Eileen Melanie Gray

- Miau.

Zaplątane w białą pościel dziewczę otworzyło oczy i tuż przed sobą zobaczyło wielkie, żółte ślepia wpatrzone prosto w nią.

- Miau - powtórzyła pręgowana kocica, przeciągając sie i zeskakując z łóżka na stolik, a ze stolika na parapet. Nie przejmując się niczym zaczęła spokojnie myć łapkę, wygrzewając się w promieniach wschodzącego słońca, wpadających do pokoju przez otwarte okno.

Był wyjątkowo wczesny ranek, prawdopodobnie gdzieś między piątą a szóstą, ale Eileen wiedziała, że już nie zaśnie. Znów śniły jej się koszmary z minionych wydarzeń i za nic nie chciała do nich wracać. Zamiast tego wstała z łóżka, poprawiła staromodną koszulę nocną i ziewając podeszła do zwierzęcia.

- Znów obudziłaś mnie w najstraszniejszym momencie, Bastet - powiedziała do kota, drapiąc go za uchem. Odpowiedział przymrużeniem oczu i delikatnym mruczeniem. - Ciągle zapominam o tym eliksirze od Babci... Chyba zobaczę, co ona robi.

Cichutko uchyliła drzwi od pokoju i ostrożnie, na palcach, by nie obudzić domowników, przemknęła się przez korytarz. Minęła pozostałe sypialnie i zeszła schodami prosto do kuchni. Przy murowanym palenisku, mieszając chochlą w wielkim kotle, stała stara, upstrzona brązowymi plamkami, pomarszczona staruszka z wielką brodawką na nosie. Dookoła niej latały różne gliniane miseczki i fiolki z dziwnymi substancjami.

- Dzień dobry Babciu - przywitała się cicho dziewczynka. Była bardzo ciekawa cóż takiego mogło bulgotać w kotle, ale nie zapytała. Babcia zawsze w takich momentach mówiła "kto mniej wie, ten lepiej śpi". Eileen nigdy nie widziała, żeby Babcia spała. - Może w czymś Ci pomóc?

- Wstała moja ptaszynka - zaskrzeczała staruszka, ani na moment nie odrywając spojrzenia od czerwonej, przypominającej krew cieczy. Sięgnęła jeden z fruwających słoiczków, który chyba zawierał żabi skrzek, a następnie przerzuciła część jego zawartości do kotła. Zakipiało, zaświszczało i eliksir stał się smoliście czarny. - Witaj dziecinko. Najpierw zjedz śniadanie, potem możesz połuskać nieco skoczkogrochu.

Kobieta machnęła ręką i zaczęły się dziać czary. Od ciężkiego stolika odskoczyło krzesło, sugerując dziewczynce, że tam właśnie ma usiąść. Przyleciała miska pełna parującej owsianki, łyżka, kubek i dwa dzbanki - jeden z dyniowym sokiem, drugi z ziołowa herbatą, wyraźnie rywalizujące ze sobą o miejsce obok dłoni Eileen.

- Witajcie, moi drodzy - powiedziała z uśmiechem złotowłosa. - Wybacz Sebastianie, dzisiaj wolę sok.

Jeden dzbanek wydał z siebie zadowolone bulgotnięcie i zaczął napełniać kubek pomarańczowym płynem, drugi zaś poczerwieniał i ze złością odfrunął gdzieś w głąb kuchni.

- Skarbie, rozmawianie z zastawą stołową nie jest zbyt mądre - zauważyła staruszka kręcąc głową, ale nadal z nosem przy kotle. - A nadawanie jej imion tym bardziej.

- To sprawia, że świat wokół staje się bardziej magiczny, Babciu - wyjaśniła dziewczynka, zabierając się za owsiankę. Gdy skończyła śniadanie, sięgnęła po sporej wielkości misę pełną dziwnie drżących strączków do złudzenia przypominających groch. Zaczęła łuskanie jednego z nich i już po chwili po blacie pląsało radośnie osiem zielonych kulek. Eileen szybko je złapała i zanim zdążyły jej znów uciec, wpakowała nasionka do lnianego woreczka, który podesłała jej babcia.

- Potrzebuję ze trzydzieści sztuk. Na zapas nie łuskaj, bo będziemy po całym domu ich szukać - zakomenderowała czarownica, po czym wróciła do wcześniejszego tematu. - Mało ci czarów dookoła? Ciekawa jestem jak spodoba ci się szkoła. Tam to dopiero będzie się działo... Już skończyłaś? Dziękuję. A teraz biegnij się przygotować do podróży.

Dziewczynka w podskokach ruszyła po schodach na górę, a gdy tylko dotarła na korytarz, wpadła na wysoką, mulatkę o kpiącym spojrzeniu, którą zobaczyła pierwszy raz w życiu. Najpierw się wystraszyła, ale potem stwierdziła z przekonaniem:

- Rachel.

Mulatka prychnęła i zmieniła się w czarnowłosą, bladą dziewięciolatkę o wyjątkowo dojrzałym wyrazie twarzy.

- No raczej. Gratuluję bystrości, może jednak dojedziesz do szkoły w jednym kawałku, chociaż... - zniżyła głos do złowrogiego szeptu. - ...nikt nie powiedział, że musisz z niej wrócić.

Eileen cierpliwie nie reagowała na zaczepki przybranej siostry, co tylko bardziej ją zirytowało.

- To JA powinnam jechać do Hogwartu, JA, rozumiesz?! Zasługuję na to bardziej niż wszyscy! I CO TAK PATRZYSZ?! Ty wstrętna, szlamowata...! - dziewięciolatka rzuciła się na Eileen jak rozwścieczona kocica, ale zanim zdążyła coś jej zrobić, czarne włosy rozjaśniały do blondu, a w niebieskich oczach zalśniło przerażenie. - ... Eli! Przepraszam, nie chciałam! To znowu była ona! Ona, nie ja!

Tak. To była prawda. Ann nie mogła nic poradzić na to, co mówiła Rachel. Metamorfomagia w połączeniu z rozdwojeniem jaźni dawała tragiczny dla takiego dziecka efekt. Popadała ze skrajności w skrajność, raz była wcieleniem dobra i słodyczy, innym razem uosobieniem furii i najgorszych instynktów. Choroba i magia. Eileen od początku starała się wspierać Ann-Rachel, ale niewiele mogła zrobić. Pochyliła się do młodszej siostry i szczerym, pełnym miłości objęciem powstrzymała narastającą w niej histerię.

- Spokojnie, Ann. Wszystko wiem.

- Eli, tak strasznie będzie mi ciebie brakować - zaszlochało dziecko w jej rękaw.

- Mi ciebie też Ann, ale zobaczysz, zimą znowu tu wrócę. I będę pisać codziennie.

- Daj jej spokój mała, El musi się spakować - na korytarzu pojawiła się kolejna postać, tym razem była to wysoka, piękna szatynka o posągowej twarzy wili i nieskazitelnej cerze. Miała wyjątkowo silny makijaż i srebrny kolczyk w kształcie pająka, który co jakiś czas przemieszczał się po jej uchu. Noel. Olśniewająca, doskonała pod każdym względem przybrana siostra, której zarówno Eileen jak i Ann-Rachel były posłuszne we wszystkim. - Spadaj El, nie chcę się przez ciebie spóźnić na pociąg.

Starsza dziewczyna zniknęła tak szybko, jak się pojawiła, zatrzaskując drzwi swojego pokoju. Eileen westchnęła cicho i spokojnie poszła do siebie. Zanim zamknęła się w pokoju, usłyszała jeszcze jadowity głos Rachel:

- Masz szczęście, szlamo!

A potem została sama. Jedna jedyna. Osierocona, samotna w tym wielkim świecie... Nie. Nie będzie płakać. Nigdy tego nie robiła. Cierpliwie znosiła wszystko, co zesłał jej los, nie mając pretensji o nic. Bez słowa skargi przyjęła śmierć rodziców i pozwoliła obcej kobiecie zastąpić ich obojga, nazywając ją Babcią. Akceptowała też i starała się żyć w zgodzie z rodzeństwem, przybranym rzecz jasna, bo nie posiadała już żyjących krewnych. Razem wiele przeszli, dlatego traktowali się jak siostry i brat, ale nie było między nimi przyjaźni. W każdym razie nie takiej serdecznej i pełnej życzliwości, bo w głębi duszy byli do siebie niezwykle przywiązani. Ale Eileen czuła, że szkoła może wszystko zmienić, że są istoty, z którymi może się prawdziwie zaprzyjaźnić. Takie miała nadzieje... Czy były naiwne?

- To nowy początek, El - szepnęła dziewczynka, patrząc w złotozielone oczy swojego odbicia. - Albo będzie lepiej... albo gorzej niż kiedykolwiek.