Korytarz Skrzydła Szpitalnego

Nocny Marek, a raczej Nocny Kyle również kręcił się po zamku. Po co? A po co ktokolwiek miałby się kręcić koło skrzydła szpitalnego W OGÓLE, no chyba że jest spragnionym krwi potworem tudzież zboczeńcem, mającym nadzieję podejrzeć przebierających się uczniów, obojętnie jakiej płci? Jeśli chodzi o niego, to nie bardzo przerażał go odgłos własnego oddechu tudzież kylowy cień, także adrenaliny nie doznał w tym miejscu i zdaje się, że potrzebował odrobinę więcej, żeby cokolwiek sprawiło, żeby podskoczył.
Biorąc pod uwagę, że w szkole uczyło się kilka setek uczniów, wcale się też nie zdziwił widokiem ciemnowłosej dziuni, nie wiadomo czego tu szukającej. Zawsze znalazł się jakiś „buntownik”, który kręcił się po zamku, zwykle chcąc coś udowodnić zarówno sobie, jak i innym. Jakoś niespecjalnie tu Puchonowi zaimponowało, ale też był sceptyczny i wredny, toteż założył ręce na piersi.
- Rawr, żeby ci ta różdżka w kieszeni nie wystrzeliła – powiedział lekko kpiącym tonem, uśmiechając się w sposób bardzo sugestywny. Bo w sumie lubił pokazywać ludziom, że są trochę na innym poziomie, niż on. Nie wywyższał się, po prostu mocno podkreślał swoją odrębność, jakby był trochę inną rasą, tak nie było w tym nic aż tak złego. Każdy ma swoje dziwactwa. Dodatkowo o Kyle’u wszystko można było powiedzieć poza tym, że był sympatyczny, na co mogłyby wskazywać chociażby jego zamiłowania do wykręcania ludziom dziwnych… No, kawałów to za dużo powiedziane. Do sprawiania, że ludziom przytrafiały się ZABAWNE z jego perspektywy zdarzenia.

Niestety Kyle był wszystkim, tylko nie łatwy do spławienia. Uśmiechnął się tylko na jej słowa. Zabawniej było z ludźmi z pazurem niż z tymi, którzy robili wielkie oczy i uciekali z płaczem (o ile tacy w ogóle istnieli, ale w świecie Blackwella wszystko było możliwe).
W każdym razie właśnie w związku z barwą domu Kyle miał wprost nieograniczone pole manewru. Nikt nigdy nie zwracał uwagi na to, jak zachowują się zagrożeni Puchoni, bo byli a) nieciekawi i b) najczęściej tchórzliwi, dwa przepiękne stereotypy, na których blondyn wprost… Żerował. A dumny był ze swojego domu niesłychanie, co jest warte podkreślenia.
- To w takim razie cieszę się, że teoretycznie masz w głowie trochę więcej niż przeciętny Ślizgon, ale proszę, zaskocz mnie – błysnął zębami w jej stronę, jak zwykle kurtuazyjnie niemiły, ale w sposób sugerujący, że Riley raczej przypadła mu do gustu. Bardziej na tak, niż na nie.
Sam z siebie po różdżkę nie sięgnął, bo też czuł się stosunkowo bezpieczny. W końcu dziewczyna była wciąż tylko dziewczyną, a on też trochę zadzierał nosa: pewnie się kiedyś zdziwi, ale zostawmy ten moment na inny czas, kiedy może go to czegoś nauczy. Na jej pytania zareagował też stoickim spokojem, dając jej skończyć i wygadać się tak bardzo, jak tego potrzebowała.
- Nigdy nie wiesz, kiedy spotkasz zdesperowanych pod drzwiami skrzydła. Co tam, niechciana ciąża? – zasugerował, mrugając do niej niemal sympatycznie, ale i też kpiąco. – Najciekawsze wydarzenia zdarzają się w najgłupszych miejscach. I ty się mnie pytasz, co ja robię poza dormitorium. Gryfonka. Przecież wy praktycznie śpicie po korytarzach – uniósł lekko brwi.