Zagroda

- Poczekaj! - Zawołała do Vilii, ale było już za późno. Niestety. Lily westchnęła i podeszła do młodszej Ślizgonki, patrząc na nią z troską. - Może mogę ci jakoś pomóc? Mogłabym użyć zaklęcia leczącego. Rana powinna wtedy zniknąć.
Nie wiedziała, co prawda, czy dziewczyna przyjmie jej pomoc, ale zawsze warto było próbować. Odetchnęła i odgarnęła rude włosy do tyłu, zbliżając się do klatki by spróbować jakoś uspokoić rozjuszonego żmijoptaka i gdy myślała, że się to jej udało i że da jej się dotknąć, ten ją ugryzł. Evans szybko cofnęła rękę, krzywiąc się nieznacznie z bólu, po czym spojrzała w stronę reszty.
- Spróbujcie, może wam się uda.

The member 'Lily Evans' has done the following action : Rzuć kością

---

'Pojedynek' :

Result : 2

Ich ghul był bardzo nietypowy. Do takiego wniosku doszedł Carney, kiedy ten wytrącił Puchonowi pająki z ręki. Może go przekarmili, albo ten osobnik był wegetarianinem. Najwyraźniej nie miał zamiaru ruszać niczego, co mieli mu do zaoferowania. Jedyne, co robił to buczał, jęczał, zawodził i wyglądał brzydko.
David w obolałej ręce ciągle trzymał kreta.
- Może nikogo nie lubi. - Zwrócił się do Tomasa i Pam i rzucił trupem pod klatkę. Kiedy mówił, na jego zębach widać było krew z rozwalonej wargi. - Nie mam do tego cierpliwości. - Wycedził. Miał ochotę miotnąć futrzakiem w mordę stworzenia, ale się powstrzymał. Musiał sobie zrobić krótką przerwę, zanim spróbuje znowu zająć się ghulem. Przerwa miała jeszcze jedną zaletę - przy odrobinie szczęścia nauczyciel mógł ogłosić koniec zajęć, zanim Carney zdecyduje się podjąć kolejną próbę rozwalenia się o pręty zrobienia czegoś, co spodoba się przydzielonemu im stworzeniu. W tym momencie ciągle nie miał pojęcia, co by to miało być i nie zapowiadało się na to, żeby nagle go miało olśnić. Wciskanie kolejnych kretów i pająków pod nos tego czegoś zdecydowanie nie było efektywne.

Kiedy tylko wydarzyło się całe to zamieszanie z niuchaczem Liv poczuła się nieco winna. W końcu uśpiła nieco czujność koleżanek swoim sukcesem. No i z założenia niuchacze miały być łagodne prawda? Sama tak przecież powiedziała. Może dlatego przełamała się i ruszyła w stronę Alice, chcąc upewnić się, że ta nic sobie nie zrobiła. Co prawda Riley ubiegła ją i krukonka nieco skrępowana odwróciła wzrok, kiedy ta praktykowała uzdrowicielskiego całusa w czółko, ale ostatecznie, kiedy gryfonka zabrała się za wykonywanie lekcyjnego zadania, Liv mimo wszystko postanowiła pomóc zranionej koleżance na tyle, na ile mogła.
-Nie, nie są jadowite...- odpowiedziała na wykrzyczane wcześniej pytanie, nawet jeśli z opóźnieniem. Ta informacja wciąż była przecież dla puchonki istotna. Livia miała jedynie nadzieję, że pytanie umknęło uwadze nieprzyjemnego nauczyciela. Jak nic czepiłby się braków w wiedzy. Nie to było teraz jednak największym problemem. Sięgnęła do kieszeni szaty, po swoją nieskazitelnie białą chustkę i posłała Alice pełne wahania spojrzenie, jakby prosiła o przyzwolenie. Ostatecznie jednak nie czekała na żadną reakcję, ostrożnie acz zdecydowanie odciągnęła rękę puchonki od jej klatki piersiowej i z wprawą owinęła zranienie prowizorycznym opatrunkiem z chustki. W swoim życiu opatrywała swoją siostrę bliźniaczkę już takie wiele razy, że podobne czynności nie sprawiały jej trudności. Uśmiechnęła się nawet nieznacznie - o ile lekkie drgnięcie kącików ust można było nazwać uśmiechem, i zerknęła w kierunku Riley. Wyglądało na to, że gryfonce szło równie dobrze co jej samej. Nie można tego było jednak powiedzieć o pozostałej części klasy. Zdążyła zaobserwować, że ghul, który z założenia miał być stworzeniem łagodnym, dał już przydzielonej mu grupie do wiwatu. A żmijoptak... Liv odszukała wzrokiem siostrę. Co prawda przez zamieszanie z niuchaczem umknął jej cały incydent z ugryzieniem, ale spojrzenie jej bliźniaczki mogło oznaczać jedynie, że ich magiczne stworzenie wcale nie było skore do współpracy. Może nauczyciel postanowił podnieść poprzeczkę i specjalnie rozdrażnił wszystkie stworzenia?

Popatrzyła na Lily z lekkim zaskoczeniem, któremu ustąpiła złość na zwierzątko.
Pomóc?
Jej?
Z zadrapaniem?
Vilia machnęła ręką lekceważąco i się zaśmiała.

- Eeee tam...!

Tylko tyle powiedziała, bo zaraz pojawiło się więcej ciekawych rzeczy. Znaczy, więcej... Zawsze było coś jeszcze ciekawszego od tego, co robiło się w ten konkretnej chwili.
A Vivi jednak była żmijoptakiem zainteresowana.
Bardzo.
Także nie bacząc na zrazy, na członków swojej grupy i na wszystko inne, ponownie podeszła do klatki bliżej.

Tym razem jednak nie wpadła do żmijoptaka "z drzwiami".
Tym razem stała "przy oknie" i gapiła się na niego niczym policjant na komisariacie przez lustro weneckie.
Czy coś takiego.
W każdym razie tak stała i patrzyła...
...tak stała i patrzyła...
...i tak stała i patrzyła, że w pewnym momencie...
...żmijoptak też zaczął patrzeć!

I tak patrzyli na siebie przez dłużą chwilę w milczeniu, aż wreszcie Vivi wydała z radości dziki skrzek i w podskokach ruszyła w stronę miejsca, gdzie dla zwierzątek było przygotowane różne żarcie.
Miała nadzieję, że jeszcze uda jej się go nakarmić!

The member 'Vilia Edwards' has done the following action : Rzuć kością

---

'Pojedynek' :

Result : 4

Jako, że był w grupie z innymi, stwierdził, że to właśnie oni powinni mieć pierwszeństwo. Nie miał nic przeciwko by poczekać na swoją kolej, naprawdę nie miał nic przeciwko, możecie wierzyć na słowo. Posłuchał tego, co miała Lily do powiedzenia i kiwnął ochoczo głową.
- Ja poszukam jedzenia! Ale może najpierw powinniśmy spróbować zamienników? W końcu szczury i ptaki, a nawet małpy to żywe stworzenia! - Odezwał się, prostując ręce jakby chciał zgarnąć ze sobą cały świat. Wyszczerzył się jeszcze do Vilii, która postanowiła przywitać się ze stworzonkiem i ruszył na poszukiwania. Zebrał liście, jakiegoś martwego owada i szyszki, i z tą mieszanką wrócił akurat by zobaczyć jak żmijoptak rani Lily.
- O nie! - Zawołał przejęty. - Nie martw się, pewnie jest zdezorientowany, ale już ja się tym zajmę.
I podszedł do klatki zanim ktokolwiek zdołał go powstrzymać i spróbował podać jedzonko żmijoptakowi.
- No chodź, cicicici - mruknął rozczulony, ale zwierzę wzgardziło jego mieszanką i go ugryzło, na szczęście nie było to nic groźnego. Minabi się odsunął i spojrzał na nich nieco zmartwiony. - Mój eksperyment nie zadziałał. Ale, nie poddawajcie się siostry! Pójdę zapolować na jakiegoś ptaka albo szczura! Muszą tutaj być! Zaopiekujcie się maleństwem, żmijoptak potrzebuje Waszej miłości!

The member 'Minabi Izumi' has done the following action : Rzuć kością

---

'Pojedynek' :

Result : 2

Dostała buzi... Wytrzeszczone w szoku oczyska zazezowały w górę na Riley, a wydęte w podkówkę usta zadrżały. Hughes była tak skołowana przez to co się stało, że nie poruszyła się nawet o milimetr, kiedy Gryfonka praktykowała na niej swoje metody leczenia.
- A kto bierze ślub? - Palnęła jeszcze głupio, na szczęście cicho i na tyle drżącym głosem, że raczej nikt nie miał szans by ją zrozumieć. W tej chwili naprawde miała gdzieś, czy prowadzący zajęcia mężczyzna usłyszał jej krzyk czy nie. Ta szkoła była chora! Jak nie molestowanie i biczowanie uczniów mackami to magiczne krety ze wścieklizną... Jakąś specyficzną odmianą wścieklizny, bo Riley udało się powtórzyć sukces Krukonki... Zaciskając zęby, po części z bólu a po części po to by nie pokazać niuchaczowi języka, Alice wyciągnęła rękę w stronę Livi.
- Dzi... Dziękuję. - szepnęła, kiedy dziewczyna wprawnym ruchem owinęła jej rękę i uspokoiła nieco odnośnie ewentualnego jadu. Nie przyzwyczajona do opiekuńczych gestów uśmiechnęła się delikatnie, czując, że zaczynają ją palić policzki. Powoli zaczynała wstydzić się tego, że zareagowała tak gwałtownie. Posyłając jednak pełne niechęci spojrzenie w stronę klatki wiedziała, że nie ma szans, by spróbowała ponownie.

Po tym, jak Vilia postanowiła z buta wjechać żmijoptakowi w przestrzeń osobistą i jak została udziabana, rudowłosa puchonka odwróciła się od klatki ptaszyska i rozejrzała się, ignorując na ten moment swoją grupę i jej poczynania. Dość szybko udało jej się zlokalizować pojemnik z odpowiednim żarciem, do którego też podeszła zaraz i wyciągnęła z niego parę szczurów. Następnie wróciła na nowo do reszty swojej tragicznej kompanii, z której każdy już zdążył ucierpieć, po czym podeszła do klatki i przykucnęła przy niej, kładąc obok siebie martwe gryzonie, jednego tylko zostawiając w dłoni.
- No chodź piękny. - rzuciła łagodnie w kierunku stworzenia, patrząc na niego wręcz z rozczuleniem. Nie codziennie miało się okazje opiekować żmijoptakiem, który był klasyfikowane jako groźna, a z drugiej strony - pozostawały stworzeniami egzotycznymi, które naturalnie nie występowały w Szkocji, gdzie aktualnie się znajdowali.
Dłoń trzymająca szczura została przełożona przez kraty, podobnie jak druga, która zwisała teraz bezczynnie. Dziewczyna czekała, aż ptak zareaguje jakoś na jej działania, cierpliwie i bez obaw. Ptak przekrzywił głowę, z zaciekawieniem przyglądając jej się przez chwilę, po czym ćwierkając coś pod nosem, albo raczej pod dziobem, zbliżył się do niej, ostatecznie porywając z jej dłoni martwego szczura. Isma wykorzystała sytuację, wolną ręką sięgając teraz w kierunku opierzonej szyi i gładząc ją ostrożnie dłonią w pojedynczym ruchu. Zaraz po tym cofnęła ręce poza klatkę, nie odrywając jednak spojrzenia od żmijoptaka.

The member 'Ismael Blake' has done the following action : Rzuć kością

---

'Pojedynek' :

Result : 5

Simon czuł się jak zbędny towar. Thomas szybko złapał język z Gryfonami, a on nadal stał z boku jak głupek i patrzył się to na jednego to na drugiego. Czuł się... nieswojo. Nie chciał, by wzięli go za lenia, chociaż faktycznie mu się nie chciało nic robić przy tym całym ghulu, to stwierdził, że wypadałoby coś zrobić. Lupin i kędzierzowata Gryfonka mieli żarcie, to już jakiś plus. Jednak Davida stworzenie zraniło. Puchon był zaskoczony taką reakcją, nigdy nie widział, ani nawet nie spodziewał się, że takie zwierzę może zaatakować. Zawsze uważał, że je za nudne i nic nie znaczące. Najwyraźniej się jednak mylił. Nieważne! Trzeba działać, wykazać się na lekcji! Zdecydował się podejść do klatki nieco bliżej niż pozostali.
- Mogę? - zapytał wskazując na krety i, nie czekając odpowiedzi, wziął jednego i wyciągnął rękę, by dać go ghulowi.
Użre go, na pewno go użre. Ewentualnie urwie mu rękę, ale przynajmniej będzie traktowany jak bohater, jak ktoś kto próbował go ugłaskać. Niestety, było wręcz odwrotnie. Stworzenie zamiast zrobić mu krzywdę, nawet nie warknęło. Wzięło od niego kreta, pożarło, a następnie przysunęło się bliżej kratek i mruczało. Z zadowoleniem. Zupełnie jakby to akurat Simona upatrzył sobie na swojego opiekuna. Był zadowolony, że to akurat on tak blisko stoi. Jordan wzruszył obojętnie ramionami, nie wiedząc jak zareagować.
- No cóż - powiedział głupkowato się uśmiechając. - Grunt to podejście - zażartował.

The member 'Simon Jordan' has done the following action : Rzuć kością

---

'Pojedynek' :

Result : 6

Obserwował poczynania uczniów i przy niektórych sytuacjach gryzł się naprawdę mocno w język - zapewne kilka razy już poleciała z niego krew - by się nie wtrącić. Wiedział, że to było konieczne, jeśli naprawdę chciał sprawdzić ich wiedzę. Seergius Brinton, co jakiś czas zaciekle notował swoje uwagi i komentarze na pergaminie, obserwując każdą z grup. W pewnym momencie wszystkie trzy stworzenia były rozjuszone, a sam nauczyciel miał ochotę po prostu wziąć różdżkę i tych niedoświadczonych uczniów powiesić na drzewie, ale... powstrzymał się. To w końcu otwierało nowe możliwości, prawda? Być może takie doświadczenia pomogą przy napisaniu powieści. Może nawet okaże się numerem jeden w czytelniczym rankingu? Aż zapragnął się zaśmiać, ale wiedział, że nie może, nie w takiej sytuacji. Jeszcze młodzież poczułaby się zbyt pewna, a biorąc pod uwagę ten koszmarny początek dnia... nie.  Pokręcił głową w kilku momentach, nie wtrącając się. I w końcu, wszystkie grupy zdołały zapanować nad szałem stworzeń.
- No dobrze, wystarczy. Odsuńcie się - powiedział po chwili opanowanym, szorstkim głosem i pozbył się klatek, szybko rzucając kilka zaklęć, między innymi zamienił jeden z kamieni w nieduży domek, przypominający jaskinię.  - Nie podejdą do was, nałożyłem magiczną granicę między wami i nimi, a także przerwy między ich terenami. Przejdźmy do podsumowania. Nie było tak beznadziejnie jak się spodziewałem, wybrnęliście z kilku niebezpiecznych sytuacji... Jedni pracowali bardziej aktywnie od drugich. Zostanie to przeze mnie docenione przy wystawianiu wam ocen. Teraz możecie już wracać do zamku, być może zadam jakąś pracę domową dla chętnych, także lepiej sprawdzajcie wasze tablice ogłoszeń. A i ci, co mają jakieś drobne obrażenia, niech skierują się do szkolnych pielęgniarek. Maść powinna wystarczyć. Do widzenia.

[z/t wszyscy]

Livia Edwards:
+2 PD, +18 fasolek, +5 pkt dla Ravenclawu

Pamela Winston:
+2 PD, +18 fasolek, +5 pkt dla Gryffindoru

Tomas Duncan:
+2 PD, +16 fasolek

Ismael Blake:
+2 PD, +14 fasolek

Lily Evans:
+2 PD, +12 fasolek

David o'Connell:
+2 PD, +12 fasolek

Riley Acquart:
+2 PD, +14 fasolek

Minabi Izumi:
Nie dotyczy.

Remus Lupin:
+1 PD, +12 fasolek

Marceline Flint:
+2 PD, +7 fasolek

Vilia Edwards:
+2 PD, +14 fasolek

Simon Jordan:
+2 PD, +14 fasolek

Alice Hughes:
+1 PD, +12 fasolek


Osoby, które zostały mocniej ugryzione, odejmują sobie 5 PŻ, zaś te, co ledwo zostały dziabnięte, 3 PŻ.
Osoby niezapisane na zajęcia otrzymują tylko 1 PD.

Na tym egzaminie nie pojawił się tylko nauczyciel i dodatkowy egzaminator, ale szereg dodatkowych osób z ministerstwa i pomocników. Tak jakby Departament Kontroli Nad Magicznymi Stworzeniami nie miał nic ciekawszego do roboty, więc przesłał kilka swoich pracowników. Nie bez powodu, gdyż do zadań praktycznych zostało sprowadzonych dużo zwierząt na raz. I kilka gatunków nie za bardzo się lubiło ze sobą... Magiczne bariery między pojedynczymi osobnikami musiały być stale podtrzymywane, a w razie czego specjaliści musieli zapanować nad agresywnymi stworzeniami. Jednak nie brali udziału w samym egzaminie.
Za to nauczyciel wraz ze swoim pomocnikiem czekali na pierwszych uczniów, którzy podejdą do zagrody i podadzą swoje dane.