Stare, spalone zeszyty Nailaha

Siedzę na ławie oskarżonych o miłość,
siedzę i czekam aż wydadzą na mnie wyrok.
Bo miłość to coś co prowadzi do szaleństwa,
a Szaleńcy to wrogowie człowieczeństwa.
Sumienie wyszło z sędziów i stanęło z boku,
stąd nie ma już wyjścia, stąd nie ma już odwrotu.
W tym miejscu nie wolno okazywać uczuć,
wyższy od najwyższego grozi za to wymiar kary

Jeszcze nie odchodzę, biję się z Bogiem
nie mam żadnych szans, ale mam jeszcze czas.
Mam rozum i uczucia, z tego jestem zbudowany,
nie jestem wcale silny, a jednak tu zostanę.

Jak długo to jeszcze potrwa?
Ile mogę jeszcze znieść?
Moje serce boli, moja dusza tęskni.
Nie wiem, co mam robić
Zginam się, ale nie łamię.
Ale jakoś to wytrzymam...

... Choć nikogo nie mam...

I jeśli będę musiał się czołgać,
Czy Ty będziesz czołgać się ze mną?
Potykam się i upadam.
Doprowadź mnie bezpiecznie do końca.
Moim Jedynym życzeniem...

... Jest to, żebyś ktoś mnie ochronił...

O Panie, gdzie jesteś?
Nie zapomnij o Mnie.
Płaczę w ciszy,
Czyżbyś nie widział moich łez?

Kiedy wszyscy mnie zostawią
I nadzieja zniknie,
Ty mnie tu odnajdziesz.

Wszystko, czym byłem, zostało zgubione.

20 lutego 1978 roku, środa.

24 lutego 1978 roku

I feel something so right
Doing the wrong thing
I feel something so wrong
Doing the right thing
I couldn't lie, couldn't lie, couldn't lie
Everything that kills me makes me feel alive




Dopij kawę, krew przetoczy kofeinę
Choć i bez tego serce bije szybko jak werbel
Zapal papierosa i puść całe życie z dymem
Zabij wszystkie myśli, a potem załóż na szyję pętlę
Weź ostatni haust, by poczuć, że jeszcze żyjesz
Wszystko w garści trzymają twoje zimne ręce
W powietrzu dookoła czuć jeszcze nikotynę
Pamiętaj - zrobisz to raz i nigdy więcej
Nie napisałeś listu, by pożegnać rodzinę
Nie zostawiłeś nawet kilku słów im w podzięce
Sens ci się skończył razem z wczorajszym winem
Lepiej żeby tamto wino wczoraj skończyło się z sensem
Zaciskasz sznur po tym jak włożyłeś go na szyję
Strach, śmierć, rozpacz dzisiaj tworzą tercet
Jestem obok, ale odwróciłem się już tyłem
Będę stał tu wciąż, gdy przestanie bić ci serce

Może czasem się wydaje, że to będzie takie proste
Że ty i życie już będziecie kwita i
Że twój oddech będzie tym spalonym mostem
Chcesz żegnać się, a to jest pora by się witać

Stoję wciąż tu odkąd zaczęło bić ci serce
Widzę wszystko chociaż tu przez chwilę stałem tyłem
Spokój, siła oraz życie dzisiaj tworzą tercet
Zdejmij sznur, który ktoś założył ci na szyję
Wczoraj piłeś wino, ale z umiarem i sensem
Wtedy znalazłeś sens razem z wczorajszym winem
Napisałeś parę słów na papierze, by w podzięce
Za życie móc pozdrowić całą swoją rodzinę
I że zechciałbyś zrobić dla nich dużo więcej
W powietrzu dookoła czuć jeszcze nikotynę
Bo papierosa trzymają twoje ciepłe ręce
Zaciągasz się powietrzem, by poczuć, że wciąż żyjesz
I nigdy na myśl ci nie przyszło, by założyć pętlę
Gasisz papierosa i ta myśl ucieka z dymem
Serce jest spokojne, bije rytmicznie jak werbel
Zaparzasz kawę, tak bardzo lubisz kofeinę.

Może czasem się wydaje, że to będzie takie proste
Że ty i życie już będziecie kwita i
Że twój oddech będzie tym spalonym mostem
Chcesz żegnać się, a to jest pora by się witać.

...tak, dzisiaj znowu był ten dzień.

Przytrzymaj mnie, ten świat na mnie spada.
Poczuj to, czy to martwe czy śmierć?
Co spaceruje wśród nas.

Zamknij oczy ale nie zasypiaj
Oni starają wpełznąć w Twoją głowę
Chciałbym to dziś wszystko zakończyć
Ale wszystko co dobre, nasze nadzieje, znikają

Przytrzymaj mnie, jeszcze kilka kroków i spadnę
Spójrz! Zabiorę Cię ze sobą
To zbyt smutne by pozostać samemu

Ciężar na moich ramionach. Przekleństwo mężczyzny. Nie cofając się
Zabiorę Cie tam – bez życia, bez płaczu, bez żadnej nieprzespanej nocy

Zamknij oczy ale nie zasypiaj
Oni starają się wpełznąć w Twoją głowę
Chciałbym to dziś wszystko zakończyć
Ale wszystko co dobre, nasze nadzieje, znikają

Zamknąłem drzwi i okna
straciłem wzrok i mowę
zgasiłem ogień w moim domu
w posłaniach wrzeszczą wrony
zmrożone szronem drogi
nikogo nigdy już nie spotkam...

Pomiędzy mną a bogiem
pomiędzy mną a światem
pomiędzy wszystkim rośnie noc
zasiałem wiatr za oknem
wychodzę zawstydzony
sam w mrok wychodzę zbierać plon

Nim zamienię się w kamień
rozrzucę na wiatr
moje listy z wierszami
moją wiarę i czas
nim zamienię się w kamień
wykrzyczę do gwiazd
że nikogo z nas nie minie...

Nie próbuj do mnie dzwonić
nie próbuj szukać drogi
spaliłem wszystkie fotografie
horyzont tonie w mroku
nadchodzi piękny koniec...
Zabrakło słów zabrakło znaczeń

Na pewno będzie wojna
na pewno coś się stanie
niepokój rośnie w moich snach
zwycięży paranoja
zabierze całą wiarę
jak mam ocalić się od zła

Nim zamienię się w kamień
rozrzucę na wiatr
moje listy z wierszami
moją wiarę i czas
nim zamienię się w kamień
wykrzyczę do gwiazd
że nikogo z nas nie minie...strach...

Oto i zaczyna się nowy rozdział.
To, co przeszłe, lepiej zostawić za sobą.

Żyjemy w Książce, w której nikt nie opłakuje kilku zmarłych uczniów, ponieważ dla Nas są to aktorzy drugoplanowi.
W tej Książce udziela się pogrzebom wszystkim, nawet jeśli my ich nie zauważamy i w nich nie uczestniczymy - jednak w pogrzebie tych paru uczniów uczestniczyliśmy prawie wszyscy.
Słychać wtedy słowa: więc ta osoba naprawdę umarła...
"Śmierć" to tylko część opowieści.
Jednak...
Jeśli ktoś umrze zawsze znajdzie się osoba, która będzie po Tobie płakać.
To jak więź, która nie może zostać zerwana przez osoby, z którymi jesteś związana od narodzin aż do śmierci.
Główny aktor, czy drugoplanowy aktor... ich role są dowodem na to, że żyli.
Pogrzeb na końcu to jedynie dowód, że role te dotarły do perfekcyjnego końca.
By każdy zamiast pytać: czy On naprawdę nie żyje..? mógł powiedzieć:
Więc ta osoba naprawdę umarła...