Zeszyt

Dziś wbijam wzrok w stopy ze skruchą,
Jakbym samym spojrzeniem chciał wykopać sobie grób.
I choć patrzę pod nogi widzę aż sześć stóp, (urojenia)
Kartka to dziś cmentarz, bo nie widzę na niej nic -
Nikogo, kto by powiedział: warto dalej żyć.
Mam tylko ołów, który mówi mi: pierdol żale dziś
Wszystko się zmienia jak w loterii w Hogs na feriach.
Spytasz jak mogłem cię zostawić? Odpowiem - po prostu
To nie tak jak myślisz? Tym razem myślisz dobrze, Kotku -
Bo chodzi mi właśnie o życie, kiedy mówię, że kończę z tym;
Wypuszczam dym z płuc i wcale nie znajduję w żalu nic ze
Swego życia, choć pewnie mi powiesz, że się marnuję...
Pierdolisz moje zdanie? Niech mi stanie, to przelecę twoje!
Bo dziś biorę zamiast dawać, tak jest mi wygodniej.
Ale nie patrz na mnie jak na wroga tylko dlatego,
Że mam dość życia, które kochasz, bo wkurwia mnie wszystko.
A poza tym nic nowego, każde "dziś" jak "wczoraj", (monotonia),
Wszystko tu zostało, tak jak te kurwy na błoniach.
A w oczach wciąż mam ten błysk, tym razem od samego "wczoraj",
Mam kopertę dla Harona, i wciąż czuję, że to Anglia
Gdy wchodzę do Hadesu, jak do Ministerstwa Magii:
Tu możesz kupić wszystko, nawet lepszą śmierć -
To nie tren, nie twój dzień - pij i pierdol żałobę.
Nie jest tu jak w domu, ale mówili, że będzie gorzej.
Kłamali jak wczoraj, gdy zapewniali - będzie dobrze
I choć żaden ze mnie Mojżesz, sam wypiłem morze.
Dziwnie jest stać mi nad swoim grobem, ale trudno -
Czasem trzeba wdepnąć w gówno, by wiedzieć co to szczęście.
Mógłbym zrobić to jak ty, ale nawinę odwrotnie
Bo jestem blisko śmierci od słuchanie ciągłych szeptów.
Widzisz we mnie człowieka? Pierdolę sentymenty -
Bo umarło we mnie serce, ale wciąż oddycham.
Żyję.

Po co na ten temat się rozwodzić? (To tylko śmierć)
Strach ma zawsze wielkie oczy, (To tylko śmierć)
Tyle nerwów by to opisać, (To tylko śmierć)
Szkoda tylko na to życia, (To tylko śmierć)

Zawita nieproszona, nie zadzwoni, nie zapuka
Bicie serca twe w jej uszach, stroni od uczucia
Dogoni, zbierze utarg, na ból głucha, taka fucha
W czarnej pelerynie, nią przykryje, i tak zginiesz.
To się nabawiłem z Siostrą, przecież każdy tak gada -
Przez to w tym świecie bałagan, nastoletni ekspert.
Od dyrektora dobra rada, jak tu w tych ścianach przeżyć.
Każdy umrze, prosta sprawa, po co o tym wciąż gadać jak debil?
Na zawał, czy z biedy, tak czy tak przyjedzie karawan -
Kiedyś, a jeden z drugim zmysły postradał, i nawija
W kółko, ten sam temat, szkoda głosu, no cholera -
Przecież nikt z was jeszcze nigdy nie umierał!
Furia we mnie wzbiera, przecież życie to nie quidditch
Raz umierasz, nie ma rewanżu, przekaz krzywy jak tylda.
Tak jest, gdy żyjesz na odwal, więc co po śmierci? Nie wiem...
Chcesz wiedzieć? Palnij se w łeb, ja póki co nie skorzystam -
Więc nie mów, o czymś ,czego nie znasz, najpierw się zastanów
Ilu pacanów tak ściemnia mówiąc o pójściu do piekła?
To kwestia dobrego smaku, ja na drugiej stronie już byłem
Więc piszę o tym wszystkim, sprzedawszy duszę Upadłemu.
Na starość Cię to zaboli, za późno przypomnisz sobie o mnie

To co, chcecie wersy proste? Dla takich jak wy idealne -
Urodziłeś się i umrzesz, tak zwrotkę skończę.

Teraz dobrze?

Narkotyki niszczą ludzi, lecz
Tworzą Legendy

Mandala...
Porwał mnie wiatr jak mandalę.



Nie mam potrzeby się prężyć, ani szczerzyć
Chce życie przeżyć jak należy, nie musisz wierzyć
Rzuciłem myśl, że "cokolwiek mi się należy"
Nie mam tysiąca żołnierzy, nie znam pacierzy
Przestałem ludzi własną miarą mierzyć
Jak Hölderlin siedzę w wieży, i chcę uwierzyć mocno
Choć nie nadstawiam prawego, kiedy w lewy mnie uderzysz
Wieczorem wracam do macierzy
(Odtąd) spotkasz mnie w oberży gdzie gawiedź rży, kiedy bredzę
Samotnie siedzę, pode mną skała drży rodząc wiedzę
Widzę alfę w omedze, koniec w początku
Widzę zmiany i proces, nienazwanych flow wątków
Nie wystarczy tylko pościć przy piątku dziś
Rozbijam biwak na mych strachów przylądku
Mix chaosu i zdrowego rozsądku, jak być w porządku
W tłumie łowców cudzych majątków

Ich nakazy i zakazy mam za nic
Żyje w kręgu tajemnic nie znając granic
Nie gram już o nic, świtem błądząc po gani
Choć modle się do drzew i do buszu jak poganin
Ostatni Mohikanin biegnę jak Willie Boy
Składam słów origami, ciągnę homilii sto
O tym mówili ci, co lasem się karmili
Żyli tu, byli, pędzili, przeminęli w jednej chwili
Rozwiał ich wiatr jak mandalę
Ja czyszczę stale zbrukany talarem talent
I dalej, ścianę kolorem wale, pierdole gorzkie żale
Tylko ja i te cztery ściany.

Jakaś pieśń o Rolandzie
Spisana na kolanie
Zagrana na rolandzie
Grana na zawołanie
Jesienne czarowanie
Idąc szlakiem jaszczurek
Ruszam przed pierwszym kurem...

Byłem królem podwórek.

I tak na koniec, Wysoki Sądzie,
Zanim wszystkich pożegnam -
Duszą i ciałem kiedyś kochałem, a dziś?



Dziś z tego wszystkiego drwię.