Portret Tobiasa Misslethorpe

Czyli jednak to Irytek był sprawcą owego zamieszania, piekielnik mały. Avery nigdy nie mógł zrozumieć dlaczego próby usunięcia uporczywej zjawy zawsze kończyły się fiaskiem; czy naprawdę było to zadanie niemożliwe czy też może wkładano w nie niewystarczająco dużo chęci? Ciężko powiedzieć. Zresztą nieważne, nie była to w sumie kwestia należąca do tych szczególnie interesujących.
Uniósł nieznacznie brew, słysząc dalszą część wypowiedzi Tobiasa. Świeże, gorące plotki? Przemknęło mu przez myśl czy się przypadkiem nie przesłyszał, jednak szybko odrzucił takową możliwość. Należało bowiem pamiętać z kim prowadzi się rozmowę, czyż nie, Avery? Warunek przedstawiony przez portret specjalnie nie dziwił, postawiony został bowiem przez założyciela i pomysłodawcę "Czarownicy" - najbardziej plotkarskiego czasopisma kobiecego jakie przychodziło Jonowi do głowy.
Ha, pozostawała jeszcze inna kwestia. Czy aby na pewno Avery był w posiadaniu informacji, które usatysfakcjonowałyby jego rozmówcę i skłoniły go do udostępnienia strzeżonego przejścia. Zamyślił się, marszcząc przy tym brwi po czym rozpromienił się wyraźnie i nachylił się w stronę portretu, zerkając przy tym na boki jakby w obawie przed podsłuchaniem.
- Przynosić, też mi coś. Jestem chodzącą skarbnicą najświeższych informacji z zamku - na wargach chłopaka odmalował się szeroki uśmiech, prawdopodobnie na skutek przeprowadzenia własnej koronacji na króla plotek Hogwartu.
Musiał przyznać, że pomimo narastającego głodu i wcześniejszych much w nosie rozmowa z założycielem "Czarownicy" zaczynała go nieco bawić. Chociaż nie, to kiepski dobór słów. Nie sama rozmowa, a jej późniejsze efekty. Wiadomo przecież, że Tobias nie utrzyma pozyskanych informacji wyłącznie dla siebie. Zapewne niedługo pozna je przynajmniej połowa szkoły, bowiem taka to branża, plotka goni plotkę. A ile będzie w tym wszystkim prawdy? Raczej niewiele. Avery, aleś ty dojrzały! Nic tylko stawiać cię za wzór młodszym kolegom i koleżankom.
- Chodzą słuchy, że Alex White, ta Krukonka z siódmego roku, wręcz nieprzyzwoicie ślini się już na sam widok starszego z Blacków. Ponoć duży wpływ mają na to jego umiejętności latania na miotle, wiadomo nie od dziś, że ta dziewczyna ma nierówno pod sufitem na punkcie quidditcha. Kto wie, może chciałaby się przelecieć na... miotle Blacka? - przy ostatnim zdaniu mrugnął porozumiewawczo, uśmiechając się przy tym wstrętnie pod nosem. Czemu akurat jego wybór padł na pannę White? Kto go tam wie, prawdopodobnie była ostatnią osobą, którą mijał w nieszczęsnej drodze na parter.
Zdecydowanie ktoś powinien przerwać tę grę, nie wiadomo co może głupiego wpaść do głowy Avery'ego, gdy ten postanowi ruszyć nią w celu, do którego naprawdę nie miała predyspozycji. Złośliwość Jona plus umiejętność krętactwa choćby bez jednego mrugnięcia okiem czyniła go osobnikiem zdolnym do wymyślenia naprawdę paskudnych historii, które dzięki charyzmie i dobrej grze aktorskiej zawsze łatwo sprzedawał.
- Poza tym? W sumie nic ciekawego się nie działo w tym tygodniu. Cholernie nudno się tu u nas zrobiło, wie pan? - z roztargnieniem przesunął dłonią po swojej czarnej czuprynie, marszcząc przy tym czoło niby w wielkim zamyśleniu.
Wena skończyła mu się szybciej niż zakładał, wcześniej miał zamiar usmażenia jeszcze paru osób na ruszcie szkolnego skandalu jednak zrezygnował z tego pomysłu. Co za dużo to niezdrowo, jeszcze wyszło by szydło z worka i wskazało jego osobę jako autora. Kłopoty na tle towarzyskim nie były mu specjalnie potrzebne, nie miał na nie ani chęci ani czasu.
- Która dziewczyna ze Slytherinu nadawałaby się do "Czarownicy"? Odpowiedź może być tylko jedna i jest nią oczywiście Caroline Rockers! Kojarzy ją pan? Jest na siódmym roku, gra w naszej drużynie. - zaczął, opierając się o ścianę jakby szykując się do dłuższej wypowiedzi. - Byłaby idealna. Ta charakterystyczna nietuzinkowa uroda, która od razu przykuwa spojrzenie. Do tego charakterek iście z piekła rodem, a z tego co wiem czytelnicy uwielbiają takie panny z ikrą, nie jakieś tam mdłe laleczki. Poza tym odkrywanie jej tajemnic byłoby cholernie ciekawym zajęciem. No i gra w qudditcha, który chłopak na to nie leci? Kokietka z niej, każdego potrafi sobie owinąć wokół palca, nie ma zmiłuj się. To też się sprzedaje, co? Nowe związki, nowe miłostki. A, i jeszcze to jej zamiłowanie do różowej, jak na mój gust nieco przesłodzonej, bielizny. Śmieszna rzecz, wie pan? Hm, ale w sumie o tym chyba nie byłoby w "Czarownicy"... Trochę się z tym rozpędziłem - zaśmiał się krótko, odbijając się dłońmi od ściany i stając ponownie na przeciwko portretu.
Rozłożył ręce jakby w geście "cóż więcej mogę rzec?" i uśmiechnął się jeszcze raz, tym razem na myśl co by też zrobiła mu wiedźmowata Caroline gdyby tylko usłyszała jego słowa na jej temat. Niesamowicie wyrafinowanie poczucie humoru, Jon.

Z zadowoleniem przyjął reakcję Tobiasa, była mniej więcej taka jak założył. Nie przewidział, jednak iż czarodziej zapragnie kolejnej porcji informacji. Niechże to! Szczerze powiedziawszy nic konkretnego nie przychodziło mu do głowy, wbrew swoim wcześniejszym słowom nie należał do uczniów interesujących się życiem swoich kolegów - ba, było mu ono zupełnie obojętne. Powstrzymał się przed przewróceniem oczami w geście irytacji.
- Coś więcej? No dobrze, ostatnia ploteczka. Sam pan rozumie, że nie wypada od razu wyskakiwać ze wszystkich asów - pokiwał głową, spoglądając na portret porozumiewawczo.
Kogóż tym razem poświęcić w ofierze? Zamyślił się na chwilę, wertując w głowie listę nazwisk. Powoli na usta chłopaka począł wypełzać znajomy nieco złośliwy uśmiech. Najwidoczniej osoba mająca płonąć na towarzyskim stosie została wybrana. Na Merlina, czego się nie robi żeby dostać się do miejsca, w którym można by zaspokoić rosnący z minuty na minutę wściekły głód.
- Nie będzie to specjalnie soczyste, ale musi panu tym razem wystarczyć. Kojarzy pan Franka Longbottoma i Alice Selwyn? No cóż, pali chłopak do niej cholewki, tego nie da się ukryć. Jednak robi to w dość nieudolny sposób, to również widać na pierwszy rzut oka. Ostatnio niechcący, w sumie wolałabym tego nie wiedzieć, zostałem oświecony w kwestii dlaczego Frank jest aż tak nieśmiały w tych sprawach. Wspólne uczniowskie łazienki to dla niektórych prawdziwy koszmar - mrugnął niebieskim ślepiem, natychmiast jednak przybierając minę pełną zmieszania, minę która wręcz krzyczała "nie każ mi rozwijać tematu, jestem na to zbyt pruderyjny". Ależ oczywiście, panie Avery.
Dodać coś o Caroline? Świetnie, strzał w kolano, drodzy państwo. Niech tylko do tej małej harpii dotrą jego słowa. Uśmiechnął się krzywo pod nosem na samą myśl o spotkaniu z tą chodzącą katastrofą.
- Pewnie, że kokietka. Samym uśmiechem potrafi człowieka zwalić na kolana. Chociaż muszę przyznać, że ostatnio nieco mnie zaskoczyła. Wie pan jak to dziewczyny, czasami w pokoju wspólnym jak się rozgadają to nie mogą skończyć, a i ciężko tego nie słyszeć pomimo najszczerszych chęci. Właśnie w ten oto sposób poznałem preferencje tej oto pani jeśli chodzi o chłopaków. Przyznała, że najbardziej kręcą ją wysocy bruneci. Koniecznie niebieskoocy z jasną cerą. Takie arystokratyczne typy, rozumie pan - wygłaszając kolejne brednie, pokiwał głową z entuzjazmem. Dziwne, że jeszcze bardziej nie rozwinął opisu swojej własnej osoby, doprawdy szokujące.
Skończ, waćpan, wstydu oszczędź! Nie pogrążaj już bardziej siebie samego i kolegów. Inaczej kariera w "Czarownicy" może nie pozostać wyłącznie koszmarem sennym.

Oczywiście, że pan ze Slytherinu był bardzo otwarty! Szczególnie, gdy chyba ani jedna z podanych przez niego ciekawostek nie była prawdziwa. Inaczej sprawa miałaby się z wiedzą rzeczywistą, tą nie podzieliłby się nawet za kilka haseł do tajnych przejść. Informacja jest bowiem groźną bronią w odpowiedniej ręce, a on doskonale zdawał sobie z tego sprawę - miał również świadomość, że prędzej czy później i inni się o tym dowiedzą.
- Wielkie dzięki i do usług, proszę pana - uśmiechnął się półgębkiem, skinąwszy przy tym nieznacznie głową w stronę portretu.
Ha, za parę godzin niektórym zaczną się palić piórka przy ogonie. Ale to już nie jego problem, doprawdy. Pogwizdując cicho pod nosem, wepchnąwszy na powrót dłonie w kieszenie szat, pomaszerował raźnym krokiem w swoją stronę. Czas na obiad, nareszcie!

/zt