga! Ale to nie wszystko...bowiem Pan Wąż chce wiedzieć, jak pozbyć się problemu. Jak pozbyć się wilka! ZAGROŻENIE wyczuwa, ha! Tu potrzebne są radykalne sposoby! Moc stara i potężna i dużo ognia! I zaufanie, tak! Zaufanie wilka trzeba zdobyć i go przechytrzyć! I jeden problem z głowy!
Szaleniec klasnął nagle w dłonie, jego wzrok znowu zrobił się szalony. Poprawił swój kaptur, wyrwał Ci kosmyk włosów, zostawiając krwawy ślad na Twojej główce i opuścił szybko pomieszczenie, zanim zdążyłaś zareagować. Miałaś więc do wyboru, albo zostać, albo ruszyć za nim, jeśli Cię jednak nie przekonał. Co więc wybierasz?

Bellatrix Black: -5 PŻ

Kiedy ten zaczął mówić w oczach kobiety zapłonęły dwie iskierki które świadczyły o tym, że zainteresowała się tym co ten szaleniec miał do powiedzenia. Bellatrix lubiła sekrety... oj tak lubiła... szczególnie dotyczące wilkołaków, bo inaczej tego nie dało się zinterpretować. Obrzydliwe stworzenia... chociaż mieć takiego wilczka w swojej drużynie to naprawdę fajna sprawa. Co nie zmieniało faktu, że nie próbowała by się zaprzyjaźnić (o ile takie słowo w słowniku Pani Black w ogóle występuje). Więc cały czas chodziło o węża... Czarny Pan nadal przejmował się tą stratą. Kobieta doskonale to rozumiała i przeżywała utratę Nagini tak samo jak jej mistrz, ale chciała już iść dalej do przodu. Wrócić do planu podbicia świata i wybicia tych wszystkich niegodnych życia. Z drugiej jednak strony. Umysł Voldemort'a jest na tyle tajemniczy, że nigdy nie wiadomo co się w nim kryje. Z pozoru głupie misje mogą mieć tak naprawdę głęboki sens... niezrozumiały dla przeciętnego czarodzieja.
-Doskonale...- Wyszeptała cicho i miała już coś dodać kiedy poczuła jak mężczyzna wyrywa jej włos z głowy raniąc przy tym lekko w głowę. Wyciągnęła od razu dłoń i przyłożyła palce do rany. Kiedy jej oczy tylko dostrzegły tą cudowną czerwień jej serce zabiło szybciej. Przystawiła palce do ust i zlizała krew czując w ustach metaliczny posmak który sprawiał jej tyle radości.
Ale wyrwał jej włosa... i nie wiadomo do czego chciał go użyć. Jak było wspomniane szaleńcy potrafią być najgenialniejszymi umysłami. Co będzie jeżeli zrobi eliksir wielosokowy i nadszarpnie jej reputacje. Z drugiej strony kto by się chciał w nią przemienić teraz.
-Skrzywdził cię Bello... a takie psy nie mają prawa żyć- Żądza krwi pojawiła się w jej oczach. Z drugiej strony Czarny Pan nic nie mówił, że wolno zabijać. Dowiedziała się kilku rzeczy i ten człowieczek nie był im już potrzebny. Z resztą widział jej twarz, mógł teraz być w połowie drogi do ministerstwa. Dlatego też kobieta wstała ze swojego miejsce i pognała w kierunku drzwi a jej płaszcz zaszeleścił złowrogo zapowiadając rozlew krwi.

Wilkołaki? Och, moja droga, chyba niezbyt dobrze zinterpretowałaś to, co szaleniec Ci powiedział. Ale to cóż, na Twych barkach spoczywa cała odpowiedzialność za tę misję! Oczywiście, że posiadanie wilkołaków po swojej stronie przyniosłoby wielkie korzyści. Nie zapominaj jednak o naturalnych wrogach tychże stworzeń. Wąż, lecz przecież nie do końca taki zwykły. W końcu to była jedna z Jego najwierniejszych sług, niektórzy nawet mówili, że była ważniejsza w Jego oczach od...Ciebie. Kobieta, która była zdolna do przemiany w tak potężnego przedstawiciela gadów! Może nie by to Bazyliszek, ale i tak Czarny Pan to doceniał. Zwłaszcza, kiedy zjadała jego wrogów, lub nieposłusznych poddanych. Wydawać się to mogło dość ohydne dla osób, które wiedziały, co pod postacią węża się ukrywa. A teraz...teraz najpotężniejszy czarnoksiężnik na świecie musiał szukać kolejnego pupila - zwierzątka, który zajęłoby puste miejsce po starym. Jeśli dobrze wywiążesz się z zadania, zostaniesz nagrodzona, ale jeśli nie...czeka Cię kara. Dla Lorda Voldemorta nie istniały bowiem żadne półśrodki. Sama zresztą bywałaś tego świadkiem.
Szaleniec, który dostarczył Ci potrzebnych Ci informacji, jednak uciekał i to o dziwo sprawnie i szybko. Kiedy ruszyłaś się za nim w pościg, usłyszałaś jego szaleńczy chichot. Nadal jednak był pewien kawałek od Ciebie, wymijając te niedobitki czarodziei, którzy pojawili się w tej upiornej alejce. Zręcznie ominął wiedźmę z dwoma skrzywionymi nosami, która nie posiadała ust i zniknął za zakrętem. Nie mogłaś być pewna, gdzie Cię prowadził i czy rzeczywiście opłacało się tak ryzykować tym, że ktoś Cię rozpozna i złapie, by znaleźć jednego obłąkanego człowieka. Nadal jednak się poruszałaś, mijając sklep Borgina i Burkesa, gdzie dostrzegłaś znajomą sylwetkę należącą do Lucjusza Malfoya. Mogłaś tam wejść i zobaczyć, co go tam sprowadza, albo biec dalej za uciekinierem.
Jeśli wybierzesz I opcję - piszesz tu.
Jeśli wybierzesz jednak II opcję - piszesz tu.

Wbrew wszystkiemu droga nie mijała braciom w niezręcznej ciszy - pewnym krokom śmierciożerców towarzyszyła kontynuacja rozmowy rozpoczętej jeszcze pod księgarnią. Wszystko dobre, co się dobre kończy, a więc i ona wreszcie zboczyła na inny tor, a konkretnie temat. Zaczęli po prostu obgadywać Mikaela. Nie to, żeby Vakel żywił do brata jakieś szczególnie negatywne emocje, bo przez kilka lat życia w tym samym mieście zdążyli się nieco ugadać i wylizać stare rany, ale wciąż niesamowicie bawiła go jego sytuacja rodzinna.
- Nie zdziwiłbym się, gdyby Heidi postanowiła pewnego dnia otruć go arszenikiem. - przyznał, rzucając papierosa na ziemię i dogaszając go butem.
Relację Miki i jego wspaniałej żony Vakel poznał dość dogłębnie - nie licząc bardzo sporadycznych odwiedzin widywał się z bratową w ministerstwie, gdzie pracowali wspólnie przez ładnych parę lat. W tym momencie był zupełnie nieświadomy faktu, iż Giena również o posadę w owym budyneczku się postarał i teraz to on przejmie pałeczkę spoglądania na panią B. zza biurka, chociaż wątpił, aby miał cierpliwość do upewniania się, że kobieta nie planuje przerażającego morderstwa  na członku jego rodziny.
W pewnym stopniu ją rozumiał - w sercu ich braciszka było dość sporo miejsca na karierę i mordowanie niewinnych ludzi, ale odczuć się mogło zdecydowane braki w miłości dla żony. Z drugiej strony gdyby próbowała wykręcić jakiś numer, to Vakel bez wahania wykręciłby jej kark.
- Ale niekoniecznie o Mice chciałem dzisiaj rozmawiać. - powiedział wreszcie, jeszcze zanim przekroczyli próg Zgniłego Jabłka. Ktokolwiek nazwał tak swoją spelunę powinien znaleźć pierwszy lepszy słownik i sprawdzić pojęcie marketing. - Po co cię tu przysłał?
Na takie pytania pora była zawsze, a jednocześnie nie było jej nigdy.
Jewgienij sam przyjechać z pewnością nie zechciał, bo ruszanie tyłka za granicę zdawało się przerastać rozpuszczonego dziedzica, ale...
Stał tutaj przecież. Z krwi i kości. Nawet nie chciał wyobrażać sobie powodu dla którego tatuś posłał swoje oczko w głowie tak daleko. Może wreszcie zechciał, aby Gienusza zmężniał? W końcu w Rosji tak pięknie świeciło słońce, a w Londynie...
W Londynie jaskółki latały nisko, wiatr się zrywał, a burza była blisko.
Śmierć wisiała w powietrzu.