Ulica

Miał uwaloną błotem każdą część ubrania, jaką postanowił dzisiaj na siebie założyć - no, może oprócz majtek. Wszystko za sprawą odpiętego płaszcza. Miał wrażenie, że nawet do butów dostało się nieco brudu, mocząc mu skarpetki w okolicy kostek. Patrząc na niego z tyłu można było tego nie zauważyć, chociaż rękawy były upaprane praktycznie z każdej strony. Zachowywał się niepokojąco spokojnie. Powoli sięgnął po wyciągnięty w jego stronę kij, złapał go i ścisnął - do skutku - aż usłyszał głośne trzaśnięcie, kiedy drewno pękło mu pod palcami, lekko kalecząc mu przy tym rękę.
- Spokojnie, poradzę sobie. - Powiedział do Christiana, nie spuszczając wzroku ze stojącego obok Ślizgona. Opanowanie Davida w ruchach i słowie mocno kontrastowało z morderczym spojrzeniem, które jako jedyne zdradzało jego intencje. Wytarł rękawem ucho, rozmazując błoto na część włosów. Puścił połamany patyk, pozwalając mu upaść na miękką ziemię. - My sobie niedługo z kolegą poważnie porozmawiamy. - Po czym poluzował również uwalony krawat, zostawiając na nim przy okazji odrobinę krwi z rozciętej dłoni i ruszył do miejsca zbiórki, nieustannie obserwując kolesia, który spowodował jego upadek. Już zdążył zapomnieć, co chciał wcześniej robić w Hogsmeade.

Dostrzegł Kaylin, z którą był przecież umówiony w Trzech Miotłach, dlaczego mieliby nie pójść tam razem zamiast się tam spotkać? Nie zrobiliby nic złego, ot dwójka znajomych, doskonale się rozumiejących rozmawia i idzie razem do pubu. Normalne prawda? Dziwne było tylko uczucie, że ktoś już obok niej stał. Może to nowy chłopak albo adorator, o którym rozmawiali niedawno, że nie ma żadnego? Na dodatek coś do niego szeptała, podwójna niepewność. Zadał sobie milion pytań zanim zdecydował, że jednak do niej podejdzie. Po drodze uśmiechnął się do stojącej nieopodal Puchonki, po czym przywitał się krótkim ,,cześć, Kim'', a następnie stanął tuż obok piątorocznej Krukonki.
- Nie przeszkadzam Wam? - zapytał z szelmowskim, aczkolwiek nadal delikatnym uśmiechem.

Wodził wzrokiem po niespokojnym tłumie, w połowie podróży wpadł na pewien pomysł i wprost nie mógł się doczekać aż wreszcie będzie mógł wprowadzić go w życie. Uśmiechał się jedynie do siebie ukradkowo i trzymał zarówno Ismael jak i Kaylin blisko siebie, pilnując, żeby ich nie zgubić – w końcu wziął odpowiedzialność za to, by zająć się nimi na tym wyjściu na tyle, żeby przynajmniej ostatecznie wylądowały w jakimś ciepłym i bezpiecznym miejscu. Choć w przypadku Krukonki chciał po prostu dopilnować, by trafiła w co najmniej równie odpowiedzialne ręce, co jego własne.
- Tak sądzę... a przynajmniej taką mam nadzieję, bo jak to potrwa za długo, to pobawię się w rebelianta i czmychnę sobie niczym ninja, wykorzystując ludzką zasłonę. - poruszył brewkami, wyszczerzając się w stronę Kay akurat w momencie, kiedy zagadał do nich ktoś spoza tej dotychczas hermetycznej grupki.
- Nie, nie przesz... Oh, hej Lup...in. - urwał i chciał się zreflektować, ale i tak wyszło kiepsko i głos na moment mu się załamał. Ale to nie z powodu strachu albo jakiejkolwiek negatywnej emocji - wręcz przeciwnie, było bardzo pozytywnie. Aż za bardzo, bo jego policzki pokrył ceglasty rumieniec, kiedy tylko Puchon cofnął się na moment w czasie i widział jak żywą scenkę kiedy zetknął się z Remusem po raz pierwszy. I 'zetknął' to o wiele za mało powiedziane. Władował temu nieszczęśnikowi wiadro na głowę, zrobił na nim łyżkami najgorszy koncert świata i na koniec zmusił go do ganiania siebie ze szczotą w rękach przez prawie dwa piętra. Nie można powiedzieć, że byli sobie obojętni. - A, ykhym, no hej, co tam u ciebie? To z tobą... Kay? - zerknął kontrolnie na dziewczynę, a ta kiwnęła głową znad bunkra z czarno-żółtego szalika. Wtedy Warp uśmiechnął się dobrotliwie, chwycił czarownicę za dłoń i wyciągnął ją w stronę Gryfona. - Oddaję Pannę w odpowiedzialne ręce, a przynajmniej myślę, że odpowiedzialne, bo jeśli dotrze do mnie chociażby jeden sygnał, że odpowiednio się nią nie zaopiekowałeś, a dopilnuję, żebyś miał wiadro na głowie 24/7. I tym razem już nie puste. - puścił do niego oko, tym samym zmuszając go do zapisanej między wierszami, bardzo poważnej męskiej przysięgi.

Nie wiedziała gdzie ma się podziać. Ludzi było coraz więcej i na dodatek przez jej wzrost wręcz gubiła się w tym tłumie, który zmierzał w stronę woźnego zajmującego się sprawdzaniem zawartości toreb, plecaków i rozmaitych kieszeni. Cały sprzęt którym dysponował, sprawiał, że Lily nie mogła wyjść z chwilowego podziwu, który nagle ją opanował. W sumie przez te wszystkie lata nie zastanawiała się nad tym, ile dokładnie czasu Argus Filch poświęcał na te procedury, które wymagały od niego więcej pracy z powodu braku magicznych zdolności. Odkąd bowiem Huncwoci poznali kilka lat temu tajemnicę woźnego odnośnie tego, że jest charłakiem, wiedziała o tym cała szkoła. No a na pewno cały Gryffindor. Współczuła mu, choć rozumiała też dlaczego wszyscy uczniowie za nim nie przepadali - Evans jednak miała wobec tego mężczyzny mieszane uczucia. Z jednej strony brzydził ją a z drugiej rozumiała o co mu chodzi. Przynajmniej tak jej się wydawało. W tym całym tłumie mignęło jej kilka znajomych postaci i dzięki temu na przykład uśmiechnęła się do Riley, pozdrowiła Anabell i pomachała do Kim. Palcami przejechała po swoich włosach, chcąc poprawić wstążkę, która się poluzowała. Kiedy w końcu woźny ją sprawdził i okazało się, że nie ma przy sobie niczego podejrzanego, ruszyła spokojnie do przodu, co jakiś czas się rozglądając, by sprawdzić czy ktoś z bliższych jej osób się pojawił. Cieszyła się, że będzie mogła się odprężyć na tym wypadzie i że praktycznie wszystkim zajmą się nauczyciele, dzięki temu miała szansę odprężyć się po tych wszystkich dyżurach, zebraniach i ciągłym powtarzaniu do końcowych egzaminów. Co jakiś czas kątem oka zerkała też na Severusa, który szedł u boku Birdie. Zaintrygowało ją w sumie, że ostatnimi często przebywali w swoim towarzystwie. Nie chodziło tu jednak o zazdrość ani nic w tym rodzaju, rudowłosa była po prostu ciekawa. W końcu wszyscy znaleźli się na ścieżce prowadzącej do Hogsmeade a wtedy w zielone oczy rzucił się Remus, który nie wyglądał najlepiej. Zmartwiona Evans przygryzła wargę, poprawiła torbę na swoim ramieniu i już miała przyspieszyć kroku by go dogonić, gdy znaleźli się na miejscu zbiórki a Gryfon wmieszał się w tłum. Dziewczyna westchnęła i postanowiła go poszukać by zapytać się czy nie chciałby jej towarzyszyć podczas tego wypadu. Dawno w sumie nie rozmawiali a ona przy okazji mogłaby się dowiedzieć, czy nie wie on czegoś o Erin i Jamesie, których dawno już nie widziała. Brązowe trzewiki były już gotowe do drogi, kiedy nagle obok niej - i nawet nie zorientowała się kiedy - pojawił się Severus. Zaskoczona Lily odwróciła się gwałtownie w jego stronę omal się nie wywracając. Zamrugała szybko oczami a jej rzęsy musnęły delikatnie jej skórę podczas tej czynności. Na początku nie powiedziała nic, nie do końca wiedząc jak powinna się zachować, po czym bardzo powoli jej malinowe wargi rozciągnęły się w geście małego, ale przy tym ciepłego uśmiechu. Z ulgą też odnotowała, że jeszcze instrukcje nie zostały rozdane i niczego nie przegapiła. Na całe szczęście.
- Cześć, Severusie - przywitała się z nim uprzejmie jednak nie robiąc tego w wymuszony sposób. Jej dłonie uparcie wbiły się w pasek jej torebki. - Jakieś plany masz na dzisiaj?
Ona sama nie wiedziała, co powiedzieć, zwłaszcza, że jakby nie patrzeć została sama. Ani Erin ani James nie dali jej żadnego znaku odnośnie wspólnego wyjścia. To nie tak, że była zła... po prostu, nie wiedziała, co konkretnie ma ze sobą zrobić.
Zielone tęczówki uważnie wpatrywały się w te czarne.

- Kiedyś trochę mi podpadła. - powiedziała spokojnie do Severusa, nie spoglądając nawet w jego stronę. Opatuliła się szaliczkiem, wyszła na zewnątrz za grupą i cała droga minęła jej w beznadziejnym milczeniu, skwitowanym odejściem kolegi w stronę swojej wymarzonej Lily Evans. Chociaż... to już po części była Lily Potter. Może więc tak powinna o tym myśleć? O pogoni Smarka za niedostępnym, nieosiągalnym.
Pomyślałaby, że to głupie i naiwne. Żałosne były te wszystkie uczucia, emocje, ale... Stała tam. Widziała w oddali tą charakterystyczną sylwetkę.
Tak bliską mi kiedyś byłaś.
Usta Ptaszyny wykrzywiły się w smutnym grymasie i stała tak, jakby reszta świata przestała istnieć i na ten krótki moment oczekiwania na decyzję nauczycieli - musiała skupić się na wspomnieniach, które na plecach wywoływały dreszcze.
Pokręciła głową. To nie był czas i miejsce.
Rozejrzała się za czymś godnym uwagi i dostrzegła kilka rzeczy, które faktycznie ją podbudowały. Chociażby gleba napakowanego kolegi. Wyglądał tak głupio, że weź tu się nie uśmiechnij.
Nie uśmiechnęła się.

Nie śpieszył się, nie wdrażał między rozmawiających uczniów i nie odzywał ani słowem - słowa same krążyły w tej głośnej ciszy - niema na zewnątrz, krzykliwa wewnątrz - obijały się o bielmo czaszki i biegały nieswoimi torami, natarczywe, niepłochliwe - nie chciały się rozprysnąć nawet kiedy się na nie naciskało - nie było wyjścia innego niż poddanie się i udawanie, że tak naprawdę niczego się nie słyszy. Przynajmniej nie trzeba było udawać, że się nie mówi. Wystarczyło po prostu milczeć.
Spojrzałeś na Gospodę pod Świńskim Łbem - nieee, może dzisiaj tam nie... a może tak, bo w sumie - czemu niby nie? Wszystkie miejsca nagle wydawały się o wiele lepsze od tego - od natłoku pierdolenia kiedy głowa ciążyła i miało się ochotę odnaleźć miejsce poza czasem i przestrzenią, w którym postawienie stanowczej linii odcinającej od rzeczywistości będzie tylko kwestią formalną. I to zniknięcie wydawało się kuszące. Może to efekt owczego pędu sprawił, że tego nie zrobiłeś, może przyciąganie pewnej jednostki, która przylgnęła do ciebie jak nierozerwalny cień (raczej ty do niej, z waszej dwójki to on był tutaj odpowiedzialny i racjonalnie myślący), może - a może coś zupełnie innego nad czym nie warto się rozwlekać, co ciągnie się jak guma przylepiona do podeszwy buta i za każdym razem przylepia do chodnika - z jakiegoś powodu ta ociężałość ciała przerzucała się na ociężałość myśli - i wbrew temu, co możecie sobie pomyśleć wy małe gnojki, to wcale nie miało nic wspólnego z tym, że jako autor mam kaca i stukanie w klawiaturę wydaje mi się biegiem w maratonie. Nie, te dwie kwestie w ogóle nie miały ze sobą czegokolwiek wspólnego. Nailah sobie po prostu szedł - bo mógł, bo niby kto by mu zabronił? Nawet niechętne grono pedagogiczne nie krzyczało "veto" - może to i lepiej, nigdy nie wiadomo kiedy kostkowy system zaczyna jebać logikę, w której siedemnastolatek robi sobie z Voldemorta podnóżek do siedzenia. Tak po prostu sobie przeszedł obok Davida i Jeffa zajętych swoimi zabawami, Chrisa, który zwrócił na nich uwagę i wszystko wskazywało na to, że nagle chociaż raz w życiu oczy nauczycieli nie musiały być skierowane na ciebie - i to naprawdę wredne z twojej strony mój drogi protagonisto, bo tak po prostu to wykorzystałeś - tak po prostu wyciągnąłeś różdżkę z kieszeni, wsuwając na jej cienką rękojeść blade palce (a teraz zamieńcie sobie słowo "różdżka" na chuj i zobaczycie co z tego... wyjdzie), by przesunąć nimi po twardej, przerysowanej powierzchni, w której próby przeglądania się byłyby wielkim nieporozumieniem - i tak po prostu rzuciłeś Aresto Monumentum, ledwo muskając różdżką eter wokół siebie, wsunięty w tłum uczniów, by z godnością Draculi, donikąd się nie śpiesząc, powtarzam, nikogo nie dotykając, o nikogo się nie ocierając, przepłynąć pomiędzy nimi, obecnie-nieobecny i sobie po prostu zniknął w jednej z alejek, z pełnią majestatu powiewając swym czarnym płaszczem. Bo mógł. Powiewać płaszczem mógł, a nie znikać sprzed nosa grona pedagogicznego.
Ktoś ma ochotę na pościgi i wybuchy?
Zjadłbym naleśnika na tym kacu, serio.
[z/t]

Z każdym kolejnym dniem Bułhakow utwierdzał się w dość przykrym przekonaniu, że jego współpracownicy naprawdę byli nierozważną bandą nienadającą się do wykonywania obowiązków nauczycielskich. Rzecz jasna jak słońce - w swoich rozważaniach nie uwzględniał tego, że sam był niesamowicie chujowym pedagogiem, a w szkole znalazł się przez czysty przypadek. Przynajmniej mógł w ten sposób zorientować się, że faktycznie lubił lubił uczyć. Może niekoniecznie dzieciaki w przedziale wiekowym 11-17, ale przekazywanie wiedzy całkiem nieźle karmiło jego ego.
Kurwa, żeby tylko on nie dostał tego cudownego przywileju, jakim było pilnowanie któregoś ze szkolnych napinaczy. Gdyby tylko miał możliwość pozamykania tych gniotów w karcerach...
Tak, metody wychowawcze po części wyniósł z rodzinnego domu.
Kiedy wreszcie wszyscy się zatrzymali, a po ulicy poniósł się szum rozmów - Bułhakow przeczesał grzywkę palcami i rozejrzał się wokoło. Właściwie, to nie tak dużo ich było.
Jeden, dwa, trzy...
- Nailah. - szturchnął McGonagall i wskazał jej kiwnięciem głowy alejkę, w której znikał czarny, łopoczący w teatralny sposób płaszcz. Jezu, skoro już chciał się wmieszać w tłum i zniknąć to mógł zrobić to w mniej efekciarski sposób. - Iść za nim, czy pani się pofatyguje?
Instrukcje postępowania z grupą tak czy siak posiadał.

Lis spojrzał swoimi złotymi ślepiami, w górę, na nieprzyjemne niebo, z dużym grymasem po raz kolejny stwierdzając, że nie ubrał się na ten wypad wystarczająco dobrze. Skrzywił się i chwycił swój szalik, by opatulić się nim o wiele szczelniej. Dłońmi też jakoś potarł ramiona, by się rozgrzać, och na drugi raz weźmie nawet i więcej niż potrzeba, by znowu nie stać jak sopel lodu. Całe szczęście, że będzie mógł wejść do jakiegoś sklepu i tam zostać, przynajmniej tyle by było z tego dobrego. Nie lubił zimna, jednak tak wiele razy go doświadczał, cóż za ironia losu.
Skrzywił się trochę i przyłożył lodowate łapska do lewego policzka, który był okryty soczystym i wielkim fioletowym siniakiem, jakiego zdążył złapać jakiś czas temu. Na samą myśl o tym, aż mu się ślina w buzi zbierała, aaaa o wilku mowa, bo kątem oka zauważył jak owy brunet się gdzieś między uczniami ślicznie ulatniał.
- Pf.
Parsknął i krótko odkaszlnął, od razu odwracając wzrok od Krukona, by przenieść złote tęczówki na ubłoconego kolegę, którego widok sprawiał wszystkim najwyraźniej wielką radość. Nie miał jednak zamiaru rozczulać się nad jego uświnionym ubraniem, czy nawet cieszyć się tym, że przynajmniej ten jeden Krukon zniknął mu szczęśliwie z pola widzenia. Jego usta wykrzywiały się w nieprzyjemnym grymasie, gdy tylko o nim pomyślał, zaś zęby również budziły się do życia i krzyczały "Hej! Mózg mówi, że mamy teraz zacząć boleć!".

Jednak na wielkie szczęście wszyscy stanęli już na zbiórce, a on wykorzystał chwilowe zamieszanie kochanej McGonagall i nie chcąc zostawać w tyle, przecisnął się gdzieś pomiędzy uczniami, aby dokładniej usłyszeć wszystko, co mają im do powiedzenia. Niestety w takim ucisku przetarł się ramieniem z Riley czy Colettem, aczkolwiek nawet nie mruknął, by powiedzieć typowe "przepraszam", że się tego kogoś raczyło dotknąć ramieniem. On jedynie stanął gdzieś w pobliżu Kim, wsadził łapy w kieszenie spodni i przejechał rozdwojonym językiem po vertical labret w wardze.
A więc na ile mogą sobie pozwolić, drogi nauczycielu?

Bułhakow wywrócił oczami, odchrząknął, by zwrócić na siebie uwagę dzieciaczków (a nienawidził, kiedy ktoś szeptał w momencie, w którym ON mówił, o czym uczniowie numerologii na pewno wiedzieli), po czym donośnym, o dziwo dość pozytywnym tonem powiedział:

Od tego momentu możecie powoli zacząć się rozchodzić, ale wpierw muszę wam przypomnieć kilka zasad. Po pierwsze: nie chodzimy sami. Nie chcę widzieć osób, które szlajają się gdzieś w pojedynkę. Mają być przynajmniej dwójki, a najlepiej grupy kilkuosobowe. Po drugie: zero zakupu i wnoszenia na teren szkoły produktów nielegalnych. Woźny sprawdzi was tak samo jak przed wyjściem do wioski.

Tej zasady nigdy nie rozumiał, bo osobiście dałby radę przemycić na teren zamku nawet lodówkę.

Po trzecie: do godziny dwudziestej drugiej wszyscy wracają na miejsce zbiórki, zrozumiano? No, to miłej i bezpiecznej zabawy wam życzę.

//

- Każdy musi napisać przynajmniej jednego posta na ulicy zanim ruszy dalej.
- Możecie dalej tutaj pisać, umawiać się kto gdzie pójdzie, rozmawiać itd. To kiedy i gdzie wyruszycie zależy tylko od was.
- Nie zdziwcie się, jeżeli wasz wątek odwiedzi MG.