"Wprowadzenie do transmutacji" Emeryk Switch

Nim adept zechce przyswoić sobie wiedzę z tej najtrudniejszej wśród wszystkich dziedzin magii winien poznać znaczenie samego słowa transmutacja, a także jego pochodzenie i to, czego tak naprawdę powinien spodziewać się po nadchodzących miesiącach ciężkiej, ale jakże satysfakcjonującej nauki.
Słowo transmutacja pochodzi od połączenia łacińskich słów trans - poprzez oraz mutatio - zmiana. Nie trudno więc się domyślić iż jest to nauka dotycząca przemiany jednego w drugie. W nadchodzących latach przyjdzie czytelnikowi uczyć się najróżniejszych jej rodzajów, jednego jednak trzeba nauczyć się już na samym początku - nic nie jest niemożliwe. Małe przedmioty potrafią zmienić się w wielki, duże w te malutkie. Ożywianie posągów, choć wcale nie takie łatwe, możliwe jest tak samo, jak zmiana człowieka w zwierzę. Do nauki transmutacji potrzebny jest jednak spory zapas cierpliwości i to w nią młody czarodziej winien się wyposażyć.

Transmutacja, jak każda dziedzina magii rządzi się jednak swoimi prawami i to je pragnę przedstawić w swoim dziele, które właśnie czytelnik trzyma w swych dłoniach. Przestrzegam jednak już na samym początku młody adepcie, podczas transmutowania przedmiotów należy być bardzo skupionym i unikać przejęzyczeń, które mogą skończyć się bardzo niefortunnie dla ciebie bądź twojego otoczenia. Należy też pamiętać, że nie każdy przedmiot da się transmutować, o tym jednak później.

Tego, kto zechce zgłębić tajniki tej magii czekają lata praktyki, ciężkiej pracy i poświęconego czasu. Z roku na rok jednak wszystko będzie coraz łatwiejsze, a zmiana dużych przedmiotów coraz mniej niemożliwa.

Transmutacja, jak na każdą złożoną dziedzinę magii składa się z kilku pomniejszych, pokrewnych a jednak różniących się między sobą specjalności. Jedną z nich jest transfiguracja. Podobnie do transmutacji, ma korzenie pochodzące z języka łacińskiego, trans - poprzez i figuro - kształtuje.  Jest prostsza niż zwykła transmutacja. Polega ona na tym, że zamieniamy daną cechę przedmiotu, np. kolor, rozmiar, kształt, głębia, smak czy zapach. Była ona używana już bardzo dawno temu, jednak, gdy odkryto inne dziedziny transmutacji, używano jej coraz mniej. Możliwa jest także zamiana dwóch cech, ale taką sztukę wykonać może wybitny czarodziej.
Przemiany cech fizycznych człowieka nie nazywamy transfiguracją - wtedy określamy je mianem transmutacji, a dokładniej metamorfomagii.
Transfigurację dzielimy na: transfigurację cech priorytetowych oraz transfigurację cech złożonych (więcej niż jedna). Cecha priorytetowa to ta, którą zauważamy na pierwszy rzut oka. Są to: barwa, rozmiar, głębia, kształt (wielokąty foremne, łuk, okrąg).

Ze względu na to, którą cechę substratu zmieniamy, transfiguracja została podzielona na cztery rodzaje:
– transfigurację atmosferyczną, czyli zmianę zapachu substratu,
– transfigurację kształtną, czyli zmianę kształtu obiektu,
– transfigurację metryczną, czyli zmianę wielkości,
– transfigurację ambitną, czyli zmianę koloru.

We współczesnej nauce wyróżnia się także transfigurację głębi, czyli zmianę „wymiaru” obiektu (np. z
dwuwymiarowego na trójwymiarowy), jednak ten odłam ciągle poddaje się badaniom i nie został jeszcze
wprowadzony do oficjalnego podziału transfiguracji.

Na samym wstępie tej krótkiej notki historycznej należy zaznaczyć, że transmutacja istnieje od tysiącleci, od zawsze wręcz służy człowiekowi i jest dziedziną, która pojawia się w pierwszych przekazach ludzkości.

Według starożytnych podań, pochodzących z czasów poligamii i wielkich władców pokroju Juliusza Cezara, czarodzieje praktykowali magię przemieniającą jedną strukturę w drugą. Była to bardzo pożądana i upragniona nauka, wyjątkowa i przede wszystkim - trudna. Każdy kto umiał się nią posługiwać uważany był za kogoś wielkiego, ważnego i definitywnie podnosiło to jego status społeczny.

W starożytnych szkołach magii naukę przemiany jednego obiektu w inny początkowo nazywano transformacją – połączenie dwóch łacińskich słów trans – poprzez i formae – forma. Ostatecznie jednak, wybitny mag tamtych czasów i odkrywca wielu zaklęć transmutacyjnych Antigius, nieznaną wtedy zbyt dobrze dziedzinę magii nazwał transmutacją. Współczesna nauka opiera się więc na fundamentach wiedzy Antigiusa, spisanej na kamiennych tablicach zwanych tabella mutae.

Jeszcze do niedawna czarodzieje używali bardzo prymitywnego zapisu równania procesu przemiany wynalezionego w starożytności, kiedy wiedza o transmutacji nie była zbytnio rozwinięta. W równaniu transmutant oznaczony jest przez grecką literą omega a wynik transmutacji przez grecką alef.

Amerykański transmutolog, Ervin Canneman znowelizował podane równanie. Kwestionował on fakt, że jedna strzałka zastępuje wszystkie ciągi przemian oraz procesów, które zachodzą na substracie. Dodał on do równania pojęcie siły woli. Twierdził, że za pomocą siły wolni można przetransmutować każdy obiekt magiczny i niemagiczny.

Niedługo później powstała kolejna koncepcja rozwijająca podane równanie. Transmutolog Walence jako pierwszy zbadał i opisał fakt, że na proces transmutacji wpływa wiele procesów i bodźców (np. stan różdżki, zdrowie maga, opór transmutanta, siła woli). Zależnie od tego, czy czarodziej ma wpływ na czynniki czy nie, dzieli się je na czynniki zależne i czynniki niezależne. Dla przykładu siła woli jest zależna od czarodzieja więc jest czynnikiem zależnym, jednak na ciśnienie atmosferyczne czarodziej nie ma
wpływu, więc jest to czynnik niezależny. Wszystkich tych czynników wpływających na proces przemiany są tysiące. Sam Walence nie był w stanie opisać ich wszystkich. Wysunął on twierdzenie, że podczas przemiany dochodzi do ścisłej zależności między transmutantem a samym magiem. Wszystkich czynników wpływających na proces transmutacji jest bardzo dużo. Walence dowiódł, że zachodzi między nimi do swoistej interakcji, dzięki której otrzymujemy pożądany wynik transmutacji.

W historii transmutacji należy przyjrzeć się także niektórym postaciom, których dokonania były znaczące i wprowadziły tę dziedzinę magii na zupełnie nowy poziom.

Samuel deLion przyczynił się w transmutacji tym, że wraz z Tommy'm Nyerem (obaj byli Amerykanami) wynaleźli sposób przemieniania się w zwierzę. Opisali dokładny przebieg i sposób w wielu książkach. Dzięki nim świat poznał animagów (choć nazwa nie została sporządzona przez nich). Szybko owa wieść okrążyła świat, a ludzkość zaczęła nazwać ich animagami od animal - zwierzę i mag - czarodziej. Wkrótce jednak ludzie zaczęli sami eksperymentować i bez pomocy książek czy specjalistów próbowali przemienić się w jakiekolwiek zwierzę. Niektóre wypadki kończyły się tragicznie. Ale sam Tommy Nyer stwierdził, że przemiana w owady (muchy, chrząszcze, komary itd.) stały się niezbyt ciekawe, więc postanowił wymyślić przemianę w małe gryzonie (myszy, szczury, chomiki itd.). Udało mu się. Tymczasem Samuel DeLion chciał być lepszy od swojego dawnego przyjaciela i sięgnął po takie zwierzęta jak tygrys, lew, gepard, orzeł, żyrafa,
krokodyl i inne duże zwierzęta. Skończyło się to tragicznie, ponieważ zacięta rywalizacja między Samuelem a Tommy'm doprowadziła ich do śmierci, której mogli uniknąć. Od tego czasu wielu uczonych zmieniało i doskonaliło sztukę przemiany w zwierzę.

Profesor Jaron Svoray z Egiptu był wielkim uczonym, skończył studia Transmutacji i nauczał w Egipskiej szkole. Wynalazł wiele prostszych sposobów na transmutowanie większych przedmiotów. Udowodnił, że najprościej transmutuje się przedmioty z tego samego tworzywa, czyli np. drewniany stół w drewniane krzesło, metalowy stół w metalowe krzesło niż np. drewniany stół w metalowe krzesło. Mieszanie tworzyw jest bardzo trudne i wymaga ogromnej precyzji, ale oczywiście jest do wykonania. Udowodnił również, że
pozornie nietrudno transmutować gryzonia w innego gryzonia, albo płaza w innego płaza, ale oczywiście ssaka w gada jest o wiele, wiele trudniejsze.

Erla Zwingle zapoczątkowała przemianę człowieka w przedmiot nawet o bardzo małej wielkości bądź o bardzo dużej wielkości nie zależnie od wagi i wzrostu człowieka. Udoskonalając swoją dziedzinę zabiła swego męża przemieniając go w dzbanek do herbaty i niestety nie potrafiła już tego procesu odwrócić. W podobny sposób uśmierciła swoją przyjaciółkę, dwójkę dzieci i swojego ojca (matka uciekła). Po 2 latach wpadła w obsesję sławy i transmutowania wszystkich ludzi jakich mogła. Pewnego razu wybiegła na ulicę wykrzykując nowe zaklęcie i rzucając je na wszystkich, którzy byli tego dnia na ulicy. Niestety ona jak i inni uczeni nie wiedzieli jak ich odczarować. Nie wysłano jej do Azkabanu lecz do szpitala św. Munga, gdzie stwierdzono, że jest psychicznie chora. Zmarła po 6 latach.

Marco Farnea pochodzący z Brazylii wynalazł bardzo rzadką transmutację. Zmieniał istoty żywe w różne przedmioty, które zawierały pewne części i czynniki życiowe poprzedniego organizmu np. szczekająca szklanka, latający talerz, gryzący stół, zastawa stołowa która sama chodziła i nabierała to co dana osoba chciała. Czasami było to bardzo przydatne. Marco zdobył wielką sławę i cieszył się wielkim szacunkiem innych czarodziejów. Przeprowadził się do Anglii, dokładnie do Londynu. Poznał kilku niewłaściwych ludzi, niedługo po tym został złapany przez aurorów i umieszczony w Azkabanie, gdzie umarł po 3 miesiącach.

Mając już za sobą wprowadzenie do zrozumienia transmutacji, a także zarys historyczny można skupić się na rzeczach bardziej praktycznych. Jak to się dzieje, że jeden przedmiot zmienia się w drugi? Co musi zaistnieć, by doszło do transmutacji?
Tutaj własnie wchodzą składniki transmutacji, czyli trzy jej podstawowe składniki - Transmutant, Transmutacja oraz Wynik Transmutacji.

Transmutant to obiekt, który podlega przemianie. Transmutacja to ogół procesu przemian, nazwa zaklęcia, które służy do danej przemiany.
Przykładowo, dla transmutacji igły w zapałkę, którą przeprowadza się zaklęciem Pinepa, Transmutantem jest igła a Transmutacją zaklęcie Pinepa.

Wynik transmutacji to produkt, obiekt, w który chcemy przemienić nasz substrat.
Dla powyższego przykładu Wynikiem transmutacji jest zapałka.

Mamy już wszystko, co potrzebne jest nam, aby stworzyć podstawowy wzór składnikowy transmutacji:

Transmutant + Transmutacja ➔ Wynik Transmutacji
Igła + Zaklęcie Pinepa ➔ Zapałka

W transmutacji, jak w każdej ścisłej dziedzinie nauk, istnieje bardzo dużo praw, zasad i zakazów, które optymalizują procesy przemiany, wyjaśniają ich istotę oraz prowadzą do tego, że nasza przemiana nie jest niebezpieczna. Dwa podstawowe prawa, które musi znać każdy młody adept magii, nazwane są pierwszym i drugim prawem Cristoffa. Nazwa wzięła się od nazwiska wynalazcy, szwedzkiego transmutologa, Svena Cristoffa.

I prawo Cristoffa - Transmutacja jest tym bardziej złożona, im bardziej złożony jest subprodukt i produkt transmutacji. Cristoff w tym prawie wyjaśnia nam istotę złożoności, czyli trudności naszych przemian. Jeśli subprodukt (nam znany jako substrat lub transmutant) i produkt, czyli wynik transmutacji jest bardziej złożony tym trudniejsza jest transmutacja.

II prawo Cristoffa - Wszystko na świecie jest materią, więc można to poddać przemianie transmutacyjnej. Jedyną rzeczą, której nie można transmutować jest próżnia kosmiczna. Drugie prawo Cristoffa mówi o tym, że praktycznie wszystko można przemieniać, ponieważ wszystko składa się z materii, a każdą materię można przemienić w inną. Nawet powietrze, składające się z azotu, tlenu, wodoru i innych pierwiastków możemy przemienić w inny gaz, który składał się będzie z azotu, tlenu i helu. Jest to tak zwana transmutacja pierwiastkowa, bo dokonujemy zmian pierwiastków. Cristoff zaznaczył jednak, że jedyną rzeczą, której nie można transmutować jest próżnia kosmiczna. Dlaczego? Ponieważ w próżni nie znajduje się żadna materia. Nie ma w niej nawet najmniejszej bakterii, więc nie ma czego transmutować.

W tym momencie przechodzimy z czysto teoretycznej wiedzy w naukę praktyki, która jednak bazuje na wszystkich tych zasadach, które zostały napomknięte w poprzednich rozdziałach podręcznika. Każdy szczegół jest istotny, nie wolno pomijać żadnego z kroków i pilnować skupienia, którego utrata może mieć fatalne skutki.

Praktykując transmutację musimy zapoznać się z jedną z metod kodowania zaklęć. Każda z nich opisuje przebieg transmutacyjny na swój własny sposób. Na samym początku zajmiemy się najprostszą z tych metod, metodą krokową. Określa ona dokładnie każdy krok, który należy uczynić, by poprawnie dokonać przemiany.

Metoda krokowa:
➙ Krok pierwszy - jest podstawowym krokiem w każdej transmutacji. Określa nas, magów, jako osoby skupiające się na danej przemianie, a pamiętamy przecież z wcześniejszych lekcji, że skupienie i koncentracja jest jedną z najważniejszych cech, które należy opanować, by dokonać transmutacji.
➙ Krok drugi: określa nam równanie proste danego przykładu przemiany.
➙ Krok trzeci: zapisujemy w nim równanie złożone danej transmutacji.
➙ Krok czwarty: polega na obliczeniu oporu danego transmutanta.
➙ Krok piąty: zawiera odpowiedni chwyt i manipulację, przypisane danemu przykładowi.
➙ Krok szósty: jest to formuła zaklęcia zmieniającego z wyodrębnionym akcentem.

➢ Rok I:

Antrospis - Transmutacja mniejszych części roślin w jakieś małe obiekty, takie jak guziki, spinki, kamienie. Wszystko zależy od tego, co czarodziej sobie wyobraża.

Avis - Zaklęcie, które wyczarowuje małe stado ptaków z końca różdżki. Nie są to jednak prawdziwe zwierzęta, a jedynie widma. Im czarodziej lepiej opanuje zaklęcie, tym bardziej będą one bardziej realnie wyglądać.

Bespridusz - Transmutacja grubszych małych rzeczy  w cieńsze. Na przykład książki, piłki, torby, etc. Dzięki temu można łatwiej coś schować.

Deroplaw - Transmutacja kształtu wybranego małego przedmiotu.

Mostruss - Zamiana cienkiego materiału/pergaminu w sprężyste ciało stałe, takie jak piłka, sprężyna, gąbka.

Nundu Esteria - Zamiana dwóch danych produktów spożywczych w dwa zupełne różne.

Oowolda - Transmutacja elementu drewnianego w metalowy.

Pinepa - Zamiana elementu metalowego w drewniany.

Pripendo - Transmutacja wybranego przedmiotu w dowolną księgę. Treść, którą czarodziej w niej znajdzie, zależy od jego mocy i pragnień, które w tym momencie nim targają. Uczniowie jednak otrzymują jedynie pustą książkę lub ewentualnie z przepisami kuchennymi, czy też z śmiesznymi historiami.

Scribblifors - Zaklęcie transmutacyjne umożliwiające przekształcenie dowolnego przedmiotu nieożywionego w gęsie pióro. Bardzo przydatne, jeśli nie ma się pod ręką niczego do pisania.

Vermiculus - Zaklęcie zamieniające dowolnego większego owada w małego robaka, na którego żeby zniknął należy rzucić dowolne zaklęcie. Jeśli się tego nie zrobi, ten po jakimś czasie wraca do swojej poprzedniej formy.


➢ Rok II:

Aperacjum - Zaklęcie ujawnia niewidzialny tusz. Nie dotyczy to jednak przedmiotów na które zostały nałożone szczególnie silne zaklęcia ochronne.

Colovaria - Zaklęcie, które zmienia kolor danego obiektu. Na człowieka działa w taki sposób, że całe ciało zostaje pokryte wybraną barwą.

Geminio - Zaklęcie powielające - tworzy duplikaty obiektów. Ilość wytworzonych duplikatów zależy od stopnia zaawansowania czarodzieja. Pieniądze stworzone za pomocą tego zaklęcia są fałszywe, a jedzenie niejadalne.

Igilais - Służy do przemienienia malutkich przedmiotów, np. garść piasku w garść pyłu.

Levinoxi - Transmutacja kilku konkretnych przedmiotów w losowe rzeczy. Nigdy nie wiadomo, co też może się trafić.

Pirkaulus Dugulus - Służy do transmutacji obiektów występujących parami, np. rękawiczek w skarpetki. Najbardziej działa na ubrania i rośliny.

Pracidimento - Zamienia wielkie przedmioty w małe.

Vera Verto - Przemienia zwierzęta w wybrany przez czarodzieja puchar - musi go jednak sobie wyobrazić.