Merlin

[James dostał paczkę, a w niej znajdowały się karty 'Złodzieja z Nokturnu', które sprzyjają każdemu kanciarzowi. Przystosowują się do normalnej, będącej aktualnie w użyciu partii kart, by następnie 'wskazywać' swojemu właścicielowi, kto ma najlepsze karty przy stole i umożliwić mu ich 'zdobycie'. Oprócz tego był krótki liścik]

One mają super moc, Potter! Dzięki za świetne mecze w Hogwarcie, mam nadzieję, że jeszcze o tobie usłyszę!

[do listu dołączona została książka w dość dobrym stanie, chociaż naznaczona już zębem czasu]

Ach, cześć!
Tak, dobrze pamiętasz. Rose powinna dać sobie z nią radę, ale jeśli zauważyłbyś, że coś jest nie tak, po prostu daj jej dużo wody i chwilę odpocząć. Ucałuj jeszcze swoją mamę, jest taka kochana. A jeśli chodzi o awans to wyczytałam w Proroku i koniecznie mu pogratuluj to niesamowite wyróżnienie na które zasłużył. Pewnie będzie miał teraz więcej pracy, ale przecież nie będzie tak źle, nie?  Wiem, spokojnie. To nic takiego, nie musisz się przejmować, w końcu... to tylko list, prawda? Nie zje Cię, tym bardziej ja Cię nie zjem.  Jest dużo ciekawego słownictwa, owszem, ale powiem Ci, że mi nic tak nie pomaga jak czytanie słowników. Serio! To jest szalenie fascynujące, zawsze możesz sobie zapisywać trzy nowe słowa na dzień i je wypróbowywać na kilka różnych sposobów. Spokojnie, Potter, przyzwyczaiłam się. To tak żartobliwie, żeby nie było. Przecież chciałeś trenować pisanie, a bez rozpisywania się raczej jest to trudne, nie? Trzymaj się, Ciebie też było dobrze zobaczyć.
Lily

[Nath na samym początku zobaczyła tylko wielką paczkę, która swoim kształtem przypominała coś co właściwie kilka tygodni temu straciła. Już nawet nie wspominając o wzorkach na papierze do pakowania... Nie wiedziała właściwie co ma zrobić. Minęło kilka minut zanim zabrała się do ostrożnego odpakowywania prezentu i ujrzała tam Zmiatacza 5. W jej oczach pojawiły się łzy, a radość wręcz rozpierała jej serce. Wyjęła pospiesznie miotłę z opakowania i przytuliła ją jak starą przyjaciółkę, zapominając o świecie. Dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że przecież nic takiego nie zamawiała, a tata mówił, że będzie musiała nieco poczekać na nowy sprzęt, bo tymczasowo nie ma na to funduszy. Zaczęła szukać listu dołączonego do przesyłki i po przeczytaniu była w ogromnym szoku. Dopiero po dniu zabrała się za to by odpisać nadawcy.]


Cześć!

Czytając ten list jednak wiele się pomyliłam, my nie przeżyliśmy aż tak ogromnej przygody razem. To Ty dopiero miałeś PRZYGODĘ. Nie spodziewałam się takie obrotu spraw. Ta cała kobitka wydawała się całkowitą abstrakcją w szalonym lesie. Jak już wiesz i zdążyłeś zauważyć, nie dałam rady wytrzymać tego wszystkiego, ale Ciebie szczerze podziwiam.
Jednak mimo to, masz rację - CO CI DO CHOLERY ODBIŁO BY TAM WRACAĆ NA WŁASNĄ RĘKĘ?! Zdajesz sobie sprawę z tego, że mogło Ci się stać coś okropnego. Mógłbyś złamać coś, a co gorsza... ZGINĄĆ! Nawet nie chce sobie tego wyobrażać w jak wielkich tarapatach byłeś...
Już odchodząc od tego, cieszę się, że nic ci się nie stało. Nie wybaczyłabym sobie tego, bo w końcu sama też zgodziłam się na tą wyprawę. Dla mnie to wszystko wciąż wygląda jak jedna wielka bajka w mojej wyobraźni, ale byłeś tam, widziałeś to, więc jednak się zdarzyło.
Jeśli chodzi o to Twoje znalezisko... Kielich? "Ad cārī"? Nic mi nie przychodzi do głowy, nigdy czegoś takiego nie widziałam. Jeśli chcesz się dowiedzieć, mogę zapytać o to jakiegoś nauczyciela, może będzie coś wiedział na temat tego kielicha i tej kobiety... A może w bibliotece? Obiecuje, że dam Ci znać jak tylko czego się dowiem.
Ja tak samo jak Ty, stwierdziłam, że ten temat powinien zostać na sam koniec listu i szczerze mówiąc... nie wiem. James! Proszę Cię! Nie masz mnie za co przepraszać! Sama zgodziłam się by tam pójść, sama wzięłam miotłę, sama jej dosiadłam niepotrzebnie, w sumie zdając sobie sprawę, że coś może się stać. To wszystko wina tego miejsca, w którym byliśmy. To ja ją zniszczyłam, nie Ty. Nie powinieneś dawać mi tak kosztownych i wartościowych prezentów. To jest dla mnie zbyt wiele... Muszę Ci to zwrócić! Przemyślałam to jednak i stwierdziłam, że zachowam miotłę, ale z drobnymi warunkami... Pierwszy z nich to obiecanie mi, że znajdziesz dla mnie czas i będziesz ze mną trenował. Drugi to przyjęcie mojego prezentu. Wiem, że nie umywa się do miotły, ale znam też wiele historii Huncwotów. Jesteście legendą Hogwartu, dlatego stwierdziłam, że to może być coś ciekawego do przetestowania, a ja raczej tego nie wykorzystam.
Daj mi znać jak się sprawdza i mam nadzieje, że pozostaniemy w kontakcie.

Nathalie Powell

[W niewielkiej paczuszce kształtu pudełka zapałek był Modulator Głosu - dowolnie zmienia głos mówiącego. Wystarczy przyłożyć je do ust i przywołać w myślach oczekiwany efekt.]

Szanowny Panie,

jako członek grupy rekrutacyjnej pragnę zaprosić Pana do mojego biura znajdującego się na drugim piętrze Ministerstwa Magii na rozmowę kwalifikacyjną. Proszę zabrać ze sobą wszelkie dokumenty potwierdzające Pana wykształcenie i osiągnięcia oraz nie wnosić do wnętrza budynku niepotrzebnych, magicznych przedmiotów - wszystkie zostaną skonfiskowane przy wejściu do biura.

W liście została podana dokładna data i godzina. Jako mistrz gry proszę cię po prostu o stawienie się w Ministerstwie jak najszybciej - dodaj ten post do kolejki odpisów i poinformuj mnie kiedy będziesz chciał zacząć sesję. Twoje sesje związane z pracą prowadzić będzie Greg Avery.

Już Szanowny Panie Jamesie Potterze,
Zdaję sobie sprawę, że niewiele pan (nie jestem pewna, jak tytułować, chyba nie mieliśmy okazji zamienić wielu słów w szkole, więc dziwnie byłoby tak po imieniu nagle, a jednak osiągnięta już pełnoletność nakazuje młodszym nabrania nieco szacunku, prawda?) wie o mnie, jednak moja rodzina znała pana matkę. Ta przemiła pani, którą nie raz widziałam w aptece moich rodziców podarowała mi niegdyś (w czasie, kiedy byłam jeszcze małym dzieckiem) uroczą bransoletkę z muszelek. Ich pochodzenia niestety nie znam, ale towarzyszyła mi ona przez długi czas letnich zabaw w dzieciństwie, aż po dziś dzień. Postanowiłam jednak, że te będą ostatnimi w których będzie mi ona towarzyszyła ze względu na bieg zdarzeń. Nie wiem, czy bransoletka ma jakieś istotne pochodzenia, czy też była bibelotem przywiezionym przez pana matkę z wakacji sprzed wielu lat. Wierzę jednak, a przynajmniej czuję potrzebę zwrócenia jej, by ktoś miał szansę się o tym przekonać. Do listu załączam więc bransoletkę oraz tegoroczny wakacyjny drobiazg - rysunek morza stworzony przeze mnie. Mam nadzieję, że ten gest będzie panu miłym.
Dziwnym z pewnością, ale w jakimś stopniu radosnym.