Mieszkanie Vakela

* * *

TuTaJ bĘdZie OpIs MiEsZkAnIA.

Miał zamiar wrócić do domu. Naprawdę, tylko tego chciał w momencie, w którym wychodził z przeklętego pubu, w którym musiał zabulić za całą eskapadę z Vakelem i rzucanie szklankami. Swoją drogą, czy tylko jemu się wydawało, czy rzucanie szkłem było zagrywką typowo kobiecą? Czy aż tak spadł ich poziom przez dziewięć lat bez kontaktu?
Szedł całkiem prostym krokiem, jak na osobę o takim stężeniu procentów jak on w tej chwili, co jednak nie było niczym niezwykłym dla osoby z jego doświadczeniem w piciu. Choć sam musiał przyznać, że zaczynało mu świszczeć w głowie i powoli tracił jasność umysłu, nie mówiąc już o tym, że ledwie co widział na oczy. I okulary na nosie wcale mu nie pomagały. Całą drogę szedł z zamiarem rzucenia się na łóżko i pójścia spać, by jak najszybciej zakończyć ten męczący dzień.
Na usta cisnęły mu się same bluźnierstwa, każde skierowane w stronę Vakela. Gdy tylko w jego myślach pojawiała się twarz młodszego brata, zaczynał trząść się na całym ciele. Sam nie wiedział kiedy skręcił nie w tę uliczkę, co potrzeba i jakby zupełnie machinalnie skierował swoje kroki ku domowi młodszego z Bułhakowow. Znał jego adres od ojca, w końcu jakoś musiał go znaleźć, a nauczenie się go na pamięć nie było trudne, gdy patrzyło się na kartkę zapisaną własnym pismem przez całą drogę statkiem.
Kilka razy się zgubił. Kilka razy musiał przystanąć i złapać się słupa, by nie zaryć ryjem o ziemię. Nos nadal go bolał i miał wrażenie, że wizyta w domu Mikaela go i tak nie ominie. W końcu jednak stanął przed drzwiami Vakela i przez chwilę wpatrywał się w nie w milczeniu. Co on tu właściwie robił? Czego oczekiwał? Skąd on się właściwie tu wziął? Oparł rękę o futrynę i zapukał.
Tak po prostu.

Wgramolenie się na samą górę nie było w tym stanie tak łatwe, jak mogłoby się wydawać. Jewgienij stawiał więc każdy krok ostrożnie i z wysiłkiem, zdając sobie sprawę, że robi przy tym sporo hałasu. Kiedy wreszcie udało mu się dostać na szczyt, ledwo trzymając się na nogach dopadł do futryny i się o nią oparł. Zapukał i czekał, choć nigdy nie był mistrzem cierpliwości.
Trzy stuknięcia i w drzwiach ukazała się wściekła twarz Vakela. Giena na ten widok uśmiechnął się pod nosem i już chciał coś powiedzieć, jednak to brat zaczął. Wysłuchał go i przez dłuższą chwilę wpatrywał się nań bez słowa. Było mu trochę zimno, biorąc pod uwagę, że każda część jego odzienia była po prostu mokra od padającego na zewnątrz deszczu, dlatego też zatrząsł się nieznacznie i skrzywił. Prawdę mówiąc - wyglądał po prostu żałośnie, choć oczywiście sam by się do tego nie przyznał.
- Psie? Och, jak ładnie. Nie spodziewałem się tyle miłości i czułości w twoich słowach. - Zaśmiał się słysząc drżenie w głosie Vakela. Tak, tego własnie potrzebował. Młody Bułhakow może i dobierał całkiem nieźle słowa, jednak ton zdradzał go całkowicie. Giena wiedział, że się go bał. Wiedział też, że atak był zawsze najczęściej wybieraną formą obrony. Mógł to przerwać od razu, złapać go za szyję i przygwoździć do stołu. Byłoby to jednak za nudne, Jewgienij wolał czekać i rozkoszować się tym uczuciem, które rozchodziło się po całym jego ciele.
Tak, był potworem. Niebezpiecznym, nieobliczalnym i przede wszystkim, nieprzewidywalnym. Stał teraz, bez różdżki w ręku, pozornie bezbronny, ale czy był taki w rzeczywistości? Większość nawet nie próbowała sprawdzać.
- Ja za to uwielbiam, jak się powtarzasz. Pamiętasz? - Nachylił się nad jego uchem i wyszeptał wydzielając przy tym odór alkoholu wydobywający się z jego ust. - Bo ja pamiętam. Wszystko.
Zatoczył się przy tym i o mało nie stracił równowagi. W ostatniej chwili złapał się ramienia Vakela i jeszcze przez moment nie puszczał, nie chcąc zaryć twarzą o podłogę - miał bowiem przeczucie, że tym razem brat by się odsunął pozwalając mu upaść. O ile nie popchnąłby go przyspieszając spektakularne zderzenie z posadzką.
Nawet nie zauważył, kiedy brat wycelował w niego różdżką i uderzył zaklęciem. Prawdę mówiąc, nawet jakby zorientował się wcześniej, w obecnym stanie nie miałby szans na zrobienie uniku. Na jego szczęście, Vakel nie był w najlepszej formie (a może tak naprawdę wcale nie chciał skrzywdzić ukochanego braciszka?) i zaklęcie jedynie go smyrnęło. Mimo braku jakichkolwiek konsekwencji czaru, Giena zdążył się porządnie wkurwić.
- Popierdoliło cię? - Warknął na brata i złapał go za nadgarstek, w którym ten trzymał swoją różdżkę. Wykręcił go jednym, zdecydowanym i tak dobrze wyćwiczonym ruchem dłoni, by wytrącić mu przyrząd z ręki. Potem pchnął Vakela z całej siły przewracając na ziemię, a sam opadł swoim ciałem na niego. Jedną dłoń nadal trzymał na nadgarstku brata, drugą zacisnął wokół jego szyi. Bardzo wolno pochylił się nad nim i kolejne słowa po prostu wysyczał.
- Ja wiem, że lubię na ostro, ale nie koniecznie w takiej pozycji, jaką nam wybrałeś.


Atak fizyczny - 4,5

Nie wszystko do niego docierało. Właściwie, był już na tym etapie upojenia alkoholowego, gdzie nawet jemu powoli zapadała się świadomość. Sam nie wiedział, co działo się wokół, dla niego liczyła się w tej chwili tylko i wyłącznie twarz Vakela, z wymalowanym na niej przerażeniem. Ta sama twarz, którą tak często obijał w młodości. Zaciskał dłoń na jego szyi, pochylony nad uchem brata i oddychał ciężko czując, jak ciało powoli ogarnia podniecenie. Zawsze, gdy miał możliwość zrobienia komuś krzywdy w żołądku czuł przyjemne smyranie, kiedy znęcał się nad młodzikami w Rosji wręcz skakał z radości. Jednak nikt nigdy nie dostarczył mu więcej przyjemności, niż Vakel. Te dziewięć lat bez niego były katorgą, choć oczywiście nigdy w życiu nie przyznałby się do tego nawet przed samym sobą.
Na chwilę go zamroczyło, tak bardzo, że musiał oprzeć twarz o jego polik i przeczekać kilka sekund w takiej pozycji. W tym czasie Vakel stwierdził, że jednak nie będzie posłusznym braciszkiem i próbował go odepchnąć. Z początku nie poczuł żadnego oporu, Giena nie spodziewał się takiego rozwoju sytuacji i wygiął niebezpiecznie do tyłu. W jego, lekko zamglonych, oczach pojawił się błysk, a na ustach zagościł ten niebezpieczny uśmiech, który oznaczał dla Vakela tylko jedno - powrót do przeszłości. Przekręcił dłoń, by wyswobodzić swój nadgarstek i popchnął podnoszącego się brata z powrotem na panele, którym nawet się nie przyjrzał. To była jego bardzo dobrze wyćwiczona umiejętność, dzięki której nawet po pijaku radził sobie w takich sytuacjach. Tyle lat, ile zdarzało mu się to praktykować jednak zobowiązywało. Gdy już go powalił i rozsiadł się okrakiem, zdecydowanie wygodniej niż poprzednio, zaśmiał pod nosem i złapał Vakela za podbródek. Zdecydowanym i brutalnym ruchem dłoni pociągnął go do tyłu zbliżając usta do ucha, jakby nie było, ofiary.
- Próbuj ile chcesz, Vakel. Obydwoje wiemy, że i tak byłeś, jesteś i będziesz mój. Zawsze. - Wymruczał lekko zachrypniętym od picia głosem i przejechał językiem po jego szyi. W tym samym czasie zacisnął mocniej dłoń na krtani brata chcąc, by zaczął się dusić. Tylko trochę, nie chciał go zabić, nie o to mu chodziło. Miał czuć, że jest na łasce Gieny. Miał czuć, że tylko od niego zależą kolejne sekundy, minuty i godziny jego życia. Tego Jewgienij potrzebował do pełni szczęścia.


Kontra - 5,6 (: