Areum Yang

Drobna czternastolatka bawiła się w parku ze swoim psem o imieniu Haru. Jej ciemne oczy bystro błyszczały, na jej delikatnej pogodnej twarzy widniał szeroki uśmiech, a czarne włosy rozwiewał wiatr, gdy bawiła się ze swoim podopiecznym. Później, zmęczona bieganiem, kładła się w cieniu drzewa wraz z Haru, który był jej najlepszym przyjacielem, jedynym, za którym tęskniła. Zazwyczaj wyciągała wtedy z plecaka książkę i czytała ją na głos, zupełnie jakby pies rozumiał jej słowa. Właśnie w taki sposób od kilku lat spędzała wakacje. Bawiąc się z psem, czytając mu i opowiadając o wszystkich wspaniałych doświadczeniach i rzeczach, jakich uczyła się w Hogwarcie.
Podczas pierwszego roku w Szkole Magii i Czarodziejstwa bardzo brakowało jej przyjaciół, którzy mieszkali w okolicy, z którymi dotychczas spędzała czas na zabawach i którzy, jak się okazało, zapomnieli o niej po pierwszym roku spędzonym w szkole z internatem, do której rzekomo posłali ją rodzice. Pod pretekstem zapomnienia dokładnego adresu, listy skierowane do przyjaciół wysłała do swojego domu rodzinnego, uprzednio prosząc swą mamę o przekazanie ich do właściwych osób. Odpowiedzi jednak się nie doczekała, przez co niemal od razu uznała, że chyba nie ma sensu marnować atramentu na kolejne listy. To było przykre, lecz w Hogwarcie Areum zawarła nowe znajomości, znajomości z ludźmi, których nie musiała okłamywać w kwestii swoich magicznych umiejętności. To przyniosło ulgę, nie lubiła opowiadać kłamstw osobom, które były jej bliskie. Cieszyła się z tego, bo wiele z osób, które poznała było wspaniałymi ludźmi, co wcale nie było zależne od czystości krwi.
Haru pojawił się w życiu Areum gdy ta miała trzynaście lat. Dziewczyna zauważyła przechadzającego się po parku starszego o dwa lata Michaela, z którym niegdyś byli w tej samej paczce. Pomachała mu z uśmiechem, licząc, że może jakoś odpowie na ten gest, w końcu ludzie zachowują się inaczej kiedy są sami i inaczej, gdy są w grupie. Chłopak posłał jej jednak pogardliwe spojrzenie, a następnie zajął się rzucaniem kamieni w kierunku bezpańskiego szczeniaka wylegującego się pod drzewem. Widząc to, Areum podniosła się, by podejść do zwierzęcia i wziąć je na ręce; przez to również oberwała kamieniem. Zignorowała to, tak samo jak Michaela, który, zapewne przekonany o tym, że zwierzęta nie czują bólu, patrzył na dziewczynę jak na idiotkę. Jego uwagę na swój temat przyjęła ze spokojem, nie lubiła brać udziału w kłótniach. Ze szczeniakiem na rękach udała się do domu, gdzie zawsze była obecna jej mama. Poinformowała kobietę o tym, co zaszło prosząc, by psiak został z nimi w domu, gdyż nie chce, by cierpiał i głodował. Wtedy zyskała nowego przyjaciela, który bezgranicznie ją kochał, co okazywał ekscytacją związaną z każdym powrotem dziewczyny do domu. Ona także bardzo kochała zwierzaka i żałowała, że nie może zabrać go ze sobą do Hogwartu, wtedy byłoby niemalże idealnie. Tak czy inaczej, była bardzo szczęśliwa z faktu, że chodzi do wyjątkowej szkoły, gdzie ma świetnych przyjaciół i tego, że w domu zawsze czeka na nią ukochany zwierzak.