Sklep z tytoniem "Bugger"

Łagodnego, siwiejącego pana Seymoura wprost nie dało się nie lubić. Potrafił zjednać sobie każdą osobę i nikt tak naprawdę nie wiedział jak on to robi. Nie był ani nachalny, ani zbyt uprzejmy, choć i na typowego Anglika nie wyglądał. Jego osobowość była tak doskonale zbalansowana jak świetnie wykuta japońska katana. I jeszcze nigdy nie miał okazji spotkać niezadowolonego klienta, który wychodziłby z tego niezwykle małego sklepiku. Sam był jego wielkim fanem, zarówno właściciela, jak i samego sklepu, wszakże z początku również był nieprzychylnie nastawiony do tak drobnego i niepozornego lokalu. Wcale, ale to wcale nie wierzył, że gospodarz mógłby posiadać dokładnie to czego szuka i bez najmniejszego problemu utrafić w jego gust. Natomiast dodatkową zaletą (z pewnością dla Sigurda, choć nie każdy tak uważał), było gadulstwo pana Seymoura. Zawsze, ale to zawsze opowiadał mu o swoich podróżach po innych krajach, gdy jeszcze był młody i zgłębiał tajniki tytoniu. Wszystkie te elementy składały się na cotygodniowy rytuał, jaki mężczyzna wprost musiał odbyć, bo bez tego działy się różne dziwne rzeczy wokół niego. Z tych też powodów nigdy nie kupował tytoniu na zaś, tylko do następnego poniedziałku.
- Dzień dobry, panie Seymour. – uśmiechnął się już w progu, ale jak mawiały dawne legendy, przywitał się dopiero za progiem, gdy zostawił go za sobą. Zaraz też zorientował się, że popełnił nie małą gafę i już spieszył z naprostowaniem rzeczywistości. - Panią również miło widzieć. – posłał niezobowiązujący uśmiech w stronę jedynej klientki w tym ciasnym, acz przytulnym pomieszczeniu i również zbliżył się do lady, by móc spojrzeć na wyłożone papierośnice.
- Polecam o tę tutaj. Moja sekretarka ma taką samą i jest wprost zachwycona. Doskonała dla każdej damy. – wskazał dłonią na jedną z najbardziej oddalonych, prostą, acz lekko dekorowaną drobnymi ornamentami na surowym metalu w kolorze jasnej szarości. - Sigurd Völsung, miło mi. – wyciągnął dłoń w jej kierunku, jak uczył go tego ojciec. Był tak potwornie zmarnierowany, że czasami nie potrafił się powstrzymać od swoich typowo salonowych zapędów.
- Panie Völsung! Dobrze, że pan przyszedł. Mam dla pana tytoń, o którym wspomniałem tydzień temu. – wyciągnął zza lady małą paczuszkę obleczoną w szary papier. - Och, tak. Klientki są bardzo z niej zadowolone, choć większość wybiera te w kwiaty. Nie jest popularna, choć z pewnością jest doskonale wykonana. – uśmiechnął się w ten czarujący sposób, jak dobrotliwy dziadek, którego Sigurd nigdy nie miał. On sam zajął się tym po co właściwie przyszedł, wszakże nie zamierzał przeszkadzać pani w jej zakupach, a przecież była pierwsza i nie powinna być obsługiwana w drugiej kolejności!

Ujął smukłą dłoń z wprawą prawdziwego dżentelmena, lekko unosząc do góry, by móc musnąć wargami grzbiet dłoni. Miał nadzieję, że panna Thynn w żadnym stopniu nie poczuje się niekomfortowo z powodu jego zachowania, ale miał przeświadczenie, że właśnie w ten sposób oddaje jej należyty szacunek. I sam do końca nie wiedział skąd ten niezwykły szacunek wobec kobiet mu się wziął, ale miał go dla praktycznie każdej, póki ta nie postanowiła wyprowadzić go z błędu swoim niestosownym czy nieprzyzwoitym zachowaniem.
- Miałem nadzieję trafić w pani gust. Udało się i cieszy mnie to niezmiernie. – odrzekł, jakby co najmniej wygrał milion funtów na loterii, choć wcale nie był materialistą; wręcz przeciwnie hołdował minimalizm, oczywiście do granic rozsądku, tak by nie żyć o samym chlebie i wodzie.
- Ma pani piękne imię, po ulubienicy Gustava Moreau. – może i nie był wielkim znawcą sztuki, ale symboliści mieli szczególne miejsce w jego sercu, choćby dlatego, że tą niezwykłą łatwością ukrywali w pozornie prostych rzeczach niezwykłe historie. Uwielbiał dobrze skomponowane metafory, genialnie dobrane epitety, a już w szczególności symbolikę, która nie była oczywista na pierwszy rzut oka. Tak też było z niepozorną papierośnicą, na którą nikt nie zwracał uwagi, ale tak naprawdę miała w sobie więcej kunsztu i wyrafinowania niż reszta jej koleżanek.
- Co poniedziałek. Taki mój prywatny rytuał. Pani również nie miałem jeszcze przyjemności spotkać, aczkolwiek wydaje mi się, że bywa Pani tu równie często co ja. – oczywiscie mógł jedynie zgadywać, choć doskonale wiedział, ze pan Seymour choć pamięć miał jeszcze świetną, to nigdy nie zapamiętywał osób, które bywały u niego od święta. W związku z tym mógł wywnioskować, że panna Thynn pojawia się w sklepie z tytoniem z podobną częstotliwością co on sam lub trochę mniejszą, ale wciąż całkiem sporą, skoro nie tylko była rozpoznawana przez właściciela, co sama czuła się w nim tak komfortowo, a przynajmniej takie wrażenie sprawiała.
- Pachnie wyśmienicie. Miałem trochę wątpliwości, gdy pan wspomniał o estońskim tytoniu, ale jego zapach jest niesamowity. Poproszę od razu o bibułki do kompletu. – pokiwał głową z uznaniem, dawno nie miał w rękach tak znakomitego towaru, a może tylko tak mu się wydawało ze względu na samego pana Seymoura, który nigdy się nie mylił co do jego gustu. Odsunął się w bok, żeby zrobić więcej miejsca, gdy panna Thynn oddawała papierośnicę i była obsługiwana.

Ach ta dzisiejsza młodzież! Za grosz u niej kultury. Ile razy słyszał te gromkie i pełne pogardy słowa padające z ust ojca. Za każdym razem gdy przedstawiał swoich znajomych, warto nadmienić, że żaden z nich nie utrafiło choćby w najmniejszym stopniu w gusta ojca, ten tylko krzywił się i wypowiadał właśnie tak dobrze znaną formułkę, jakby on i jego pokolenie byli idealnym wzorem do naśladowania. Zdarzyło mu się słyszeć jak dziadek coś tam wspominał o krnąbrnej naturze jego surowego ojca, gdy miał te naście lat i jakoś wcale nie chciał się wtedy zachowywać jak przystało na prawdziwego dżentelmena. Takie znamiona nosiła każda epoka, ponieważ od zawsze kolejne pokolenia buntowały się wobec zasad narzucanych przez dziadków czy rodziców i sam Sigurd mógł to obserwować, gdy raz na jakiś czas spotykał swoje młodziutkie kuzynostwo. A było ono naprawdę liczne i zbulwersowane zastaniem ich rodziców. Sam jednak mimo młodzieńczych ekscesów, po których swoją drogą nadal nosił ślady w postaci zabliźnionych dziurkach po kolczykach czy tatuażach znaczących grzbiety jego palców czy plecy, hołdował, jak ojciec, stosowanie się do etykiety. Tak bardzo podobały mu się te wszystkie konwenanse, muskanie ust wierzchu dłoni każdej damy, udzielaniem im swego ramienia czy chusteczki, które zawsze, ale to zawsze nosiło się w butonierce ze szczególnym wskazaniem dla potrzebującej damy. A gdy każda z osobna pozwalała się w ten subtelny sposób dopieszczać, sprawiała mu nie lada przyjemność. Tak też było w przypadku niezwykle urokliwej pani Thynn.
- Oby dobrego. – uśmiechnął się zaledwie kącikami ust, ledwie widocznie. Salome była albo świetną aktorką, albo kobietą z wielką klasą i Sigurd obstawiał, że z pewnością drugie, ale czemu i nie pierwsze? Nie do końca mógł stwierdzić czy wiedziała o czym właśnie jej powiedział, ale nie miało to najmniejszego znaczenia. Bo ani nie zamierzał popisywać się swoją rozległą wiedzą dotyczącą sztuki, ani wprawiać jej w zakłopotanie, choć czasami mógł sprawiać takie wrażenie. Niemniej jednak kobieta wybrnęła z sytuacji z niezwykłą gracją, dzięki czemu uratowała też i jego tyłek..
- Winszuję. Czym się pani zajmuje, jeśli mogę spytać? Słyszałem wiele dobrego, aczkolwiek nigdy nie miałem przyjemności odwiedzić tej niezwykłej i niedługo zapewne legendarnej szkoły. – a wszystko dzięki rodzinnej tradycji, że chłopcy z rodziny Völsung kończyli tylko i wyłącznie Drumstrong, a Sigurd nie będzie wyjątkiem. W tamtej chwili pożegnał się z marzeniami o spełnianiu się jako czarodziej w murach Hogwartu, również wtedy gdy mimo wszystkich jego figli i tak nie chcieli go wyrzucić, ze względu na zbyt wpływowego ojca.
- Czy zechciałaby mi pani towarzyszyć podczas wizyty w pobliskiej kawiarni? Muszę dopełnić coponiedziałkowy rytuał, a sprawiłaby pani mi wielką przyjemność swoim towarzystwem i z przyjemnością poczęstowałbym już dzisiaj nowym tytoniem. – tak nagła decyzja przyszła mu z zaskakującą łatwością. Miał ochotę zaprosić ją do dalszej rozmowy, choćby z tego prostego względu, że nie przystoi mężczyźnie dyskutować tak długo z damą przy ladzie i zdecydowanie bardziej adekwatnym miejscem będzie jakaś urocza kawiarnia na rogu ul. Pokątnej.

Dawniej zazdrościł wujowi, od strony matki, daru do odczytywania wielu informacji z twarzy drugiej osoby. Nigdy nie dowiedział się jak to robił, bo umarł młodo, ale doskonale pamiętał jak w dzieciństwie zabawiał go w ten sposób i za każdym razem robił to bezbłędnie. Nie dość, że wiedział o czym młody Völsung myślał w danej chwili, to z łatwością rozszyfrowywał wszystkich jego kolegów, tudzież inne osoby, które akurat zgodziły się wziąć udział w tym osobliwym eksperymencie. To była jedna z nielicznych rzeczy jakich żałował, że nie miał możliwości odziedziczyć po rodzinie. Wszakże ojciec, choć skończony z niego skurwysyn, tak też potrafił w mgnieniu oka rozszyfrować każdego. Dosłownie każdego i to bez większego wysiłku.
- Jestem zwolennikiem teorii, że wiele zależy od nauczyciela. Mój profesor uchodził za niezrównoważonego dziwaka, ale tak naprawdę był niezwykle inteligentnym człowiekiem. Wprawdzie początkowo uważałem jego zajęcia za stratę czasu, ale wiele mnie na nich nauczył i od tamtej pory mam duży szacunek do osób zajmujących się wróżbiarstwem, ponieważ często posiadają wielką mądrość życiową, o której wiele czarodziejów zapomina przez zaklęcia i magiczny świat. – czy czuł się zakłopotany mówiąc te wszystkie, trochę zawstydzające rzeczy, tak otwarcie i jeszcze przy pilnie słuchającym rozmowy panie Seymourze? Niekoniecznie. Mógłby, gdyby tylko kiedykolwiek czegokolwiek żałował w swoim życiu lub brakowało mu pewności siebie.
- Niestety nie. Hogwart nie cieszy się przesadnie dobrą opinią w mojej rodzinie. – czasami sam się zastanawiał skąd miał ten głupi, niezwykle buntowniczy plan pójścia akurat do tej znienawidzonej szkoły? Czy naprawdę uważał, w wieku 11 lat, że ta szkoła posiada najwyższy poziom nauczania i z pewnością zapewni mu świetlaną przyszłość? Szczerze wątpił, by w tak młodym wieku tak szczegółowo analizował programy każdej z magicznych szkół, tylko po to by wyprowadzić swojego ojca z równowagi i dowieść mu, że owszem Drumstrong to świetna szkoła, ale nie najlepsza.
- Zasmuca mnie Pani. – uniósł kąciki ust w lekkim, nieco zawadiackim uśmiechu, co miało jasno znaczyć, że się z nią droczy. - Naprawdę miałem nadzieję zabrać Panią w pewne urokliwe miejsce, ale skoro preferuje Pani towarzystwo buzujących hormonów, to muszę się usunąć. – poruszył lekko brwiami, tym samym poszerzając zadziorny uśmiech malujący się na niezwykle spokojnym obliczu.
- Panie Seymour. – skinął mu należycie głową, po tym jak zapłacił, i skierował się w stronę drzwi, tylko po to by otworzyć je przed kobietą. Przepuścił ją i wyszedł chwilę później, stając obok niej. - Mam nadzieję na nieco dłuższą rozmowę w przyszłości. – skłonił się nisko w jej kierunku, żegnając w ten sposób i skierował w przeciwnym kierunku, ruszając z powrotem do Ministerstwa.

[oboje zt]