Księgarnia Tyrezjasza

Londyn, jakże upragnione przez wielu miasto. Jewgienij jednak nie należał do ludzi, którzy chcieliby się tu znaleźć za wszelką cenę. Gdyby miał wybór, zapewne wybyłby gdzieś, gdzie jest ciepło, a słońce pojawiało się w bardziej radosnej formie niż ta ledwo wychylająca się zza chmur. Mimo to, właśnie tutaj musiał się znajdować. Przebyć długą, męczącą drogę i objąć kolejne ze stanowisk poleconych przez ojca. No i przede wszystkim - dopilnować jednego ze swoich młodszych braci.
Dźwięk dzwonka doczepionego do drzwi rozniósł się po pomieszczeniu, gdy tylko przekroczył jego próg. Nie zwracając uwagi na znajdujących się tam ludzi podszedł do jednej z półek i udawał nieziemsko zaciekawionego pozycjami dotyczącymi Obrony Przed Czarną Magią. Prychnął w duchu i jednym palcem przesuwał po grzbietach ksiąg. Jedne z nich były całkiem nowe, inne zdawały się być trochę starsze. Choć może tylko były na takie stylizowane? Nie był pewien, lecz nie miał zamiaru tracić czasu na zastanawianie się nad tym.
No właśnie, czas. Miał jeszcze kilkanaście minut do umówionej godziny. Spoglądał kątem oka na nadgarstek, by zawiesić wzrok na tarczy zegarka przez dłuższą chwilę. Nie widział Vakela już od... No, od dłuższego czasu. Gdy byli dziećmi często się z niego wyśmiewał, wiedziony tym samym, narastającym we wszystkich Bułhakowach uczuciem - potrzeby poniżania gorszych i słabszych od siebie. A młody Buła był idealnym celem przez szlamowatość swojej matki. Teraz, po wielu latach, Jewgienij spoglądał na to trochę inaczej. Nikt nie był bez skaz, nawet on sam. A jego młodszy brat zaszedł dalej, niż Giena mógł sobie wyobrażać.
Tę chwilę słabości bardzo szybko przegnało uczucie narastającej frustracji. Choć Vakel nie spóźniał się jeszcze, Giena chciał mieć to już za sobą. Nie przywykł do pojawiania się na miejscu spotkania jako pierwszy. To zazwyczaj na niego trzeba było czekać. To on robił wielkie wejścia osoby, która była na tyle ważna, że nikt nie ważył się wyjść przed jego pojawieniem. Robił wokół siebie zawsze sporo szumu, rekompensując tym wszelkie braki, jakie tylko mogły mu doskwierać.
Na chwilę oderwał dłoń od książek i wsadził ręce w kieszenie materiałowych, wyprasowanych na "kant" spodni. Elegancka koszula, a do tego krawat i marynarka. Ciemne, lakierowane buty i okulary na nosie. Cóż, pierwszy raz od wielu tygodni wyglądał jak człowiek. Przynajmniej pozbył się już ciągłego uczucia, że zbiera mu się na wymioty.
Nigdy więcej podróży statkiem.
Nigdy.

Jewgienij, jak zawsze z resztą, nie wyjawił powodu, dla którego mieli spotkać się w księgarni. Rzadko kiedy wybierał jednak miejsca zupełnym przypadkiem, zwłaszcza gdy nie były pubami, w których mógł bez cienia zażenowania zamawiać kolejne trunki i upijać się w samotności. Tym razem jednak był to cichy, spokojny sklep z książkami. Czemu akurat tutaj?
Nerwowość wpisana była chyba w geny każdego Bułhakowa, bo i Gienie nie było do śmiechu. Spotkania z ojcem nie należały do najlepszych, a przecież przebywał z nim dużo więcej niż Vakel. Może i był dziedzicem, oczkiem w głowie, ale to powodowało dodatkową presję, jak by już i tak nie miał na swoich barkach zbyt wiele. Teraz jednak, na szczęście, nie chodziło o Jewgienija, a o jego młodszego brata. Przynajmniej w tej chwili mógł oderwać się od własnych problemów i skupić na tych należących do Vakela. A przede wszystkim, na ich powodowaniu.
W tej samej chwili, w której sobie o tym pomyślał w drzwiach stanął nie kto inny jak młody Bułhakow i podszedł do niego z wyciągniętą ręką. Ach, Giena aż zaśmiał się w środku na sam ten widok. Tyle lat gnębienia małego chłopca nauczyło go wielu jego reakcji. Choć nie dawał nic po sobie poznać, starszy brat wiedział, jak bardzo był znienawidzony. Wiele rzeczy z biegiem czasu zaczęło wyglądać inaczej, ale czy zmieniłby coś w swoim zachowaniu, gdyby mógł?
- Vakelu. - Powiedział ściskając dłoń brata bardzo pewnie i odrobinę zbyt długo. - Dobrze cię widzieć. Ile to już minęło od ostatniego spotkania? - Zapytał, a na ustach pojawił mu się uśmiech. Ani trochę prawdziwy, a gdy przypatrzeć się dłużej - zdecydowanie przerażający. Tak uśmiechać potrafią się tylko popierdoleni.
- Mam nadzieję, że odpowiada ci to miejsce. Mam tu jedną sprawę do załatwienia, potem możemy wybrać się na jakąś herbatkę. Albo drinka. - Zdecydowanie drinka, dodał w myślach wskazując palcem na regał, który wcześniej przykuł jego uwagę. Wodził wzrokiem po każdym tomisku, jakby w poszukiwaniu czegoś konkretnego. Czegoś, czego szukał od lat i jeszcze nie miał okazji znaleźć.
- Opowiadaj więc, co u ciebie. Jak praca? - Mówiąc to ani razu nie spojrzał na Vakela. Marszczył jedynie brwi i robił te swoje chore miny.

Giena bardzo dobrze wiedział, co siedziało w głowie jego młodszego brata. A przynajmniej w tej części dotyczącej spotkań z nim i innymi członkami rodziny. W końcu Jewgienij nie był jedynym, który lubił dokuczać Vakelowi i znęcać się nad nim, gdy wszyscy byli jeszcze dziećmi. Podlotkami, które dopiero miały zacząć naukę w szkole. Potem jednak ich drogi rozeszły się na kilkanaście kierunków i nikogo nie dziwił fakt, że jedyny Bułhakow półkrwi nie spędzał każdej wolnej chwili w ich rodzinnym domu.
Z resztą, cała rodzina spotykała się jedynie w wyjątkowych okolicznościach, podczas świąt i rocznic ważnych dla ojca. Jedynie Jewgienij pozostawał w domu, jak na dziedzica rodu przystało. Po powrocie ze szkoły pracował w kilku miejscach, bardziej jednak przykładano uwagę do jego obecności na spotkaniach ważnych dla Bułhakowów. On sam, prawdę mówiąc, czułby się o niebo lepiej, gdyby na każdym kroku nie czuł wzroku ojca. Bywanie na salonach, rozmowa z innymi i pławienie się w luksusie było bowiem tym, o czym marzył całe swoje życie. I całe życie się do tego przygotowywał.
Teraz jednak był tu, w Anglii. Z dala od swojej ukochanej posiadłości i wszystkiego, co tak dobrze znał. Nie było to pierwsze zadanie, jakie wymagało od niego podróży, jednak sam nie wiedział, po co w ogóle ojciec wysłał go na przeszpiegi. Cokolwiek by nie sądził i mówił o Vakelu, w jego skuteczność raczej nie wątpił.
- O ile jest w niej coś mocniejszego, to i na herbatę dam się namówić. - Powiedział całkiem zaskoczony rosyjskim brata. Usta wykrzywiły mu się w uśmiechu zadowolenia, choć sam nie do końca wiedział, co wprawiło go w tak dobry nastrój. Puścił dłoń Vakela i wrócił do przeglądania półek, jednak gdy nie dostrzegł tego, czego szukał warknął pod nosem. Zaczął się irytować, a to nigdy nie kończyło się dobrze.
- Zaskakująco? No proszę, w takim razie z chęcią wysłucham tej długiej opowieści. Ale może nie tutaj. - Dodał spoglądając na inne regały i pokręcił tylko głową.
- Liczyłem na łut szczęścia, ale niestety nie udało mi się znaleźć tego, po co tu przyszedłem. Ale, ale... - Przerwał, gdy jego wzrok utkwił na dziale dotyczącym jasnowidztwa. Gwizdnął pod nosem i wziął do reki najnowszą książkę Vakela i zaczął ją przeglądać.
- Widzę, że weny twórczej ci nie brakuje. Która to już? - Zapytał kartkując pozycję, by po chwili podnieść wzrok na brata i przeszyć go nim na wylot.
- Chcesz jeszcze na coś spojrzeć, czy idziemy się napić?

Życie w pewien sposób naznaczyło każdego z nich. Giena dobrze wiedział, że dla swoich braci był tym, któremu poszczęściło się najbardziej. Urodził się pierwszy, miał zostać kolejną głową rodu i nie musiał szukać sobie tak naprawdę celu, który zostałby zaakceptowany przez ojca. Prawdę mówiąc, sam bardzo długo tak właśnie uważał, pławiąc się w swoim tytule dziedzica.
Bycie Bułhakowem oznaczało jednak dążenie do perfekcji, a kto jak nie on znajdował się na pierwszej linii do odstrzału, gdyby popełnił najmniejszy błąd. Musiał być perfekcyjny pod wieloma względami, a do tego było mu daleko. Nic dziwnego, że już w czasach młodości zaczynał wyżywać swoją frustrację na innych, a że padło w szczególności na Vakela - no cóż, każdy z nich miał swoją dawkę nieszczęścia.
Nie należało jednak nigdy zapomnieć, że Giena z nich wszystkich był najbardziej rozpuszczonym, aroganckim i dbającym o swoje chłopaczyną, który wyrósł na mężczyznę bezwzględnego. Nawet teraz, gdy sobie zwyczajnie w świecie plotkował z bratem (bo to był najprawdopodobniej szczyt ich możliwości, jeżeli chodzi o wspólną konwersację) miał w sobie ten chłód, którym obdarzał wszystkich ludzi. Nic dziwnego, że pomimo czterdziestu lat na karku nadal był sam.
- Coś widzę, że Anglia nie służy ani tobie ani twojemu dowcipowi. - Powiedział lustrując go wzrokiem i czując zażenowanie z tak słabego żartu. Wydawało mu się, że kiedyś Vakel był odrobinę zabawniejszy, ale może to przez fakt, iż łatwiej się nad nim znęcało. Wyzywanie go od półszlam i ciągłe nawiązywanie do statusu jego krwi znudziło Gienę jakieś dwadzieścia lat temu i nadal nie znalazł niczego lepszego.
Komentarz o książce przemilczał, nie mając ochoty wchodzić na temat naukowego dorobku Vakela. Nie interesowało go to aż tak bardzo, chociaż dobrze wiedział, że dzięki niemu nazwisko Bułhakow szerzyło się bardziej niż dotychczas. Nawet ojciec był z tego zadowolony, choć oczywiście nigdy nie dał po sobie poznać. Byłoby to ujmą na honorze, czyż nie?
- Miałem takie widzimisię. - Wsadził dłonie w kieszenie i przekręcił oczami stojąc cały czas naprzeciwko brata. - Mam nadzieję, że znasz jakiś dobry lokal z porządnym alkoholem. Nie piłem już od dziesięciu godzin, jeszcze chwila i umrę. - Warknął pod nosem marząc jedynie o tym, by umoczyć usta w życiodajnym płynie.

Pamiętał Vakela, gdy był jeszcze małym chłopcem. Nastolatkiem, któremu na każdym kroku udowadniał, który z nich jest lepszy. Pytanie tylko, komu bardziej chciał to udowodnić - jemu, czy sobie? Niemniej, od tamtych lat minęło bardzo dużo czasu, a oni zdążyli się zmienić. Wychodziło jednak na to, że tylko pozornie. Giena dalej wiedział, jakie emocje wywoływał w Vakelu, a i Vakel wiedział, czego spodziewać się po starszym bracie, który czerpał radość z poniżania i krzywdzenia innych.
Widząc zmianę w zachowaniu młodego Bułhakowa na twarzy Jewgienija pojawił się zalążek uśmiechu - tego krzywego, który nie zapowiadał niczego dobrego. Ach, w takich sytuacjach napięcie między nimi zaczynało jedynie rosnąć, a jego jarało to jeszcze bardziej. I choć nie trwało to długo, bo Vakel szybko przybrał tę typową dla siebie maskę, było już za późno. Giena widział, Giena po prostu wiedział.
- Z pewnością. Ale możemy to naprawić, więcej czasu z najstarszym bratem powinno wystarczyć. - Zaśmiał się pod nosem, zlustrował stojącego przed nim mężczyznę i nie mógł pohamować podekscytowania. Tyle lat minęło, odkąd miał okazję ostatni raz wyżyć swoją frustrację właśnie na nim i musiał przyznać - że nikt nie dostarczał mu takiej rozrywki jak jedyny Bułhakow półkrwi.
Z początku, gdy ojciec wysłał go do Wielkiej Brytanii jedyne o czym myślał to to, jak bardzo tego nie chciał. Wolałby siedzieć w posiadłości i pławić się w luksusie, co jakiś czas wymykając się, by zakosztować życia, tego, które tak bardzo go nęciło. Zapomniał już czasy, w których wszyscy jego bracia mieszkali razem. Zapomniał jak obserwował Vakela, by złapać go akurat w momencie najmniej dla niego spodziewanym. Jak popychał go na ścianę i śmiał mu się prosto w twarz. A teraz stał sobie spokojnie, w księgarni i patrzył w tę właśnie twarz, choć obecnie dużo starszą i bardziej doświadczoną życiem.
Ale czy cokolwiek się tak naprawdę zmieniło? Czy nie był wciąż jego młodym bratem, najsłabszym ogniwem z tych wszystkich, którzy byli pod nim?
Musiał oderwać się od swoich myśli zostawiając wspomnienia za sobą, przynajmniej w tej chwili. Miał do wykonania zadanie, co liczyło się dla niego przede wszystkim. Resztę zostawi na później - gdy już sporządzi list dla ojca i będzie mógł odsapnąć.
- Już za tobą pędzę. - Dodał sarkastycznie i ruszył za Vakelem śmiejąc się w duchu. Ach, sam miewał problemy z agresją i żaden z braci mu w tym nie dorównywał, a jednak... Każdy z nich był na swój sposób mocno popieprzony.

z/t x2