Kain Dragomirov [uczeń]

Imię i nazwisko: Kain Nikolaj Dragomirov
Data urodzenia: 9 maja 1961 r. (VI rok)
Czystość krwi: Czysta... względnie, bowiem każdy charłak, który przyjdzie na świat w rodzinie jest automatycznie wydziedziczany. To samo dzieje się z tymi, którzy poślubiają mugoli, czy też osoby o brudnej krwi. Niby przestają być członkami rodziny, jednak w gruncie rzeczy krew Dragomirovów się miesza.
Dom w Hogwarcie: Slytherin
Różdżka: Wierzba płacząca, włos północnicy, 13 cali, sztywna
Widok z Ain Eingarp: Nigdy nie widziałem zwierciadła Ain Eingarp, jednak prawdopodobnie gdybym miał możliwość spojrzenia w swoje oblicze ujrzałbym obok siebie siostrę. Tęsknię za nią. Jako jedna z niewielu osób na tym świecie potrafiła ukoić moje nerwy, była wręcz jak balsam do okaleczonej duszy. Dom był zawsze tam gdzie była Ariana, a odkąd jej nie ma wszędzie czuję się obco. Wyobrażam sobie, że w wizji ze zwierciadła stalibyśmy razem, uśmiechnięci trzymając się za ręce. Tylko tyle. Jednak z drugiej strony byłoby to zbyt bolesne widzieć zaledwie cień tej niezwykle barwnej osoby, a nie czuć jej obok siebie.
Podsumowanie dotychczasowej nauki w Hogwarcie: Nigdy nie lubiłem wróżbiarstwa. Zbyt mętna nauka, której ścisłowiec nie potrafi w żaden sposób pojąć. Oprócz tego nie trawiłem nigdy Quidditcha, którego wszyscy moi rówieśnicy wręcz wychwalali pod same niebiosa. Dlatego też wraz z nadejściem piątej klasy przestałem uczęszczać na zajęcia, których nie lubię i wybrałem te, z których jestem dobry, a które jednocześnie sprawiają mi przyjemność i w przyszłości mogą mi się przydać.
Dlatego też uczęszcza na przedmioty z (nazwijmy to) gatunku ścisłych. Całkiem dobrze radzi sobie na eliksirach i transmutacji. Miewa pewne trudności z zapamiętywaniem pewnych ważnych zdarzeń w historii świata czarodziejów, jednak uparcie uczęszcza na zajęcia z historii magii, powtarzając sobie, że naród, który nie zna własnej historii przeżywa ją ponownie. Jeśli chodzi o zaklęcia, to też jest całkiem niezły, ale jak każdemu czasem zdarza mu się pomylić ruch różdżką, czy też użyć niepoprawnego akcentu.

Przykładowy Post: Popołudnie jak każde inne w ponurym domostwie państwa Dragomirov. Ciszę na piętrze przerywały urywane rozmowy dwojga dzieci. Jednym z tych małolatów, który postanowił spędzać ferie świąteczne w domu byłem ja, a moje towarzystwo stanowiła siostra, z którą w tym czasie byłem niemal nierozłączny. Ja miałem piętnaście, a Aria szesnaście lat i byliśmy nieśmiertelni. Żadnych problemów większych niż test z historii magii, czy też zmartwień w naszych jeszcze pustych główkach. Najszczęśliwszy czas w życiu każdego dziecka.
Trwaliśmy tak leżąc na podłodze i gdybając na temat nadchodzącej wigilii Bożego Narodzenia, prezentów i co też skrzaty przygotują dobrego na kolację.
- No powiedz, proszę! - Jęknęła po raz kolejny tego dnia Aria patrząc na mnie dużymi błękitnymi oczami. Dokładnie takimi samymi jak moje. Westchnąłem i przeciągnąłem się leniwie.
- Jeszcze raz to powiesz i nic w tym roku nie dostaniesz - stwierdziłem spokojnie i przeczesałem palcami zmierzwione czarne włosy. Spojrzałem po raz kolejny na dziewczynę, która wydawała się w tej chwili naburmuszona.
- Nie znoszę kiedy taki jesteś... - Burknęła i splotła ramiona na klatce piersiowej. Wyglądała uroczo, czego nie można było powiedzieć o mnie. Byliśmy tak podobni, a zarazem tak różni. Oboje mieliśmy kruczoczarne włosy, lekko zakręcone na końcówkach. Dodatkowo identyczny kolor oczu i proste nosy oraz drobne usta. Tylko kiedy Aria się uśmiechała, albo gniewała to z jej twarzy można było wyczytać tysiące mieszających się ze sobą emocji. Z mimiki jej oblicza czytałem jak z otwartej księgi. Ja niewiele się uśmiechałem, wiecznie byłem opanowany i chwilami mogłem sprawiać wrażenie nieco ponurego, ale w głębi duszy zawsze byłem szczęśliwy. Miałem dom, rodzinę, chodziłem do dobrej szkoły i nigdy niczego mi nie brakowało.
- Jaki? - Zapytałem marszcząc lekko brwi i przyglądając się niezwykle interesującemu wgłębieniu w suficie.
- No... taki. Nie wiem jak to powiedzieć - uśmiechnąłem się z triumfem. Wygrałem.
I wtedy nagle rozległ się huk i cały świat zniknął mi sprzed oczu.

***

Wraz z odzyskaniem świadomości wrócił do mnie ból w klatce piersiowej i z tyłu głowy. Z trudem uchyliłem pokryte pyłem i krwią oczy i od razu w mojej głowie pojawiła się drażniąca i krzycząca myśl : Gdzie Ariana?!
- Aria... - Zmusiłem się do charczącego szeptu i lekko uniosłem głowę, a moim oczom ukazała się drobna postać leżąca tuż obok.
- Tutaj - odpowiedziała z trudem i uchyliła oczy. Od razu zacząłem gorączkowo lustrować wzrokiem siostrę, czy na pewno nic poważnego jej się nie stało. Dostrzegłem kawałek drewna wbity w jej nogę. Syknąłem zaciskając zęby. Zaczęło zbierać mi się na wymioty.
- Kain... zimno - powiedziała drżąc, więc z trudem przysunąłem się do niej, wyciągając w jej kierunku dłoń, którą słabo objąłem jej drobną rękę - Boję się - dodała, a ja mocniej zacisnąłem palce.
- Nie bój się... Jeszcze nie umieramy - szepnąłem i przed moimi oczami zaczęły tańczyć mroczki. Czując, że zaczynam odpływać odetchnąłem - Jeszcze nie...


Tym razem obudził mnie jasny, drażniący blask. Jęknąłem cicho, kiedy świadomość wraz z bólem zaczęły do mnie powracać. Był wypadek i sufit na nas runął. W tamtej chwili to wydawało mi się tak jasne i oczywiste, że dłużej się nad tym nie zastanawiałem. Rozwarłem z trudem powieki i ujrzałem pochylającego się nade mną medyka.
- O, obudziłeś się wreszcie - powiedział z przesłodzonym uśmieszkiem, a nad moim łóżkiem pochylił się wyraźnie czymś strapiony tata.
- Jak się czujesz? - Zapytał dotykając mojego czoła i gwałtownie zabrał rękę kiedy syknąłem.
- Gdzie Aria? - Rzuciłem od razu w jego kierunku, a przez jego zmęczone oblicze przemknęła emocja, która mogła wyrażać tylko tyle, że bał się tego pytania.
- Mama znowu eksperymentowała z eliksirami i coś poszło nie tak. Byłem w ogrodzie kiedy to się stało. Mama zginęła od gwałtownego wybuchu, a Aria... - Przerwał, bo załamał mu się głos, a ja już więcej nie musiałem słyszeć. Wiedziałem.
Zrobiło mi się całkiem sucho w ustach i głos uwiązł w moim gardle. Przygryzłem bardzo mocno policzek od wewnątrz i skrawki świadomości podpowiadały mi, że ojciec ciągle coś mówi. Spojrzałem na niego z nienawiścią.
- Wyjdź stąd! - Ryknąłem i kątem oka dostrzegłem medyka wyraźnie przerażonego nagłym obrotem zdarzeń - Wynoście się oboje - wrzasnąłem i kiedy oboje wyszli zwinąłem się w kulkę i nakryłem głowę kołdrą. Żadne łzy jednak nie płynęły. Moje oczy były suche jak nigdy.




Może to nie jeden post, ale chciałam pokazać jego osobowość w różnych sytuacjach ;) Relacje z innymi, uczucia i złość C: