Dziennik.

Pewnie o tym nie wiesz, pewnie nawet nie zdajesz sobie sprawy z tego, jak bardzo ciepłe jest Twoje spojrzenie. Moment, kiedy unosisz te swoje dwie złote, miodowe tęczówki znad nad wyraz ciekawej lektury, którą znowu przytargałeś z biblioteki bez żadnych skrupułów. Oblewasz wzrokiem pomieszczenie - również mnie, siedzącą na fotelu przy kominku, tam, gdzie zawsze - choć patrzysz zupełnie tak, jakbyś nie widział tego, na co spoglądasz. Oh, dobrze wiem, że Twoje myśli unoszą się nad lekturą, nad sensem świeżo przeczytanych zdań. Nie widzisz mnie, widzisz jedynie książkę - poszczególne litery układające się w słowa, w zdania, w całe fragmenty porywających opisów, które tak mocno Cię fascynują, znacznie bardziej, niż ja. Bo w końcu... niby kim dla Ciebie jestem? Koleżanką z rocznika? Siostrą jednego z przyjaciół? Wiecznie rozczochraną, zagubioną istotą? Tą słabą z eliksirów?
Nie, ja Ci powiem, kim jestem.
Jestem taką tam jedną, tą, która sobie istnieje, którą nade wszystko pragniesz wykreślić ze swego życiorysu.

Podziękujcie temu panu, że robię z siebie brudnopis.