Cmentarz

Szaleństwo Rudolfa nie było do końca jego. Było niczym pasożyt, który niezauważenie wtargnął w jego umysł, pożerając i zatruwając zdrowe pola świadomości. Emocje, które wślizgnęły się podstępnie pomiędzy jego własne były obce – zapożyczone od ksiąg, dzienników, coraz to śmielszych magicznych eksperymentów i rytuałów. Magia, która ucztowała na dzikości i ciemności, popychała Rudolfa cierpliwie w stronę przepaści, a on był zbyt zapatrzony w jej piękną istotę, by zauważyć niebezpieczeństwo. W swej arogancji był pewien, że jest w stanie poradzić sobie z tą obezwładniającą pokusą, okiełznać pragnienia pęczniejące w jego piersi, a nawet oswoić najdzikszą z mocy. Gdyby ta magia mogła się śmiać, jej chichot rozbrzmiewałby głośno pomiędzy nimi; w naiwności Lestrange’a na pewno znalazłaby coś urzekającego.
- Kogo obchodzi to, co nam przystoi – rzucił jej wilczy uśmiech. Starał się, jak tylko mógł, by jego wewnętrzne roztrzęsienie zostało przez Bellę zapomniane. Sam chciał o nim zapomnieć, był tak blisko upadku. – Zawsze możesz na delikwenta rzucić swoje słynne Crucio i nasz temperament będzie ostatnim, co uzna za powód do dyskomfortu.
Rudolf był człowiekiem niezmiernie ceniącym sobie wolność, czego dowodem była postać, jaką przybierał jako animag. Oczywiście, nikt nie widział jeszcze sylwetki potężnego, śnieżnobiałego wilka – jego istnienie było jednym z najgłębiej skrywanych sekretów Lestrange’a, być może jedynym, którego nie zdradził nawet Belli. Niektórzy z przedstawicieli czystokrwistych czarodziejskich rodów niewątpliwie uważali jego postawę – bezczelną, nonszalancką, okrutnie szczerą i oburzająco wyzywającą – za niewybaczalną, biorąc pod uwagę to kim był Rudolf. On sam wolał być uważany za dzikie zwierzę, niż żałosną namiastkę czarodzieja, zbyt tchórzliwą by pozwolić sobie na bezpośredniość. Wiedział, że stanowi jawną groźbę dla swojego otoczenia i w świadomości lęku, który budził w sercach mijających go przechodniów, znajdował wielką przyjemność.
- Możesz liczyć na moje starania, by okazywać ci szacunek, na jaki zasługujesz – ukłonił się gładko, nim chwycił dłoń swej towarzyszki i ruszyli w kierunku jednej z cmentarnych alei. – Powiedz mi, słyszałaś historię o braciach Peverell?
Pytanie postawił od niechcenia, gdy mijali kunsztownie zdobione nagrobne pomniki i zrujnowane fragmenty pokruszonego kamienia, które stały niczym bezlitośni strażnicy po obu stronach wybrukowanej ścieżki. Poprzez lata swych badań, które poświęcał magicznym artefaktom i rytuałom, zdążył zapoznać się z wieloma czarodziejskimi legendami. Historia braci Peverell była jedną z tych, które najbardziej go fascynowały, choć nie była znana wielu czarodziejom.

//jednak zrezygnowałam z planowanej nieobecności, więc możemy sobie kontynuować sesję, jeśli masz ochotę <3

-Każdy szanujący się czarodziej chyba zna tą legendę- Powiedziała spokojnie idąc grzecznie przy nim. Naturalnie ona również ją znała. Chociaż do tej pory nie była pewna ile w tej historyjce było prawdy, a ile kłamstwa. Podobno każda legenda ma ziarenko prawdy w sobie. Pytanie tylko które z ziarenek w tej opowieści było prawdziwe. Może jedyne co było faktem to, to, że tacy ludzie naprawdę istnieli. A cała reszta... śmierć, przeprawa przez rzekę, i te niezwykłe dary były tylko dodatkami które powstały podczas spotkaniach przy których ognista najpewniej lała się strumieniami.
-Byli to podobno bracia który przechytrzyli śmierć, a ona udając fałszywe zaskoczenie postanowiła obdarować każdego z nich niezwykłymi darami. Pierwszy brat, zażądał różdżki... tak potężnej aby nikt nie mógł go pokonać, drugi pragnął dostać kamień który ma moc przyzywania zmarłych zza grobu... a trzeci... była mądrzejszy niż pozostała dwójka i poprosił o coś, co pozwoli mu odejść i nie być ściganym przez śmierć. Dostał pelerynę-niewidkię.- Mogła opowiedzieć ta historię dalej, ale aktualnie nie widziała w tym sensu. Przecież Rudolf na pewno doskonale ją zna... być może nawet lepiej niż sama Bellatrix.
-Przez tą opowieść społeczeństwo czarodziei podzieliło się. Jedni wierzą, że to jest prawda... a inni uważają, że jedyne co jest w tym prawdziwe to bracia- Tak czy inaczej ona sama wolała gonić za czymś bardziej rzeczywistym niż tracić czas na badaniu czy to co opowiadała jej matka było prawdą. W końcu istnieje jeszcze wiele innych opowieści dla małych czarodziejów, i jakoś nikt nie próbuje ustalić czy są prawdziwe. Chociaż nie ma co się dziwić. Dostać różdżkę tak potężną aby żaden czarodziej nie mógł pokonać jej właściciela... cóż to było by marzenie każdego.
-Dlaczego ciebie to tak interesuje?- Zapytała się zaciekawiona. W końcu takich pytań nie zadaję się z braku tematu do rozmowy.
-Chcesz spróbować odnaleźć te artefakty? według mnie to jest marnowanie czasu- Kobieta nie żyła bajkami czy legendami... zdecydowanie wolała żyć tu i teraz.

Rudolf roześmiał się cicho, słysząc słowa Bellatrix. Oczywiście, że mógł liczyć na jej opinię w kwestii specyfiki czarodziejów, którzy na szacunek zasługiwali. W rzeczywistości, legenda braci Peverell, jak nazwała ją Bella, dawno już popadła w zapomnienie, a zaledwie nieliczni potomkowie czystokrwistych, pradawnych rodów byli świadomi choćby jej istnienia. Lestrange’a nie zdziwiła więc wiedza panny Black, był bowiem pewien, że pewne z jej obsesji nie pozwalały na odrzucenie jakiegokolwiek skrawka wiedzy na temat czarodziejskich tradycji – nawet, jeżeli większość społeczeństwa uważała ten akurat aspekt magicznej historii za bajkę. Sam Rudolf jednakże nauczył się nieograniczać swojego pojmowania racjonalizmem, a wrodzona fascynacja uniemożliwiała odrzucenie tej powiastki w niepamięć.
- Mówi się, że ten kto posiada wszystkie z tych artefaktów staje się Panem Śmierci – szepnął konspiracyjnie, z podejrzanym błyskiem w oku. – Nie sądzisz, że taki tytuł jest wart straconego czasu?
Oczywiście, tajemnicą było, co ów tytuł mógł znaczyć, a jego natura spędzała sen z Rudolfowych powiek. Czy trzy przedmioty mogły pomóc delikwentowi ujarzmić śmierć? A może była to najzwyklejsza metafora, gdyż nikt nie był w stanie zaprzeczyć wartości, jaką nosiły te artefakty – wykorzystanie peleryny niewidki, czarnej różdżki i kamienia wskrzeszenia w bitwie byłoby niczym wyrok śmierci dla wrogów ich posiadacza.
- Wyobraź sobie teraz, że te trzy potężne przedmioty wpadają w ręce kogoś niegodnego... – powiedział, starając się naprowadzić myśli Belli na odpowiedni tor. – Naiwnego Gryfona. Albo samego Dumbledore’a.
Wizja ta nie była dla Rudolfa tak przerażająca, jak musiała być dla Belli. Samozwańczy czarnoksiężnik odczuwał zaledwie dreszczyk ekscytacji na myśl o konfrontacji z kimś, kto był w posiadaniu legendarnych obiektów. Był pewien, że nawet one mogłyby zostać zniszczone, lecz wyzwanie jakie mogłyby stanowić... A gdyby on sam, Rudolf, mógł trzymać je w dłoni, poczuć gładkość transparentnego materiału, chłodne drewno Czarnej Różdżki... jego własna, cisowa, rozgrzała się jak gdyby w oburzeniu na samą myśl, że mógłby użyć jakiejkolwiek innej. Oczywiście, zarówno przed swoją różdżką jak i przed Bellatrix mógł udać, że wcale nie zależało mu na ich zdobyciu. Że jego żądza nie była w żadnym stopniu napędzana egoistyczną ambicją i pragnieniem potęgi. Biorąc pod uwagę oddanie, jakim Black darzyła ich pana, wizja ta na pewno nie przyjdzie jej do głowy. W swym zaślepieniu stawała się niezwykle naiwna.
- Lub naszego Pana – dodał już ciszej, roztaczając przed nią wizję świata, o jaki tak zaciekle walczyła. Niemal widział lekką mgłę rozmarzenia w jej oczach, gdy stawała się konkubiną swego umiłowanego Mistrza. Bo któż mógłby podważyć jej pozycję wśród Śmierciożerców, gdyby to ona była gwarantem jego potęgi? Był pewien, że spełnienie tegoż pragnienia było dla Belli największą z ambicji, pokusą, której nie byłaby w stanie się oprzeć.
Bellatrix jednakże rozczarowała go po raz kolejny, z pogardą depcząc jego fascynacje. Jak zwykle, musiał zdać się na siebie. Zastanowił się, czy dwie istoty o tak odmiennych celach mogłyby kiedykolwiek stworzyć unię absolutną. Nagle zlękł się, o przyszłość swoją i swoich dziedziców, jeśli to ta zagubiona brunetka miałaby o niej stanowić. Z enigmatycznym wyrazem twarzy, brwiami delikatnie zmarszczonymi i nieobecnym wzrokiem, skinął Belli na pożegnanie i sam wkrótce zniknął z cmentarza, który zdawał się cicho szeptać za jego plecami, błagając o jeszcze odrobinę uwagi, gdy spokojnie kroczył w stronę wyjścia. Zniknął z Doliny Godryka dopiero wówczas, gdy pewne ważne decyzje zostały podjęte, a stare koncepty wgniecione w błoto.

//zt

Kobieta słuchała go uważnie, ale z każdym jego słowem coraz bardziej rosło jej rozbawienie.
-Niby dorosły człowiek, a jednocześnie taki dziecinny- Powiedziała spokojnie z lekkim uśmiechem na ustach.
-Nie warto gonić za cieniami, po prostu jest to kompletna strata czasu. Gdybanie jest dobre dla ludzi, którzy czegoś chcą ale nie mają odwagi po to sięgnąć, i wtedy właśnie uciekają w świat bajek, zastanawiając się czy takie przedmioty naprawdę istnieją- Ona wolała twardo stąpać po tej ziemi, iść do przodu, prosto do wyznaczonego sobie celu.
-Według mnie stać ciebie naprawdę na więcej, niż na zaczytywanie się w bajeczkach dla dzieci.- Chociaż nie ukrywała, że gdyby Czarny Pan posiadał te artefakty... oj na pewno wiedziałby jak zrobić z nich użytek, i wtedy żadna szlama, czy mugol na pewno nie mieli by szans.
-Większość gryfonów nie wie nawet którym końcem różdżki rzuca się zaklęcia, dlatego też nie wiedzieli by co zrobić z tak potężnymi przedmiotami. A nasz dyrektorcio... najpewniej zechciałby ukryć je wszystkie w takim miejscu aby nikt ich nie dostał... chociaż znając go na pewno gdzieś popełnił by jakiś błąd- Westchnęła spokojnie i odgarnęła szybkim ruchem ręki parę irytujących kosmyków włosów.
-Ja mam teraz na głowie odrobinę inne rzeczy. Musimy dorwać tego kto rozpętał tą masakrę na błoniach... i złapać jednego wampira... nie mam tyle czasu co ty na rozmyślanie o bajkach- Taka była prawda. Bellatrix była naprawdę zajętą kobietą, oddana Czarnemu Panu... i nie mogła sobie pozwolić na zaczytywanie się w jakiś książeczkach i zastanawianie się nad tym co by było gdyby...
-Tobie też radzę zająć się bardziej pożytecznymi rzeczami- Zakończyła swój wywód i zatrzymała się w końcu aby rozejrzeć się po cmentarzu.
-Na mnie już czas... mam jeszcze parę spraw do załatwienia... mam nadzieje, że jeszcze znajdziemy czas na miłą pogawędkę- Uśmiechnęła się delikatnie w kierunku swojego rozmówcy i odsunęła się od niego parę kroków do tyłu. Po czym obróciła się w miejscu, nastąpił głośny trzask, i postać śmierciożerczyni po prostu zniknęła.
z/t

Nie miał pojęcia po co dalej to robił. Przecież nic mu to nie dawało, właściwie to czuł się przez to jeszcze gorzej. Gdy był w Hogwarcie nawet nie miał takiej możliwości, więc skąd ta nadgorliwość od kiedy wrócił do domu? Diabli wiedzą.
Przyszedł drogą na skrót, przez las. Już się ściemniało, a pogoda była wyjątkowo paskudna. Jeszcze nie padało, ale definitywnie zbierało się na sraczkę z nieba. Dął zimny wiatr, a podgnite, brudne liście plątały się wśród grobów. Ścieżkę pomiędzy mogiłami znał już na pamięć. Zdążył przyzwyczaić się, że na cmentarzu zwykle panowały pustki. Szczególnie wieczorami, a tym bardziej w dni takie jak ten, gdy pogoda zdecydowanie nie zachęcała do wyjścia z domu.
- Cześć – mruknął stając naprzeciwko grobu Erin. Kątem oka zmierzył mogiłę mamy, ale dalej nie mógł przyzwyczaić się do jej obecności, więc obdarzył ją jedynie milczeniem i dziękował w duchu za to, że ona również zawzięcie milczała. Naciągnął mocniej kaptur i nie zważając na mróz, usiadł na ziemi. Chwilę milczał z rękoma wciśniętymi w kieszenie kurtki, by następnie wyciągnąć z niej zmiętą kopertę. Położył ją trochę niedbale na grobie, by przy odejściu zabrać ją z powrotem ze sobą i schować pod jednym ze schodków w swoim pokoju, jak to robił z każdym z listów które jej przyniósł do tej pory.
- Za wiele byś się nie naczytała, ale jest, razem ze zdjęciem pijanego Petera – w wakacje przynosił jej ulubione ‘grające lampki’, czyli świetliki i świerszcze zamknięte w słoiku. Jesienią musiał przestawić się na coś innego i chociaż zdarzało mu się przynosić jej mniej lub więcej znaczące śmieci, od jakiegoś czasu postanowił, że będzie do niej pisał. O dziwo, było to łatwiejsze niż gadanie do kamiennej mogiły i coraz rzadziej wściekał się na brak odpowiedzi.
- Ale tu zimno… - bąknął znowu. Właściwie to był pewny, że jest sam, chociaż wcale za specjalnie się nie rozglądał. Było to bardziej przekonanie niż pewność, jednak jak za chwile miało się okazać, dość mylne. Ciężko powiedzieć, czy gadanie do kamienia na cmentarzu było czymś normalnym, pewnie zależało to od wiary, ale po ostatnim wysypaniu się przed Lily, James póki co nie wyobrażał sobie, że mógłby narobić sobie większej siary.

– … w końcu pełno tu trupów, nic w tym dziwnego… – kontynuował swój badziewny monolog o zimnie – ale to było słabe… – podrapał się nerwowo po policzku i na moment odwrócił wzrok od jej imienia i nazwiska wyrytego w kamieniu. Wyobraził sobie jak zirytowana wywróciła właśnie oczami, a po chwili rzuciła swoje 'Przestań pieprzyć, J.'
Pewnie tak by było. Pewnie tak…
Bo co by odpowiedziała? Co by zrobiła? A co właściwie robi teraz? Jest tu? Jesteś tu? Bardzo cię zawiodłem?
Chciał do niej mówić, dzięki temu miał poczucie, że nie stracił jej tak całkowicie. Nie chciał też o niej zapomnieć. I nie chodziło tu o takie przyziemne rozumienie zapomnienia bo tego był pewny, że nigdy nie zrobi. Świat nie mógł być taki sam bez niej, musiał się zmienić, ale ona musiała w nim pozostać, w końcu nie była tu bezcelowo, tego był pewny.
Wyciągnął z kieszeni paczkę fajek i dalej unikając wzrokiem grobu, jakby za coś się na niego obraził, kto wie, może za ten bijący od niego chłód, odpalił papierosa i jarał w milczeniu dopóki się nie uspokoił.
- Lily ostatnio przyszła… Oczywiście nie do mnie… Chciała pożegnać się z mamą… - zrobił pauzę jakby składał myśli, albo czekał na dogryzający komentarz – Jak będę gotowy to ci o niej napiszę… - dodał cicho, niekoniecznie pewny, czy kiedykolwiek dotrwa do tego ‘będę gotowy’, a papieros dogorywał powoli w jego palcach.
I wtedy to poczuł. To dziwne wrażenie spoczywającego na twym ramieniu spojrzenia. Znieruchomiał, a razem z wiatrem do jego uszu wpadło niewyraźne 'Dlaczego kurwa?'. Odwrócił głowę, i chociaż spodziewał się, że to tylko jego wyobraźnia płata mu znowu figle na tym ponurym cmentarzu, dostrzegł wyraźnie rysującą się postać.
O kurwa… Erin? Było ciemno i jedyne co był póki co w stanie zobaczyć to wielka kurtka na cienkich nóżkach. Przez moment przeszło mu przez myśl, że to wkurzona Rin postanowiła go nawiedzić i opieprzyć. Jednak dopalający się papieros w jego palcach szybko przywrócił go do rzeczywistości. Syknął wypuszczając go z rąk i zaklął gdy iskry posypały się po kopercie. Zerwał się na równe nogi i szybko ugasił sytuację, jak dzieciak ukrywający przed rodzicami, że pali. List schował do kieszeni i już bez pożegnania, ruszył w kierunku tajemniczej postaci.
Miał zamiar zwyczajnie ją wyminąć i wrócić do domu, chociaż nie był w stanie stwierdzić co go właściwie do tego podkusiło, w końcu mógł wybrać inną drogę. Może miał nadzieję, że rzeczywiście była to Erin? Merlin go wie.
Idąc poprawił sobie okulary i nawet zmarszczył brwi. Niesforny blond loczek wysnuł się spomiędzy dobrze znanego mu ze szkoły szalika, a spod czapki spoglądały na niego również znane mu dobrze oczy.
– Kim – to nawet nie było pytanie, czy powitanie, po prostu to stwierdził jakby rozwiązał jakąś niezwykle skomplikowaną zagadkę – Cześć – dodał w końcu i mimowolnie zerknął w stronę nagrobka przy którym stała.

Faktem było, że to jakaś kurwa przestrzegła go, że nie jest tu sam, ale gdy tylko zdał sobie sprawę, że stoi przed Kim, stwierdził, że pewnie to wiatr sprawił mu figla przekręcając słowa. Z jej ust sączyły się tylko karmelowe kociołki, hipogryfie nogi, czy też pufkowe kłaki. Sam sobie nawet z tego nieraz żartował krzycząc do niej na boisku coś w stylu ‘Na karmelizowane miotełki, grasz, czy znowu mam całą chwałę zebrać dla siebie?’ Więc nawet nie spytał się, czy może jednak się nie przesłyszał. Co do rumieńców… Cóż, może i był przyzwyczajony, że dziewczyny rumienią się na jego widok, ale bądź co bądź, James był facetem. Dość typowym facetem w tych sprawach, jeżeli już mamy być szczerzy. Rumieni się? Zimno jej! Albo gorąco? Szklą jej się oczy? Ktoś ma cebulę w kieszeni? Uczulenie? Chce jej się kichać? Tak więc nie było najmniejszych szans, że powiązałby jej zarumienienie się ze wstydem za posłyszane przekleństwo. Było to już zbyt skomplikowane dla jego męskiego mózgu, tak samo jak wszystkie inne znaki które być może po głębszej analizie dałyby mu do zrozumienia, że nie chciała z nim rozmawiać, z nim, z nikim.
Uniósł rękę w geście powitania, ale było to skierowane już nie w jej stronę, a stronę grobu jej ojca, jakby to jego chciał pozdrowić. Chyba w jego życiu ostatnio za dużo było śmierci, przez co zaczął zachowywać się dość nieszablonowo, nawet jak na siebie.
- Widzę, że ty też w odwiedzinach – palnął do tego, ale uciekł szybko wzrokiem jakby zdał sobie sprawę, że mogło to zabrzmieć nie najlepiej. Odchrząknął i schował szczelnie ręce w kieszeniach przez moment z zafascynowaniem przyglądając się Kim nakładającej żółtą rękawiczką jakby była to najciekawsza czynność na świecie.
Czuł się dziwnie. Nie taką znał Kim i vice versa. Przecież w szkole byli całkowicie innymi osobami niż wydawali się być w tych okolicznościach. Poniekąd nawet kiedyś sporo ich łączyło, chociaż w niej zdecydowanie więcej było ciepła, w nim natomiast zarozumialstwa. Kiedyś, ale jak widać, dziś również, chociaż wiele się zmieniło.
Mógł się pożegnać i dać jej spokój, ale fakt że obydwoje w ostatnim czasie stracili tak ważne dla nich osoby zatrzymał go w miejscu. Była w tym jakaś doza ciekawości, współczucia, najwięcej pewnie zrozumienia, chociaż zupełnie nie miał pojęcia co powinien w tej sytuacji zrobić.
- A… tak, o… w sumie… bywało lepiej - wybąkał – ale i gorzej – dodał już pewniej – A u ciebie? – zapytał, chociaż odpowiedzi nawet nie musiał się domyślać – Zbierasz się, czy dopiero przyszłaś? Ciemno, zimno i do tego cmentarz. Męskie mięso armatnie na propsie w takich sytuacjach – zaproponował nawet z cieniem żartu, a jedna brew nieznacznie powędrowała mu przy tym zachęcająco do góry. Coś tam jeszcze z Potty Niecnotty się w nim dalej tliło.

James dłuższą chwilę zatrzymał swój wzrok na płycie nagrobnej ojca Kim. Czy znał Adama? Owszem, chociaż osobiście widział go w swoim życiu zaledwie kilka razy. Do tej pory pamiętał, gdy dowiedział się, że tata panienki Miracle, tak, tej niesfornej, roztrzepanej blond kulki, jest aurorem. Aurorem?! Niemożliwe! W jego mniemaniu aurorzy byli aż zanadto poważni i ułożeni, więc za nic w świecie nie mógł wyobrazić sobie, że ktoś taki mógłby wychować tak niezrównoważoną, oczywiście w dobrym tego słowa znaczeniu, córkę. Sam nie brał nigdy nawet pod uwagę, że mógłby zostać kiedyś aurorem. Owszem, to by było coś, w końcu był to nie lada prestiż, aurorzy uchodzili wręcz za elitę, niezwykle szanowaną, a dziewczyny wzdychały do tych wojskowych z zachwytem. Ale Potter aurorem? Ze swoim roztrzepaniem? Talentem do pakowania się w kłopoty? Ciągłym wygłupianiem się i niepohamowana arogancją? On i musztra wojskowa? A w życiu! Qudditch, to było to co Pottery lubią najbardziej! Tam siebie widział! I chociaż spoglądał na ojca Kim z niemałym podziwem, to nigdy nie sądził, że pójdzie w jego ślady. A jednak… Kto by się spodziewał. Zastanawiał się jak na tę informację w ogóle zareaguje Kim, bo z pewnością o tym nie wiedziała, prędzej zastanawiała się do której drużyny Quidditcha James dostał się na staż, a nie kiedy zaczyna mordercze szkolenie do jednostki Aurorskiej. Cały ten świat wywrócił się do góry nogami…
- Rozumiem… - odparł, bo w końcu kto mógłby to lepiej zrozumieć od niego. W ciągu jednego roku stracił swoją siostrę i matkę. I też długo mu zajęło nim był w stanie się z tym skonfrontować. Ba, dalej nie był pewny czy się z tym uporał. Potrafił już mówić do Erin, ale na grób matki tylko się patrzył, jakby dalej nie wierzył, że ona również już odeszła.
Bez oporów oddał swe ramię i pozwolił odciągnąć się od miejsca, gdzie spoczywał jej ojciec. Ruszyli slalomem pomiędzy grobami, i tylko kątem oka zerknął jeszcze w kierunku Erin i mamy, nim przekroczyli starą, zardzewiałą bramę dzielącą cmentarz od miasteczka.
I tu znowu ją rozumiał. Co prawda sam w szkole zachowywał wszystkie możliwe pozory jakoby trzymał się całkiem świetnie po śmierci Erin, ale wręcz wyniszczająco poświęcił się treningom Quidditcha by chociaż w ten sposób się odciąć, a z osobą na której najbardziej mu zależało postąpił identycznie jak Kim. Odepchnął Lily bez żadnych skrupułów, zostawił ją jakby nic nigdy ich nie łączyło i dopiero od niedawna mierzył się z konsekwencjami tego czynu.
- Mój dom zamienił się w internat – uśmiechnął się pod nosem – Mieszka ze mną Syriusz, Marlene i… Charlie – mogło to dziwnie zabrzmieć, w końcu nie codziennie zamieszkuje u ciebie twoja eks i to jeszcze taka która normalnie mieszka zaledwie kilka domów dalej… Sytuacja była jednak w tym przypadku bardziej skomplikowana niż mogłoby się wydawać.
- Na poprawę humoru myślę, że mogę ci powiedzieć co w swoim życiu postanowił robić Peter – tak, ten Peter, ten o którego przyszłość chyba wszyscy się obawiali – Ma staż w gazecie, wyobraź sobie że zdecydował się na dziennikarstwo – niemalże sam się na to uśmiechnął – Byliśmy ostatnio w Dziurawym Kotle na jakimś durnym spotkaniu płaskoziemców, czaisz, takich ludzi co myślą, że ziemia jest płaska. I oni serio tak myślą. No i Peter pisał artykuł o tym spotkaniu i wyobraź sobie, że… nawet zadawał pytania! Z dumy uhlałem się w… bardzo się upiłem – odchrząknął, a z nieba zaczął sączyć się gęsty kapuśniaczek. Mijali akurat zejście na leśną ścieżkę prowadzącą na skróty do jego domu. Domek Kim znajdował się natomiast po drugiej stronie miasteczka, więc… - Może skoczymy do mnie? Mogłabyś wrócić do siebie siecią Fiuu – zaproponował ochoczo i zarzucił sobie na mokrą czuprynę kaptur.

Pewnie to nie najlepiej o nim świadczy, ale nie zawsze było tak jak wyobrażała to sobie Kim. Kiedyś wcale nie musiał niczego ukrywać, jego życie rzeczywiście było beztroskie. Miał szczęśliwą rodzinę, masę przyjaciół, wcale nie musiał się dużo uczyć bo zawsze jakoś udało mu się wszystko przepchnąć urokiem osobistym albo zwyczajnym fartem, był przystojny, cholernie pewny siebie, odważny i niestety utalentowany. On naprawdę wierzył, że wszystko co tylko będzie chciał to mu się uda. Po prostu. Bo mu się należy. Bo zawsze miał to czego chciał, a pech odbijał się od niego jak od tarczy. Nawet nie obawiał się bardziej zaryzykować podczas meczu, chociażby to było nie wiadomo jak nierozsądne. Przecież jemu nic się nie stanie! Co najwyżej trochę się potłucze, ale po jednej nocy w skrzydle szpitalnym będzie zdrów jak ryba. Tak, jego życie było aż przesadnie beztroskie, a największym problemem jaki miał był ewentualnie jakiś głupi przegrany mecz czy fakt, że pewna rudowłosa kujonica nie chce pójść z nim na randkę.
Aż któregoś dnia jego bajka się skończyła, a rozpoczęło się prawdziwe życie. Konflikt w świecie czarodziejów nie zaczął się przecież ot tak, nagle. Trwał już jakiś czas, ludzie umierali, ale zawsze były to jakieś randomowe jednostki. Nawet jeżeli kogoś James znał, widział, to dalej był ‘ktoś’. Sądził, że wojna jak się zaczęła, tak się skończy, a w jego życiu zmieni się tylko tyle, że Hogwart wymieni na jakąś prestiżową drużynę Quidditcha i z gwiazdorzenia w murach zamku przeniesie się do tego samego na boisku. Bo ludzie umierają, ale przecież nie on, nikt mu bliski, czyż nie?
A jednak. Stało się. Erin odeszła. I nie mógł nic z tym zrobić.
Życie w końcu skopało jego arogancki tyłek i pokazało mu, że nie jest tu przecież nikim wyjątkowym. Karma wraca, jak to mówią. A miało co do niego wracać, bo do świętości było mu bardzo daleko. I dalej jest. Przed tegorocznym Halloween James wraz z Syriuszem w ramach akcji ‘cukierek albo psikus’ obwiesili ponurą chatę Snape’a papierem toaletowym i ubabrali ją w zielonkawym, glutowatym śluzie. Niby zrobili to dla żartów, w końcu nie jeden budynek tej nocy zamienił się w dom strachów, ale była w tym spora doza zwyczajnej niechęci do jego osoby. Bo niby dlaczego wzięli akurat jego na celownik? Po prostu, spili się i postanowili mu dokuczyć, jak zresztą nie raz jeszcze za czasów Hogwartu. I chociaż James żałował teraz wielu rzeczy których się dopuścił w życiu, żadna z nich nie dotyczyła Smarka. Uważał go po prostu za złego człowieka, złego człowieka który w swój mrok chciał wciągnąć Lily.
Potter może i miał sporo wad i nieraz zachowywał się jak dupek, ale jego kręgosłup moralny wcale nie był tak bardzo wypaczony jak mogłoby się wydawać. Do tego jednak trzeba było go chcieć poznać, a niestety wielu oceniało go tylko po okładce, którą James sam nieźle pomazał.
Rozgadał się o Peterze, bo sam aż niedowierzał, że to ten sam Glizdogon co siedział w Hogwarcie nieraz cicho jak mysz pod miotłą, czasami dosłownie.
- Kto by się spodziewał – skwitował i dał się zaskoczyć pytaniem, chociaż dobrze wiedział że ich rozmowa w końcu zejdzie na ten temat – No właśnie… Wybrałem inną ścieżkę, póki co – dodał, jakby sam siebie upewniał, że nie zrezygnował z marzeń na zawsze – Złożyłem papiery na aurora – rzucił szybko, bezboleśnie. Kątem oka zerknął w jej stronę.
Aż w końcu przeszli na jej temat. Staż w drużynie Os. Szukająca. Brwi powędrowały mu z zachwytu do góry, a oczy zaświeciły się jak małemu dziecku. Z zachwytu, ale i z zazdrości. Jakaś nieznośna gula zatrzymała mu się w gardle. Nie, to nie miało być tak, to on miał zostać zawodowym Szukającym – O ja cię… - wykrztusił w końcu i z zafascynowaniem wsłuchał się w jej opowieść. Chciał się obudzić. Obudzić z tego koszmaru gdzie wszystko było nie na swoim miejscu. Też powinien być Szukającym. Znowu stawaliby naprzeciwko siebie na boisku, jak za szkolnych lat, tylko tym razem już bardziej na poważnie – Zazdroszczę – przyznał, a twarz mu stężała, dobrze że było już ciemno – Będziesz genialną Szukającą – dodał – A ja będę robił ci taki doping na trybunach, że po meczu jeszcze przez tydzień będziesz słyszała bzyczenie – zażartował i dla wprawy zaczął bzyczeć okręcając się z nią kilka razy dookoła ich wspólnej osi. Nic dziwnego, że aż straciła równowagę, trzymał ją jednak mocno i ochoczo pociągnął w kierunku leśnej ścieżki.
- No to zapraszam w me skromne progi!

[z/t dla obydwojga, odpisz już u mnie w chacie]

/Kilka dni po rozgrywce z Rabastanem

Charlotte Everglade była przykładną, choć wymagającą nauczycielką w szkole magii i czarodziejstwa w Hogwarcie. Zawsze starała się dawać przykład wszystkim swoim uczniom nie tylko wiedzą którą im przekazywała ale i również swoją postawą silnej czarownicy - niestety, nie raz odbierana była za osobę zimną, nie posiadającą żadnych emocji czy uczuć. Nikt jednak nie był w stanie powiedzieć, czy jest to jedynie maska, czy raczej jej czysta natura.
Czasem jednak i ona potrzebowała odrobiny wytchnienia, chwili w których nie musiała pilnować nierozważnych uczniów, sprawdzać prac domowych i po raz tysięczny tłumaczyć młodszym uczniom że stworzenia, posiadające zęby potrafią gryźć i nie wtyka się palców do ich klatek. Uwielbiała swój zawód czasem jednak był on wyjątkowo męczący, zwłaszcza gdy napotykała ucznia podobnego charakterem do młodego ślizgona którego przyszło jej ostatnio karać.
Było już naprawdę późno gdy odziana w czarne, dopasowane szaty opuściła bezpieczne mury zamku. Doskonale znała kierunek, w którym zmierzała a nogi same kierowały do zagród na błoniach. Wiedziała że jej zwierzę już ją słyszy i że nie tylko ona potrzebuje tej nocnej przejażdżki...
Kilka minut później siedziała już na grzbiecie czarnopiórego hipogryfa, mknąc przez chmury a chłodny, zimowy wiatr muskał jej twarz. Każdy, kto choć trochę znał Charlotte doskonale wiedział że nie jest ona „normalną” czarownicą - nigdy nie przepadała za miotłami, ba w jej mniemaniu nie można było im ufać. Dlatego też bardzo ucieszyła się gdy dostała swojego hipogryfa.
Nie wiedziała ile tak lecieli, gdy nagle coś przykuło uwagę hipogryfa. Zwierzę zapikowało w dół, po to by dość niebezpiecznie wylądować w zaroślach a panna Everglade doskonale wiedziała że nie oznacza to niczego dobrego.

Krew kapnęła na ziemię. Potem jakby pokrył krople mróz. Tak, ta typowa pogoda w Anglii była przytłaczająca mimo że dla Mildy było to obojętne. Dziewczyna miała zimną skórę, lodowatą, że nie dałoby się jej przytulić bez skrzywienia się, czy nagłych dreszczy. Odsunęła się niechętnie od ofiary, by potem rzucić w nią paroma galeonami. Uśmiechnęła się wdzięcznie, po czym pożegnała osobę, która lekko się zachwiała idąc. Pomogła jej przejść, aby nie daj Boże upadła jak worek ziemniaków na oblodzony chodnik. Nagle usłyszała irytujący dźwięk, który zadudnił jej w uszach. Szelest w pobliskich krzakach, które według dziewczyny nie powinny się ruszać.
Może to pies abo kot, przestraszony goblin, ale okazało się, że jest to coś większego. Posłała mieszkańca Doliny Godryka do domu i szybko zawróciła w stronę krzaków. Dostrzegła czarnopiórego hipogryfa, który cofnął się niebezpiecznie na jej widok, więc Milda uniosła ręce na znak obrony. Wtem zza hipogryfa wyłoniła się postać pięknej kobiety, czarnowłosej, na którą popatrzyła ździebko zdziwiona. Przełknęła ślinę zabarwioną krwią i językiem przejechała po kłach. Jej oczy były ciemne, trochę szkarłatne, mimo że ma oczy nieskazitelnie niebieskie. Zmierzyła ją wzrokiem.
- Co tu robisz? Hę? - zapytała łamiąc brytyjski akcent. - Nie ładnie tak podglądać.
Milda założyła ręce na szerokich biodrach. Nie chciała być niemiła, jednakowoż poczuła się obserwowana, czego nie lubiła. Nie było to komfortowe, w szczególności, że stara się żywić z dala od ulic, poza zasięgiem wzroku ludzi. Podziwianie wampira podczas żywienia, nie należy do przyjemnych, a Milda stara się jak może, by żywić się jak najmniej w tygodniu. Nabrała kolorów na twarzy i mimo ciemności, widziała posturę kobiety idealnie.
- Piękne zwierzę - zwróciła uwagę.