Tajemniczy rytuał [lokacja eventowa]

Wpadłeś w taką prozaiczną pułapkę, w której postawiono cię przed koniecznością dokonania wyboru, co zrobisz - albo będziesz dalej szukał we wnętrzu tej krypty ze ścian gołym okiem niewidocznej i spróbujesz się przez nią przedrzeć, albo, no właśnie, albo obrócisz się ku zmrożonemu czułością strachu Regulusa, żeby zapewnić go w stu procentach, jaką naturę kryje w sobie ta piękna, delikatna twarz o szlachetnych rysach. Słodka melodia serca cię rozprasza i odciąga ku tej drugiej opcji, bo rzeczywiście, choć normalnie potrafiłeś się bezbłędnie kontrolować, to jednak po tak wielu latach zamknięcia to, co oferował ci w tej chwili Ślizgon było zapowiedzią możliwości spełnienia bardzo dobrego snu, o którym tylko drzewa będą szeptać pod swymi rozłożystymi koronami, a nie zostanie on w ludzkiej pamięci... Wszak nie było co się łudzić, że dzieciak by to przeżył. To, co sobą zaprezentował, wbiegając do tego lasu nie było odwagą, było głupotą, efektem nie przemyślenia własnych zdolności, nie podpadało nawet pod spryt. Pod nic. Ponad wszystko ceniłeś u śmiertelników (marność nad marnościami, zbyt kruche to istoty) właśnie cechę odwagi, dlatego też bezsprzecznie oddzielałeś ją od tego, czym Regulus się popisał. Nie zasługiwał aktualnie na żadną taryfę ulgową, bez żadnych zastrzeżeń mógłbyś wbić kły w jego miękką, młodą szyjkę. Nie zrobiłeś tego jednak. A dlaczego? Wszak bajka o mężnym profesorze, który uratował dziewczynę z łapsk ducha, wyjdzie z ust Daphne i całkowicie wystarczy, natomiast to dzieciątko za twymi plecami, jedyni może rozsiać plotki, jakoby miał wrażenie, że jesteś... dziwny? Nie-ludzki? Większość równie dobrze mogła go wyśmiać i nic sobie z tego nie zrobić, nie zostawałeś więc szczególnie zagrożony... Chodziło tutaj o coś zupełnie innego. O wyzwanie, którego nie mógłbyś sobie odpuścić - skoro już podjąłeś się walki z tym dziwnym... czymś... to nie zamierzałeś jej przegrać, koszta się nie liczą. Celem było zgładzenie tego śmiesznego stworzenia i ocalenie strachliwej ślizgonki o nie czystej krwi, która w zasadzie przez przypadek została w to wszystko wplątana. Oni oboje zostali w to przez przypadek wplątani.
Nawet tylko będąc w trzech czwartych skupionym, tą pozostałą jedną czwartą kontemplując panikę Regulusa i to, jak mocno wali mu serce, luki były naprawdę duże, prześlizgiwanie się przez nie sprawiało ci tylko minimalny problem - i tak powiesz samemu sobie, że ta część będzie za łatwa, dlatego już na samym początku nastawiłeś się na gorszą jazdę, kiedy bariera opadnie.
I rzeczywiście stało się.
Zerknąłeś do tyłu, na Regulusa, rzucając weń czar usypiający. Im mniej będzie widział, tym lepiej, tak naprawdę, teraz dopiero mogą się dziać rzeczy, których nikt nie powinien widzieć. Zupełnie nikt. Z żywych.
Nie rzuciłeś się jak głupi na pomoc biednemu dziewczęciu, wszak wkraczanie na teren kręgu byłoby idiotyzmem, zamiast tego spojrzałeś sobie pod nogi, próbując zamazać misternie tkane linie i runy ręką amatora, od czego oderwał cię dopiero kłuący twe uszy wrzask.
Obnażyłeś kły, syknąwszy, kierując błyszczące jak u każdego drapieżnika nocnego oczy na sylwetkę między drzewami.

Mimowolnie uniósł jedną brew, spoglądając podejrzliwie. Prowadził w ten czas zaciętą walkę o nieokazanie przez siebie żadnych emocji, nutki strachu... Jego słabości.
Mimo to organizm nie dawał za wygraną, żyły pulsowały mu miarowo, po ciele przebiegł zimny dreszcz, pozostawiając za sobą ślad oznaczony ciarkami na skórze. Mięśnie kurczyły się i rozluźniały. Klatka piersiowa unosiła się i opadała szybko, ni to z wyczerpania, ni to ze strachu.
Musi się opanować, musi.
Reg nie miał pojęcia co grozi mu ze strony profesora, jednak instynkt samozachowawczy podpowiadał mu, że musi walczyć ze swoim śmiertelnym ciałem.
Ukucnął na mokrej trawie, udając że coś dostrzegł między źdźbłami. Złożył głowę między kolanami, odetchnął głębiej kilka razy, a potem niepozornie podniósł się, wmuszając sobie zuchwały uśmiech.
W ostatniej chwili dostrzegł jak Nightray zerka na niego przez ramie. Jego oczy zrobiły się dziwne, przerażające choć nie do zdefiniowania. Z jego twarzy biła dzikość jakiej nie dojrzał w żadnej ludzkiej istocie.
Już wiem... - pomyślał Regulus, zaciskając ręce na różdżce. W tej chwili zdał sobie sprawę że jego myśli płyną wolniej, że dryfują one co raz senniej, giną gdzieś w jego świadomości.
Nie, nie, nie, nie może się poddać żadnym sztuczką, nie jest takim człowiekiem, nie jest takim czarodziejem, co by go mieli obezwładnić, zupełnie bez podstaw i ostrzeżenia.
Obraz zawężał się niebezpiecznie, ruchy rozmywały się mimo iż płynęły one drażniąco wolno.
Zapomniał o tym co myśli, zapomniał o tym gdzie i z kim tutaj jest. Powód mimo wszystko majaczył mu z tyłu głowy.
Był taki nieistotny, a jemu tak strasznie chce się spać. Szczegóły sceny wymykały mu się z umysłu, przepływając przez jego mózg jak woda między palcami. Myśli przestały być konkretne, były tylko sygnałem że żyje.
Osunął się niezgrabnie na ziemie, poczuł jak zapada się w miękką przestrzeń, nie czując nawet jak uderza o ziemię.
Nie śmiał ruszyć małym palcem u stopy. Nie śmiał wziąć głębszego oddechu.
Jest skończony, co na to by powiedział Czarny Pan, co by powiedziała jego matka.
Czarny Pan.
Niee... Regulus nie... nie może się poddać byle zaklęciu... Nie może... co by powiedział Czarny Pan.
Bardzo nie chciał się podnosić.
Nie, bardzo chciał wstać.
Skupił swoje wszystkie narządy, myśli, ogłupiony umysł, na tym żeby się podnieść.
To było gorsze niż wstawanie na poranne godziny historii magii.
Nie myślał jednak o zaklęciu, nie myślał o Profesorze, nie myślał o Daphne, nie myślał o okolicznościach.
Miał na celu tylko wstać, nie spać, nie zasypiać. Wstać. Tylko tyle. Bez powodu, bez celu, po prostu się podnieść.
Z twarzą przy ziemi zaczął czołgać się przed siebie, nie był w stanie podnieść głowy, nie mógł wspomóc się rękoma.
Ciało zasypia.
Tylko nogi odpychały się histerycznie od kępek traw, przemieszczając go o kilka centymetrów i pozostawiając za jego ciałem ślad, wgłębienie z wgniecionych roślin.
Nie zdawał sobie sprawy z tego co się dzieje dookoła.

I nagle wszystko jak gdyby odeszło. Polana ukryła swe tajemnice, a duch dziewczyny z przerażeniem wymalowanym na twarzy zniknął.
Zaczęła się pełnia. Odejdźcie... Odejdźcie póki możecie. Później odkryjecie co się tutaj dzieje.

[Event tymczasowo wstrzymany. Was jednak już to nie dotyczy. Jesteście wolni.]

Ofiara uciekła... Skuszona mocą, która ją do Władcy Nocy przyciągnęła może okazała się dla niej zbyt nieokiełznana, może stało się coś innego, coś...
Może to księżyc tak na nią wpłynął?
Jej obecność zaniknęła zupełnie, odeszła między cienie i lepiej, żeby nie wracała, chociaż, z drugiej strony, wielka szkoda! Wszak tyle zabawy się zapowiadało, a tu? Tu nic!
Rozluźniłeś mięśnie i przeciągnąłeś dłonią po płaszczu, nogą zamazując linie kręgu, by czasem nic ci się nie stało, gdy już do niego wejdziesz - lepiej dmuchać na zimne, bo zjawa, choć spłoszona, mogła pozostawić krąg uaktywniony, a cholera wie tak naprawdę, co by się z tobą stało, gdyby jednak zadziałał, zamykając w swoich kleszczach. Nie lubiłeś być zamykany, ni wykorzystywany, a to coś... Niewątpliwie miało służyć przeniesieniu duszy do żywego ciała dziewczęcia ze Slytherinu, prawdopodobnie mogąc cię nawet zabić. Średnio pocieszająca wizja, czyż nie?
Oglądnąłeś się za siebie, upewniając, czy oddech Regulusa zwolnił, czy jego powieki się zamknęły - tak, wszystko było w jak najlepszym porządku. Śpij dziecino, śpij, uwierz, że tak będzie dla Ciebie najlepiej.
Vintent podszedł do dziewczyny, sięgając po jej rękę, tworząc na jej nadgarstku małą rysę z której popłynęła krew i przyłożył sobie do ust, napawając bukietem smaku tej gęstej cieczy - nie upił wiele, nie pozwalając sobie na brak opanowania, ale jego pobudzone przez strach Blacka instynkty domagały się uspokojenia pragnienia. Nie zamierzałeś z nim walczyć, chociaż mogłeś - tylko po co sobie życie utrudniać? Zagoiłeś rankę, biorąc lekko niewiastę na ręce, zaś chłopak? Chłopak uniósł się w powietrzu i zaczął lewitować obok Ciebie - czas ich odnieść do skrzydła szpitalnego i porozmawiać w cztery oczy z Dumbeldorem o tym, co się tutaj wydarzyło. Powinien chyba wiedzieć, dla czystego dopełnienia manier, skoro już przebywał na "jego" terytorium.
[z/t x3]