Pub Zgniłe Jabłko

Delikatny uśmiech Vakela nie uszedł jego uwadze, co skwitował tylko cichym, prawie nie dosłyszalnym parsknięciem. Co by nie mówić o nich obu i ich relacji, w tym jednym zgadzali się całkowicie. Żaden z nich nie był w stanie wyobrazić sobie, że Heidi mogła kochać ich brata. Obaj widzieli w niej kobietę ukrywającą się za maską, która w każdej chwili mogła zagrozić Mikaelowi. I choć wydawało się, że Giena nie miałby z tym żadnego problemu, w rzeczywistości było inaczej. Był Bułhakowem, a co za tym szło, został wychowany tak samo jak jego wszyscy bracia, no może trochę bardziej go rozpieszczano. Nie mrugnąłby okiem, gdyby musiał skręcić kark swojej ślicznej bratowej w odwecie za krzywdę wyrządzoną jednemu z nich. Choć tak naprawdę, w tej jednej chwili, chciał po prostu znać ją lepiej - wiedzieć, czego się boi, co tak naprawdę siedzi w jej głowie. Ale to zostawi sobie na później, teraz miał przy sobie dużo lepszą rozrywkę.
Rozrywkę, która właśnie patrzyła na niego bezradnym spojrzeniem, na które tylko czekał. Wewnątrz czuł już tą narastającą satysfakcję, to całe podniecenie zwiastujące same złe i nieprzyjemne, przynajmniej dla Vakela, rzeczy. Giena uważał, że jego brat był na swój sposób uroczy, cały czas starał się zachować twarz, obojętność. Mimo to, on wiedział, co siedziało w jego głowie. Dlatego niczego nie robił nieświadomie, położenie dłoni na ramieniu brata było bezczelnie zaplanowane. Żeby tylko zobaczyć ten wyraz twarzy jeszcze raz.
W tym momencie jednak nie potrafił skupiać się jedynie na tej jego małej zabawie. O ile Vakel popadał w paranoję z przyczyn praktycznie oczywistych, Giena miał po prostu przeczucie. Przeczucie, że ich kochany ojczulek zaplanował kolejną rzecz w jego życiu i niebawem przyjdzie mu się o niej dowiedzieć. Że życie tutaj w Anglii nie skończy się na obserwowaniu ruchów młodszego brata i piciu z nim w pubach. Że nie skończy się na mijaniu bratowej w tej samej pracy czy spotkaniach z Mikaelem. Przerażające było to, jak bardzo ci dwaj, jakby nie było bezwzględni na wiele sposobów dorośli mężczyźni, drżeli tylko na myśl o ich ojcu. Jakim potworem był stary Bułhakow?
- Na to wygląda. Prawdę mówiąc, wolałabym załatwić swoje sprawy jak najszybciej i wrócić. Ale jak widać, on ma inne plany. - Mówiąc to wszedł do środka za Vakelem i od razu wybrał miejsce. Stolik znajdujący się w najmniej widocznym i zwracającym na siebie koncie. Usiadł przy nim, praktycznie się rozsiadł i poczekał na to, aż brat zrobi to samo. Wtedy nachylił się z tym swoim szerokim, acz perfidnym uśmiechem.
- Będziesz skazany na moje towarzystwo w najbliższym czasie. Wiem, że tęskniłeś. - Zaśmiał się po czym odsunął twarz do tyłu i powrócił do swojej poprzedniej pozy. Cały czas jednak patrzył na brata, jakby przeszywając go wzrokiem i czekając na jego reakcję.
- Dostałem posadę w Biurze Bezpieczeństwa. Nie wiem, czy to przypadek, czy nie. - Dodał po chwili całkowicie spokojnym głosem. - To co polecasz do picia?

Dziewięć lat. Jewgienijowi wydawało się, jakby nie widział Vakela dużo dłużej, choć tak naprawdę wciąż przed oczami miał tego chłopca ze swojego dzieciństwa. Chłopca, któremu zatruł życie i nawet nie mrugnął przy tym okiem. Do tej pory mało obchodziło go to, jak bardzo złamał swojego młodszego brata wiele lat temu. Teraz jedynie spoglądał na niego z boku i próbował w rysach dorosłego już mężczyzny odnaleźć twarz dziecka, którego niszczenie było główną rozrywką małego Gieny.
- Obydwoje wiemy, że nie potrafisz od tego uciec. - Rozsiadł się wygodniej i patrząc na niego tym swoim całkowicie przenikającym wzrokiem nie przestawał się uśmiechać. Choć zdecydowanie nie wygrałby nagrody za najpiękniejszy uśmiech. Co miał dokładnie na myśli? Ach, Vakel dobrze wiedział. Jewgienij zdawał sobie sprawę z tego, jak głęboko to wszystko siedziało w jego bracie i czerpał z tego przyjemność. Cóż, był cholernym psychopatą i nawet nie próbował tego ukrywać.
- Tylko pod warunkiem, że uczcisz to razem ze mną. - Powiedział i nie czekając na reakcję zamówił dwie szklaneczki whiskey. Oparł dłonie o stół i milczał przez chwilę wpatrując się w swoje dłonie, by zdjąć jednym ruchem okulary z nosa i ponownie spojrzeć na niego.
- Jak praca? - Zadał to pytanie chcąc mieć je z głowy jak najszybciej. Poza tym, ciekaw był, co takiego odkrył Vakel - o ile w ogóle coś odkrył.

Uwielbiał mieć rację. Jeszcze bardziej kochał wszystkim wokół ją udowadniać i pławić się w tym całym uczuciu zajebistości, które się w takich sytuacjach rodziło. Tak też było i teraz, kiedy patrzył na swojego młodszego pół-krwi brata i mógł z satysfakcją śmiać mu się w twarz. Nie zrobił tego jednak, przynajmniej nie tak głośno i otwarcie jak kiedyś. Mimo całego swojego potwornego charakteru i praktycznie żadnej w nim zmiany przez lata, coś tam wewnątrz niego pękło, choć sam nie wiedział dokładnie kiedy i dlaczego. A już tym bardziej nie wiedział co, nadal błogo nieświadomy i pewny siebie. Nadal pełen pogardy i przeświadczenia o swojej wyższości nad innymi, co jakiś czas widział rysę, skazę na swojej perfekcyjnie zdobionej masce i dopiero wtedy zastanawiał się, co było z nim tak naprawdę nie tak.
Niezależnie jednak od tych wad, które były mu ziarnem w oku, nie dawał po sobie nic poznać. Nawet przez chwilę nie ujawniał słabości, jakie kryły się za powłoką popieprzonego dziedzica i nie miał zamiaru pokazać tego nikomu.
- Mnie się nigdy nie odmawia. Powinieneś to wiedzieć najlepiej. - Mówił spokojnym, prawie wyplutym z emocji głosem. A mimo to, błysk w oku - ten niebezpieczny, dobrze znany Vakelowi znowu się pojawił i nie zwiastował niczego dobrego. Gdyby jednak młody próbował odmówić - zapewne wlałby w niego alkohol siłą, zaciągnął w ustronne miejsce i pokazał dosadnie, kto z nich dwóch rządził i miał władzę nad drugim. Nie spodziewał się jednak tak buntowniczego zachowania, choć przecież lata minęły od ich ostatniego spotkania i każde z nich mogło się zmienić.
Nie zmienili się jednak, a widząc te same oczy Vakela był pewien, że i on - choć zapewne starał się i chciał oderwać od swojej przeszłości, o wszystkim dobrze pamiętał i nie potrafił się uwolnić. A Gienie na samą myśl chciało się śmiać.
- Może coś więcej? Niewiele mi to mówi. - Zaczął, a w tym momencie doszły ich szklanki z trunkiem i nie czekając na reakcję brata uniósł swoją w geście toastu.
- Za spotkanie po latach. - Mruknął i zamoczył usta w whiskey krzywiąc się lekko. Ach, tyle godzin bez alkoholu zdawało się go wymęczać od środka, teraz zaznał prawdziwego spełnienia.

Nie lubił, gdy mu się opierali. Gdy stawiali się i próbowali wywalczyć swoje, choć i tak wiedział, że na koniec będą potulnie błagać o litość. Vakel był inny - posłuszny, nigdy mu się nie przeciwstawił. Giena zdecydowanie to lubił w nim najbardziej, choć oczywiście ani trochę by się nie przyznał do choćby odrobiny sympatii, którą miałby darzyć swojego brata. Z resztą, był to zdecydowanie inny rodzaj "lubienia" niż mogłoby się wydawać. Bezgraniczne posłuszeństwo było tym, czego pragnął, czego oczekiwał. Chciał, by ludzie słaniali się przed nim na kolanach, a przy nim nawet nie musiał się starać.
Przekonał się już dawno, jak wielkim masochistą był Vakel. Już wtedy, gdy byli jeszcze dziećmi i nie sądził, by to się zmieniło. Z takich rzeczy się nie wyrasta, nie zmienia się tego od tak. On był typem sadysty bez dwóch zdań, cała rodzina o tym wiedziała i właśnie dlatego tak dobrze bawił się przy Vakelu. Mógł z nim robić co chciał, a ten nawet nie odszczeknął. Nie potrafił jednak określić, czy mu się to podobało, czy po prostu się go bał. Prawdę mówiąc, mało go to obchodziło - dopóki miał rozrywkę brał wszystko, co tylko Vakel mógł mu dać. Niezależnie od tego, czy chciał czy nie. Gienie bowiem nikt nie odmawiał.
Czasem brakowało mu kogoś takiego jak Vakel w posiadłości. Spędzał czas robiąc wszystko to, czego oczekiwał od niego ojciec. Nie nudził się prawie w ogóle i od czasu do czasu zdarzało mu się zabawić w ten swój charakterystyczny sposób. A mimo to, nie miał już kogoś, kogo mógłby poniżać bez konieczności wychodzenia z domu. Wszystko jednak toczyło się dobrze, dopóki ojciec nie zaczął za bardzo węszyć, ingerować w jego własne sprawy i w końcu wysyłając go tutaj. Giena nie przyznałby się do tego nigdy, ale powoli zaczynał się bać. Tego, co wymyśli Vladimir Bułhakow, najgorszy z nich wszystkich. Ten, który przekazał im najbardziej spierdolone geny na świecie.
Na toast Vakela nie odpowiedział absolutnie nic. Spiął się jednak nieznacznie, a uśmiech powoli zaczął schodzić z twarzy. Chrząknął tylko i wlał w siebie większą część trunku, by zająć myśli czymś innym. Imię Lorda Voldemorta nie przerażało praktycznie żadnego z nich. Byli tacy, którzy jak Mikael ślinili się do Czarnego Pana łaknąc jego uwagi. Byli też tacy, którzy nie mieli zamiaru wdawać się z nim w relacje. Wszyscy jednak chcieli od niego czegoś konkretnego. Czegoś, czego nie umieliby osiągnąć sami. Giena wiedział, czego chce. Ale czego pragnął Vakel? To była dla niego prawdziwa zagadka, choć przecież znał brata na wylot.
- Chyba się przesłyszałem. - Zaczął wpatrując się w twarz Vakela całkowicie zdziwiony, nawet nie próbował tego ukryć. - Ten ich dyrektor musi być spierdolony bardziej od nas wszystkich razem wziętych. W sumie, dzieciaki też mają pewnie ostro nasrane w głowach, jeżeli nauczyciele są tacy. - Zaczął bawić się szklanką, w której resztka płynu wirowała raz w lewą, raz w prawą stronę.
- Musi ci się tam nudzić. Po tych wszystkich podróżach ugrzęzłeś w jednym, tak żałosnym miejscu. - Dodał na końcu i wlał w siebie napój. Jednym ruchem ręki dając barmanowi znać, że chce więcej.

Zabawne w tym wszystkim było to, że Giena nie raz wyobrażał sobie martwe ciała braci, kiedy tylko się na nich irytował (a to przychodziło mu niezmiernie łatwo). Nigdy jednak w swoich myślach nie posunął się na tyle daleko, by ujrzeć w nich bezwładne, nieżywe ciało Vakela. Każde jego działanie, znęcanie się czy po prostu wyśmiewanie nigdy nie przekroczyło tej jednej, konkretnej linii. On zawsze był w jego wyobraźni żywy, jakby Jewgienij nie potrafił sobie wyobrazić braku tego, jakże nic nie znaczącego w jego życiu czarodzieja pół-krwi. Było to może spowodowane faktem, iż sam Vakel nie starał się go denerwować, zawsze posłuszny i oddany pozwalał się poniżać i robić sobie krzywdę. Praktycznie za każdym razem.
- To byłoby nie do pomyślenia u nas. Co się w tej przeklętej Anglii wyprawia. - Mruknął pod nosem cały czas lustrując Vakela. - Ale to dla nas raczej lepiej. Zdobycie upadającej szkoły nie może być trudne. - Zarechotał na samą myśl o tym, jaką przyjemność sprawiłoby mu zabijanie tych wszystkich dzieciaków. A jeszcze większą sam widok ciepiących młodych osóbek, spośród których wybrałby sobie kilku do pomęczenia na osobności.
- Nawet nic nie mów. Na samą myśl o tym, że będę musiał tam siedzieć i przekładać papierki aż robi mi się niedobrze. - Jęknął i od razu, gdy tylko kolejna szklanka z whiskey pojawiła się na stole przechylił ją i opróżnił pół. Uśmiech pojawił się chwilę później i przez jakiś czas nie schodził z jego ust. Znowu.
- Dodatkowe zajęcia, mówisz. Co takiego ciekawego możesz tam robić? Podrywasz jakieś ładne nauczycielki? O ile jakieś tam w ogóle są, podejrzewam, że samo próchno szwenda się po korytarzach.

Giena słuchał uważnie i popijał whiskey jednocześnie wpatrując się w twarz Vakela. Dla nich obu mogło się to wydawać dziwne, jednak niezależnie od tego, co sobie myśleli - ta szkoła dalej stała. Stała i miała się dobrze, jeżeli ufać temu, co mówił jego młodszy brat, a Jewgienij nie miał powodu by mu nie wierzyć. Mogli się nienawidzić, mogli mieć do siebie urazy, ewentualnie znęcać się nad sobą, ale jedno było pewne, byli rodziną. I choć mogłoby się to wydawać dziwne, dla nich obu było to ważne.
- To znaczy, że dyrektor jest pewnego rodzaju osobistością. Kogoś jeszcze powinniśmy się obawiać w tej szkole, czy reszta to już zwykłe płotki? - Zapytał bawiąc się szklanką i obserwując resztkę wirującego w niej płynu. Co jakiś czas podnosił wzrok i spoglądał na brata milcząc przy tym w zamyśleniu. To wszystko było tak skomplikowane, Giena nie lubił zabawy w szpiegowanie. Wolał otwarty atak, zadawanie bólu, śmierć. To była prawdziwa frajda!
Jeszcze nawet nie zaczął pracy w Ministerstwie a już wiedział, że będzie się w niej koszmarnie nudził. Liczył tylko na to, że znajdzie sobie tam kogoś do rozmów, z kogo będzie mógł się pośmiać. No i miał też plan, by obczaić swoją bratową - ale to wszystko zależało od tego, jak cała sytuacja będzie wyglądać na miejscu.
- No to masz tam bardzo ciekawie. - Parsknął śmiechem i chyba pierwszy raz od dawna na jego twarzy pojawił się zupełnie naturalny i nie psychopatyczny uśmiech. - Niech zgadnę, badasz coś jak zawsze. Piszesz kolejna książkę. Tylko gdzie w tym wszystkim zabawa? Nie powinieneś czasem, no nie wiem, się jakoś rozerwać? Czy już w ogóle tego nie potrafisz? Zawsze byłeś sztywny. - Choć z tego szydził, tak naprawdę trochę mu tego zazdrościł. Giena musiał się bardzo starać, by z całkowitą powagą wykonywać wszystkie powierzone mu zadania.

Nie przestawał bawić się szklanką, jakby nie było lepszego zajęcia w całym pubie. Słuchał uważnie słów brata, chcąc zapamiętać z tego wszystkiego jak najwięcej. Musiał sporządzić własny raport, a to właśnie na słowach Vakela miał zbudować jego szkielet. Resztą miały być zapewne ploteczki z Ministerstwa, ale tam jeszcze nie dotarł. I tak naprawdę nie chciał docierać, choć wiedział, że od tego nie ucieknie.
- Umiesz? - Zapytał wyraźnie rozbawiony i dopił trunek. Chciał więcej, to nie byłoby w jego stylu, jakby właśnie przestał wlewać w siebie alkohol. Mimo to, nie podobało mu się, że Vakel miał zdecydowanie wolniejsze tempo. Postanowił więc zamówić nie tyle kolejną szklankę, co całą butelkę whiskey, którą będzie mógł rozgospodarować na dwie, stojące na stoliku szklanki.
- Pokaż jak się bawisz, b r a c i e. - Specjalnie zaakcentował ostatnie słowo spoglądając wprost w oczy swojego towarzysza i czekając cierpliwie na jego reakcję.
W tym samym czasie barman położył na stole jego zamówienie, które bez chwili zwłoki zostało rozlane do szklanek. Jewgienij nawet nie pytał, zwyczajnie wskazał palcem na złoty płyn i sam napił się swojego.
- Pij, bo jeszcze uznam, że chcesz mnie upić a samemu zostać trzeźwym.