Plaża

Fale wyniosły Ariel oraz księcia Eryka na piaszczyste wybrzeże, daleko od domu. Członek królewskiej rodziny przez upadek i bliskie spotkanie z morską wodą stracił przytomność - gdy syrenka wyniosła go na powietrze, nie otworzył nawet oczu, lecz oddychał płynnie. Był żywy, a uratował go ten czerwony, migotliwy kształt.
Ogoniasta dziewczyna mogłaby kontynuować swoją pieśń, gdyby nie usłyszała głosów ludzi, którzy akurat chcieli przejść się po plaży mimo niesprzyjającej pogody. To zmusiło Ariel do wycofania się znów w morskie głębiny. Ludzie dostrzegli księcia leżącego bezwładnie na płyciźnie... Nie musiała bać się więc o jego życie - był bezpieczny.
Całą sytuację obserwowały natomiast dwa tajemnicze węgorze, którym fale nie były straszne. Do tego w tej części morza już było spokojnie. Jeśli mieli choć odrobinę rozumu, mogli domyślić się czego w tej chwili mogła chcieć Urszula, która obserwowała ich na pewno ze swojej perłowej kuli.
Ariel została sama, daleko od Sebastiana, który miał sprowadzić ją znów do zamku, była to dla Mura i Eny doskonała okazja, aby sprowadzić stęsknioną syrenkę na złą drogę.

A więć Mur kiedy tylko zastał swoją siostrę, to postanowił obmyślać plan. Kiedy tylko nadarzyła się okazja, poprosił o bardzo prostą rzecz.
- Dobra, ja na wszelki wypadek zajmę się tym rybim towarzyszem księżniczki, a Ty, siostro, postaraj się jakoś sparaliżować księżniczkę, może teraz da się ją niezauważenie porazić, hm? -
Cóż... mogli ich dorwać wcześniej, kiedy jeszcze byli w wodzie, fakt, ale kiedy grupa się rozdzieliła, to okazja była przynajmjniej w mniemaniu Mura nieco lepsza, bo w końcu rozproszone siły łatwiej jest opanować, teraz musi liczyć na siostrę i dobrą współpracę.
- Siostro, Urszula na nas liczy, ja odwrócę uwagę a Ty po prostu zgarnij nasz cel, tak? Człowieka zostaw, liczy się księniczka, zrób wszystko, co się da, żeby ją porazić, ja ruszam. Powodzenia. -
A kiedy tylko powiedział te słowa, to popłynął w stronę Sebastiana, żeby ten nie raczył zbytnio się im stawiać czy żeby przypadkiem nie zdążył nikomu wyjawić węgorzej obecności. Cóż... to jest dobry moment, a czas ucieka mimo wszystko.
Siostra dostała bardzo łatwe polecenie... niech tego nie zepsuje... Krążyła ta myśl u Mura... Ehh... Żeby tylko ich plan się udał... Urszula byłaby z nich dumna i nie musieliby się obawiać jej jarzma...
Nic, no... Mur już wyruszył w swoją stronę i musi liczyć na swoją siostrzyczkę, której czasami choć nie znosił, to była pomocna i bez byłoby... nudno.
Dobra! Koniec tych myśli! Pora ogarnąć Sebastiana, a Ena niech zrobi swoje!
I ostatecznie stał się mocno skupiony i nie pozwalał na jakiekolwiek rozproszenie w umyśle. Ehh... Jego upór miejscami był godny podziwu, oby tylko w walce był taki, choć lepiej by było, gdyby do walki nie doszło, a prąd dotknął Sebastiana już po fakcie... tak by było najlepiej i potem mógłby wrócić do siostry i upewnić się, że Ariel również jest sparaliżowana i nie uciekła... Oby tylko to wszystko się udało... To były momenty, trzeba było działać, nie było miejsca na jakiś świetny plan, trzeba było grać kartami, które się miało w ręce, teraz wszystko w rękach Eny i losu.

Nie wiedziała jak to się stało, ale nagle wszystko potoczyło się tak szybko, że zanim się obejrzała, a już musiała uciekać do wody by przypadkiem ludzie ją nie nakryli. Ich głosy były coraz to donośniejsze - zapewne zbliżali się tutaj, gdzie leżał Książę. A skoro tak...to oni zadbają przecież o niego, także jej misja była zakończona! Tylko dlaczego tak dziwnie coś ukłuło ją w serce, kiedy musiała tego człowieka opuścić? Nie znała go! Co prawda, bardzo by chciała dowiedzieć się czegoś więcej o nim, o jego cudownym świecie - królestwie na lądzie, ale nie mogła. Po prostu to byłoby bardzo nierozsądne zostać tuż obok niego i czekać na tych ludzi. Ojciec i tak zapewne się zdenerwuje, jak się o tym dowie. O ile się dowie...miała doprawdy wielką nadzieję, że Sebastian niczego nie powie. A odnośnie kraba - nigdzie go nie widziała! Choć rozglądała się pod wodą we wszystkie strony...jakie to było dziwne. Zaczęła więc płynąć w tamtą stronę z której przybyła by móc jakoś dostać się do podwodnego pałacu. Może po drodze trafi na Sebastiana i uda im się jeszcze porozmawiać? Jaka to jednak była szkoda, że nie mogła dłużej pobyć z tym urokliwym człowiekiem! Spoglądać na tę niezwykłą twarz, przyglądać się jego unoszącej się do góry klatce piersiowej...
Niestety. Ich światy były zbyt różne by można było sobie to - od tak - zignorować.

// Ena i Sebastian nie zapostowali, więc na chwilę przejmuje ich Mistrz Gry.

Ena przypłynęła na miejsce razem z Murem, natomiast Sebastian chciał pędzić za Arielką, aby przemówić jej w końcu do rozumu, jednak został porażony przez jednego z posłańców Urszuli. Murowi się udało - pomocnik króla stracił przytomność i opadł na miękki, mokry piasek, jednak nie stało mu się nic gorszego. Był cały.
Ena natomiast zaczaiła się na niczego nie spodziewającą się syrenkę, podpłynęła zwinnie i szybko, jak przystało na węgorza, a jeden dotyk wystarczył, aby Ariel straciła przytomność. Wiedziała, że jej brat wie co robi, w końcu myśleli podobnie.
Kiedy już syrenka nie mogła się buntować, razem z bratem zabrali ją do jaskini Urszuli. Już niedługo wiedźma dostanie to, czego pragnęła!

[z/t dla wszystkich do jaskini Urszuli]