Gabinet profesor McGonagall

Nagle gabinet wypełniło spokojne, ale dobrze dosłyszalne pukanie do drzwi, które szybko zmieniło się w ciche skrzypnięcie wprawianych w ruch zawiasów i...
- Witam, Minerwo - Dziarski i uśmiechnięty jak zawsze astronom wślizgnął się do pomieszczenia z godną podziwu gracją, biorąc pod uwagę, że na jego ramieniu spoczywała prawie półtorametrowa jaszczurka, która - jak zawsze - była równie ruchliwa, co obrosły mchem pień. - Mam nadzieję że nie przeszkadzam.
Rzecz jasna kłamał.
Choć plany Caesara na tą pięknie rozpoczętą resztę dnia były wyjątkowo niewinne, bo dotyczyły one wyjaśnienia kilku rzeczy dotyczących natury szlabanów, które to mógł dawać uczniom jako świeżo upieczony nauczyciel (a powiedzmy sobie szczerze - Pan Brownlow nigdy nie był wielkim fanem czytania obszernych regulaminów, za to zasady kar zawarte w regulaminie Hogwartu mogłyby spokojnie wypełnić dwie osobne książki i jeden skromny notes). No, może miał też nadzieje na spędzenie kilku miłych godzin przy herbacie z panią wicedyrektor, może kilku ciastkach, jeśli ta posiadałaby takie na podorędziu, ale na tym jego wyobraźnia się zatrzymywała. Po części dlatego, że nie znał Minerwy na tyle dobrze, żeby móc snuć wiarygodne fantazje na temat dlaczego rozwoju sprawy - a po części dlatego, że bał się zamienienia w stojak na kapelusze.
Tak czy inaczej zawsze wierzył, że najciekawsze momenty ludzkiego życia mają miejsce, gdy ten znajdzie się w niewłaściwym miejscu, o niewłaściwym czasie. I, rzecz jasna, przeżyje.
- Witam też Pana! - Skinął wesoło głowa w kierunku chłopaka, którego widział pierwszy raz w życiu, po czym skrzyżował ręce za plecami i rozejrzał się z zaciekawieniem po gabinecie - ten widział drugi raz, ale przy poprzedniej wizycie był zbyt zajęty obserwowaniem jego właścicielki, żeby skupić się na wystroju wnętrza. - Czyżby szlaban? Nie najgorsze posunięcie na kupienie odrobiny czasu we dwoje, ale doradzę Panu, że są lepsze miejsca do zabrania damy na rozmowę w cztery oczy niż jej własny gabinet. Wielka Sala nocą jest wyjątkowo urokliwa, na dodatek nikt jej nie sprawdza po północy - Rzucił spokojnie, jakby wcale nie rozpoczynał z niepełnoletnim uczniem dyskusji na przynajmniej cztery zakazane tematy, po czym mrugnął do niego wesoło i pogłaskał przysypiającego mu na ramieniu legwana.

Naprawdę chciała, żeby jej odpowiedź była satysfakcjonująca. Nie miała jednak zbyt wielkiego pola do popisu, bo sama była za bardzo niepewna nadchodzących czasów. Zdawała sobie sprawę z ciążącego nad nimi wszystkimi niebezpieczeństwa, lecz co mogła z tym zrobić? Jedynie to, co wszyscy robili dotychczas - liczyć na szczęście i swoje umiejętności.
Kiedy Christian zaczął swoją pierwszą przemowę, westchnęła smutno wiedząc, że to nie skończy się tak łatwo. przegadanie któregokolwiek z Gryfonów zdawało się być nie lada wyzwaniem i Minerwa zastanawiała się, jak długo jeszcze starczy jej na to wszystko sił. W takich momentach marzyła o większej ilości spraw pokroju Mercedes i jej kaczki.
- Ma pan dużo racji w swoich słowach panie Chamber, jednak nie wszystko jest tak łatwe do zorganizowania, jak się może wydawać. - Powiedziała tonem zatroskanym, ale jednak na tyle chłodnym, by wydawał się spokojny. Jedną dłoń położyła na jego ramieniu w geście pocieszenia, które jak uznała, było tutaj potrzebne.
Bardzo dobrze rozumiała wszelkiego rodzaju obawy i wątpliwości, którymi się z nią podzielił. Podejrzewała, że większość uczniów myślała bardzo podobnie. Część na własną rękę zdobywała wiedzę na temat różnych potężnych (i czasem bardzo niebezpiecznych) zaklęć. Czy szkoła nie powinna przejąć nad tym jakiejkolwiek kontroli? Zdecydowanie będzie musiała o tym porozmawiać z Albusem.
Kolejna część ich rozmowy zdawała się dużo przyjemniejsza, choć przecież dotyczyła łamania regulaminu i kary za to wykroczenie odpowiedniej. Uśmiechnęła się pod nosem kręcąc głową z niedowierzaniem. Cóż, młodość rządziła się swoimi prawami, prawda? Cóż mogła na to poradzić?
Wbrew pozorom - dużo. Do jej obowiązków należało pilnowanie porządku i bezpieczeństwa uczniów. Dlatego też, nawet taka wymówka nie mogła zaburzyć jej osądu. A już na pewno nie dlatego, że wychodziła z ust jednego z bliższych jej sercu uczniów.
- Ja wszystko rozumiem panie Chamber. Jednak proszę na przyszłość pamiętać o tym, by nie zapominać o godzinie nocnej. I umawiać się w miejscach, które nie będą wywoływały sytuacje aż tak... Dwuznaczne. - Skończyła pierwszą część wypowiedzi i właśnie miała przejść do zadania, jakie zaplanowała dla Christiana, gdy po sali rozeszło się subtelne pukanie. Jej wzrok od razu skierował się w stronę drzwi. Na Merlina, cóż za dzień! Tylu gości w swoim gabinecie nie miała już od miesięcy.
- Caesarze. - Kiwnęła głową na widok twarzy nowego nauczyciela astronomii. Mieli do tej pory okazję porozmawiać ze sobą tylko kilka razy, wszelkie formalności załatwiał z nim dyrektor. Dopóki miał czas, a teraz... Cóż, większość spraw przyziemnych związanych z funkcjonowaniem szkoły było na jej głowie. I w sumie, nie narzekała na to ani przez chwilę.
No dobrze, może przez jedną drobną sekundę jęczała w duszy nad ilością pracy papierkowej. A potem się za nią zabrała i nie było już czasu na narzekanie.
Z tego względu plany pana profesora na herbatę i ciasteczka mogłyby się ani trochę nie udać. Ogrom pracy, który powoli przerastał Minerwę nie pozwoliłby jej się skupić na chrupaniu herbatniczków i zwykłej pogawędce. Choć zdecydowanie by jej się to przydało, tak dla rozluźnienia.
- Caesarze! - Wykrzyknęła kręcąc przy tym głową. Cóż, zamieniła z nim kilka zdań wcześniej i wiedziała, czego może się po nim spodziewać. Czuła jednak wewnętrzną potrzebę upomnienia go, zwłaszcza, że znajdowali się w towarzystwie ucznia. Odbywającego szlaban.
- W czym mogę ci pomóc? - Zadała pytanie, gdy zdała sobie sprawę z tego, że czas znowu przeciekał jej przez palce. A pan Brownlow musiał mieć jakiś bardzo poważny powód, by do niej zaglądać.
Tak przynajmniej sobie mówiła.

Mężczyzna uniósł zaskoczony brew słysząc swoje nazwisko z ust chłopaka, ale skinął mu uprzejmie głową. W końcu Caesar nie poprowadził jeszcze ani jednych zajęć, czy nawet krótkiej rozmowy z jakimkolwiek rocznikiem, tak więc fakt, że uczeń zapamiętał jak nazywa się nowy nauczyciel przemawiało na jego korzyść... Oraz sprawiało, że Pan Brownlow był w stanie wybaczyć mu to drobne faux pas ze wstawaniem, którego szczerze mówiąc się spodziewał.
Z drugiej strony - dzięki temu nie poczuł się aż taki stary. Z bocznej perspektywy, jakby nie patrząc, jego zachowanie było bliższe nastolatkowi, niż powoli zaczynającej skwierczeć przy krawędziach Minerwie.
W odpowiedzi na jej pełen dezaprobaty okrzyk tylko zaśmiał się szczerze i wszedł nieco głębiej do gabinetu, jako że nie dostał żadnego sygnału wskazującego na to, że właścicielka pomieszczenia ma cokolwiek przeciw jego obecności.
- Minerwo, proszę. My też kiedyś byliśmy młodzi, na pewno złamałaś za czasów szkolnych chociaż jedną zasadę Hogwartu. A chyba lepiej żeby wiedzieli gdzie mogą łamać zasady bez potrzeby narażania życia i zdrowia prawda? - Wyraźnie zadowolony z siebie poprawił nieco włosy i ostrożnie odstawił Brutusa na wolny stołek. Iguana zamrugała powoli, po czym ułożyła się wygodnie na poduszce i, niczym wykapany kot, zaczęła obserwować zbiorowisko.
Sam Caesar szybko poszedł w jej ślady, ale zamiast rozglądać się nieprzytomnie dookoła skupił spojrzenie na uczniu, który najwyraźniej nie był tutaj w celu przedyskutowania dodatkowej pracy pisemnej z transmutacji.
- Ci Ślizgoni! - Westchnął, teatralnie rozkładając ręce. - Wszędzie ich pełno tam, gdzie nie trzeba. Jakie to szczęście, że pan ma więcej oleju w głowie od nich i nie zbliża się nocami do Zakazanego Lasu! Gdy pracowałem w Ministerstwie, w Wydziale Magicznych Wypadków i Katastrof, pozwolę sobie dodać, widziałem wiele przypadków osób, które myślały że są sprytniejsze od całego świata. Miło mi słyszeć, że nie będę musiał pana dopisać do tej długiej, smutnej listy. Nic nie raduje mojego serca tak, jak młodzież potrafiąca wyobrazić sobie konsekwencje swoich czynów - Tu zawiesił na chwilę głos, dodając więcej siły całemu monologowi godnego desek teatru. - Proszę się o mnie nie bać, zazwyczaj wybieram schowki oddalone od gabinetów najważniejszych osób w szkole. A skoro już mówimy o pięknych kobietach na właściwych pozycjach... - Odwrócił się na pięcie, teraz stając na wprost wicedyrektorki i posłał jej niemalże łobuzerski uśmiech. -Minerwo! Szczerze mówiąc miałem nadzieję na spokojny podwieczorek we dwoje, ale widząc, że jesteś zajęta przejdę do sedna sprawy. Tak się składa, że chciałem zadać ci kilka pytań co do prowadzenia szlabanów i odejmowania punktów za przewinienia. Tekst to jedno, każda szkoła ma wiele niezapisanych zasad dotyczących własnych zwyczajów, a tylko twojemu doświadczeniu mogę z czystym sercem zaufać. A że trafiłem najwyraźniej na idealny moment, czy mogę wam dotrzymać towarzystwa? W ramach pokornego ucznia i przyzwoitki, postaram się nie przeszkadzać. - "Za bardzo" dodał w myślach, kładąc jeden długi palec na ustach, a drugą dłoń na sercu.
Mogło się okazać, że choć plany na randez-vous z McGonagall stanęły pod dużym znakiem zapytania, popołudnie nie okaże się w ostatecznym rozrachunku nudne. W końcu od jego ostatniej wizyty na dywaniku minęło wiele lat, a na dodatek teraz był praktycznie całkowicie bezkarny.
Jeśli dla innych nie brzmiało to kusząco, najwyraźniej świat starzał się szybciej od niego.

W gabinecie zaroiło się od testosteronu i Minerwa wiedziała, że czeka ją ciężki czas pogawędki z tymi dwoma osobnikami płci męskiej. Każdy z nich mógł być kłopotliwy, a kiedy pojawili się w tym samym miejscu o tej samej porze... Cóż, nie pozostawało jej nic, jak modlić się o jak najkrótszą wizytę obydwu. W przypadku Christiana mogła sama zadecydować o końcu jego szlabanu, choć zwykła całkiem sprawnie je przedłużać. Z drugiej strony, czy przebywanie z samym profesorem Brownlowem było dobrym pomysłem? Nie znała go dobrze, jednak zauważyła w nim kilka cech, które dawały jej jasno do zrozumienia, że powinna jasno i klarownie wyznaczać granice.
Nie to, żeby nie uważała go za przystojnego, czy sympatycznego.
Musiała po prostu pilnować tego, co wypadało. Nie trudno jest zgubić po drodze jedną, czy dwie bariery, a potem od plotek huczy w całej szkole. Tego jej jeszcze brakowało! Skandalu z nią w roli głównej. Skandalu, który mógł wcale nie być prawdziwy, jedynie z boku wyglądać nieodpowiednio. Dlatego też, miała zamiar trzymać Caesara na odpowiednio nakreślonym przez nią samą dystansie.
- Mam nadzieję panie Chamber. Nie chciałabym musieć odejmować kolejnych punktów Gryffindorowi. W tym tempie nie tylko przegramy ze Ślizgonami, ale i wszystkimi innymi. A chyba pan tego nie chce tak samo, jak ja. - Dodała z lekkim uśmiechem na ustach. Spodziewała się, że jak każdy Gryfon nie poprzestanie łamania regulaminu. Wiedziała, że jego wrodzona chęć do wpakowania się w kłopoty da o sobie znać w najbliższym czasie. Mimo to wierzyła, że przynajmniej będzie się starał. Bo co jej pozostało? Nie mogła go przywiązać do biurka i pilnować, żeby nic złego nie robił. Musiałaby w ten sposób potraktować wszystkich członków jej domu. A na to zdecydowanie nie starczyłoby miejsca w jej gabinecie!
- Oczywiście, że nigdy nie złamałam regulaminu! - Rzekła odrobinę oburzona. Kto jak kto, ale Minerwa McGonagall zawsze pilnowała zasad i była wzorem dla innych. No, prawie zawsze. Przecież nawet Prefekt Naczelnej mogło się zdarzyć drobne wykroczenie... O czym oczywiście nikt, a zwłaszcza jej uczeń, nie musi wiedzieć!
Całą następną wymianę zdań między nimi postanowiła pozostawić bez komentarza. Jedynie pokręciła głową z dezaprobatą i darowała sobie wtrącanie czegokolwiek. Być może zachowywała się tak, jakby połknęła sztywny kij, jednak ktoś w tej szkole musiał być sztywny. Skoro dyrektor nie był, to ona musiała stać na straży wszystkiego.
- W takim razie idealnie się składa Caesarze. - Powiedziała już całkiem spokojnym, typowym dla siebie głosem. - Rozumiem, że regulamin szkoły znasz, więc nie będę cię w niego zagłębiać. Punkty karne zazwyczaj rozdajemy według własnego uznania za przewinienia w jakikolwiek sposób łamiące zasady szkolne. Szlabany rozdajemy w sytuacjach, gdy uznamy to za niezbędne. Możemy przeprowadzać je osobiście bądź zlecać innym. A rodzaj samego szlabanu... Cóż, zależy tylko i wyłącznie od twojej inwencji twórczej. - Skończyła, po czym odwróciła się do nich na chwilę plecami i podniosła stos papierzysk. Przyniosła je do ławki i położyła przed Christianem.
- No, panie Chamber. Pana dzisiejszym zadaniem będzie posegregowanie tych dokumentów. Proszę je podzielić na dwa stosy - zaakceptowane i odrzucone. - Dodała i uśmiechnęła się serdecznie. Potem podstawiła sobie krzesło, doniosła własne papierki i herbatniczki, które miała w biurku a następnie usiadła.
- Jak podoba ci się praca Caesarze? Z tego, co się orientuję, nie miałeś jeszcze okazji prowadzić żadnych zajęć? - Zapytała, by podtrzymać rozmowę i dłonią wskazała na paczkę ciasteczek dając im znać, że mogą się częstować. Jednym ruchem różdżki wstawiła też wodę na herbatę, cały czas nie odrywając się od wypełnianych dokumentów.
Szlabany u McGonagall nie były jednak tak straszne, jak mogłyby się wydawać.

No i proszę, zaczęło się! Wpuścić do jednej sali dwóch, dosyć pewnych siebie przedstawicieli płci męskiej to jak wydać na siebie wyrok. Zwłaszcza, jak siedzi się z nimi w tymże pokoju, a obaj są z kategorii tych posiadających, swoją drogą całkiem rozbrajające, poczucie humoru. Minerwa nie miała wątpliwości w to, że będzie miała z nimi jeszcze sporo problemów i już zaczynała układać sobie w głowie plan na gaszenie każdego z nich. Trudność w tym wszystkim polegała jednak na tym, że obaj byli dostatecznie nieprzewidywalni, by wyskoczyć z czymś, czego mogła się najzwyczajniej w świecie nie spodziewać.
Znała Caesara dopiero od niedawna i choć sprawiał wrażenie bardzo sympatycznego, kulturalnego mężczyzny cały czas miała się przy nim na baczności. Nie potrzebowała wielu rozmów, by odkryć szczwanego lisa ukrytego za twarzą dojrzałego profesora. To, że był flirciarzem zauważyła prawie od razu - ciężko było się nie zorientować. Nie wiedziała jednak, czego może się po nim spodziewać, gdzie znajdowała się jego granica, o ile jakąś w ogóle posiadał. Tu, w szkole, zdawał się zachowywać odpowiednio, ale mógł to być efekt zaledwie krótkiego czasu i tak zwanego okresu przystosowawczego. Wiedziała też, że Albus miał specyficzny sposób dobierania pracowników, więc mogła oczekiwać dosłownie w s z y s t k i e g o po nowym nauczycielu Astronomii.
- Zapewniam panów, że Zakazany Las choć kryje w sobie wiele niebezpiecznych tajemnic, nie jest aż tak niezwykły, by gościć smoka. - Powiedziała cicho patrząc to na jednego, to na drugiego i kręcąc głową. Nie zwykła wdawać się w tego rodzaju dysputy z uczniami, ale skoro Caesar się wciągnął i ona musiała dodać coś od siebie. I choć może nie powinna (bo wszystko wewnątrz wręcz jej to mówiło), uśmiechnęła się cicho doceniając całkiem trafne i ładnie sformułowane porównanie, jakiego dopuścił się profesor Brownlow.
- Mam nadzieję, panie Chamber. Choć przeczucie mówi mi, że prędzej spotkamy się na kolejnym szlabanie. - Uśmiechnęła się delikatnie, odrobinę ironicznie, a jednak z tym płynącym od niej ciepłem, którego doświadczyć mogło wielu uczniów. Rzadziej zdarzało się to innym nauczycielom, nad których pracą czuwała. Nie było w tym żadnej tajemnicy, że więcej cierpliwości Minerwa miała do uczniaków, niż profesorów. No ale, od dorosłych ludzi wymagało się więcej, prawda? Poza tym, nadrabiała za dyrektora, który lubił pobłażać wszystkim. Jedno z nich musiało być ostrzejsze, choć dobrze wiedziała, że nie tylko to jest ważne. Potrzebny był umiar i miała nadzieję, że wraz z Dumbledorem udaje im się zachować harmonię. Inaczej ta szkoła już dawno zamieniłaby się w pył, prawda?
Złapała się za polik, lekko zażenowana następną sytuacją. Uczeń się dławił, zdecydowanie za bardzo rozbawiony i choć nie do końca rozumiała z czego się tak śmiał, miała wrażenie, że z niej. Zmarszczyła brwi i przeszyła Christiana chcąc skarcić go szybko. Wtem jednak dotarły do niej słowa Caesara i aż musiała zakryć usta dłonią, by nie roześmiać się uczniowi prosto w twarz. Choć dobrze wiedziała, że była to pewnego rodzaju gra, musiała przyznać - mężczyzna zdobywał plusy! Choć nazwania ją panną nie skomentowała, nie czuła potrzeby prostowania sprawy. Bycie wdową nie należało do rzeczy, z którymi się człowiek obnosi. A obrączkę przestała nosić już dawno, nic więc dziwnego, że została wzięta za, jakby nie było, starą pannę - choć nie do końca takie słowa padły z ust Caesara.
- No dobrze panie Chamber, mam nadzieję, że umie pan tak dzielnie pracować nie tylko językiem. Stos na pana czeka. - Dodała krótko i już miała nalać do filiżanek herbatkę, gdy usłyszała kolejne słowa współpracownika i ręka jej się odrobinę omsknęła sprawiając, że czajniczek uderzył o porcelanowy brzeg naczynia.
- Cóż to za głupoty chodzą ci po głowie, Caesarze! - Mruknęła tonem lekko zawiedzionym, choć ledwo dostrzegalny rumieniec na jej policzkach mówił coś zupełnie innego. Zajęła się nalewaniem herbaty, by ukryć zawstydzenie. Gdy odstawiła już czajniczek, postawiła przed wszystkimi filiżanki z herbatą i sięgnęła po ciasteczko.
- To dobrze, że wam się tutaj podoba. - Mówiła cicho, choć zdecydowanym głosem. Spojrzała na Brutusa, który zdawał się być całkiem zadowolony z obecnej sytuacji. Odrobinę bawiła ją ta zależność, relacja, między rosłym mężczyzną a jego jaszczurką. Mimo to, uznała to za plus, bo przecież znaczyło to, że Brownlow naprawdę dobrze się o niego troszczył.
- Gdybyś miał jakieś problemy, wiesz gdzie mnie szukać. Wierzę jednak, że nie będzie to konieczne, nauczanie w Hogwarcie nie jest tak trudne. Chyba, że trafi się na grupkę kłopotliwych dzieciaków, ale i z takimi można sobie poradzić. Nieprawdaż, panie Chamber? - Zaśmiała się myśląc o tym, jak wiele osobistości znajdowało się w szkole. Jak wielu uczniów lubiło się popisywać, choć jeszcze większa ich liczba potrzebowała po prostu odpowiedniej ilości uwagi i odrobiny czasu.
- Tobie same przyjemności w głowie! Praca, praca i więcej pracy. - Mruknęła kręcą przy tym głową. Lekki uśmiech wypłynął jej przy tym na usta, jakby łagodząc słowa. To nie tak, że nie zauważała jego flirtu. Ona po prostu udawała, że nie zauważa.
- Ale jeżeli bardzo ci na mojej opinii zależy, proszę bardzo. Tylko nie bądź zaskoczony, jeżeli i na tym wystroju nie pozostawię suchej nitki. - Dodała na końcu wsadzając sobie do ust ostatni kawałek ciasteczka, które męczyła przez dłuższą chwilę. Popiła je herbatką i sprawdzała, jak Chris sobie radzi, choć wątpiła, by miało mu coś nie wyjść. Układanie kartek na dwa stosy nie mogło być trudne i nawet ktoś o zdolności umysłowej Mercedes dałby sobie z tym radę. Sama wyciągnęła kolejną kartkę ze swojej kupki i złożyła na niej podpis dokładając ją do stosu Chambera.
Zapowiadało się całkiem miłe, choć pracowite popołudnie.