Stare, spalone zeszyty Nailaha

Poznałem Darię-Daszę, Krukonkę... Myślę, że może wreszcie zacznie dziać się coś więcej, niż tylko ten marazm. Szukam w sobie nowych sił, czy w zamian przyjdzie mi to płacić zobojętnieniem?
Tyle dróg przede mną...
Są jakieś rozdroża? Dostanę jakieś znaki, gdzie iść?
Ta droga owinięta jest drutem kolczastym, nie wolno mi z niej zboczyć.

Losie, co masz dla mnie w planie?
Stanie się, co ma się stać.
Niech się stanie.

Była kiedyś łąka, na niej rosła szkarłatna róża, piękna, dumna, o soczyście zielonych liściach. Nie miała kolców. Nie potrzebowała ich.
Przyjmowała pod swe listki drobniejsze stokrotki, by dawać im wytchnienie w upalne dni, przyjmowała szeleszczące kłosy traw i konieczyny z mleczami, dzieląc się wodą, kiedy ta łaskawie opadła z nieba.
Wszyscy ją cenili.
Była dobra, zrównoważona i miała wewnętrzne ciepło, które zachowywała nawet w zimie.
Gdy wszystkie inne kwiaty wędrowały spać, ona kwitła nadal.
Czuwała nad nimi.
I gdy pewnej wiosny kwiaty się przebudziły, zobaczyły, że róża się od nich oddaliła. Jej liście i płatki pociemniały, oziębła, kilka jej liści poniewierało się pośród traw, zgniłych, podartych, zjedzonych przez robaki. Po paru tygodniach na jej łodygach pojawiało się coraz więcej mszycy, ślimaków i mrówek.
Kiedy pytali, czy potrzebuje pomocy, kręciła łepkiem, od którego odpadały płatek po płatku.
W końcu już nikt nie pytał.
Nikt nigdy nie zrobił czegokolwiek, żeby jej pomóc.
Teraz stoi róża, samotna, wokół niej nie widać żadnej zieleni - jest goła ziemia i ona, czarna, z obdrapanymi liśćmi, wyżartymi przez robactwo i wielkimi, ostrymi kolcami.
Milczy.
Już zawsze będzie milczeć.
Bo nigdy nie zrozumiecie, co drzemie w moim sercu.