Złote "cycaty" Magicznej Kołysanki

Bertram Smith napisał:- Cześć. Co u Ciebie? Przyjemne miejsce. Ciepłe i zarazem chłodne. Bezpieczne i tajemnicze. - zagadnął do dziewczyny.
Przysiadł sobie na trawie i wypuścił z rąk zwierzaka, by mógł zażyć swobody swojego kociego życia.

Argus Filch napisał:Spóźniony był, oj tak. Nie dało się tego ukryć. Włos rozmierzwiony, oddech nierówny, a szata w nieładzie. Poczuł potrzebę zjawienia się na zgromadzeniu, choćby z szacunku dla Dumbledora oraz chęci uprzykrzenia życia swawolącym pędrakom. Zanim jednak ta myśl dotarła do niego, zebranie raczyło rozpocząć się bez niego. Toteż popędził na nie czym prędzej z Panią Norris u boku.
- Witam mości czarodziejów. – przywitał się cicho na wstępie, przygładzając sprany płaszcz. Drzwi zamknęły się za nim z głośnym trzaskiem. Ostatni gong dla uczniów. Nie martwcie się maluczcy czarodzieje, wasz kat przybył, przypilnować przebiegu zgromadzania, aby jak najwięcej waszych powściągliwych praw ciaśniej zacisnęło wam w końcu krawaty.
- Przepraszam za nadejście niewczasie. – lekceważąco dość to powiedział, jak na kogoś chcącego okazać skruchę. Wszedł akurat nauczycielom w dyskusję. Nie umknęła mu uwaga Minerwy o stosownym ubieraniu się. Osobiście nie miał nic ciekawego do powiedzenia. Dopóki nie zamierzają mówić o sweterkach dla kociąt na zimę kompletnie nie jest tematem zainteresowany. Mimochodem jednak zerknął na panią Deneuve. A gdyby pani Pince tak się ubierała? Ta myśl przypaliła mu poliki pąsem, toteż zaczerpnął powietrza i skupił się na Dyrektorze. Niecierpliwie bowiem oczekiwał tematu w którym jego skrupulatnie uzupełniana kartoteka przewinień zabłyśnie! Uświadomi nauczycielom, jak źle wychowani są w tych czasach smarkacze. A to byłby zapewne tylko krok od wprowadzenia na powrót kar cielesnych! O tak. Kilka godzin w dybach i wszyscy uczniowie na pewno pojawialiby się na zajęciach. Samowolka i abstynencja zostałby zażegnane! Jednak wiedział, jak nieprzychylnym okiem patrzył na to Albus, toteż nie wyskakiwał ze swoimi przemyśleniami pochopnie.
Klub latania na miotle? BARDZO dobrze. Niech się męczą! Niech pot spływa im po niesfornych czołach, gdy będą wykonywać smocze akrobacje. Wtedy przynajmniej znajdzie się mniej baraszkujących po zakazanych kątach uczniów, a na głupie swawole te smarki nie wykrzesają z siebie dość siły. Kiwnął głową z aprobatą, a kilka tłustych blond kosmków opadło mu na duże, pomarszczone czoło. Wtem niczym grom z jasnego nieba, wieczorna gwiazda znienacka przebijająca się miedzy paskudnie burzowe chmury padło coś, co uradowało go niezmiernie. Aż perfidny uśmiech wykwitł w pełnej krasie, a kaprawe oczka zmalałby, przytłoczone ilością mopsich zmarszczek. Tak bardzo się uśmiechnął.
– Tak. Racja Profesorze! – Och jak zapragnął uścisnąć jego dłoń i potrząsnąć ją z pełną aprobatą.
– Wycieczki do Hogsmeade powinny być za-ka-za-ne. Jak najbardziej. – nie mogąc opanować radości klepnął się z mocą w uda, aż Pani Norris spojrzała na niego podejrzliwe – Oczywiście po to, by zapewnić – tu z ledwością ukrył zgorszoną, kwaśną nutę – uczniom bezpieczeństwo. Choć wszystkie roczniki powinny przestać tam chodzić. – Odchrząknął, spazmatycznie dławiąc się tymi słowami. – Te pędraki powinny zasłużyć na wyjazd do Hogsmeade! A to co się tam dzieje obecnie, świadczy o tym jak bardzo te Smarki nie są przygotowane do życia. – zakończył swoją przemowę, przejęty żarliwym żarem własnej propagandy. Opuścił dłonie, dopiero teraz dostrzegając, jak bardzo nimi gestykulował, choć było to dość delikatne określenie, jak dla Filcha, który wymachiwał dziko kończynami, jakby desperacko chciał odlecieć, ale zbyt wielka, sprana szata była niczym więcej jak komiczną, wręcz sardonicznie sprezentowana przez los, wersją skrzydeł. Dla uspokojenia wziął głęboki oddech, choć żar słów nadal nie zgasł w małych oczkach.

Argus Filch napisał:- A masz! – wykrzyknął Filch zaklęcie siły i cisnął czarodziejskim piernikiem z paczki w skrzynię. Z CAŁEJ SIŁY. Pierniczek zatoczył łuk pod nieboskłonem drzew. Przecinał powietrze niczym strzała i z cichym stuknięciem uderzył w skrzynkę, nieznacznie się od niej odbijając. Widać, że się broniła, ale i tak dosiągł ją czarodziejski piernik Filcha. – Ciastko może dotknąć, to my też możemy! – oto cały misterny plan woźnego, na poczekaniu wymyślony. Tylko co na to skrzynka? I reszta zgromadzenia?