Zeszyt

W nałogu brał napój bogów, ruszał na połów, jak co dzień,
Po drodze maskował wstyd, czuł się podle, najgorzej,
Choć był na głodzie, nie wiedział, co czyni, gdy nie zażywał,
Tych uciech życia przeżywał, frustrację, nerwowy bywał,
Kiedy to przerwał zrozumiał, że długa droga jest przed nim,
Bo zawieszony pomiędzy światami zwalczał swe lęki,
Udręki życia na kacu i powroty do picia,
On tego nie chciał, życie wykańcza, wciąż zakotwiczał.
To złe przeżycia sprawiły, że dosyć miał tej rozwałki,
Rozpadał się na kawałki, "Co będzie później?" - się martwił,
Chciał wejść do szatni - uparty, zmienić barwy na stałe,
Lecz drzwi tak trudno otworzyć, a on chciał zagrać w finale,
Nie chciał umierać, zrozumiał, gdy o śmierć się otarł - się nie bał,
Miał Fatum za przyjaciela i wiarę, której nie sprzedał,
Choć nie fałszował, to kilku go porzuciło, przypuszczam,
Że dzięki zmianie mógł dostrzec w niejednym kumplu oszusta.

Samotność to taka straszna trwoga,
Powiedz, gdzie są wszyscy, z którymi spędziłem niejeden rok?
Przyjacielu, nagle wyobraziłem sobie że,
Że nie ma Ciebie i Boga,
I wszystkich tych, co odeszli nim nastał zmrok.

Pić w samotności, nie trzeźwieć, obserwowałem ten bezsens:
"Weź zajeb kreskę to przejdzie, a później to jakoś będzie".
Miał żyć w obłędzie do końca, cierpieć, odpaść w nieznane -
Na śmierć skazany zaocznie, choć szczęście było pisane.
Jak dać sobie radę w tym świecie? - już go nie pytam, bo wstałem -
Zbyt młody jestem człowieku, żeby napisać testament!
Być może chcieli by czytać, "czy już się zabił?" - wy kurwy...
Niektórzy czuli się lepsi, obcując z tą moją klęską.
Walczę o swoje, a pojeb będzie źle życzył, znam to,
Jak gnojek co nic nie rozumie, a dziary ma już jak bandzior,
Mogę więc powiedzieć - "dziś jestem innym człowiekiem",
Gdy nasze drogi się przetną, nawet nie spojrzę na Ciebie.
Trzeźwy, samotny po stokroć, o wiele gorzej niż schlanym,
Ze Śmiercią na ramieniu, co była przy mnie, jak grzałem.
Nie zawrzałem ze złości, sam piwo ważyłem, więc wypiłem -
Teraz mi mówią - Nie przychodź do mnie w potrzebie -
No tak, przecież nikt Cię tu nie usłyszy.

Samotność to taka straszna trwoga
Ogarnia mnie, przenika mnie
Wiesz, Smoku, wyobraziłem sobie, że
Że nie ma Boga, nie ma, nie!
Nie ma Boga nie.