Pokój Wspólny

Było już bardzo późno i Kaylin miała wrażenie, że jeszcze chwila i przyłapią ją poza dormitorium. Na szczęście udało jej się do niego dotrzeć, nim ktokolwiek zauważył jej nieobecność. Weszła do Pokoju Wspólnego jej domu i odetchnęła z ulgą. Teraz mogła na spokojnie iść spać, odpocząć po ciężkim dniu i przygotować się na następny. Cały czas miała jednak w myślach spotkanie z Lupinem i wzdychając lekko usiadła na kanapie kładąc obok siebie książkę.
Wszystko wydawało jej się takie dziwne. Niczego nie potrafiła zrozumieć, przede wszystkim samej siebie. Pierwszy raz w życiu miała szansę się z kimś zaprzyjaźnić i to radowało ją niezmiernie. Jednak gdzieś tam w przebłyskach wyobraźni pojawiała się zupełnie inna twarz, zupełnie inny uśmiech.
Co to wszystko miało znaczyć? Czemu czuła ukłucie w klatce piersiowej, kiedy w głowie układało jej się nazwisko Bułhakow?

Bycie aspołeczną kujonką pomogło Kaylin przeżyć piętnaście lat bez większych zmartwień. Nie musiała zastanawiać się, czym jest zauroczenie, pożądanie, zainteresowanie drugą osobą. Nie musiała, bo niczego takiego do tej pory nie czuła. Co się więc stało, że ta piętnasta w jej życiu wiosna przyniosła tyle zmian?
Przede wszystkim znalazł się pierwszy nauczyciel, który nie ujrzał zwykłej kujonicy, a dziewczynę, ktora tak naprawdę bardzo chce, ale jej nie wychodzi. Na spokojnie jej wszystko wytłumaczył i pomógł zrozumieć przedmiot, z którym miała problem. A fakt, że ów profesor był w dodatku bardzo przystojny nie ułatwiał sprawy. Kaylin jednak zainteresowała sie przede wszystkim jego smutnym, acz przyciągającym uśmiechem. Miała przed oczami twarz tego, jakby nie było dojrzałego mężczyzny i jedyne o czym myślała to to, że chciałaby spędzić z nim więcej czasu. Chociażby siedząc gdzieś z boku i tylko go obserwując.
O Lupinie słyszała natomiast wiele rzeczy. Trudno było nie być na bieżąco, skoro kręcił się z Potterem i spółką. Nie sądziła jednak, iż starszy kolega okaże się być jej bratnią duszą. Kimś, kto rozumiał ją bez słów. Czuła jeszcze dotyk jego dłoni, słyszała głos. Zdecydowanie nie mogła nazwać tego zauroczeniem, choć serce biło jej szybciej gdy podekscytowana ciągnęła dyskusję na najróżniejsze tematy. Było to po prostu szczęście ze znalezienia kogoś, kogo szukała tak długo.
Obydwu zainteresowało ją wystarczająco, by myślała o nich siedząc samotnie w pokoju wspólnym. Dzieliło ich wiele, ale były rzeczy, które mieli wspólne, bądź bardzo podobne. Przede wszystkim, obaj byli starsi (choć tutaj pan Bułhakow zdecydowanie wychodził na prowadzenie), inteligentni, skorzy do poszerzania wiedzy i, to co oczarowało Kaylin najbardziej, mieli naprawdę ładne uśmiechy. Czyżby właśnie, w przeciągu jednego miesiąca, Krukonka wykształciła sobie coś na zasadzie gustu?
Ciche, lecz dosyć ciężkie rozmyślania przerwało jej pojawienie istoty, o której wiele słyszała. Miała jednak okazję spotkać się z nim dopiero drugi raz, o dziwo - tego samego dnia. Irytkowi musiało naprawdę się nudzić, skoro uznał za interesujące jej problemy sercowe.
- Prawdę mówiąc, nie wiem, o ci chodzi... Irytku, tak? - Powiedziała podnosząc wzrok w poszukiwaniu ducha, którego głos po prostu skojarzyła z imieniem, jakim nazwał go Lupin. Przez chwilę jednak nie było go widać i jedynie głos docierał do uszu Krukonki.
- Ciężko byłoby nam odrabiać jedną pracę domową. Ale on odrobił swoją, jeżeli o to pytasz. - Całkowicie nieświadoma, o co chodziło poltergeistowi zamrugała dwa razy, gdy wreszcie pojawił się za nią. Od razu odwróciła się w jego stronę.
- Co miałby do tego profesor Bułhakow? - Zapytała nieświadomie używając nazwiska nauczyciela, który nie wydostawał się z jej myśli. W końcu Irytek nie zdążył jeszcze powiedzieć, o kogo mu chodziło.
- O co ci chodzi? - Zapytała czując, jak na jej policzkach pojawia się rumieniec. Zrobiło jej się też cieplej, a w klatce piersiowej zakuło ją lekko. O co mogło chodzić?

Oj tak, zdecydowanie nie należała do najlepiej zorientowanych w tym temacie. Siedziała na kanapie, opierając się dłońmi o jej oparcie i czując, jak policzki czerwienieją coraz bardziej. Rozmowa o profesorze sprawiła, że serce zabiło jej bardziej, a przed oczami miała jego twarz. Spojrzała na Irytka, odrobinę zagubiona i, można rzecz, przestraszona. Nie bała się ducha, tylko tego, co właśnie bardzo powoli do niej docierało.
- Dokładnie, to mój nauczyciel. Bardzo dobry nauczyciel. - Pokiwała głową, a w jej oczach pojawił się delikatny blask podekscytowania. Jednak kolejne słowa Irytka szybko ją go pozbawiły.
Miał rację i ona zdawała sobie z tego sprawę. Dlaczego więc, tak bardzo zabolało ją serce? Czemu poczuła się tak, jakby poltergeist uderzył ją w twarz? No i mówił coś wcześniej o narzeczonej profesora, wtedy poczuła dokładnie to samo. Kaylin bardzo chciała zrozumieć samą siebie. Wiedzieć, o co jej chodziło. Była jednak w tym wszystkim bardzo toporna.
- Całkiem dobra partia? - Zapytała, jakby nie rozumiała o co mu chodziło. Przyłożyła dłoń do ust i zastanawiała się przez chwilę. Z uśmiechem spojrzała na Irytka, którego towarzystwo zdawało jej się całkowicie nie przeszkadzać. Wręcz przeciwnie, doceniała chwilę rozmowy z nim. Ale taka już była, zawsze wolała różne stworzenia od ludzi.
- Faktycznie, Remus jest bardzo sympatyczny. I zdolny. I chyba trochę smutny, ale potrafi być zabawny. - Zaczęła wyliczać zalety Huncwota, których doszukała się zaledwie przy tym pierwszym i jak na razie - jedynym spotkaniu. Nadal nie zdawała sobie sprawy z tego, że zainteresowała się nim za bardzo. Ani tym bardziej, że on zainteresował się nią.
- Profesor naprawdę ma narzeczoną? - Zadała pytanie totalnie z kosmosu. Niby rozmawiała o Lupinie, a jednak ciągle to jedno zdanie Irytka gdzieś tam kołatało się w jej głowie. Spuścila wzrok czując, jak rumieniec ponownie wpływa na jej twarz. Serce zabiło mocniej.

Gdyby zostawił ją teraz samą, zapewne do niczego by nie doszła. Owszem, straciłaby całą noc na myśleniu o tym wszystkim i zastanawianiu się, o co chodzi. Niemniej, do niczego odkrywczego by nie doszła i zamęczała się tym niemiłosiernie. A tak, przynajmniej miała towarzystwo. Dosyć uszczypliwe, ale wolała to, niż znowu siedzieć samemu.
- W czym? No na pewno w nau-... Ach, w czymś innym? - Zamyśliła się przez chwilę. - Wydaje się bardzo sympatyczny. I jest też przystojny, aż chce się na niego patrzeć. Z pewnością radzi sobie z kobietami i... - Zamilkła. Zawstydziła się, bo przecież nie tak, powinno mówić się o swoich nauczycielach. Merlinie, co ona wyprawiała?!
- To znaczy, nie mam pojęcia. Skąd mogłabym wiedzieć, w czym jest dobry. - Dodała rumieniąc się jeszcze bardziej.
- Byłam po prostu ciekawa. Nie chcę wcale mieć sz-... - Nie dokończyła czując ukłucie serca, które wreszcie połączyła z odpowiednim uczuciem. Naprawdę była zazdrosna? Nie mogła w to uwierzyć. Z resztą, w wiele rzeczy nie mogła tego wieczora uwierzyć.
- Lupin też ma kogoś? Cóż... nic dziwnego. To w końcu bardzo fajny chłopak. - Powiedziała odrobinę smutniejszym głosem. Zaczęła zastanawiać się nad wszystkim i dotarło do niej, że prawdopodobnie rozmawiał z nią tylko z grzeczności. No bo, czemu mialby zwracać na nią uwagę? Była tylko młodszą uczennicą, nawet nie z tego samego domu, co on.
- Och, to faktycznie musi być wspaniała. Zarówno mądra i ładna. - Mruknęła spoglądając gdzieś w bok. Czemu czuła się tak źle? Czy przez tych kilka chwil narobiła sobie nadziei na towarzystwo? Przecież Lupin miał swoje życie, w którym zapewne nie było miejsca dla takiej dziewczyny, jak ona.
- Nie wolałam być sama. Po prostu nie było nikogo, kto by mnie rozumiał. - Dodała ze smutnym uśmiechem na ustach. W jednej chwili straciła nadzieję na przyjaźń z Lupinem i zdała sobie sprawę z dosyć marnej sytuacji, jeżeli chodzi o jej relację z profesorem.

Kiedy Irytek powtórzył za nią jej własne słowa podciągnęła kolana do góry i schowała w nich twarz. Czuła, jak robi się cała czerwona i ze wstydu nie chciała nawet na swojego towarzysza spojrzeć. Nie mogła uwierzyć, że takie słowa wyszły z jej ust. Jeszcze bardziej nie mogła uwierzyć, że duch miał rację. Naprawdę, wewnątrz, bardzo chciała poznać jak najwięcej talentów i twarzy profesora. Aż wstyd było o tym myśleć! Jęknęła tylko zrezygnowana czując, jak serce zaczyna bić jej coraz szybciej.
- Och, no to w sumie zrozumiałe. Mam nadzieję, że Remus jest szczęśliwy. - Powiedziała, czując jeszcze małe ukłucie smutku, jednak temat profesora zagłuszył wszystko inne. Biedna Krukonka nie zwróciła uwagi na to, że zarówno ona jak i cała ta rozmowa została zmanipulowana przez Irytka.
- Polubił mnie? - W głosie usłyszeć mógł nikłą nadzieję, a dziewczyna podniosła lekko głowę znad kolan i spojrzała na ducha. Bardzo chciała, by to co jej mówił było prawdą. Była też na tyle naiwna, by bardzo szybko połknąć haczyk i dać się wciągnąć w całą tą dyskusję.
- Och, wystarczyłoby, żeby raz im to wszystko wytłumaczył. Pewnie od razy by to zrozumieli i polubili. - Powiedziała z przekonaniem, cały czas myśląc o nauczycielu.
- Naprawdę jest samotny? To smutne, zasługuje na jakąś ładną i mądrą kobietę. - Powiedziała samemu wywołując u siebie uczucie zazdrości. Skrzywiła się mimowolnie i widząc rozsiadającego się wygodniej Irytka, zrobiła dokładnie to samo.
- Chętnie bym mu pomogła, ale jestem tylko uczennicą. Raczej wiele nie mogę. - Boom! Haczyk połknięty. Brawo Irytku, w manipulowaniu zakochanymi uczennicami jesteś mistrzem!