Ulica

Bellamy uśmiechnął się słysząc odpowiedź młodszej koleżanki z domu Niedźwiedzia. Bardzo go uradowała taka wypowiedź w związku z czym nie krył radości.
- W takim razie z pewną dozą śmiałości mogę powiedzieć, że jesteśmy umówieni. – odparł. - Co prawda nie ustawiamy się na konkretny termin, ale przynajmniej już wiemy częściowo na czym stoimy. – dodał Puchon po chwili. Obejrzał się na chwilę za siebie obczajając spokojnie okolice. Miał ochotę na jakiś sok.
- Może masz ochotę się czegoś napić? Ja stawiam. – zaproponował swojej towarzyszce rozmowy. W końcu ile mogą rozmawiać na ulicy? A przecież dziewczyna na pewno jest też spragniona, a kto wie czy nie głodna.

-Termin jeszcze ustalimy,ale wiemy już na czym stoimy-rzekła z uśmiechem odgarniając z twarzy blond faliste pasmo włosów
-Chętnie się napije jakiegoś napoju-rzekła z uśmiechem

Przesunął wzrokiem tylko po zgromadzonych i podjął dosyć szybką decyzję. Najlepiej będzie zabrać Sharon gdzieś dalej i wrócić do swoich własnych planów niż szukać guza w ciemnych uliczkach. Jak zdążył zauważyć, chłopcy doskonale dają sobie radę. Cokolwiek mają w planach, Liam nie musi w tym uczestniczyć. Podjął próbę, nie przeszedł zobojętniały i nie musi kontynuować na siłę udzielania pomocy. Chłopak odwrócił się na pięcie w sposób żołnierski tj. nie odrywając pięty od podłoża i pewnym krokiem ruszył na poszukiwanie Sharon. Znalazł ją nieopodal, zaś trochę obok dwójkę osób. Podniósł rękę ku Sharon, posłał jej niemrawy uśmiech i zniknął w jaśniejącej części uliczki.
[zt]

- W takim razie idziemy. - powiedział i gestem zaprosił ją by szli dalej. - Pozwól, że ja będę prowadzić. - dodał po chwili, a następnie skierowali się do jednego z lokali znajdujących się przy Pokątnej.

zt Bellamy
zt Katherine

Simon nie wykazał się wielką odwagą, kiedy walnął jedno z chłopaków w twarz i korzystając z chwili zamieszania, które wywołał jego cios, a następnie snop iskier z różdżki Sharon, wyrwał dziobatemu chłopakowi swoją różdżkę, po czym odwrócił się na pięcie i uciekł w ślad za jakimś ciemnowłosym gościem i Szamponem. Nie miał ochoty zgrywać bohatera, bo zwyczajnie nie wiedział czego się spodziewać po atakujących. Nie był też z siebie dumny, że nie stawił im czoła, ale wolał nie ryzykować, nie był przecież zbyt dobry w zaklęciach.
- Rictusempra! - Biegł do przodu, ze skierowaną przed siebie różdżką i niewiele myśląc rzucił zaklęcie, które wycelowane było w jakaś parę, ale ku radości samego Jordana, wcale nie było silne, jeśliby nie powiedzieć, że wręcz moc była bliska zeru. To by było na tyle jeśli chodzi i czarowanie w wykonaniu pana Jordana. Na szczęście udało mu się przynajmniej umknąć przed tamtymi.

z/t

[mini-event "Wybuchowe zakupy"]

Na Ulicy Pokątnej, jak to zwykle bywa w sobotnie przedpołudnia, roiło się od czarodziejów i czarownic. Wszyscy, którzy na co dzień byli zbyt zajęci pracą, albo po prostu mieszkali zbyt daleko by tak o sobie wpadać w tygodniu do Londynu, dziś mieli okazję by przybyć na tę ostoję magii brytyjskiej. Spotkania ze znajomymi, szał zakupów, a może zwyczajne pragnienie chłonięcia cudnego klimatu tego miejsca – powody były różne, jednak na Pokątną ściągały tłumy. Może nie tak wielkie, jak pod koniec wakacji, ale jednak!

Co ciekawe, mimo ogólnie deszczowej pogody, której zmianę Prorok Codzienny przewidywał dopiero na poniedziałek, na głównej alejce Pokątnej było zupełnie sucho. Działo się tak za sprawą ochronnych zaklęć, w które zainwestowali wspólnie właściciele sklepów rozciągających się po obu jej stronach. W końcu pogoda nie mogła przeszkodzić w zdobywaniu klientów, prawda?

Okazję w tym wszystkim wywęszył pewien cwany handlarz, który zdecydował się rozstawić z własnym stoiskiem. Pchał przed sobą wózek, na którym było zdecydowanie za dużo bibelotów. Co jakiś czas coś mu spadało, musiał się zatrzymywać, podnosić, blokując przy tym strumień ludzi przewijających się we wszystkie strony. Co za irytujący facet! Non stop ktoś wpadał na jego wózek, potykał się, wyzywał sprzedawcę i szedł dalej. A siwiejący już lekko, puszysty czarodziej w malutkich, okrągłych okularach nic sobie z tego nie robił. Ot, parł dalej naprzód, pchając wózek, co najwyżej odpowiadając komuś coś nieprzyzwoitego.


/// Witam na evencie błyskawicznym dla dorosłych! Wszystkich pragnących dołączyć do gry zapraszam, wystarczy napisać tutaj posta. Nie musi być on specjalnie długi, ale proszę by zawierał przyczynę, dla której postać znalazła się na Pokątnej w tym czasie.
Zachęcam do interakcji między sobą, jak również do zaczepiania irytującego handlarza, który spowalnia ludzi na ulicy. Ale oczywiście nie jest to konieczne. Grunt, żeby Wasze postaci po prostu znalazły się w jego okolicy.
Posty można pisać do 11 maja 2018 roku do godziny 19:00, później będzie czas dla Mistrza Gry na wstawienie następnego posta, w którym pojawią się dalsze instrukcje.

O tym, że sobotnie przedpołudnie było kiepską porą na zakupy przekonał się dopiero, gdy znalazł się już na Pokątnej. Sądził, że ulica będzie świecić pustkami i tylko desperaci, tacy jak on, będą na tyle szaleni by opuścić łóżko przed południem, nie mówiąc już o udaniu się na zakupy.
Ludzie, co z wami?! Przecież była sobota, rano i w dodatku lało jak z cebra! I chociaż z tym ostatnim właściciele sklepów na Pokątnej poradzili sobie wyjątkowo sprawnie, to James i tak nie mógł pojąć jakim cudem było tu o tej porze tyle czarodziejów i czarownic. Sam pewnie za nic w świecie nie opuściłby swej mięciutkiej pościeli, gdyby nie jego ukochane, biedne miotły, ale może zacznijmy od początku…
Jeszcze pół godziny temu, Potter drzemał sobie w najlepsze i nic nie wskazywało na to, że za moment dostrzeże tragedię rozgrywającą się tuż pod jego nosem, a jego życie momentalnie wywróci się do góry nogami. Pogoda była fatalna już od kilku dni, było zimno, padało, a o istnieniu słońca pewnie wielu zdążyło już zapomnieć. Żadne jego promienie nie obudziły więc Jamesa, ale chociaż wielu pewnie by i chciało, to wiecznie niestety spać się nie da i Rogacz w końcu uchylił leniwie jedno z oczu. Powoli rozejrzał się po pokoju wracając do rzeczywistości i mając w zamiarze poczuwać tak jeszcze z godzinkę nim raczy wstać. Wszystko wydawało się w porządku, na swoim miejscu i zatrważająco normalne, nawet jak na pokój Pottera, gdy nagle je dostrzegł… Matowe trzonki… Odstające witki… Istny obraz nędzy i rozpaczy!
Zerwał się jak szalony i natychmiast podbiegł do zestawu mioteł wiszącego na ścianie, chwycił swego najnowszego Nimbusa i zaczął go dokładnie, wręcz pieszczotliwie oglądać. A więc nadeszła jesień… Zimno, wilgoć, brak słońca… Jego miotły definitywnie dostały depresji! Bez zastanowienia ruszył do swojego zestawu miotlarskiego, wygrzebał z niego puszkę pasty Fleetwooda z edycji jesiennej… i gdy tylko ją otworzył, serce prawie mu stanęło. Puszka. Była. Pusta.
Wyruszył na Pokątną natychmiast. Dreszcz przeszedł go po plecach gdy znowu wspomniał obraz swych zmarnowanych przyjaciółek, a nogi same czym prędzej poniosły go przez tłum w stronę sklepu z markowym sprzętem do Quidditcha. Był rozdrażniony, zniecierpliwiony i ogromnie mu się spieszyło, nic dziwnego więc, że w końcu kogoś staranował, czy też coś, bo w gruncie rzeczy to wpadł na wózek, ale jak to na wózek przystało, miał on również właściciela.
- Na Merlina! Nie może pan tej graciarni górą przetransportować?! Różdżkę panu korniki zjadły?! – rzucił marszcząc brwi i zaklęciem podrzucając na stertę bibelotów te rzeczy, które zrzucił na chodnik w trakcie zderzenia.

Pogoda sobotniego ranka była iście pod psem, wpisując się idealnie w schemat idealnego brytyjskiego klimatu. Los chciał, że akurat dzisiejszy dzień James przeznaczyć chciał na drobne zakupy na Pokątnej, bowiem ostatnim razem księgarnia astrologiczna okazała się być zamknięta z powodu jakiejś paskudnej choroby właściciela. Mężczyzna potrzebował nowego wykresu gwiazd, jako, że poprzedni egzemplarz zapodział w podróży i bardzo potrzebował uzupełnić owy brak. Oczywiście mógł zamówić go listownie, zawsze jednak preferował zakupy uwzględniające dotknięcie wybranego produktu w realnym świecie. Ponadto chciał jeszcze zahaczyć o magiczny papierniczy, w celu uzupełnienia zapasu specjalnego pergaminu i tuszu.
Teraz jednak poważnie zastanawiał się, czy owo wyjście było dobrym pomysłem. Pogoda nie robiła na nim wrażenia, z kapeluszem naciągniętym nisko na czoło nie zwracał uwagi na krople opadające na niego z nieba. Głównym problemem okazały się niewyobrażalne tłumy, które napotkały profesora gdy tylko pojawił się na ulicy. Tego z pewnością się nie spodziewał. Była godzina o której ludzie powinni wciąż relaksować się w domach, pijąc zapewne drugą już tego dnia kawę, przygotowując się na porę obiadową. Okazało się jednak, że wszyscy mieli dzisiaj sprawunki do załatwienia.
Z wyrazem determinacji przepychał się więc przez obecne tłumy, próbując dotrzeć do swej destynacji. Chociaż doskonale widział sklepowy szyld połyskujący od srebrnych zaczarowanych gwiazdek, zdawało mu się, że ani trochę się do niego przybliżał.
W pewnym momencie w oczy rzucił mu się pewien starszy człowiek, zawzięcie pchający przed sobą wózek z jakimiś - w przekonaniu Jamesa - bibelotami. Skutecznie zagradzał on drogę wszystkim za sobą i trącał po kostkach wszystkich przed sobą. Nic sobie jednak z tego nie robił, a do uszu holendra dotarło kilka zgryźliwych uwag rzuconych przez handlarza w stronę bliżej nieokreślonych osób. Westchnął i poprawił okulary, zastanawiając się, czy istnieje chociaż cień szansy, że uda mu się załatwić wszystko tak szybko jak planował. Musiał wrócić do zamku przed południem, by popracować nad planem kolejnych zajęć, nie uśmiechało mu się utknąć pomiędzy zgrają rozbieganych ludzi.
Z zamyślenia wyrwał go stukot upadających na ziemię rzeczy i czyjeś słowa. Najwidoczniej jakiś mężczyzna przeżył właśnie spotkanie bliskiego stopnia z kłopotliwym handlarzem. James przyjrzał mu się uważniej i rozpoznał w nim absolwenta Hogwartu, osobnika wyjątkowo dobrze znanego w murach całej szkoły. Pokręcił głową słysząc jego słowa. Dzisiaj chyba nikt nie był w humorze.

Lubię deszcz, bo nie widać moich łez~ Hehe. Takie tam pierdokolenie z rana, bo i trudno było przecież o tej godzinie o jakieśkolwiek bardziej światłe myśli. A już zwłaszcza w tym stanie.
Coby nie pozostawiać wątpliwości – Hughes nie była upojona. Nie była też upalona ani napalona, bo jakoś nie po drodze ostatnio jej było z wszelkimi polepszaczami nastroju. Sporo się jednak zmieniło przez lato. Naturalna delikatność została zastąpiona przez zniecierpliwienie, a rozszargane nerwy zadarły jej duszę w zaczepny sposób, odbierając pokorę. Bo Blaise dalej spał. I taki chuj.
Dziewczyna robiła co mogła, byleby o tym przykrym fakcie nie myśleć, a kiedy organizm zdawał się już uodparniać na zwiększone dawki magicznych suplementów, szybko się okazało, że najlepszą metodą było właśnie robienie. Puchonce absolwentce udało się przenieść Raina z mugolskiego szpitala do Munga, a choć uzdrowicielom ufała odrobinę bardziej niż angielskiej służbie zdrowia, nie byłaby sobą gdyby nie próbowała dołożyć do sytuacji czegoś od siebie. Zasięgnęła więc informacji i nie chcąc czekać na przesyłkę od leniwej sowy, osobiście ruszyła na Pokątną po polecone jej maści. Wtarte tuż pod nosem i na klatce piersiowej miały sprawić, że odłączona świadomość nieprzytomnego wypełni się przyjemnymi rzeczami i... I tak, najpewniej była to bujda, ale szczerze mówiąc nic ją to nie. O.
Z kapturem naciągnięty na głowę i papierową torbą wciśniętą pod ramię, przemierzała ulicę dość szybkim krokiem, nie zwracając uwagi na to co działo się dookoła i niezadowolone pomruki przechodniów. Dopiero gdy kilka metrów przed sobą rozpoznała znajomą twarz nauczyciela, gwałtownie odbiła w bok. Nie żeby miała coś do profesora numerologii... Do samej numerologii jednak już tak. Uwaliła ją na egzaminie dokumentnie i z przytupem, a poza tym jakoś nie uśmiechało jej się paradowanie przed nim jako blady wrak. Nie licząc nieszczęsnej wpadki z liczbami, szkołę skończyła w końcu bardzo dobrze i z tytułem. Nie wszyscy musieli więc wiedzieć, że później nie do końca jej wyszło.
Pochylając nisko głowę wycofała się też trochę do tyłu, nic nie mogąc poradzić jednak na to, że nowy harmider przyciągnął i jej uwagę. Obróciła się w idealnym momencie do tego, by postawić stopę na bliżej niezidentyfikowanym metalowym przedmiocie i wyrżnąć do tyłu jak długa. Choć była krótka.
– Na ciemną... – jeszcze zanim się podniosła, podniosła do oczu pakunek z grzechoczącą już zawartością. I dopiero teraz podniosła też łeb, a na widok Pottera podniosła i brwi.
Czyżby właśnie uciekając przed Jamesem, trafiła na Jamesa?

Felice znalazła się na Ulicy Pokątnej z bardzo konkretnego powodu. Praca! Liczyła, że w czasie największego oblegania sklepów przez klientelę właściciele będą bardziej niż skłonni zatrudnić dodatkowego pracownika, ale cóż. Pomyliła się. Przynajmniej w miejscach, które dotychczas odwiedziła, sprzedawcy radzili sobie świetnie... chyba. Prawdę mówiąc, kiedy już trafiała między półki, ciężko było jej się skupić na czymś konkretnym. Odpływała myślami daleko, dorabiając historie wszystkim przedmiotom i stworzeniom, które zobaczyła.
Przez tłum przedzierała się z tą niezwykła łatwością, która cechowała tylko ludzi, których duch był nieobecny. Ludzie opływali ją, nie zatrzymując, a ona szła i szła, snując marzenia o biednych książętach uwięzionych w ciałach myszoskoczków i innych magicznych szynszyli, o księżniczkach czekających z utęsknieniem za ukochanymi, o złych wezyrach, którzy to stali za podłymi planami uwięzienia swych panów, aż wreszcie...
...aż wreszcie wlazła prosto w wózek pchany przez sam środek zatłoczonej ulicy. Felicja została brutalnie zmuszona do zejścia na ziemię, nawet dość dosłownie, bo zderzenie było dość mocne. Mało tego! Podejrzane pakunki zaczęły spadać na nią, budząc w niej święte oburzenie.
- Merlinie! TO SPISEK! Pracuje pan dla złego wezyra, jestem więcej niż pewna! Ah, przejrzałam pana! Książę Ali wróci do swojego kraju, nieważne jak niegodziwie będziecie postępować wobec niego i jego podwładnych!
Ale mu nagadała! No ale mu nagadała! Na pewno zaraz zacznie uciekać gdzie pieprz rośnie!

Zachciało jej się czegoś od życia! To nie żarty, naprawdę ostatnimi czasy wybywała z domu i po pracy w wiele miejsc. Takie ekscesy wydawały się jej nieodpowiednie, bo najczęściej nie wiązały się z niczym innym, jak chodzeniem gdziekolwiek i gapieniem się na ludzi. Tym razem jednak miała plan. Chciała sobie w ten dzień wypocząć przy dobrej herbacie i porozmawiać z jakimś miłym człowiekiem. Poznawanie nowych ludzi zawsze przynosiło ze sobą coś dobrego, a taki człek, co by chciał wypić w jej towarzystwie herbatkę to na pewno dobry człowiek. Źli ludzie nie mogą doceniać herbaty, to nie mieściło się w jej głowie. To znaczy pewnie i mieściło, ale wstała z dobrym humorem i nawet wyspana to chodziła po mieście szczęśliwa bez powodu. Z powodem mało wystarczającym dla przeciętnego śmiertelnika. Bo co to za powód? Że dzień jej się podobał? Że klimat na ulicy wydawał się jej taki pełen życia wbrew temu, że gdzieś tam czyha niebezpieczeństwo? NO TAK! Każdy powód dla panny Vance był odpowiedni do tego, by trochę się cieszyć. Może tylko ten człowiek, co tak tworzył korek... gorzej niż w mugolskiej dzielnicy na ulicy! Nie denerwowała się jednak. W końcu każdy ma prawo nieść co chce i jak chce po chodniku, prawda? No niby tak, ale szybko zauważyła, że nie każdy ma nerwy na wodzy i tyle czasu, co ona, bo biedaczek został już obrzucony oburzeniem ludu. W dodatku nawet osądzony za spisek jakiś! Świat to jednak dziwna sprawa. Ostatecznie jednak biedaka tak jej się zrobiło szkoda, że zdecydowała zareagować.
- Przepraszam bardzo, ale może jakoś panu pomóc z tym wszystkim? - Od tego w końcu wypadało zacząć! Robienie krzyku i irytowanie kogokolwiek nie może przynieść niczego, co miałoby dobre skutki. Dodatkowo wyeliminowanie jego problemu sprawi, ze na zatłoczonej ulicy będzie trochę więcej miejsca, a przy okazji jakiś dobry uczynek to i dla serca ulga. Tylko jeszcze ta panienka obok. No oberwała dziewczyna trochę, to też niedobrze. Ale żeby tak od razu unosić się? Plus o czym ona w ogóle mówiła? To też ciekawa kwestia, ciekawa.
- Jestem pewna, że tym razem nie dotyczy pani żaden spisek. Tutaj jeszcze pan również wpadł na wózek, a chyba nie jest... eee... podwładnym księcia. Tak więc może być panienka spokojna, bo nie dotyczy to tylko pani - Tak się zwróciła do zdenerwowanej na tego człowieka i przy okazji posłała w stronę chłopaka, który też zdążył wyrazić swoją dezaprobatę na pakunki z prośbą w oczach. Co by jakoś chociaż uspokoił dziewczynę, że wcale nie jest jakoś specjalnie zagrożona ze strony wózka, pakunków, czy dziwnego powolnego człowieka. Nie ma to jak dzień na Pokątnej, czyż nie? Masa ludzi, problemy i spiski do rozwiązania.

   Głupi Avery wciąż naiwnie wierzył, że odzyska wreszcie swoją własność, albo przynajmniej los pozwoli mu na odnalezienie duplikatu. Był więc stałym bywalcem takich dzielnic jak ta, a tutejsi handlarze na jego widok zamykali sklepy albo od razu kręcili głową. Nie, nie widzieliśmy wczoraj pana walizki. Nie, wczoraj również jej tutaj nie było.
   Jego komicznie przerysowana, mroczna i zmarkotniała osoba stojąca z wielkim garbem i będąca odsyłaną z pustymi rękoma z miejsca na miejsce stała się już właściwie standardowym widokiem na ulicy Pokątnej. Nie miał jednak zamiaru się poddać.
   Bure oczy dostrzegły wreszcie coś nowego — jakiegoś domokrążcę, czy szaleńca, który toczył przed siebie wózek i niczym Mojżesz rozdzielał morze czarodziejów schodzących mu z drogi. Nikt nie chciał oberwać jakimś gratem. Albo żeby dziad na niego napluł. W każdym razie, Greg również miał w głębokim poważaniu innych ludzi, więc rzucił się w pościg taranując każdą niższą osobę i zgrabnie omijając ewentualnych olbrzymów, bo od ich brzucha odbiłby się jak od ściany. Uczniów Hogwartu to w ogóle chętnie by zadeptał. Szczególnie tych z Hufflepuffu.
   — Proszę pana! — rzucił całkowicie ślepy na otoczenie. — Nie ma pan tam może pewnej walizki?
   Przeczesał swoje włoski, stanął prosto. Zebrała się tutaj spora grupa ludzi. Dwie osoby nawet kojarzył! Ale... No właśnie. Nie rozejrzał się. Żył przecież we własnym świecie.

Charles miał trochę dość przebywania tylko w murach zamku. Niech nikt nie zrozumie go źle, to było wspaniałe miejsce, uwielbiał je, kojarzyło mu się z wieloma rzeczami, które były dla niego ważne, ale... za dużo. Za dużo było tego na głowie, a na dodatek stracił humor przez zniknięcie weny na kolejną część swojej pracy, którą przecież zamierzał podesłać pewnemu profesorowi ze Walii. Natłok uczniowskich, nieraz pełnych podstawowych błędów prac dolewał oliwy do ognia. Pogoda była iście angielska, ale mężczyzna przepadał za deszczem, dziwnie go uspokajał, działał niczym najlepszy eliksir zapomnienia. Zanim więc znalazł się na Pokątnej zdążył całkowicie przemoknąć - nie żeby to mu przeszkadzało, absolutnie. Przejście jak zawsze się przed nim otworzyło a on znalazł się na suchej ziemi. Trochę szkoda, że i tutaj nie padał deszcz. Poprawił wilgotne od wody włosy i rozejrzał się. Było dużo ludzi, może nawet za dużo. Nie wiedział w sumie, czego konkretnie tutaj szukał, może jakiegoś natchnienia, a może po prostu czegoś, co pozwoli mu się odprężyć po ostatnim męczącym dniu. Kawałek dalej, kiedy już tonął w rozważaniach na temat szybkości niektórych czarodziejów, zahaczył butem o jakiś bibelot i poleciał wprost na Alice Hughes, która próbowała się podnieść i ponownie wylądowała na ziemi.
- Najmocniej panią przepraszam.